|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2014:A41
(2014) 1 ΑΑΔ 200
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Έφεση Αρ. 472/2011)
20 Ιανουαρίου, 2014
[ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ/στές]
THEOSAVVA CO. LTD,
Εφεσείοντες,
ν.
ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ,
Εφεσίβλητου.
Μ. Βλαδιμήρου, για τους Εφεσείοντες.
Δ. Παπαμιλτιάδου (κα), για τον Εφεσίβλητο.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, Δ.: Συμφωνώ πλήρως με το σκεπτικό και το αποτέλεσμα της απόφασης που μόλις έχει δοθεί. Όμως θα ήθελα να προσθέσω μερικά σχόλια για τα σημεία που έθιξαν οι Εφεσείοντες και ιδιαίτερα περί της διατριβής που γίνεται για την επιλογή του πρωτόδικου δικαστή να ασκήσει τη διακριτική του ευχέρεια κατά της παραπομπής προδικαστικού ερωτήματος. Επί του παρόντος το άρθρο 25 δεν επιτρέπει την υποβολή έφεσης, είτε κατά απόφασης για παραπομπή, είτε κατά απόρριψης αιτήματος για παραπομπή. Στην περίπτωση άσκησης της διακριτικής ευχέρειας από δικαστήριο το οποίο δεν είναι τελικού βαθμού, υπέρ της παραπομπής, υπάρχει αρκετή νομολογία του ΔΕΕ που υποστηρίζει ότι αν και δεν αποκλείονται εκ προοιμίου τα ένδικα μέσα της έφεσης, εντούτοις η δυνατότητα του πρωτόδικου δικαστηρίου να παραπέμψει προδικαστικό ερώτημα δεν μπορεί να τεθεί υπό αμφισβήτηση. Μόνο αν το Εφετείο επιλύσει την επίδικη διαφορά στην ολότητά της με βάση το εθνικό δίκαιο, μπορεί να καταστεί άνευ αντικειμένου η ήδη διαταχθείσα παραπομπή από το πρωτοβάθμιο δικαστήριο (βλ. σχετικά Cartesio C-210/06, 16.12.08, De Nationale Loterij NV C-525/06, 24.3.09, Re Elchinov, C-173/09 [2010] ECR I-08889 και Rheinmuhler C-161/73 [1974] ECR 33).
Όμως και στην περίπτωση που το πρωτόδικο δικαστήριο ασκεί τη διακριτική ευχέρειά του υπέρ της μη παραπομπής, το άρθρο 25(2Α) του Ν. 14/60 και πάλιν δεν επιτρέπει την υποβολή έφεσης. Το ερώτημα είναι κατά πόσον αυτό αντίκειται στο άρθρο 267(2) ΣΛΕΕ και τη νομολογία του ΔΕΕ.
Οι Εφεσείοντες εισηγήθηκαν πως για αποσαφήνιση του θέματος θα πρέπει να αποσταλεί προδικαστικό ερώτημα στο ΔΕΕ. Όμως έχουμε καταλήξει ότι στην προκειμένη περίπτωση κάτι τέτοιο δεν είναι αναγκαίο, αφού θεωρούμε ορθή την κατάληξη του πρωτόδικου δικαστηρίου ότι ούτως ή άλλως δεν είχε αρμοδιότητα να εκδικάσει τη διαφορά. Εκείνο όμως που θα ήθελα να προσθέσω είναι ότι μόνο στην περίπτωση που εκρίνετο από το Εφετείο ότι το πρωτόδικο δικαστήριο είχε αρμοδιότητα να εκδικάσει την υπόθεση, θα εξετάζετο σοβαρά πλέον θέμα παραπομπής από το Εφετείο προδικαστικού ερωτήματος στο ΔΕΕ, ώστε να αποφασιστεί κατά πόσο οι πρόνοιες του άρθρου 267 της ΣΛΕΕ συνάδουν με το μέρος του άρθρου 25(2Α) του Ν. 14/60, το οποίο απαγορεύει την άσκηση έφεσης κατά απόφασης πρωτόδικου δικαστηρίου να μην παραπέμψει προδικαστικό ερώτημα.
Όμως δεν χρειάζεται να αποφασιστεί το θέμα τελεσίδικα, όπως μας κάλεσε η πλευρά των Εφεσειόντων να πράξουμε, αφού στην παρούσα περίπτωση δεν κρίνεται αναγκαίο για τους λόγους που εξηγήσαμε στην απόφασή μας.
Γ. ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, Δ.
/ΕΠσ