|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Πολιτική Αίτηση αρ.104/13
[K. ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δικαστής]
15 Ιουλίου, 2013
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1964
Και
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ "THE JUNIOR SCHOOL" (HE361) ΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΩΝ ΕΝΤΑΛΜΑΤΩΝ ΤΥΠΟΥ CERTIORARI ΚΑΙ PROHIBITION
Και
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ THN ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΗΜΕΡ. 13/05/2013 ΠΟΥ ΕΚΔΟΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΓΩΓΗ 8449/12 ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ
-------- -----------
Δ.Παπαδόπουλος και Χ. Παπαχριστοδούλου, για τους αιτητές.
Γ.Ιωάννου για Γ.Ζ.Γεωργίου, για τους καθ΄ων η αίτηση
Μ.Λοϊζου, (κα.) - δικηγόρος της Δημοκρατίας παρίσταται στη διαδικασία.
--------- ----------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ.: Μετά την παραχώρηση άδειας οι αιτητές καταχώρησαν την παρούσα αίτηση με την οποία επιδιώκουν την έκδοση προνομιακού εντάλματος certiorari, για την προσαγωγή στο Ανώτατο Δικαστήριο του δικαστικού φακέλου και συγκεκριμένα της ενδιάμεσης απόφασης, ημερ 13 Μαϊου 2013 που εκδόθηκε στην αγωγή 8449/2012 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, όπως επίσης και την έκδοση προνομιακού εντάλματος prohibition, που να απαγορεύει στον Ανώτερο Επαρχιακό Δικαστή, Μ. Παπαμιχαήλ, από του να προχωρήσει στην εκδίκαση της εν λόγω απόφασης.
Τα γεγονότα επί των οποίων στηρίχτηκε η παρούσα αίτηση, όπως και η εκδικασθείσα αίτηση για παραχώρηση αδείας καταχώρησης προνομιακού εντάλματος certiorari, περιλαμβάνονται στην απόφαση μου επί της Πολιτικής Αίτησης 97/13 The Junior School, ημερ. 28 Μαϊου 2013 τα οποία και παραθέτω για σκοπούς της παρούσας υπόθεσης.
Ο Σύνδεσμος Αποφοίτων Αγγλικής Σχολής Λευκωσίας, ("οι ενάγοντες") καταχώρισαν ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας την αγωγή αρ. 8449/2012, εναντίον των The Junior School, («εναγόμενοι 1») και Της Κυπριακής Δημοκρατίας, («εναγόμενοι 2»). Παράλληλα, οι ενάγοντες εξασφάλισαν, μετά από μονομερή αίτηση, προσωρινό διάταγμα με το οποίο οι ενάγοντες εμποδίζοντο, μεταξύ άλλων, «να προωθήσουν τους σκοπούς της σύμβασης μίσθωσης ημερ. 7 Ιουλίου 2012».
Το διάταγμα είχε οριστεί επιστρεπτέο στις 11 Δεκεμβρίου 2012 ενώπιον του Μ.Παπαμιχαήλ Α.Ε.Δ., ο οποίος είχε εκδώσει το ενδιάμεσο διάταγμα.
Κατά την εν λόγω ημερομηνία ο πιο πάνω δικαστής είχε προβεί σε σχόλια για τους εναγόμενους 2 και επίσης σε άλλη ημερομηνία και συγκεκριμένα στις 20 Δεκεμβρίου 2012 ο ίδιος δικαστής είχε μια στιχομυθία με τη δικηγόρο της Δημοκρατίας Μ.Λοϊζου. Για τα συγκεκριμένα σχόλια θα αναφερθώ μεταγενέστερα. Καταχωρήθηκε ένσταση, για τη διατήρηση του προσωρινού διατάγματος, από τους εναγόμενους 1, στις 7 Ιανουαρίου 2013. Ταυτοχρόνως καταχωρήθηκε και ένσταση και από τη Μ.Λοϊζου δικηγόρο της Δημοκρατίας, για τους εναγόμενους 2.
Στη συνέχεια, και συγκεκριμένα στις 12 Φεβρουαρίου 2013, καταχωρήθηκε αίτηση από τη Δημοκρατία με την οποία ζητήθηκε η εξαίρεση του Δικαστή Μ.Παπαμιχαήλ, Α.Ε.Δ. Στο πλαίσιο της ενόρκου δηλώσεως που συνοδεύει την αίτηση εξαίρεσης η κα.Λοϊζου ανέφερε τα εξής:
«4. Κατά την εμφάνιση της 11.12.2012 ο Δικαστής προέβηκε σε σχόλια προς την πλευρά μας όπως:
Ι. Τι θέλετε να καταχωρήσετε ένσταση;
II. Τι νεκατώνεστε στην ιδιωτική διαφορά μεταξύ των δύο σχολείων;
III. Μου φαίνεται ότι η Δημοκρατία μεταξύ Εnglish School και Junior School προτιμά το Junior School.
IV. Εσείς όπως πάτε θα κλείσετε και το English School."
Σε μια άλλη ημερομηνία και συγκεκριμένα στις 20 Δεκεμβρίου 2012 η Μ.Λοϊζου αναφέρει:
«8. Όταν ο δικαστής με είδε στην αίθουσα του Δικαστηρίου στις 9.25π.μ. μου απηύθυνε το λόγο και μου είπε ότι η υπόθεση μου έγινε και ότι ορίστηκε 8.1.2012 για καταχώριση ένστασης. Ενημέρωσα το δικαστήριο ότι η πρόθεση μου ήταν να ζητήσω παράταση για καταχώριση της ένστασης διότι έλαβα τα γεγονότα από το Υπουργείο Εσωτερικών μόλις την προηγουμένη.
9. Συνέχισε δε να καταφέρεται εναντίον της Δημοκρατίας με έντονα δυσαρεστημένο ύφος και τόνο, λέγοντας ότι:
Ι. Είναι απαράδεκτο για τη Δημοκρατία να δίδει έτσι κρατική γη σε ιδιώτη και γιατί όχι σε μένα και σε σένα.
ΙΙ. Η Δημοκρατία μεροληπτεί υπέρ του Junior Scholl.
III. Σαν να υπάρχει ένα κατευθυνόμενο χέρι, είτε από το Υπουργικό Συμβούλιο είτε δεν ξέρω από ποιόν, που κανονίζει τα πράγματα υπέρ του Junior School.
10. Ως απάντηση ανέφερα ότι έλαβα τα γεγονότα από το Υπουργείο Εσωτερικών μόλις την προηγουμένη και δεν διαβλέπω να υπάρχει από μέρους της Δημοκρατίας οτιδήποτε μεμπτό, το οποίο θα διαφανεί από την ένσταση που πρόκειται να καταχωρηθεί από μέρους μας.
11. Τότε ο δικαστής μου είπε:
«Εάν δεν βλέπεις οτιδήποτε το μεμπτό στην παρούσα υπόθεση, πρέπει να πας πίσω στο Γραφείο του Γενικού Εισαγγελέα και να δώσεις παραίτηση διότι δεν κάμνεις για δικηγόρος.»
Η αίτηση για εξαίρεση εκδικάστηκε και εκδόθηκε απόφαση από τον Μ.Παπαμιχαήλ Α.Ε.Δ., στις 13 Μαϊου 2013.
Η αίτηση αντίκρισε την ένσταση από πλευράς των εναγόντων, οι οποίοι υποστήριξαν βασικά την ανυπαρξία επαρκούς συμφέροντος εκ μέρους των αιτητών για προώθηση της παρούσας αίτησης, ότι διαδικαστικώς ελλείπουν οι λόγοι επί των οποίων οι αιτητές θα μπορούσαν να νομιμοποιηθούν στην προώθηση της αίτησης, πρόβαλαν επίσης ότι ελλείπουν τα πρακτικά επί των οποίων στηρίζεται η αίτηση και τέλος οι ενάγοντες ισχυρίστηκαν ότι η ύπαρξη εναλλακτικού ενδίκου μέσου καθιστά την παρούσα αίτηση καταχρηστική.
Ο ευπαίδευτος συνήγορος των αιτητών πρόβαλε ότι οι εναγόμενοι 1 δεν είχαν υποβάλει οι ίδιοι αίτηση για εξαίρεση του δικαστή, πλην όμως υποστήριξαν την αίτηση αφενός, και αφετέρου τα λεχθέντα επηρέαζαν τη δική τους υπόθεση και καθιστούσαν τη θέση τους δύσκολη, λόγω της εμφανούς έλλειψης αμεροληψίας εκ μέρους του εκδικάσαντος δικαστή. Τα προβληθέντα από τον πρωτόδικο δικαστή, όπως είπε, δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά δυσμενή σχόλια για την ποιότητα και το εύρος της υπόθεσης των εναγομένων 1.
Αναφορικά με την προβολή από πλευράς εναγόντων ότι ελλείπουν οι λόγοι επί των οποίων στηρίζεται η αίτηση, ο κ.Παπαδόπουλος έκαμε αναφορά στη Δήλωση που συνοδεύει την αίτηση, παραγρ.Β, 3(α) και (β). Σε συνάρτηση με την έλλειψη πρακτικών, ο συνήγορος υποστήριξε ότι όντως δεν υπάρχουν, γιατί τα όσα έχουν λεχθεί από το δικαστή ήταν προφορικά χωρίς να είναι καταγραμμένα στα πρακτικά της υπόθεσης αλλά, εν πάση περιπτώσει, δεν αμφισβητούνται στην ουσία τους από την ενδιάμεση απόφαση που εκδόθηκε στις 13 Μαϊου 2013.
Ο ισχυρισμός περί κατάχρησης της διαδικασίας θα μπορούσε να στηριχθεί, υποστήριξε ο συνήγορος, εάν η αίτηση υποβαλλόταν από τους ενάγοντες, κάτι το οποίο δεν έγινε, αφού η έφεση καταχωρήθηκε από τους εναγόμενους 2. Ο συνήγορος εξέφρασε τον προβληματισμό του, αναφορικά με τη μέθοδο που έπρεπε να ακολουθήσει με στόχο να θεραπεύσει την αδικία που οι εναγόμενοι 1 είχαν αισθανθεί ότι υφίστανται, μετά την έκδοση της ενδιάμεσης απόφασης του δικαστηρίου. Κάνοντας αναφορά σε νομολογία ο κ.Παπαδόπουλος εισηγήθηκε ότι, παρόλο που υπάρχει το εναλλακτικό ένδικο μέσο, οι υπάρχουσες περιστάσεις της παρούσας υπόθεσης κατέστησαν την επιλογή της διαδικασίας του προνομιακού εντάλματος καθότι αυτή είναι πιο βολική, επωφελής και ιδιαιτέρως πιο αποτελεσματική. Η διαδικασία του εκδοθέντος συντηρητικού διατάγματος στην αγωγή εκκρεμεί για περίοδο 6 μηνών και σε περίπτωση εφέσεως η διαδικασία και πάλι θα καθυστερούσε περισσότερο. Αλλά και αν ακόμη, υποστήριξε, ήθελε θεωρηθεί ότι υπάρχει εναλλακτικό ένδικο μέσο, οι ιδιάζουσες συνθήκες μιας ξεκάθαρης και εξώφθαλμης παρέμβασης του πρωτόδικου δικαστή στη διαδικασία δεν θα μπορούσε παρά να επιτρέψει την έκδοση του σχετικού διατάγματος.
Ο ευπαίδευτος συνήγορος των εναγόντων έκαμε αναφορά στη διαδικασία που προηγήθηκε της συμφωνίας μεταξύ εναγομένων 1 και εναγομένων 2, για να καταδείξει το βάσιμο του αγωγίμου δικαιώματος των εναγόντων, που απολάμβαναν τη χρήση του συγκεκριμένου χώρου από το 1973. Είναι σε αυτό το πλαίσιο που θα πρέπει να εξεταστούν οι όποιες δηλώσεις του Ανώτερου Επαρχιακού Δικαστή Ν.Παπαμιχαήλ, ο οποίος ουσιαστικώς αναφέρθηκε στο βάσιμο της αξιώσεως των εναγόντων. Οι αιτητές δεν προχώρησαν, είπε ο κ.Ιωάννου σε αίτηση για εξαίρεση, ούτε συμπλήρωσαν με ένορκη δήλωση το αίτημα που υποβλήθηκε από πλευράς της Δημοκρατίας, για εξαίρεση. Δεν ζήτησαν ούτε κατά το στάδιο της απαγγελίας της απόφασης να ζητηθούν πρακτικά έτσι ώστε να δύνανται να αιτηθούν την έκδοση του παρόντος διατάγματος. Εισηγήθηκε επί τούτου, ότι για να τεκμηριωθεί επαρκές συμφέρον, θα πρέπει να καταδειχθεί επηρεασμός των συμφερόντων των διαδίκων και ο εν λόγω επηρεασμός θα πρέπει να προσομοιάζει με το ενεστώς έννομο συμφέρον που απαντάται στο διοικητικό δίκαιο, αποκλειομένης της action popularis. Αυτή την παράμετρο απέτυχαν να στοιχειοθετήσουν οι αιτητές, μη υποδεικνύοντας επηρεασμό των δικαιωμάτων τους επί της αγωγής. Αντιθέτως, οι εναγόμενοι 2 δεν λαμβάνουν μέρος στην παρούσα διαδικασία και καταχώρισαν την πολιτική έφεση Ε77/13 ημερ. 27 Μαϊου 2013.
Αυτή η ύπαρξη του παράλληλου εναλλακτικού ενδίκου μέσου της έφεσης αποκλείει, όπως ανέφερε ο συνήγορος, τη δυνατότητα της προώθησης της παρούσας αίτησης χωρίς την κατάδειξη εξαιρετικών περιστάσεων, ή παράβαση νομικών κανόνων. Η ύπαρξη αυτών των δύο παράλληλων διαδικασιών, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή, όπως είπε. Οι εξαιρετικές περιστάσεις, κατέληξε επί του προκειμένου, θα πρέπει να εξετάζονται με τη στενή του όρου έννοια, και η δήλωση του συνηγόρου των εναγομένων 1 ότι ενδεχομένως το προσωρινό διάταγμα να καταστεί απόλυτο, υποδηλοί την προσφερόμενη δυνατότητα αναμονής της περαιτέρω εκδίκασης της έφεσης.
Όπως είχα την ευκαιρία να αναλύσω στην εκδοθείσα απόφαση μου ημερ. 28 Μαϊου 2013, στο στάδιο της υποβολής αίτησης για παραχώρηση αδείας με σκοπό την καταχώρηση προνομιακού εντάλματος certiorari, η διαδικασία δεν έχει ως αντικείμενο την αναθεώρηση της ορθότητας της απόφασης του κατώτερου δικαστηρίου. Η σύννομη άσκηση της δικαιοδοσίας του Επαρχιακού Δικαστηρίου, αποτελεί το αντικείμενο εξέτασης (In re Kakos (1985) 1 C.L.R. 250). Ο έλεγχος της ορθότητας των αποφάσεων ασκείται στο πλαίσιο της δευτεροβάθμιας δικαιοδοσίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Το πρώτιστο ζήτημα που θα με απασχολήσει, έχει σχέση με το προβληθέν, από τους ενάγοντες, ζήτημα της ανυπαρξίας συμφέροντος από πλευράς των αιτητών να προωθήσουν την παρούσα αίτηση.
Όπως έχω σημειώσει από τα αδιαμφισβήτητα γεγονότα της υπόθεσης, το κλητήριο ένταλμα στην αγωγή 8449/2012 καταχωρήθηκε από τους ενάγοντες εναντίον των εναγομένων 1 (νυν αιτητών) και των εναγομένων 2. Εναντίον αμφοτέρων των εναγομένων εκδόθηκε, μετά από μονομερή αίτηση παρεμπίπτον απαγορευτικό διάταγμα, με το οποίο οι τελευταίοι εμποδίζοντο να προωθήσουν τους σκοπούς της σύμβασης μίσθωσης ημερ. 5 Ιουλίου 2012 που, όπως είναι αποδεκτό, υπογράφτηκε μεταξύ τους. Κατά το στάδιο αμφισβήτησης της ορθότητας του εν λόγω διατάγματος και της διατήρησης του, που έγινε και από τους δύο εναγομένους, είχαν λεχθεί όσα προγενέστερα έχω περιγράψει και αποδίδονται στον πρωτόδικο δικαστή. Ως αποτέλεσμα τούτου, καταχωρήθηκε η αίτηση για εξαίρεση από τους εναγόμενους 2 που οδήγησε στην έκδοση ενδιάμεσης απόφασης ημερ. 13 Μαϊου 2013, σύμφωνα με την οποία η εισήγηση για εξαίρεση απορρίφθηκε. Το στίγμα των δηλώσεων του πρωτόδικου δικαστή είχαν ως πυρήνα τη συμφωνία που έγινε μεταξύ των δύο εναγομένων. Καθίσταται συναφώς έκδηλο ότι οι αιτητές έχουν επαρκές συμφέρον προώθησης της παρούσας αίτησης η οποία αμφισβητεί την αμεροληψία του πρωτόδικου δικαστή.
Το κρίσιμο, στην προκείμενη περίπτωση ζήτημα, είναι η προσφερόμενη δυνατότητα άσκησης εναλλακτικού ενδίκου μέσου.
Η ήδη εκδηλωθείσα πορεία από τη Δημοκρατία με την καταχώρηση της έφεσης Ε77/13, καταδεικνύει την ύπαρξη της. Βεβαίως, το γεγονός ότι ασκήθηκε από τον έτερο διάδικο, εναγόμενο 2 στην πρωτόδικη διαδικασία, ουδόλως αποστερεί τη δυνατότητα άσκησης ανεξάρτητου ένδικου μέσου από τους αιτητές. Πλην, όμως, η ύπαρξη του ή ακόμη η δυνατότητα άσκησης του, αναιρεί τη δυνατότητα προώθησης περαιτέρω της παρούσας αίτησης. Ταυτοχρόνως, όμως, υπάρχει μια άλλη διάσταση που πρέπει να τονιστεί. Η διαδικασία στο Επαρχιακό Δικαστήριο άρχισε με την καταχώρηση κλητηρίου εντάλματος (O.2 r.1, ημερ. 28 Νοεμβρίου 2012) και εκδόθηκε παράλληλα συντηρητικό διάταγμα, απαγόρευσης της υλοποίησης της υπάρχουσας, μεταξύ των εναγομένων 1 και 2, συμφωνίας. Το διάταγμα εκδόθηκε στις 29 Νοεμβρίου 2012.
Η διαδικασία οριστικοποίησης ή όχι, του εν λόγω μονομερώς εκδοθέντος διατάγματος, έχει παγοποιηθεί, ενόψει των ατυχών δηλώσεων του πρωτόδικου δικαστή, της αίτησης για εξαίρεση και τέλος της διαδικασίας του προνομιακού εντάλματος.
Θεωρώ ότι αποτελεί πρωταρχικό μέλημα, και ευθύνη του πρωτόδικου δικαστή, η εκδίκαση της αίτησης για προσωρινό διάταγμα με τη μεγαλύτερη σπουδή. Η έκδοση μονομερών διαταγμάτων πρέπει να αποτελεί την εξαίρεση και όχι τον κανόνα σε κάθε δικαστική διαδικασία. Από τη στιγμή που, για βάσιμους λόγους, έχει εκδοθεί ένα τέτοιο δραστικό διάταγμα, ο εκδικάζων δικαστής οφείλει να προγραμματίσει την ακρόαση της αιτήσεως το συντομότερο δυνατό, αν είναι εφικτό εντός ολίγων ημερών. Ο όσο το δυνατό μικρότερος επηρεασμός των δικαιωμάτων των διαδίκων πρέπει να είναι η μεγαλύτερη έγνοια και παράλληλα, ο στόχος των δικαστών. Τούτο δε, μετριάζεται με την έγκαιρη εκδίκαση μιας αίτησης αυτής της μορφής.
Με γνώμονα τα πιο πάνω, θα έπρεπε να επιδιωχθεί η συμπλήρωση των διαδικασιών αυτών, και υπαρχούσης αυτής της δυνατότητας αδυνατίζει, έτι περαιτέρω, η δυνατότητα προώθησης της διαδικασίας προνομιακού εντάλματος.
Το βασικό επιχείρημα του ευπαιδεύτου συνηγόρου των αιτητών, για έγκριση της παρούσας αιτήσεως, ήταν η ανησυχία που διακατέχει τους πελάτες του, εδραζόμενη στην εκδηλωθείσα μεροληπτική προσέγγιση του δικαστή βασιζόμενη επί των συγκεκριμένων δηλώσεων του, που, καταδεικνύει κατά την άποψη του, και την κατάληξη που θα έχει η εκδίκαση της αίτησης για το προσωρινό διάταγμα.
Πρέπει κατ΄αρχήν να σημειώσω ότι θεωρώ τη στάση και συμπεριφορά του πρωτόδικου δικαστή ανεπίτρεπτη. Στοχοποίησε, σε μια υπό εξέλιξη ενώπιον του διαδικασία, τη συμπεριφορά ενός διάδικου. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε διάδικου να εμφανιστεί ενώπιον του Δικαστηρίου, όταν έχει προς τούτο κληθεί, και στην προκείμενη περίπτωση ήταν διάδικος εναντίον του οποίου υπήρχε προσωρινό διάταγμα, και να προβάλει την υπεράσπιση του. Δεν είχε κανένα λόγο να προβεί στα σχόλια που καταγράφονται στην ένορκη δήλωση της κας.Μ.Λοϊζου, δικηγόρου της Δημοκρατίας.
Δεν έχει, όπως καταφαίνεται από το σκεπτικό της απόφασης του πρωτόδικου δικαστηρίου, ημερ. 13 Μαϊου 2013, αντιληφθεί τη σοβαρότητα της όποιας δήλωσης όταν και εφόσον η δίκη βρίσκεται υπό εξέλιξη και δεν έχει εισέτι τεθεί ή αποφασιστεί το πραγματικό υπόβαθρο για την προσφερόμενη κατάληξη σε συμπεράσματα ως προς τα γεγονότα. Ακόμη, και τότε, ο σχολιασμός δεν χρειάζεται να είναι ούτε του ύφους ούτε του περιεχομένου των λεχθέντων από το συγκεκριμένο δικαστή, ιδιαιτέρως στην απουσία της άλλης πλευράς.
Υπαρχόντων, όμως, όπως σημείωσα των εναλλακτικών ενδίκων μέσων, θεωρώ ότι η αίτηση θα πρέπει να απορριφθεί. ΄Ηδη σημειώθηκε ότι η πορεία που προσφέρεται, αίρει, ανεξαρτήτως του σχολιασμού που έτυχε η δικαστική παρέμβαση, τη δυνατότητα επίκλησης των εξαιρετικών περιστάσεων που θα δικαιολογούσαν την επέμβαση με τη δραστικότητα του προνομιακού εντάλματος certiorari. Στο σημείο αυτό θεωρώ σημαντικό να τονιστεί ότι αναμένεται η συμπλήρωση της ακρόασης, για την οριστικοποίηση του συντηρητικού διατάγματος ή όχι, να γίνει με τη μέγιστη δυνατή σπουδή.
Eνόψει των πιο πάνω, η αίτηση απορρίπτεται. Ενόψει, όμως, του γεγονότος ότι κατά το στάδιο της καταχώρησης της αίτησης για παραχώρηση αδείας με σκοπό την καταχώρηση του προνομιακού εντάλματος, που έγινε στις 24 Μαϊου 2013, δεν είχε εκδηλωθεί η πρόθεση της Δημοκρατίας για καταχώρηση έφεσης, που έγινε στις 27 Μαϊου 2013, θεωρώ ότι είναι δίκαιο όπως μη επιδικαστούν έξοδα. Ως εκ τούτου η αίτηση απορρίπτεται, χωρίς οποιαδήποτε διαταγή για έξοδα.
Κ. Παμπαλλής,
Δ.