|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2014:D22
(2014) 1 ΑΑΔ 145
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Πολιτική Αίτηση 221/13
14 Ιανουαρίου, 2014
[ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ/ΣΤΗΣ]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1964 ΩΣ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΘΗΚΕ
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΩΝ 1. ΣΟΛΩΜΟΥ ΑΡΓΥΡΟΥ ΚΑΡΑΣΙΑΛΗ ΕΚ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ, 2. ΣΤΕΛΙΟΥ ΠΑΠΑΣΤΥΛΙΑΝΟΥ ΕΚ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ, 3. ΑΡΙΣΤΟΥ ΑΡΙΣΤΕΙΔΟΥ ΕΚ ΚΥΠΕΡΟΥΝΤΑΣ, 4. ΧΡΙΣΤΑΚΗΣ ΘΕΟΧΑΡΟΥΣ ΕΚ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ, 5. ΑΝΤΩΝΗ ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ ΕΚ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ, 6. ΑΝΘΙΜΟΥ ΠΟΛΥΔΩΡΟΥ ΕΚ ΚΥΠΕΡΟΥΝΤΑΣ, 7. ΘΕΟΔΟΥΛΟΥ ΠΕΤΟΥΣΗ ΕΚ ΚΥΠΕΡΟΥΝΤΑΣ ΚΑΙ 8. ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΙΣΤΩΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΥΠΕΡΟΥΝΤΑΣ ΛΙΜΙΤΕΔ ΕΚ ΚΥΠΕΡΟΥΝΤΑΣ ΓΙΑ ΑΔΕΙΑ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΗΣ ΑΙΤΗΣΗΣ ΔΙΑ ΚΛΗΣΕΩΣ ΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΟΥ ΕΝΤΑΛΜΑΤΩΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ PROHIBITION ΚΑΙ CERTI0RARI
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΕΝΔΙΑΜΕΣΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΕΜΕΣΟΥ ΠΟΥ ΕΚΔΟΘΗΚΕ ΣΤΙΣ 26/09/2013 ΣΤΗΝ ΑΓΩΓΗ ΥΠ ΑΡΙΘΜΟ 3046/2013
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΠΟΥ ΕΚΔΟΘΗΚΕ ΣΤΙΣ 30/10/2013, ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΑΓΩΓΗ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ ΑΙΤΗΣΕΩΣ ΠΑΡΑΚΟΗΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΠΡΟΣΩΠΩΝ
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΠΟΥ ΕΚΔΟΘΗΚΕ ΤΗΝ 27/11/2013 ΥΠΟ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΑΓΩΓΗΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΑΙΤΗΣΗ ΠΑΡΑΚΟΗΣ
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΠΑΡΑΚΟΗΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 02/10/2013 ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΑΡΧΙΣΕ
Για αιτητές: κ. Νεοκλής Νεοκλέους μαζί με κ. Γιώργο Παγιάση
...........
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ.: Στις 20.5.13, η επιτροπεία της Συνεργατικής Πιστωτικής Εταιρείας Κυπερούντας Λτδ (στο εξής η Συνεργατική) επεκύρωσε απόφαση Πειθαρχικής Επιτροπής για παύση του γραμματέα της Α. Ιωάννου, πλην όμως η απόφαση της δεν επικυρώθηκε από τον Έφορο Υπηρεσιών Συνεργατικών Εταιρειών (στο εξής ο Έφορος) όπως απαιτείται από το άρθρο 48(4) των περί Συνεργατικών Εταιρειών Θεσμών.
Ο Ιωάννου αντέδρασε στην παύση του με την αγωγή 3046/13 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού, στο πλαίσιο της οποίας εκδόθηκε μετά από ακρόαση, στις 26.9.13, προσωρινό διάταγμα (στο εξής το Διάταγμα) που απαγόρευε στην Συνεργατική και τους αξιωματούχους της - Αιτητές στην παρούσα διαδικασία - να εμποδίζουν τον Ιωάννου να εισέρχεται στα γραφεία της Συνεργατικής και να εκτελεί τα καθήκοντα του γραμματέα μέχρι την διεκπεραίωση της αγωγής.
Η επιτροπεία ενημερώθηκε άμεσα για την έκδοση του Διατάγματος και αυθημερόν συνήλθε σε συνεδρία, κατά την οποία αποφάσισε την εκ νέου παύση του Ιωάννου με αναδρομική ισχύ από 20.5.13. Επιπρόσθετα, στις 10.10.13, αφενός εφεσίβαλε την ενδιάμεση απόφαση του Δικαστηρίου ημερ. 26.9.13 με την οποία εκδόθηκε το Διάταγμα και αφετέρου κατάθεσε και αίτηση παραμερισμού και/ή ακύρωσης της εν λόγω απόφασης η οποία εκδικάσθηκε και επιφυλάχθηκε απόφαση.
Τα πιο πάνω παρατίθενται εν είδει εισαγωγής ώστε να σκιαγραφηθεί το ιστορικό της παρούσας αίτησης, με την οποία ζητείται από τους Αιτητές άδεια για καταχώρηση αίτησης για έκδοση εντάλματος Certiorari και Prohibition με το οποίο:
Α. Να ακυρώνεται η ενδιάμεση απόφαση ημερ. 26.9.13 λόγω αναρμοδιότητας του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού να επιληφθεί της υπόθεσης,
Β. Να απαγορεύεται στην Π.Ε.Δ. Τ. Ψαρά να συνεχίσει τη διαδικασία παρακοής, καθότι το Διάταγμα εκδόθηκε καθ΄ υπέρβαση δικαιοδοσίας και επιπλέον δεν είναι δεκτικό εκτελέσεως σύμφωνα με τη Δ.34 θ.5 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας.
Γ. Να ακυρώνεται η διαδικασία παρακοής λόγω υπέρβασης δικαιοδοσίας, ένεκα του ότι οι Αιτητές αποστερήθηκαν του δικαιώματος να έχουν τα τυπικά και ουσιαστικά εχέγγυα της ποινικής δίκης και,
Δ. Όπως ο φάκελος της αγωγής μεταφερθεί στο Ανώτατο Δικαστήριο με σκοπό την ακύρωση της ενδιάμεσης απόφασης ημερ. 26.9.13.
Πέραν των πιο πάνω, επιδιώκεται και η αναστολή εκτέλεσης του Διατάγματος και της διαδικασίας παρακοής μέχρι την εκδίκαση της σκοπούμενης να καταχωρηθεί αίτησης δια κλήσεως.
Στην έκθεση γεγονότων που συνοδεύει την αίτηση, επιπρόσθετα των όσων καταγράφονται πιο πάνω, προβάλλονται (σε συντομία) και τα ακόλουθα:
Η παύση του Ιωάννου αποφασίσθηκε από Πειθαρχική Επιτροπή και κατά την πειθαρχική διαδικασία ο Ιωάννου αντιπροσωπευόταν από δικηγόρο.
Το Διάταγμα επιδόθηκε στις 27.9.13, αλλά σ΄ αυτό δεν προσδιοριζόταν χρόνος μέσα στον οποίο οι Αιτητές έπρεπε να τελέσουν την αναφερόμενη στο Διάταγμα πράξη. Ενόψει τούτου ζήτησαν και τους δόθηκε νομική συμβουλή σύμφωνα με την οποία ναι μεν το Διάταγμα ήταν έγκυρο αλλά δεν ήταν δεκτικό εκτέλεσης. Επιπρόσθετα, με την εν λόγω συμβουλή τους γνωστοποιήθηκε ότι στις 9.9.13 ψηφίστηκε ο Ν.106(1)/2013 και σύμφωνα με το άρθρο 4Γ η παύση του Γραμματέα δεν απαιτούσε την επικύρωση οποιασδήποτε Αρχής. Κατ΄ ακολουθία τούτου τους επισημάνθηκε ότι η αναδρομική παύση του Ιωάννου ήταν καθόλα νόμιμη καθότι το Διάταγμα δεν απαγόρευε την (εκ νέου) παύση του.
Σ΄ ότι αφορά τη διαδικασία της παρακοής, διατυπώνονται από τους Αιτητές δύο παράπονα. Το πρώτο, ότι το (πρωτόδικο) Δικαστήριο δεν ικανοποίησε αίτημα τους για εξέταση της ελαττωματικότητας του διατάγματος ένεκα του ότι σ΄ αυτό δεν προσδιορίζεται χρόνος συμμόρφωσης και, το δεύτερο, ότι μετά το «κλείσιμο» της υπόθεσης εκ μέρους του Ιωάννου αποστερήθηκαν του δικαιώματος να εισηγηθούν ότι δεν αποδείχτηκε εναντίον τους εκ πρώτης όψεως υπόθεση (Άρθρο 74(1)(β) του ΚΕΦ. 155). Το πλέον σοβαρό όμως - όπως ισχυρίζονται οι Αιτητές στην έκθεση γεγονότων - είναι οι συνέπειες που επέφερε το Διάταγμα στην υλοποίηση της συγχώνευσης της Συνεργατικής - ως αποδεχόμενης Εταιρείας - με άλλες 6 Συνεργατικές Εταιρείες της περιφέρειας Τροόδους που αποφασίστηκε κατ΄ ακολουθία της υπογραφής του μνημονίου με την Τρόϊκα. Πρόκειται για συνέπειες οι οποίες ναι μεν αναφέρονται εν εκτάσει και στην υπό κρίση αίτηση, αλλά ουσιαστικά αφορούν την Πολ. Αίτηση 222/13 με την οποία οι Αιτητές ζητούν άδεια για καταχώρηση αίτησης για έκδοση εντάλματος Mandamus κατά του Εφόρου, με το οποίο να εντέλλεται να υπογράψει ώστε να μεταφερθεί το ενεργητικό και παθητικό των εν λόγω 6 Συνεργατικών στην Αιτήτρια. Ενόψει τούτου ό,τι απαιτείται να προστεθεί για ολοκλήρωση του πραγματικού πλαισίου της παρούσας είναι ότι, ως αποτέλεσμα της έκδοσης του Διατάγματος το Κτηματολόγιο δεν εκτελεί πράξεις της Συνεργατικής και ο Έφορος δεν θέτει την υπογραφή του για υλοποίηση της συγχώνευσης αφού, σύμφωνα με τη θέση του, προαπαιτείται βάσει του άρθρου 49Ε του Ν.22/85 η υπογραφή του Ιωάννου ως γραμματέως της Συνεργατικής. Όμως, σύμφωνα με τους Αιτητές, η θέση του Εφόρου δεν είναι ορθή, όχι μόνο γιατί το διάταγμα πάσχει αλλά και καθότι ο Ιωάννου παύθηκε από τη θέση του γραμματέα και από 9.9.13 διορίστηκε νέος γραμματέας, ο διορισμός του οποίου δεν απαιτείται να επικυρωθεί σύμφωνα με το Ν.106(1)/13 από τον Έφορο.
Τα πιο πάνω προωθήθηκαν από τους ευπαιδεύτους συνηγόρους των Αιτητών τόσο με γραπτή όσο και προφορική αγόρευση, οι οποίοι, εισηγήθηκαν ότι τα γεγονότα της υπόθεσης αποκαλύπτουν εκ πρώτης όψεως συζητήσιμη υπόθεση που δικαιολογούν την παραχώρηση της αιτούμενης άδειας. Συναφώς εισηγήθηκαν ότι (α) το Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού δεν είχε δικαιοδοσία να επιληφθεί της ενδιάμεσης αίτησης του Ιωάννου βάσει της οποίας εκδόθηκε το Διάταγμα ημερ. 26.9.13, καθότι βάσει του άρθρου 30 του περί Τερματισμού Απασχολήσεως Νόμου 24/1967 αποκλειστική αρμοδιότητα επί του θέματος έχει το Δικαστήριο Εργατικών Διαφορών, (β) το Διάταγμα δεν είναι δεκτικό εκτέλεσης καθότι δεν καθορίζει χρόνο συμμόρφωσης όπως απαιτείται από τη Δ.35 θ.5 των περί Πολιτικής Δικονομίας Κανονισμών και, (γ) οι Αιτητές αποστερήθηκαν του δικαιώματος που τους παραχωρεί το άρθρο 74(1)(β) του ΚΕΦ. 174 να εισηγηθούν ότι δεν αποδείχθηκε εναντίον τους εκ πρώτης όψεως υπόθεση, στέρηση που μπορεί να ελεγχθεί μέσω διατάγματος της φύσεως Certiorari.
Διεξήλθα με προσοχή τα όσα τέθηκαν ενώπιον μου από τους Αιτητές για χορήγηση της αιτούμενης άδειας και προτού ασκήσω τη διακριτική ευχέρεια που έχει το Δικαστήριο επί του θέματος, θα ΄ταν χρήσιμο να γίνει μια σύντομη υπενθύμιση των βασικών αρχών που διέπουν αιτήματα της εξεταζόμενης φύσεως.
Η παροχή άδειας για καταχώρηση αίτησης για έκδοση προνομιακού εντάλματος Certiorari ή Prohibition - όπως και η έκδοση τέτοιων ενταλμάτων - εμπίπτει στη διακριτική ευχέρεια του δικαστηρίου. (Θεοδούλου (Αρ.1) (1990) 1 ΑΑΔ 438) η οποία, όταν προβλέπεται άλλο ένδικο μέσο και ειδικά έφεση, πολύ σπάνια και σε εξαιρετικές περιπτώσεις ασκείται θετικά. (Βλ. Αναφορικά με τις Αιτήσεις της Αυγής 1. Κωνσταντινίδου κ.α. (1992) 1 ΑΑΔ 853). Ακόμα και αν ο αιτητής ικανοποιήσει το δικαστήριο ότι υπάρχει εκ πρώτης όψεως συζητήσιμη υπόθεση (Ανθίμου (1991) 1 ΑΑΔ 41). Κι αυτό καθότι η διαδικασία έκδοσης προνομιακού εντάλματος δεν συνιστά υποκατάστατο του ενδίκου μέσου της έφεσης (Αναφορικά με το Γενικό Εισαγγελέα (Αρ.3) (1993) 1 ΑΑΔ 42 και Αναφορικά με την αίτηση της Global Consolidatior Public Ltd (2006) 1 AΑΔ 464), ούτε στοχεύει στον έλεγχο της ορθότητας της πρωτόδικης απόφασης αλλά στη νομιμότητα της απόφασης (Αναφορικά με την αίτηση της Marewave Shipping & Trading Company Ltd (1992) 1 AAΔ 116). Γενικά, θα μπορούσε να λεχθεί ότι το δικαστήριο μπορεί να ασκήσει θετικά τη διακριτική του ευχέρεια για χορήγηση άδειας της εξεταζόμενης φύσεως όπου αποκαλύπτεται εκ πρώτης όψεως συζητήσιμη υπόθεση και διαφαίνεται από το τηρηθέν πρακτικό του (πρωτόδικου) δικαστηρίου έλλειψη ή υπέρβαση δικαιοδοσίας, έκδηλη νομική πλάνη, δόλος, προκατάληψη και μη τήρηση των κανόνων της φυσικής δικαιοσύνης (Α. Κωνσταντινίδης (2003) 1 ΑΑΔ 1298, Τζ. Περέλλα (Αρ.2) (1995) 1 ΑΑΔ 692).
Έχοντας υπόψη τις προαναφερθείσες νομικές αρχές είναι νομίζω προφανές ότι, ενόσω εκκρεμεί η έφεση των Αιτητών εναντίον της ενδιάμεσης απόφασης με την οποία εκδόθηκε το Διάταγμα και ενόσω εκκρεμεί η έκδοση από το πρωτόδικο Δικαστήριο της απόφασης στην αίτηση τους για παραμερισμό της εν λόγω απόφασης, πολύ λίγα - αν όχι καθόλου - περιθώρια υπάρχουν για χορήγηση της αιτούμενης άδειας. Βεβαίως, δεν παραγνωρίζω ότι με βάση τις πάγιες αρχές της νομολογίας (βλ. μεταξύ άλλων, Κωνσταντινίδης (2003) 1 Α.Α.Δ. 1298 και Fastfact Developments Ltd κ.α. (2004) 1 A.A.Δ. 1535) το Ανώτατο Δικαστήριο δύναται, όταν διαπιστώσει ότι συντρέχουν εξαιρετικές περιστάσεις, να παρέμβει και να χορηγήσει άδεια της εξεταζόμενης φύσεως έστω και αν υπάρχουν άλλα ένδικα μέσα. Στην παρούσα όμως περίπτωση, ακόμη και εάν διαπίστωνα ότι συντρέχουν εξαιρετικές περιστάσεις, δεν θα ασκούσα θετικά τη διακριτική μου ευχέρεια καθότι οι Αιτητές ήδη έχουν κάμει χρήση και άλλων ένδικων μέσων, με αποτέλεσμα για το ίδιο θέμα - την κατ΄ ισχυρισμό αναρμοδιότητα του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού να επιληφθεί της υπόθεσης - να γίνει χρήση τριών ένδικων μέσων:- Της έφεσης, της αίτησης για παραμερισμό και, δύο και πλέον μήνες μετά, του εξαιρετικού μέτρου της άδειας για καταχώρηση αίτησης για έκδοση προνομιακού εντάλματος της φύσεως Certiorari και Prohibition, το οποίο - όπως και τα δύο προηγούμενα ένδικα μέσα - στοχεύει στην ακύρωση του Διατάγματος.
Σ΄ ότι αφορά τους άλλους δύο λόγους που αφορούν την διαδικασία της παρακοής - ισχυριζόμενη ελαττωματικότητα του Διατάγματος στη βάση ότι δεν καθορίζει χρόνο συμμόρφωσης και μη τήρηση των προνοιών του άρθρου 74(1) του ΚΕΦ.155 - είναι νομίζω πρόωρο να ζητείται από τους Αιτητές η επίδικη άδεια, τη στιγμή που η διαδικασία αυτή βρίσκεται σε εξέλιξη. Ενόψει τούτου έχω την άποψη ότι πριν την ολοκλήρωση της εν λόγω διαδικασίας θα΄ ταν λάθος η παρέμβαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου και δη μέσω του εξαιρετικού μέτρου του Certiorari και/ή Prohibition. Επομένως θα ΄ταν φρόνιμο, όπως οι Αιτητές αναμένουν την απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου και μετά να μελετήσουν - αν χρειαστεί - ποιο μέσο ή μέσα θα χρησιμοποιήσουν ως αντίδραση. Δεν θα΄ ταν όμως χωρίς σημασία κάποιος προβληματισμός, εκ μέρους τους, για τη φύση της διαδικασίας παρακοής και κατά πόσο στο πλαίσιο αυτής της διαδικασίας τυγχάνει εφαρμογής το άρθρο 74(1) του ΚΕΦ.155, όπως δεν θα ΄ταν χωρίς σημασία μια δεύτερη ανάγνωση της Δ.34 θ.5 η οποία προνοεί για καθορισμό χρόνου όταν πρόκειται για εκτέλεση πράξης, ενώ στην παρούσα περίπτωση το Διάταγμα φαίνεται να επιβάλλει όχι την τέλεση πράξης, αλλά την μη τέλεση της πράξης της παρεμπόδισης του Ιωάννου από την εκτέλεση των καθηκόντων του γραμματέα.
Για τους πιο πάνω λόγους κρίνω ότι υπό τα περιστατικά της υπόθεσης δεν δικαιολογείται η άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου υπέρ της χορήγησης της αιτούμενης άδειας.
Η αίτηση απορρίπτεται.
Μ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ.
/κβπ