|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2012) 1 ΑΑΔ 125
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Αíτηση Αρ. 119/2011)
7 Φεβρουαρίου, 2012
[ΚΡΑΜΒΗΣ, ΝΑΘΑΝΑΗΛ, ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ, Δ/στές]
ΜΕΤΑΞΥ:
1. ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΩΜΟΔΡΟΜΟΥ,
2. ΚΙΜΩΝΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ,
Εναγόντων/Καθ'ων η αίτηση,
ΚΑΙ
ΧΡΙΣΤΑΚΗ ΜΙΧΑΗΛ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ,
Εναγομένου/Αιτητή.
------------------------------------
Αίτηση ημερομηνίας 7/10/2011 για παράταση του χρόνου καταχώρισης έφεσης
Αιτητής παρών προσωπικά.
Θ. Ιωαννίδης, για τους Καθ'ων η αίτηση.
-----------------------------------
ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Α. Πασχαλίδης.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ, Δ.: Ο αιτητής, εναγόμενος στην αγωγή 3183/2007 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, αιτείται παράταση του χρόνου καταχώρισης έφεσης κατά της ενδιάμεσης απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου, ημερομηνίας 31/1/2011, με την οποία απορρίφθηκε αίτημα του για τροποποίηση της υπεράσπισης του. Η αίτηση για τροποποίηση, η οποία να σημειωθεί είχε υποβληθεί πριν την έναρξη της ακροαματικής διαδικασίας της αγωγής, απορρίφθηκε από το Επαρχιακό Δικαστήριο χωρίς να εξεταστεί η ουσία της. Συγκεκριμένα απορρίφθηκε ως στερούμενη νομικού υπόβαθρου.
Δύο μήνες αργότερα και συγκεκριμένα στις 30/3/2011, ο αιτητής αποτάθηκε στο Επαρχιακό Δικαστήριο για παράταση του χρόνου για καταχώριση έφεσης κατά της εν λόγω ενδιάμεσης απόφασης. Η αίτηση του απορρίφθηκε κατόπιν ακρόασης στις 21/9/2011. Στις 7/10/2011, ο αιτητής, ο οποίος να σημειωθεί δεν εκπροσωπείται από δικηγόρο στην ενώπιον μας διαδικασία, καταχώρισε την παρούσα αίτηση για εξασφάλιση της επιδιωκόμενης παράτασης. Στην ένορκη δήλωση του που συνοδεύει την αίτηση, εγείρει σωρεία ισχυρισμών και γεγονότων, στη συντριπτική τους πλειοψηφία άσχετων με τα επίδικα θέματα της παρούσας αίτησης. Η ουσία του παραπόνου του, όπως αυτή προκύπτει μέσα από την ένορκη δήλωση του, φαίνεται στην παράγραφο 16 της ένορκης δήλωσης, το περιεχόμενο της οποίας παραθέτουμε αυτούσιο:
"Στις 10/12/10 ο εναγόμενος θα πήγαινε στο Γενικό Νοσοκομείο για εισαγωγή στο χειρουργείο. Έμεινα στο Γεν. Νοσοκομείο μέχρι 20/12/10 και έπειτα μετά από υποτροπή έμεινα στο Νοσοκομείο από 2/1/11 μέχρι 11/1/11 και υπέστηκα νέα χειρουργική επέμβαση. Στις 12/1/11 ήταν ορισμένη η υπόθεση για ακρόαση. Δεν μπορούσα να παρουσιαστώ στο Δικαστήριο και έτσι έστειλα φαξ στον Πρωτοκολλητή και παρακαλούσα να αναβληθεί η υπόθεση μέχρι να αναρρώσω. Μετά από λίγες μέρες ειδοποιήθηκα ότι έπρεπε να παρουσιαστώ στο Δικαστήριο στις 31/1/11. Πήγα στο Δικαστήριο και ρώτησα την δικηγορίνα του ενάγοντα γιατί με κάλεσαν και μου είπε ότι πήγα για να ακούσω την απόφαση. Ρώτησα την δικηγορίνα γιατί δεν αναβλήθηκε η υπόθεση εφόσο είχα ειδοποιήσει ότι δεν μπορούσα να παρουσιαστώ και μου απάντησε ότι δεν της είπε κανένας για την απουσία μου. Ρώτησα ύστερα την δικαστίνα και αυτή εξέφρασε έκπληξη. Τώρα τι έγινε δεν ξέρω τόσο το Δικαστήριο που ήταν ταγμένο υπέρ των εναγόντων από την πρώτη εμφάνιση όσο και η δικηγορίνα προτίμησαν μια εύκολη απόφαση στην απουσία μου καθώς επίσης στην απουσία του ενάγοντα ο οποίος δεν παρουσιάστηκε ποτέ ενώ αυτός είναι ο αντίδικος μου και όχι ο δικηγόρος του. Ήθελα να τον αντεξετάσω αναφορικά με την ένορκη του κατάθεση αλλά η δικαστίνα δεν έδινε σημασία. Μόνο συμβούλευε τες δικηγορίνες του ενάγοντα πότε να κάμουν ένσταση και τι να πουν. Αυτό συνέβη και στις 17/5/11 που είχε οριστεί η αίτηση μου για παράταση του χρόνου να υποβάλω έφεση. Η δικηγορίνα είπε ότι θα έκαμνε ένσταση στην παράταση του χρόνου, την ρώτησε η δικαστίνα γιατί να κάμει ένσταση, δεν ήξερε γιατί και με ρώτησε εμένα πόσες μέρες ήθελα να κάμω την έφεση. Της απάντησα πέντε έξι μέρες από την ημερομηνία που θα έβγαινε το διάταγμα. Τότε της είπε η δικαστίνα να τον αφήκουμε να την κάμει και να σου πω εγώ αν θα την κάμεις και τι να πεις. Έφυγα και πήγα στο Πρωτοκολλητείο για να κάμω την αίτηση για να βγει το διάταγμα το συντομότερο. Στις 24/5/11 πήγα στο Δικαστήριο για να πιάσω το διάταγμα και μου είπε η δακτυλογράφος ότι δεν βγήκε γιατί η υπόθεση είχε αναβληθεί για τις 23/6/11. Δηλαδή το Δικαστήριο με εμπόδισε να κάμω τροποποίηση της έκθεσης υπεράσπισης μου και να με ακούσει το Δικαστήριο όπως προνοούσε το άρθρο 30 του Συντάγματος, και μου απαγόρευσε να εφεσιβάλω και την απόφαση η οποία απόφαση ήταν εφέσιμη."
Οι ενάγοντες έφεραν ένσταση στην αίτηση. Ισχυρίζονται βασικά ότι ο αιτητής επέδειξε αδικαιολόγητη καθυστέρηση - δύο μηνών - στην υποβολή της αίτησης για παράταση στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας, καθώς επίσης και ότι ο αιτητής δεν αποκάλυψε, ούτε και τώρα αποκαλύπτει, τους λόγους γιατί παρέλειψε να καταχωρίσει έφεση εντός της προβλεπόμενης προθεσμίας. Τέλος, επιδίωξη του αιτητή είναι, σύμφωνα με τους ενάγοντες, η καθυστέρηση στην εκδίκαση της αγωγής. Θα πρέπει να λεχθεί ότι η αίτηση του για παράταση στο Επαρχιακό Δικαστήριο απορρίφθηκε βασικά γιατί ο αιτητής δεν είχε αιτιολογήσει την παράλειψη του να καταχωρίσει έφεση εμπρόθεσμα ή τουλάχιστον να αποταθεί στο δικαστήριο έγκαιρα για παράταση του χρόνου.
Οι υπό των θεσμών τασσόμενες προθεσμίες συναρτώνται, σύμφωνα με τη νομολογία, άμεσα και καθοριστικά με το δημόσιο συμφέρον για την τελεσιδικία και συνακόλουθα με τα εκατέρωθεν δικαιώματα των διαδίκων. Μόνο με την αυστηρή τήρηση των εν λόγω χρονοδιαγραμμάτων διασφαλίζεται, όπως η νομολογία μας επισημαίνει, η απρόσκοπτη και αποτελεσματική εξυπηρέτηση των συμφερόντων της δικαιοσύνης και αποφεύγονται οι κίνδυνοι δημιουργίας επικίνδυνων ρηγμάτων στην απονομή της (Χόππης ν. Παναγή (1993) 3 Α.Α.Δ. 140, Βαρδιάνου ν. Richards (1998) 1 Α.Α.Δ. 698 και Cyprus Trading Corporation PLC v. Ιωάννη Φετοκάκη κ.ά., Πολιτική Αίτηση Αρ. 90/2011, ημερομηνίας 27/11/2011). Παρέκκλιση από τις εν λόγω αρχές δεν επιτρέπεται ειμή μόνο εκεί όπου το επιβάλλει το συμφέρον της δικαιοσύνης. Όπως από τη σχετική νομολογία προκύπτει, η παράταση των εν λόγω προθεσμιών, συνιστά θέμα που ανάγεται στη διακριτική εξουσία του δικαστηρίου, η οποία ασκείται δικαστικά με βάση τα ιδιαίτερα γεγονότα της υπόθεσης στα πλαίσια της οποίας το δικαστήριο καλείται να ασκήσει τη συγκεκριμένη εξουσία του (Loizou v. Konteatis (1968) 1 C.L.R. 291 και Stabilad v. Stephens & Carter (1998) 4 All E.R. 129). Αποκλειστικό οδηγό για την άσκηση της επί του προκειμένου διακριτικής εξουσίας του δικαστηρίου αποτελεί το συμφέρον της δικαιοσύνης (Evand Promotions κ.ά. ν. Rutman (Αρ. 2) (1998) 1(Δ) Α.Α.Δ. 2123 και Ιωάννου ν. Θεοδούλου κ.ά. (2000) 1 Α.Α.Δ. 7 ). Όπως πολύ εύστοχα επισημαίνεται στην υπόθεση Ιωάννου, με αναφορά στην υπόθεση Χόππης (πιο πάνω), «Ο προσδιορισμός των συμφερόντων της δικαιοσύνης σε κάθε περίπτωση, είναι έργο σύνθετο. Αντισταθμίζονται, αφενός, οι συνέπειες της παρεκτροπής από τα θέσμια, τα επακόλουθα τους στα δικαιώματα του αντιδίκου και, αφετέρου, οι συνέπειες άρνησης του αιτήματος στα συμφέροντα του αιτητή. Όπως εξηγείται στη Χοππής σελ. 143: «Το συμφέρον της δικαιοσύνης είναι έννοια σύνθετη και πολυδιάστατη, συνυφασμένη με το σύνολο των αρχών του δικαίου και τα ιδιαίτερα γεγονότα της κάθε υπόθεσης».» Ανάμεσα στα ιδιαίτερα περιστατικά, στη βάση των οποίων ασκείται η διακριτική εξουσία του δικαστηρίου, κυρίαρχη θέση κατέχει η ύπαρξη ή όχι ικανοποιητικής δικαιολογίας για την παράλειψη του αιτητή να τηρήσει την καθορισμένη προθεσμία, της οποίας την παράταση επιδιώκει με την αίτησή του.
Στην υπό εξέταση περίπτωση η ενδιάμεση απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου, της οποίας την ορθότητα ο αιτητής προτίθεται, σε περίπτωση έγκρισης της παρούσας αίτησης του, να αμφισβητήσει με έφεση, εκδόθηκε στις 31/1/2011 στην παρουσία του. Παρά ταύτα, ο αιτητής, ο οποίος να σημειωθεί φέρει και το βάρος απόδειξης ότι δικαιολογημένα καθυστέρησε να επιδιώξει παράταση, ούτε στη σχετική αίτηση του στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας, ούτε στην παρούσα αίτηση του, αποκαλύπτει είτε τους λόγους για τους οποίους δεν άσκησε έφεση εναντίον της εν λόγω ενδιάμεσης απόφασης εντός της προβλεπόμενης για το σκοπό αυτό, προθεσμίας, είτε τους λόγους για τους οποίους δεν αποτάθηκε στο δικαστήριο για σκοπούς παράτασης νωρίτερα.
Έχει κατ' επανάληψη λεχθεί ότι τα γεγονότα της υπόθεσης διαδραματίζουν κυριαρχικό ρόλο στην άσκηση της επί του προκειμένου διακριτικής ευχέρειας του δικαστηρίου. Σε σειρά υποθέσεων τονίστηκε η αναγκαιότητα ύπαρξης ικανοποιητικής δικαιολογίας για την παράλειψη του αιτητή να ενεργήσει εντός των χρονοδιαγραμμάτων που οι θεσμοί τάσσουν και δεν είναι άγνωστες οι περιπτώσεις όπου η επιδειχθείσα αργοπορία οδήγησε στην άρνηση παράτασης της προθεσμίας (βλ. Loizou (πιο πάνω), Stabilad (πιο πάνω) και Βαλεντίνα Αντωνιάδου κ.ά. ν. Liberty Life Insurance Public Co. Ltd. (2009) 1(Β) Α.Α.Δ. 1430).
Συνεκτιμώντας όλα τα γεγονότα και ιδιαίτερα σταθμίζοντας την άνευ αποχρώντος λόγου παράλειψη του αιτητή να συμμορφωθεί με το σχετικό χρονοδιάγραμμα που τίθεται από τους θεσμούς για την καταχώριση έφεσης εναντίον ενδιάμεσης απόφασης, με τα συμφέροντα της δικαιοσύνης και ειδικότερα τις αρνητικές επιπτώσεις που η έγκριση της αίτησης του θα συνεπαγόταν για την έγκαιρη εκδίκαση της υπόθεσης, η οποία είναι ορισμένη για ακρόαση στις 15/2/2012, καταλήγουμε ότι δεν ενδείκνυται η άσκηση της επί του προκειμένου διακριτικής ευχέρειας μας, υπέρ της έγκρισης της αίτησης. Τα δικαιώματα των εναγόντων, αλλά και της δικαιοσύνης γενικότερα, ως προς τη χωρίς καθυστέρηση απονομή της δικαιοσύνης και την τελεσιδικία, δεν πρέπει να παραγνωρίζονται.
Θεωρούμε επίσης σκόπιμο να παρατηρήσουμε ότι ούτε ως προς την πιθανότητα επιτυχίας της έφεσης, έχουμε πεισθεί. Εν πάση περιπτώσει, ο αιτητής, σε περίπτωση που ήθελε εκδοθεί απόφαση εναντίον του στα πλαίσια των υφιστάμενων δικογράφων, έχει το δικαίωμα να εφεσιβάλει όχι μόνο την απόφαση, αλλά και την ενδιάμεση απόφαση της οποίας την ανατροπή θα επεδίωκε σε περίπτωση έγκρισης της παρούσας αίτησης του, εφόσον βέβαια αυτή θα απέληγε σε επηρεασμό των δικαιωμάτων του να παρουσιάσει την υπόθεση του.
Ως εκ των πιο πάνω, η αίτηση απορρίπτεται με έξοδα υπέρ των καθ'ων η αίτηση, όπως αυτά θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και θα εγκριθούν από το Δικαστήριο, εκτός εάν συμφωνηθούν μεταξύ των διαδίκων.
Δ. Δ. Δ.