|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2013) 1 ΑΑΔ 327
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Έφεση Αρ. 241/2009)
13 Φεβρουαρίου 2013
[ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, ΠΑΝΑΓΗ, ΔΔ.]
ΝΙΚΟΥ ΑΡΓΥΡΟΥ
Εφεσείοντα/Καθ΄Ου η Αίτηση
ν.
ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΚΥΠΡΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΛΤΔ
Εφεσιβλήτων/Αιτητών
_________________
Γρ. Θαλασσινός, για τον Εφεσείοντα.
Μ. Αντωνίου (κα) εκ μέρους Π. Πολυβίου, για τους Εφεσίβλητους.
_________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
(Ex tempore)
ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ: Την 27.5.2008 κατεχωρήθη από τους Εφεσίβλητους ειδοποίηση πτώχευσης που αφορούσε τον Εφεσείοντα. Η εκδίκαση φαίνεται ότι καθυστέρησε υπέρμετρα αφού ήταν μόλις την 12.3.2009 που οι πιστωτές ζήτησαν να αποσύρουν την ειδοποίηση πτώχευσης άνευ βλάβης και ζήτησαν και τα έξοδά τους. Ο ευπαίδευτος συνήγορος που εμφανίσθηκε εκ μέρους του οφειλέτη ανέφερε ότι δεν είχε ένσταση στην απόσυρση της ειδοποίησης πτώχευσης αλλά ζήτησε τα έξοδα υπέρ του οφειλέτη.
Το Δικαστήριο εδέχθη βεβαίως την απόσυρση και εξέτασε το θέμα των εξόδων. Παρέπεμψε προς τούτο στην επίκληση της Δ.15 από τον ευπαίδευτο συνήγορο για τον οφειλέτη στην οποία ο οφειλέτης εβασίσθη για να ισχυρισθεί ότι εδικαιούτο τα έξοδα του, αποφασίζοντας ότι η Δ.15 αφορούσε διακοπή αγωγής και εν πάση περιπτώσει δεν είχε εφαρμογή στην υπό εξέταση περίπτωση της ειδοποίησης πτώχευσης. Ασκώντας διακριτική ευχέρεια επί του θέματος των εξόδων, το Δικαστήριο υπέδειξε ότι ένας παράγων που θα λάμβανε υπ΄όψη ήταν ότι ο οφειλέτης, μετά από την ειδοποίηση πτώχευσης, είχε ακολουθήσει δύο διαδικασίες που αποσκοπούσαν στον παραμερισμό της ειδοποίησης πτώχευσης και ότι η εκδίκαση των διαδικασιών είχε αναβληθεί επανειλημμένα για λόγους που αφορούσαν τον ίδιο. Περαιτέρω, το Δικαστήριο παρατήρησε ότι η ειδοποίηση πτώχευσης είχε αποσυρθεί, όπως εδηλώθη και (όπως δεν αμφισβητήθηκε), για ανθρωπιστικούς λόγους και χωρίς ένσταση παρά μόνο με αναφορά στο θέμα των εξόδων. Με όλα αυτά τα δεδομένα, το Δικαστήριο αποφάσισε ότι δεν έπρεπε να υπάρξει οποιαδήποτε διαταγή ως προς τα έξοδα.
Ο Εφεσείων άσκησε έφεση ισχυριζόμενος, μεταξύ άλλων, ότι υπήρξε λανθασμένη προσέγγιση του Δικαστηρίου στο θέμα της Δ.15, στη βάση ότι αυτή καλύπτει οποιαδήποτε διαδικασία, περιλαμβανομένης της διαδικασίας ειδοποίησης πτώχευσης, και επομένως κακώς δεν εφαρμόσθηκε ώστε να εδικαιούτο απαραιτήτως τα έξοδα του.
Δεν είναι αναγκαίο, βεβαίως, να αποφασίσουμε επί του θέματος αυτού στα πλαίσια της παρούσας διαδικασίας. Υποδεικνύουμε όμως ότι υπάρχει ειδική πρόνοια στο Νόμο που αφορά τη διαδικασία πτώχευσης (Κεφάλαιο 5) και δη στο άρθρο 93 το οποίο ρυθμίζει το θέμα των εξόδων αφήνοντας το στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου. Αυτό θα έδειχνε ότι οι Θεσμοί Πολιτικής Δικονομίας δεν θα είχαν εφαρμογή εδώ εφ΄όσον το θέμα ρυθμίζεται ειδικά από το Νόμο περί Πτωχεύσεως. Πέραν τούτου, ακόμα και στη Δ.15, η οποία αφορά το θέμα της διακοπής αγωγής, υπάρχει πρόνοια για την περίπτωση διακοπής χωρίς άδεια, οπότε πρέπει να πληρωθούν τα έξοδα. Ως προς την περίπτωση διακοπής με άδεια, γίνεται πρόνοια ότι:
«Any defendant may [έμφαση δική μας] have judgment for the costs of the action if it is wholly discontinued against him, or for the costs occasioned by the matter withdrawn, if the action be not wholly discontinued.»
Παρέχεται λοιπόν διακριτική ευχέρεια στο Δικαστήριο και με τη Δ.15 να επιδικασθούν τα έξοδα αναλόγως της κρίσης του Δικαστηρίου, πλην στην περίπτωση που προνοείται, της απόσυρσης δηλαδή χωρίς άδεια. Αυτή δεν είναι περίπτωση απόσυρσης χωρίς άδεια, είναι περίπτωση απόσυρσης με άδεια και στην οποία δεν υπήρξε ένσταση εκ μέρους του Εφεσείοντα, οπόταν το θέμα των εξόδων σαφώς ενέπιπτε στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου.
Οι υπόλοιποι λόγοι έφεσης αφορούν το θέμα της άσκησης της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου και γίνονται εισηγήσεις που αφορούν το κατά πόσο όντως ήταν για ανθρωπιστικούς λόγους που έγινε η απόσυρση και το κατά πόσο θα έπρεπε τα έξοδα να ακολουθούσαν το αποτέλεσμα της διαδικασίας ώστε, εφ΄όσον η διαδικασία απεσύρθη, να εβάρυναν εκείνον ο οποίος την απέσυρε.
Δεν έχουμε διαπιστώσει οτιδήποτε στα λεγόμενα από τον Εφεσείοντα που να δείχνει κακή άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου. Όχι μόνο δεν αμφισβητήθηκε τότε ότι η απόσυρση ήταν για ανθρωπιστικούς λόγους, αλλά και το θέμα, όπως έτυχε χειρισμού από το Δικαστήριο, παραπέμπει στους παράγοντες εκείνους τους οποίους το Δικαστήριο έλαβε υπ΄όψη, μεταξύ άλλων και το θέμα του λόγου για τον οποίο αποσύρετο η διαδικασία, αλλά κυρίως και της ίδιας της συμπεριφοράς του Εφεσείοντα ο οποίος είχε ακολουθήσει δύο διαδικασίες και είχε ζητήσει επανειλημμένα αναβολές για δικούς του λόγους. Αυτοί ήταν πολύ καλοί λόγοι για το Δικαστήριο να αποφασίσει να μην εκδώσει οποιαδήποτε διαταγή για έξοδα και δεν έχουμε οποιοδήποτε λόγο να παρέμβουμε, πέραν του να παρατηρήσουμε ότι οι διαδικασίες στις οποίες έχει αναφερθεί το Δικαστήριο ενδεχομένως να έπρεπε να είχαν επισπευθεί εφ΄όσον επρόκειτο για διαδικασία ειδοποίησης πτώχευσης και διαδικασία προς παραμερισμό της ειδοποίησης πτώχευσης η οποία πρέπει να συμπληρώνεται τάχιστα. Αυτές οι αναβολές οι οποίες εδίδοντο, με αποτέλεσμα από το Μάϊο του 2008 η υπόθεση να καταλήξει στις 12.3.2009, είναι απαράδεκτες για τέτοιας φύσεως διαδικασία, οι οποίες πρέπει να διεκπεραιώνονται τάχιστα όπως απαιτείται και από τους Θεσμούς.
Η έφεση απορρίπτεται. Υπάρχει θέμα εξόδων;
κα Αντωνίου: Θα τα ζητούσα, όμως νομίζω καλύτερα να μην τα ζητήσω.
Δικαστήριο: Χωρίς διαταγή για έξοδα.
Δ. Χατζηχαμπής, Δ.
Γ. Ερωτοκρίτου, Δ.
Π. Παναγή, Δ.
/ΚΧ»Π