|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2012) 1 ΑΑΔ 399
14 Μαρτίου, 2012
[ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ/στές]
ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΚΑΙ ΜΕΛΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ
ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑΣ «ΦΑΡΑΩ ΕΛΕΝΑ 24»,
Αιτητές-Εναγόμενοι,
v.
ΒΑΛΕΝΤΙΝΑΣ ΚΑΡΑΣΑΒΒΑ,
Καθ' ης η αίτηση-Ενάγουσας.
(Πολιτική Αίτηση Αρ. 103/2011)
Πολιτική Δικονομία - Δ.35 ― Αίτηση για παράταση καταχώρησης έφεσης ― Εφαρμοστέες αρχές και Νομολογιακή επισκόπηση ― Εφετειακή επισήμανση ότι η νομολογία μας δεν έχει ακόμα σταθεροποιηθεί ως προς την αμέλεια ή το λάθος δικηγόρου, εν τούτοις φαίνεται ότι η επικρατούσα αντιμετώπιση είναι ότι το λάθος ή η αμέλεια δικηγόρου δεν συνιστά από μόνη της λόγο παραχώρησης παράτασης καταχώρησης της έφεσης ― Η διακριτική εξουσία του δικαστηρίου ασκείται με βάση τα γεγονότα της κάθε συγκεκριμένης υπόθεσης ― Ο αιτητής οφείλει να προβάλει τα αναγκαία στοιχεία για να ικανοποιήσει το δικαστήριο ότι η παράταση είναι προς το συμφέρον της δικαιοσύνης ― Στο διάδικο που επιδεικνύει αδιαφορία, συνήθως το δικαστήριο αρνείται την έγκριση της αίτησης.
Πολιτική Δικονομία - Δ.35 ― Αίτηση για παράταση καταχώρησης έφεσης ― Το σύστημα λειτουργίας ενός δικηγορικού γραφείου δεν αφορά το δικαστήριο ― Οι πιθανές ελλείψεις σ' αυτή δεν εμπίπτουν στην έννοια «πέραν των δυνάμεων του εφεσείοντα» που απαντά στον κανονισμό ― Η μη συμμόρφωση με τις δικονομικές διατάξεις θα πρέπει να οφείλεται σε λόγο, η επέλευση του οποίου δεν οφείλεται στη συνήθη ανθρώπινη λειτουργία.
Οι αιτητές επιδίωξαν με αίτηση που καταχώρησαν, την έκδοση διατάγματος παράτασης του χρόνου καταχώρησης έφεσης ύστερα από την απόρριψη της αίτησης που είχαν καταχωρήσει ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου.
Σύμφωνα με τα όσα αναφέρονταν στην ένορκη δήλωση προς υποστήριξη της αίτησης, δύο ημέρες μετά τη λήξη του χρονικού πλαισίου για έφεση, ο δικηγόρος των εναγομένων αντιλήφθηκε το λάθος του που προήλθε από λανθασμένο υπολογισμό και ετοίμασε πάραυτα αίτηση ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας για παράταση της προθεσμίας.
Οι αιτητές υποστήριξαν ότι επρόκειτο για απλό λάθος του δικηγόρου που χειριζόταν την υπόθεση, επεσήμαναν την άμεση αντίδρασή του μόλις αντελήφθη το λάθος και ότι με την έκδοση διατάγματος δεν παραβλάπτονταν τα δικαιώματα της άλλης πλευράς.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Στην παρούσα υπόθεση η παράλειψη καταχώρησης έφεσης οφείλεται σε λάθος του δικηγόρου των αιτητών. Είναι αλήθεια ότι μόλις διαπιστώθηκε το λάθος οι εκπρόσωποι των αιτητών έσπευσαν να το διορθώσουν. Επέδειξαν δηλαδή σπουδή στην άσκηση των δικαιωμάτων τους.
2. Δεν μπορούσε ωστόσο να παραγνωριστεί η νομολογία η οποία τονίζει πως η παράλειψη του δικηγόρου μόνο δεν συνιστά ικανοποιητικό λόγο για άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του δικαστηρίου υπέρ του, αλλά κυρίως το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος δικηγόρος είχε επανειλημμένα προειδοποιηθεί από τους αντιδίκους του για την προθεσμία καταχώρησης έφεσης. Στην παρούσα υπόθεση οι δικηγόροι των αιτητών παρά τις προειδοποιήσεις, παρέλειψαν να ανταποκριθούν έγκαιρα.
3. Ελήφθη επίσης υπ'όψιν ότι η οχληρία, η οποία αποτελούσε και τη βάση της διαφοράς, δεν είχε τερματιστεί παρά τη σχετική δικαστική απόφαση, αλλά συνεχιζόταν μέχρι την ημερομηνία εκδίκασης της αίτησης για παράταση με την εισροή λυμάτων και ακαθαρσιών από το σηπτικό λάκκο της πολυκατοικίας των αιτητών στην ακίνητη περιουσία της καθ' ης η αίτηση.
4. Σημειώθηκε περαιτέρω η ύπαρξη δικαστικού διατάγματος για άμεσο τερματισμό της οχληρίας, το οποίο ουσιαστικά παρέμενε ανεκτέλεστο.
Η αίτηση απορρίφθηκε με έξοδα.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Pavlou a.o. v. Cacoyiannis a.o. (1963) 2 C.L.R. 405,
Kyriacou v. Georghiadou (1970) 1 C.L.R. 145,
Αρχιεπίσκοπος Κύπρου ν. Χριστοφόρου (1993) 1 Α.Α.Δ. 470,
Σολιάτης και Συνεργάται ν. Χριστοδουλίδη (1990) 1 Α.Α.Δ. 1162,
Lapertas Fisheries Ltd κ.ά. ν. Ευαγόρου (2005) 1 Α.Α.Δ. 1505,
Lavar Shipping Co Ltd v. Δημοκρατίας (1990) 3 Α.Α.Δ. 1635,
Βούρια ν. Δασκάλου (1993) 1 Α.Α.Δ. 808,
Αδελφοί Ιακώβου (Κατασκευαί) Λτδ ν. Χατζηνικόλα (1990) 1 Α.Α.Δ. 470,
Παπαϊωάννου ν. Κωνσταντίνου (2008) 1 Α.Α.Δ. 1083,
Βαρδιάνος ν. Richards (1998) 1 Α.Α.Δ. 698,
Ξενοφώντος ν. Χατζηαράπη (1999) 1 Α.Α.Δ. 221.
Αίτηση.
Ν. Ροτσίδης, για τους Αιτητές-Εναγόμενους.
Κ. Νικολαΐδης, για την Καθ' ης η αίτηση-Ενάγουσα.
Cur. adv. vult.
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα απαγγείλει ο Δικαστής Νικολαΐδης.
ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, Δ.: Το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας εξέδωσε στις 11.1.2011 απόφαση στην αγωγή υπ' αρ. 5373/2006. Οι δικηγόροι των αιτητών/εναγομένων, εκ παραδρομής άφησαν να παρέλθει η ημερομηνία καταχώρησης της έφεσης ανεπιτυχώς. Δύο ημέρες μετά τη λήξη του χρονικού πλαισίου για έφεση, ο δικηγόρος των εναγομένων αντιλήφθηκε το λάθος του και ετοίμασε πάραυτα αίτηση ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας για παράταση της προθεσμίας καταχώρησης έφεσης, η οποία απορρίφθηκε στις 29.8.2011.
Μετά την απόρριψη της αίτησής τους από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας, οι εναγόμενοι καταχώρησαν την παρούσα αίτηση με την οποία επίσης αξιώνεται παράταση του χρόνου καταχώρησης έφεσης για 10 μέρες.
Στην ένορκη δήλωση που συνοδεύει την αίτηση ο ευπαίδευτος συνήγορος των αιτητών ισχυρίζεται ότι λόγω λανθασμένου υπολογισμού σημείωσε, τόσο στο φάκελο, όσο και στο ημερολόγιό του, ως τελευταία ημερομηνία καταχώρησης έφεσης την 25.2.2011 αντί της 22.2.2011, γεγονός που οδήγησε στην εκπνοή της σχετικής προθεσμίας.
Οι αιτητές βασικά υποστηρίζουν ότι επρόκειτο για απλό λάθος του δικηγόρου που χειριζόταν την υπόθεση, ενώ επισημαίνεται και η άμεση αντίδρασή του μόλις αντελήφθη το λάθος. Υποστήριξαν περαιτέρω ότι τα συμφέροντα της άλλης πλευράς δεν παραβλάπτονται, ενώ η νομολογία συνηγορεί υπέρ της έγκρισης της αίτησης.
Κατά την εκδίκαση μιας αίτησης όπως η παρούσα, το δικαστήριο έχει πάντα ως γνώμονα το συμφέρον της δικαιοσύνης. Από τη μια έχει να σταθμίσει την ανάγκη για τελεσιδικία, αλλά και τα συμφέροντα των διαδίκων και από την άλλη την εξυπηρέτηση γενικά των συμφερόντων της δικαιοσύνης.
Έχει επανειλημμένα λεχθεί ότι η παράλειψη δικηγόρου ή του διάδικου να προβεί στα δέοντα διαβήματα για την καταχώρηση έφεσης μέσα στην καθορισμένη από τους κανονισμούς προθεσμία, δεν αποτελεί ικανοποιητικό λόγο για άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του δικαστηρίου υπέρ του (βλέπε μεταξύ άλλων Pavlou and another v. George P. Cacoyiannis and others (1963) 2 C.L.R. 405).
Στην υπόθεση Kyriacou v. Georghiadou (1970) 1 C.L.R. 145, λέχθηκε ότι το δημόσιο συμφέρον εξυπηρετείται όταν δίδεται τέρμα στη δικαστική διαδικασία και οι χρονικοί περιορισμοί που τίθενται από τους δικονομικούς κανονισμούς θα πρέπει να τηρούνται, εκτός αν η δικαιοσύνη προφανώς υπαγορεύει ότι θα πρέπει οι θεσμοί να εφαρμοστούν με ελαστικότητα (βλέπε ακόμα Αρχιεπίσκοπος Κύπρου ν. Χριστοφόρου (1993) 1 Α.Α.Δ. 470).
Στην υπόθεση Σολιάτης και Συνεργάται ν. Χριστοδουλίδη (1990) 1 Α.Α.Δ. 1162, το δικαστήριο άσκησε τη διακριτική του ευχέρεια υπέρ της αιτούμενης παράτασης, τονίζοντας ότι η διακριτική ευχέρεια του δικαστηρίου είναι απεριόριστη και η άσκηση της διακριτικής αυτής ευχέρειας εξαρτάται αποκλειστικά από τα ιδιαίτερα περιστατικά της κάθε υπόθεσης. Η απροσεξία, το λάθος ή η αμέλεια του δικηγόρου του αιτητή είναι δυνατόν να αποτελεί σε μερικές περιπτώσεις ικανοποιητικό λόγο για την παράταση της προθεσμίας. Από την άλλη στην υπόθεση Αρχιεπίσκοπος Κύπρου ν. Χριστοφόρου, ανωτέρω, επισημάνθηκε ότι δεν έχει εντοπιστεί οποιαδήποτε υπόθεση στην οποία η παράλειψη ή η αμέλεια του δικηγόρου να καταχωρήσει εμπρόθεσμα την έφεσή του έχει θεωρηθεί από μόνη της ως ικανοποιητικός λόγος για την άσκηση της διακριτικής εξουσίας του δικαστηρίου υπέρ της παράτασης της προθεσμίας.
Η ίδια τάση ακολουθήθηκε και στην υπόθεση Lapertas Fisheries Ltd κ.α. ν. Ρολάνδου Ευαγόρου (2005) 1 Α.Α.Δ. 1505 όπου το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε να παραχωρήσει παράταση καταχώρησης της έφεσης, παρ' όλον ότι επρόκειτο για σφάλμα του δικηγόρου των αιτητών, καταλήγοντας ότι δεν ήταν προφανές ότι η παράταση της προθεσμίας επηρεάζει το δικαίωμα του ενάγοντα στη διάγνωση των δικαιωμάτων του εντός εύλογου χρόνου.
Η παράταση χρόνου για καταχώρηση έφεσης είναι ένα εξαιρετικό δικονομικό μέτρο (Lavar Shipping Co Ltd v. Δημοκρατίας (1990) 3 Α.Α.Δ. 1635). Η διακριτική εξουσία του δικαστηρίου να παραχωρήσει παράταση χρόνου είναι ελεύθερη και αδέσμευτη και ασκείται με βάση τα γεγονότα της κάθε συγκεκριμένης υπόθεσης. Ο αιτητής οφείλει να προβάλει τα αναγκαία στοιχεία για να ικανοποιήσει το δικαστήριο ότι η παράταση είναι προς το συμφέρον της δικαιοσύνης (Βούρια ν. Δασκάλου (1993) 1 Α.Α.Δ. 808).
Παρ' όλο που φαίνεται ότι η νομολογία μας δεν έχει ακόμα σταθεροποιηθεί ως προς την αμέλεια ή το λάθος δικηγόρου, εν τούτοις φαίνεται ότι η επικρατούσα αντιμετώπιση είναι ότι το λάθος ή η αμέλεια δικηγόρου δεν συνιστά από μόνη της λόγο παραχώρησης παράτασης καταχώρησης της έφεσης.
Στην υπόθεση Βούρια ν. Δασκάλου, ανωτέρω, τονίστηκε ότι η δικαιοδοσία του δικαστηρίου για παράταση της προθεσμίας για υποβολή έφεσης δεν υπόκειται σε περιορισμούς και η άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του δικαστηρίου συναρτάται με τα συμφέροντα της δικαιοσύνης, είναι έννοια σύνθετη και πολυδιάστατη, συνυφασμένη με το σύνολο των αρχών του δικαίου και τα ιδιαίτερα γεγονότα της κάθε υπόθεσης. Στο διάδικο που επιδεικνύει αδιαφορία συνήθως το δικαστήριο αρνείται την έγκριση της αίτησης, αλλά εκεί που υπάρχει σπουδή στην άσκηση των δικαιωμάτων του, η έγκριση της αίτησης γίνεται ευκολότερη.
Οι προθεσμίες που τάσσονται από τους θεσμούς ή από το δικαστήριο θα πρέπει να τηρούνται. Παράτασή τους συνιστά εξαιρετικό διαδικαστικό μέτρο το οποίο θα πρέπει να δικαιολογείται από εξαιρετικές περιστάσεις (Αδελφοί Ιακώβου (Κατασκευαί) Λτδ ν. Χατζηνικόλα (1990) 1 Α.Α.Δ. 470 και Παπαϊωάννου ν. Κωνσταντίνου (2008) 1 Α.Α.Δ. 1083, 1088).
Στην υπόθεση Βαρδιάνος ν. Richards (1998) 1 Α.Α.Δ. 698, τονίστηκε ότι ο διάδικος δεν μπορεί, κατά κανόνα, να προβάλλει το λάθος, αμέλεια ή παράλειψη του δικηγόρου του για να πετυχαίνει την παράταση προθεσμιών ή την αναγέννηση δικαστικών διαδικασιών, γιατί κάτι τέτοιο θα αποτελούσε ένα εύσχημο τρόπο υπερφαλάγγισης των δικονομικών διατάξεων. Από τη συμμόρφωση με τα χρονοδιαγράμματα εξαρτάται η απρόσκοπτη απονομή της δικαιοσύνης. Ακόμα στην υπόθεση Ξενοφώντος ν. Χατζηαράπη (1999) 1 Α.Α.Δ. 221, επισημάνθηκε ότι το σύστημα λειτουργίας ενός δικηγορικού γραφείου δεν αφορά το δικαστήριο. Οι πιθανές ελλείψεις σ' αυτή δεν εμπίπτουν στην έννοια «πέραν των δυνάμεων του εφεσείοντα» που απαντά στον κανονισμό. Η μη συμμόρφωση με τις δικονομικές διατάξεις θα πρέπει να οφείλεται σε λόγο, η επέλευση του οποίου δεν οφείλεται στη συνήθη ανθρώπινη λειτουργία.
Στην παρούσα υπόθεση η παράλειψη καταχώρησης έφεσης οφείλεται σε λάθος του δικηγόρου των αιτητών. Είναι αλήθεια ότι μόλις διαπιστώθηκε το λάθος οι εκπρόσωποι των αιτητών έσπευσαν να το διορθώσουν. Επέδειξαν δηλαδή σπουδή στην άσκηση των δικαιωμάτων τους. Όμως, δεν μπορεί να παραγνωριστεί η νομολογία η οποία τονίζει πως η παράλειψη του δικηγόρου μόνο δεν συνιστά ικανοποιητικό λόγο για άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του δικαστηρίου υπέρ του, αλλά κυρίως το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος δικηγόρος είχε επανειλημμένα προειδοποιηθεί από τους αντιδίκους του για την προθεσμία καταχώρησης έφεσης. Είναι βέβαια ανορθόδοξο εν δυνάμει εφεσίβλητοι να προειδοποιούν τους αντίδικούς τους για την ανάγκη έγκαιρης καταχώρησης της έφεσης. Στην παρούσα υπόθεση οι δικηγόροι των αιτητών παρά τις προειδοποιήσεις, παρέλειψαν να ανταποκριθούν έγκαιρα.
Λάβαμε επίσης υπ' όψιν ότι η οχληρία, η οποία αποτελεί και τη βάση της διαφοράς, δεν έχει τερματιστεί παρά τη σχετική δικαστική απόφαση, αλλά συνεχίζεται μέχρι σήμερα με την εισροή λυμάτων και ακαθαρσιών από το σηπτικό λάκκο της πολυκατοικίας των αιτητών στην ακίνητη περιουσία της καθ' ης η αίτηση. Σημειώνουμε την ύπαρξη δικαστικού διατάγματος ημερομηνίας 11.1.2011, για άμεσο τερματισμό της οχληρίας, το οποίο ουσιαστικά παραμένει ανεκτέλεστο.
Λαμβάνοντας υπ' όψιν όλα τα στοιχεία της υπόθεσης, αποφασίσαμε να ασκήσουμε τη διακριτική μας ευχέρεια εναντίον των αιτητών. Οι λόγοι έχουν εξηγηθεί πιο πάνω. Η αίτηση απορρίπτεται, με έξοδα εναντίον των αιτητών.
Η αίτηση απορρίπτεται με έξοδα.