|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2012) 1 ΑΑΔ 132
7 Φεβρουαρίου, 2012
[ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, ΚΛΗΡΙΔΗΣ, Δ/στές]
ΣΟΦΟΚΛΗΣ ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ,
Εφεσείων-Αιτητής,
v.
ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΣΕΣΜΕΛΟΓΛΟΥ (ΑΡ. 1),
Εφεσίβλητης-Καθ' ης η αίτηση.
(Έφεση Αρ. 30/2010)
Πολιτική Δικονομία ― Διαταγή 35.2 ― Η απόφαση ακύρωσης διατάγματος επίδοσης εκτός δικαιοδοσίας και υποκατάστατης επίδοσης αίτησης παρακοής, συνιστά διαταγή σε διαδικασία που δεν είναι αγωγή και σε ότι αφορά την προθεσμία εντός της οποίας εφεσιβάλλεται, ισχύουν οι πρόνοιες της Δ.35 θ.2 για την προθεσμία των 14 ημερών και όχι των έξι εβδομάδων.
Λέξεις και φράσεις ― «Αγωγή» στο Άρθρο 2 του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 και στη Διαταγή 1, Κανόνας 2 των Θεσμών της Πολιτικής Δικονομίας.
[Πέραν των ανωτέρω αναφερομένων, η απόφαση διαβάζεται στο σύνολο της]
Η έφεση απορρίφθηκε.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Παπαχρυσοστόμου ν. Σιδερά (1992) 1 Α.Α.Δ. 379.
Έφεση.
Έφεση από τον εφεσείοντα εναντίον της απόφασης του Οικογενειακού Δικαστηρίου Λευκωσίας (Κούσιου, Δ.), (Αίτηση Γον. Μερ. Αρ. 197/01), ημερομηνίας 14/9/2010.
Λ. Λουκαΐδης, για τον Εφεσείοντα.
Λ. Βραχίμης, για την Εφεσίβλητη.
Cur. adv. vult.
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από το Δικαστή Δ. Χατζηχαμπή.
ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ.: Με απόφαση ημερομηνίας 14.9.2010 το Οικογενειακό Δικαστήριο έκανε δεκτή αίτηση της Εφεσίβλητης για ακύρωση διατάγματος επίδοσης εκτός δικαιοδοσίας και υποκατάστατης επίδοσης αίτησης παρακοής υποβληθείσας υπό του Εφεσείοντος και στρεφομένης κατά της Εφεσίβλητης. Η έφεση του Εφεσείοντα κατά της απόφασης αυτής κατεχωρήθη την 20.10.2010 και η Εφεσίβλητη στο περίγραμμα της ήγειρε θέμα εκπροθέσμου της στη βάση ότι, εφ' όσον δεν πρόκειται περί απόφασης σε αγωγή αλλά περί διαταγής σε διαδικασία που δεν είναι αγωγή, ισχύουν οι πρόνοιες της Δ.35 θ.2 για την προθεσμία των 14 ημερών και όχι των έξι εβδομάδων. Η προσοχή μας στο θέμα είχε ήδη κινηθεί με σχετικό σημείωμα του Πρωτοκολλητείου.
Κατά την ακρόαση ο ευπαίδευτος συνήγορος για τον Εφεσείοντα εισηγήθηκε ότι η αίτηση ενέπιπτε στην έννοια της αγωγής και μας κάλεσε να θεωρήσουμε λανθασμένη, ως per incuriam, την απόφαση στην υπόθεση Παπαχρυσοστόμου ν. Σιδερά (1992) 1 Α.Α.Δ. 379 στην οποία εβασίσθη η εισήγηση της Εφεσίβλητης. Υποδείξαμε στον κ. Λουκαΐδη το βάρος που επωμίζετο με την πρόσκληση του και τα όσα ακούσαμε σαφώς δεν μας επιτρέπουν να θεωρήσουμε ότι συντρέχει λόγος απόκλισης μας από το λόγο της Παπαχρυσοστόμου ν. Σιδερά. Η υπόθεση αφορούσε αίτηση παρακοής και τα λεχθέντα σε σχέση με το θέμα έχουν a fortiori πλήρη εφαρμογή και στην προκειμένη περίπτωση που αφορά αίτηση για ακύρωση διατάγματος επίδοσης εκτός δικαιοδοσίας και υποκατάστατης επίδοσης αίτησης παρακοής. Μεταφέρουμε τα λεχθέντα από τον Α. Λοΐζου, Π., σχετικώς (σ. 381-382):
«Είναι φανερό ότι η διαδικασία αυτή δεν εμπίπτει στον όρο "αγωγή" όπως ορίζεται στο Αρθρο 2 του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 και στον περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικό Κανονισμό, Διαταγή 1, Κανόνας 2, στον οποίο ο όρος "αγωγή" σε όση έκταση έχει σχέση με το θέμα που εγείρεται στην έφεση αυτή, ορίζεται ότι "σημαίνει πολιτική διαδικασία με αφετηρία και έκδοση κλητηρίου εντάλματος ή με τέτοιο άλλο τρόπο όπως προσδιορίζεται από νόμο ή διαδικαστικό κανονισμό ... "
Έχοντας κατά νου τα πιο πάνω καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι η διαδικασία ενώπιον του Οικογενειακού Δικαστηρίου Λάρνακας που αφορά η παρούσα έφεση δεν αποτελεί τίποτε περισσότερο παρά αίτηση για εκτέλεση της προϋπάρχουσας αποφάσεως που εκδόθηκε τελεσίδικα από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας και ότι η Διαταγή 35 Κανόνας 2 η οποία αναφέρεται "σε οποιοδήποτε θέμα που δεν αποτελεί αγωγή" (in any matter not being an action) εφαρμόζεται στις περιπτώσεις αυτές στις οποίες ζητείται διά αιτήσεως η εκτέλεση αποφάσεως άσχετα από του εάν η διαταγή για καταφρόνηση του Δικαστηρίου, όπως είναι η προκειμένη περίπτωση, είναι, τελεσίδικη σε ότι αφορά την αίτηση με την οποία εζητήθηκε η έκδοση της.»
Σε αυτή τη βάση, και η ενώπιον μας διαδικασία δεν μπορεί να θεωρηθεί «αγωγή», ώστε η έφεση να είναι όντως εκπρόθεσμη, μη καταχωρηθείσα εντός της προθεσμίας των 14 ημερών που προβλέπεται στη Δ.35 θ.2 ως προς διατάγματα.
Η έφεση λοιπόν απορρίπτεται ως ανυπόστατη. Ο Εφεσείων θα καταβάλει τα έξοδα της Εφεσίβλητης όπως θα υπολογισθούν από τον Πρωτοκολλητή και θα εγκριθούν από το Δικαστήριο.
Η έφεση απορρίπτεται.