|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2013) 1 ΑΑΔ 2144
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Έφεση Αρ. 430/11)
16 Οκτωβρίου, 2013
[ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, ΝΑΘΑΝΑΗΛ,
ΠΑΝΑΓΗ, ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ/ΣΤΕΣ]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1964
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΕΚΔΟΣΕΩΣ ΦΥΓΟΔΙΚΩΝ ΝΟΜΟΥ 97/70
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΞΕΔΩΣΕ ΤΟ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΜΕΣΟΥ ΣΤΙΣ 7/9/2011
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ VICTOR MAKUSHIN, ΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΠΡΟΝΟΜΟΙΑΚΟΥ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ ΦΥΣΕΩΣ CERTIORARI
------------------------
Ε. Λοϊζίδου για την Εφεσείουσα
Ε. Πουργουρίδης για τον Εφεσίβλητο
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Δ.: Η απόφαση δεν είναι ομόφωνη. Την απόφαση της πλειοψηφίας θα δώσει ο Δικαστής Μ. Χριστοδούλου, και με αυτή συμφωνούν εγώ, ο Στ. Ναθαναήλ, Δ. και η Π. Παναγή, Δ. Ο Δικαστής Ε. Ερωτοκρίτου, θα δώσει δική του διιστάμενη απόφαση.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ.: Μετά από αίτημα της Ρωσικής Ομοσπονδίας, κατατέθηκε στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού αίτηση για έκδοση του Victor Makushin στις Ρωσικές Αρχές, προκειμένου να δικαστεί για αδικήματα που του καταλόγιζαν.
Ο εκζητούμενος έφερε ένσταση στην αίτηση και το Δικαστήριο, για σκοπούς διασφάλισης της παρουσίας του κατά την ακρόαση της υπόθεσης, τον διέταξε να υπογράψει εγγύηση ύψους €200.000 με ένα αξιόχρεο εγγυητή, πράγμα που έγινε.
Με την αποπεράτωση της ακροαματικής διαδικασίας, στις 7.9.11, το Δικαστήριο απέρριψε την αίτηση και στη βάση δήλωσης της εκπροσώπου της αιτήτριας χώρας ότι θα καταχωρούσε έφεση, αποφάσισε όπως η εγγύηση επιστραφεί στον εκζητούμενο εκτός και εάν καταχωρείτο έφεση εντός της προβλεπόμενης από το Νόμο προθεσμίας.
Ο εκζητούμενος θεώρησε ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν είχε εξουσία δυνάμει του περί Εκδόσεως Φυγοδίκων Νόμου 97/1970 να παρατείνει την ισχύ της εγγύησης μετά την 7.9.11 και, στη βάση αυτή, προσέφυγε στο Ανώτατο Δικαστήριο και εξασφάλισε άδεια για καταχώρηση αίτησης για έκδοση διατάγματος της φύσεως Certiorari. Aκολούθως κατάθεσε την αίτηση δια κλήσεως με αρ. 113/2011, στην οποία εκδόθηκε απόφαση στις 20.10.11 και όπως κρίθηκε, το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν είχε εξουσία να παρατείνει την ισχύ της εγγύησης μετά τις 7.9.11. Είναι εναντίον αυτής της απόφασης που ασκήθηκε η παρούσα έφεση με την οποία επιδιώκεται η ακύρωση της, με λόγο έφεσης ότι:
"Το Ανώτατο Δικαστήριο εσφαλμένα αποφάσισε να εκδώσει το διάταγμα της φύσεως Certiorari και να διατάξει την επιστροφή της εγγύησης του ποσού των €200.000 γιατί εσφαλμένα έκρινε ότι το επιληφθέν της εκδόσεως δικαστήριο δεν είχε εξουσία μετά την απόρριψη της αίτησης έκδοσης να επιβάλει όρους στον φυγόδικο."
Όπως προκύπτει από το φάκελο της υπόθεσης, οι εφεσείοντες καταχώρησαν το περίγραμμα αγόρευσης τους στις 28.3.12 και ο εφεσίβλητος στις 11.5.12. Παρολ΄ αυτά, η υπόθεση δεν οδηγήθηκε σε διευκρινίσεις για λόγους που δεν ενδιαφέρουν. Ό,τι εδώ ενδιαφέρει είναι ότι στις 12.3.2013, ο ευπαίδευτος συνήγορος του εφεσίβλητου μας κάλεσε να απορρίψουμε την έφεση καθότι η Ρωσική Ομοσπονδία είχε αποσύρει το αίτημα της για έκδοση του πελάτη του και, επομένως, η έφεση έπαυσε να έχει αντικείμενο. Πράγματι, όπως επιβεβαίωσε σε μεταγενέστερο στάδιο η ευπαίδευτη συνήγορος των εφεσειόντων, στις 25.3.2013 ο Γενικός Εισαγγελέας της Ρωσικής Ομοσπονδίας απέσυρε το αίτημα για έκδοση του εφεσιβλήτου και ενόψει τούτου η έφεση έπαυσε να έχει αντικείμενο. Παρολ΄ αυτά, είναι θέση της κ. Λοϊζίδου ότι η παρούσα έφεση πρέπει να εκδικασθεί καθότι η προσβαλλόμενη απόφαση καταστρατηγεί το δικαίωμα έφεσης, αφού κανένας φυγόδικος δεν θα παραμένει στην Κύπρο για να αναμένει το αποτέλεσμα της έφεσης και η φυγή του θα την καταστήσει χωρίς αντικείμενο. Μας παρέπεμψε σχετικά στην υπόθεση Γενικός Εισαγγελέας ν. Β. Βαφειάδη (1998) 1 (Δ) Α.Α.Δ. 2315, όπου το Εφετείο αποδέχτηκε έφεση εναντίον πρωτόδικης απόφασης με την οποία απορρίφθηκε αίτημα για την παραπέρα κράτηση του καθ΄ ου η αίτηση για σκοπούς έκδοσης του στις Ισπανικές Αρχές, παρόλο που ο φυγόδικος είχε φύγει από την Κύπρο και η φυγή του - όπως παρατήρησε το Εφετείο - είχε ως αποτέλεσμα να καταστήσει το περιεχόμενο της απόφασης του θεωρητικό. Μας παρέπεμψε, επίσης στις υποθέσεις Διευθυντής Φυλακών ν. Τζενάρο Περέλλα (1995) 1 Α.Α.Δ. 217 και Αναφορικά με τον Τζενάρο Περέλλα (Νο.2) (1996) 1 (Β) Α.Α.Δ. 1009 για να εισηγηθεί ότι με την καταχώρηση της έφεσης αναβιώνεται η πρωτόδικη διαδικασία και ναι μεν η έφεση έπαυσε να έχει αντικείμενο, αλλά πρέπει να εκδικαστεί για σκοπούς καθοδήγησης των πρωτόδικων Δικαστηρίων που ήδη δύο εξ αυτών με αποφάσεις τους - τις οποίες και ανάφερε - ακολούθησαν την προσβαλλόμενη απόφαση με αποτέλεσμα να καταστρατηγείται το δικαίωμα έφεσης.
Εξετάσαμε τις εισηγήσεις της κ. Λοϊζίδου, η οποία αναγνωρίζει πως με βάση πάγια νομολογία το Ανώτατο Δικαστήριο δεν εκδικάζει υποθέσεις που παραμένουν χωρίς αντικείμενο. Πράγματι έτσι έχει το ζήτημα και επαναβεβαιώνουμε την σχετική επί του θέματος νομολογία ότι μια έφεση (ή προσφυγή) κατά κανόνα δεν μπορεί να προωθηθεί και διαγράφεται, αν μετά την καταχώρηση της και πριν την εκδίκαση της παραμείνει χωρίς αντικείμενο (βλ. Στράκκα Λτδ ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (1991) 3 Α.Α.Δ. 643, Ιωσηφίδης ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (1998) 3 Α.Α.Δ. 490 και Αναφορικά με την Luchian Marina Tudor, Πολ. Εφ. 324/2010 ημερ. 1.7.11). Σε τέτοιες περιπτώσεις, όπως επισημαίνεται από τη νομολογία, η συνέχιση της δίκης δεν εξυπηρετεί οποιοδήποτε σκοπό και για το λόγο αυτό η δίκη πρέπει να διακόπτεται καθότι τα Δικαστήρια δεν ενεργούν επί ματαίω. Παρατίθενται επί του προκειμένου αυτούσια τα πιο κάτω αποσπάσματα από την υπόθεση Luchian Marina Tudor (ανωτέρω) που ομιλούν αφ΄ εαυτών:
"Τα Δικαστήρια δεν ενεργούν επί ματαίω, ούτε επιλύουν ακαδημαϊκά ζητήματα, ούτε και προχωρούν σε επίλυση διαφορών οι οποίες είτε έχουν εκλείψει, είτε λόγω μεταβολής των συνθηκών, η επίλυση τους δεν θα κατέληγε σε οποιοδήποτε πρακτικό αποτέλεσμα. Στην υπόθεση Αναφορικά με την Εμπορική Εταιρεία Λούκος Λτδ (2001) 1 Α.Α.Δ. 2055, κρίθηκε ότι έφεση που είχε ασκηθεί εναντίον απόφασης με την οποία απερρίφθη ενδιάμεση αίτηση αναστολής της διαδικασίας διάλυσης της εταιρείας, παρέμεινε άνευ αντικειμένου εφόσον στην κυρίως αίτηση είχε στο μεταξύ εκδοθεί διάταγμα διάλυσης και εκκαθάρισης της εταιρείας, απόφαση που κατέστη τελεσίδικη εφόσον δεν ασκήθηκε έφεση εναντίον της. Όπως τέθηκε:
"Το θέμα καθίσταται ως εκ τούτου ακαδημαϊκό γιατί δεν θα έχει καμιά συνέπεια για τους διαδίκους. Το Εφετείο ασχολείται μόνο με την ουσιαστική επίλυση διαφοράς μεταξύ των διαδίκων η οποία υφίσταται κατά την έκδοση της απόφασής του."
.........................
Η επιδίωξη λοιπόν σκοπού που παραμένει άνευ αντικειμένου και η εμμονή σ΄ αυτόν, όπως στην ουσία γίνεται εδώ, αποτελεί κατάχρηση της διαδικασίας. Η κατάχρηση διαδικασίας είναι πολυσχιδής στις εκφάνσεις της, το δε Δικαστήριο έχει την εξουσία καταστολής τέτοιας κατάχρησης ως μέρος της αυτονομίας και αυτοτέλειας της Δικαστικής λειτουργίας. (Γιαννάκης Π. Έλληνας ν. Δημοκρατίας (1989) 2 Α.Α.Δ. 149, 170 και Γενικός Εισαγγελέας ν. Ευσταθίου (2009) 2 Α.Α.Δ. 501, σελ. 531). Στην Αναφορικά με την Αίτηση του Ευάγγελου Εμπεδοκλή (αρ. 3) για άδεια καταχώρησης αίτησης για Certiorari (2009) 1 Α.Α.Δ. 529, λέχθηκε στις σελ. 547-548:
"Ο έλεγχος της διαδικασίας επιβάλλει όπως διασφαλίζεται απρόσκοπτη δικονομική και ουσιαστική τάξη στην όλη διαδικασία με ενιαία προσέγγιση. Η κατάχρηση της διαδικασίας του Δικαστηρίου μπορεί να προσλάβει διάφορες μορφές και δεν υπάρχουν εκ προοιμίου συμπεριφορές που μπορούν να καταταχθούν ως καταχρηστικές. Το όλο ζήτημα εξετάζεται πάντοτε υπό το φως των συγκεκριμένων γεγονότων." (δέστε Ηλία (αρ.3) (1995) 1 Α.Α.Δ. 786 και Διευθυντής των Φυλακών ν. Τζενάρο Περέλλα (1995) 1 Α.Α.Δ. 217).»
Τέτοια είναι και η παρούσα περίπτωση και με όσα τέθηκαν ενώπιον μας από την κα Λοϊζίδου δεν παρέχεται περιθώριο αποστασιοποίησης από την πάγια και διαχρονική επί του θέματος νομολογία και, κατά συνέπεια, η έφεση είναι καταδικασμένη σε απόρριψη για το λόγο ότι έμεινε χωρίς αντικείμενο. Τοσούτο μάλλον που η εξέταση της έφεσης προϋποθέτει επαναβίωση ανύπαρκτης διαδικασίας έκδοσης, αφού η αιτήτρια χώρα απέσυρε το αίτημα για έκδοση του εφεσίβλητου, γεγονός που διαφοροποιεί πλήρως την παρούσα από την υπόθεση Βαφειάδης (ανωτέρω).
Κατ΄ ακολουθία των πιο πάνω η έφεση απορρίπτεται χωρίς έξοδα, και αυτό στη βάση δήλωσης του κ. Πουργουρίδη ότι παραιτείται της αξίωσης για έξοδα.
Δ.
Δ.
Δ.
Δ.
/ΚΒΠ