|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2011) 1 ΑΑΔ 2008
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Αίτηση Αρ. 90/11 )
21 Νοεμβρίου, 2011
[ΚΡΑΜΒΗΣ, ΦΩΤΙΟΥ, ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ, Δ/ΣΤΕΣ]
CYPRUS TRADING CORPORATION PLC,
Αιτήτρια,
ν.
1. ΙΩΑΝΝΗ ΦΕΤΟΚΑΚΗ,
2. PAR-FET SHOES LTD,
3. ΙΩΑΝΝΑΣ ΧΡΙΣΤΟΦΗ,
Καθ΄ ων η αίτηση.
_ _ _ _ _ _
ΑΙΤΗΣΗ ΔΙΑ ΚΛΗΣΕΩΣ ΗΜΕΡ. 12.7.11 ΓΙΑ ΠΑΡΑΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΗΣ ΕΦΕΣΗΣ
_ _ _ _ _ _
Γ. Κορφιώτης, για την Αιτήτρια.
Δ. Διομήδους για Δ. Καλλή, για την Καθ΄ ης η αίτηση Αρ. 3.
_ _ _ _ _ _
Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από τον Κραμβή, Δ.
_ _ _ _ _ _
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ.: Η αιτήτρια αιτείται σύντομη παράταση του χρόνου καταχώρησης έφεσης κατά της αποφάσεως του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας ημερ. 4.10.2010 στην αγωγή αρ. 5960/03.
Τα γεγονότα επί των οποίων στηρίζεται η αίτηση εκτίθενται στην ένορκη δήλωση που συνοδεύει την αίτηση. Τα γεγονότα αυτά είναι σε συντομία ότι η απόφαση του πρωτόδικου δικαστηρίου εκδόθηκε στις 4.10.2010 και λόγω λανθασμένου υπολογισμού της προθεσμίας των 42 ημερών που προβλέπεται στους κανονισμούς, η δικηγόρος της αιτήτριας θεώρησε ότι η τελευταία ημερομηνία καταχώρησης της έφεσης ήταν η 16.11.2010. Και ενώ η έφεση ήταν έτοιμη προς καταχώρηση, η δικηγόρος διαπίστωσε κατ΄ εκείνη την ημερομηνία (16.11.2010) ότι η προθεσμία έληξε την προηγούμενη ημέρα. Μόλις διαπιστώθηκε το λάθος αυθημερόν υπέβαλε στο Ανώτατο Δικαστήριο αίτηση για παράταση της προθεσμίας. Ο δικηγόρος της καθ΄ ης η αίτηση υπέβαλε ένσταση στο αίτημα. Η αίτηση εξετάστηκε στις 3.12.2010 και το Εφετείο, χωρίς να υπεισέλθει στην ουσία της αίτησης, αποφάσισε ex tempore, ότι η αίτηση δεν έπρεπε να γινόταν απευθείας στο Ανώτατο Δικαστήριο αλλά να είχε εξαντληθεί η διαδικασία ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου. Το Εφετείο σημείωσε ότι με την προαναφερόμενη κατάληξη δεν περιοριζόταν η δυνατότητα της αιτήτριας να αποταθεί και πάλι στο Ανώτατο Δικαστήριο εάν το αίτημά της απορριφθεί από το Επαρχιακό Δικαστήριο.
Η αιτήτρια χωρίς χρονοτριβή καταχώρησε αίτηση στο Επαρχιακό Δικαστήριο με το ίδιο αίτημα. Η καθ΄ ης η αίτηση, εναγόμενη 3, ενέστη στο αίτημα και το δικαστήριο κατόπιν ακροάσεως, απέρριψε την αίτηση ως καταχρηστική για τους λόγους που εξηγεί στην απόφασή του ημερ. 7.7.2011. Η αιτήτρια, ως είχε δικαίωμα, υπέβαλε την υπό κρίση αίτηση στο Ανώτατο Δικαστήριο με το ίδιο αίτημα. Η καθ΄ ης η αίτηση ενέστη και πάλι προβάλλοντας τους πιο κάτω λόγους:
«(α) Η έκδοση του Διατάγματος δεν δικαιολογείται υπό τας περιστάσεις
(β) Περαιτέρω, ως με συμβουλεύουν οι δικηγόροι μου με παραπομπή στη Νομολογία αμέλεια ή παράλειψη του δικηγόρου δεν αποτελεί λόγο για παράταση της προθεσμίας (βλ. Fame Transports Ltd v. Δημοκρατίας Προσφυγή 658/97 ημερομηνίας 29/9/2000 Βαρδιανού ν. Richards (1998) 1 AAD 698).
(γ) Τα δικαιώματα της Καθ΄ ης η αίτηση που διασφαλίζονται από το αρ.30(2) του Συντάγματος για έγκαιρη εκδίκαση της παρούσας υπόθεσης παραβιάζονται αφού η υπόθεση εκκρεμεί από το 2003.
(δ) Η αίτηση είναι καθόλα καταχρηστική, επιδιώκει αλλότριους σκοπούς και έχει ως σκοπό να καθυστερήσει την διαδικασία ή/και να επηρεάσει τα συμφέροντα της καθ΄ ης η αίτηση.
(ε) Η αίτηση είναι καθόλα καταχρηστική καθ΄ ότι αποτελεί δεδικασμένο όπου το ίδιο αίτημα είχε εξεταστεί από το Πρωτόδικο Δικαστήριο και έχει απορριφθεί.»
Προδήλως δεν θα υπήρχε οποιαδήποτε καθυστέρηση της διαδικασίας αν η καθ΄ ης η αίτηση συναινούσε στο αίτημα για σύντομη παράταση του χρόνου καταχώρησης της έφεσης. Η στάση της επί του προκειμένου ήταν εξ αρχής αρνητική. Ο ισχυρισμός της καθ΄ ης η αίτηση ότι με την αίτηση επιδιώκεται η καθυστέρηση της διαδικασίας και ο δυσμενής επηρεασμός των συμφερόντων της είναι αβάσιμος. Δεν προκύπτει από το ιστορικό της υπόθεσης ότι ο σκοπός της αιτήτριας είναι η καθυστέρηση της διαδικασίας ή ο δυσμενής επηρεασμός των συμφερόντων της αιτήτριας.
Η καθ΄ ης η αίτηση ισχυρίζεται ότι η αίτηση είναι καταχρηστική επειδή η αιτήτρια γνώριζε για τις ημερομηνίες και την πραγματική ημερομηνία λήξης της προθεσμίας για καταχώρηση της έφεσης και ότι ο μόνος λόγος για τον οποίο γίνεται η παρούσα διαδικασία είναι η αποφυγή πληρωμής των εξόδων. Η καθ΄ ης η αίτηση για να δικαιολογήσει τη θέση της επικαλέστηκε συνομιλία του δικηγόρου της και της δικηγόρου της αιτήτριας που έγινε, όπως αναφέρει, κατά ή περί τις 14.11.2010 κατά την οποία η κα Πανταζή πρότεινε να μην προχωρήσει στην καταχώρηση έφεσης αν ο κ. Καλλής δεν ζητούσε τα έξοδα που είχαν επιδικαστεί πρωτοδίκως. Ο κ. Καλλής απάντησε αρνητικά στην πρόταση. Εστω και αν έγινε η πιο πάνω συνομιλία αδυνατούμε να αντιληφθούμε πώς προκύπτει ότι η αιτήτρια γνώριζε την ημερομηνία κατά την οποία έληγε η προθεσμία καταχώρησης της έφεσης η οποία, όπως έχει εξ αρχής αναφερθεί, ήταν η 15.11.2010.
Στη Χόππη ν. Παναγή (1993) 1 ΑΑΔ 140 υπογραμμίζεται ότι:
«Για να γίνει δεκτό αίτημα για την παράταση του χρόνου άσκησης έφεσης οι λόγοι της καθυστέρησης πρέπει να εξηγούνται και να αντισταθμίζουν ουσιαστικά τις δυσμενείς επιπτώσεις στα συμφέροντα του αντιδίκου και στο θεσμικό πλαίσιο απονομής της δικαιοσύνης.»
Στην προκείμενη περίπτωση το σφάλμα της δικηγόρου της αιτήτριας ως προς τον υπολογισμό του χρόνου σε σχέση με την καταχώρηση της έφεσης είναι δεδομένο. Το λάθος διαπιστώθηκε αμέσως μετά τη λήξη της προθεσμίας των 42 ημερών για την καταχώρηση της έφεσης και χωρίς χρονοτριβή η δικηγόρος αποτάθηκε στο Ανώτατο Δικαστήριο με αίτηση για παράταση του χρόνου. Δεν θα επαναλάβουμε τα όσα ακολούθησαν στη συνέχεια πλην όμως θα πρέπει να σημειώσουμε ότι σε κάθε περίπτωση η καθ΄ ης η αίτηση χωρίς αποχρώντα λόγο ή αιτία αρνείτο να συναινέσει στην παράταση του χρόνου που ζητούσε η άλλη πλευρά. Κατά την εξέταση της αίτησης διαπιστώσαμε ότι η καθ΄ ης η αίτηση δεν προβάλλει κανένα βάσιμο λόγο για δυσμενή επηρεασμό των συμφερόντων της. Η κατά τρόπο γενικό και αφηρημένο επίκληση ενός τέτοιου λόγου δεν συνιστά σοβαρή αντιμετώπιση του θέματος και συνεπώς δεν λαμβάνεται υπόψη. Στην Evand Promotions κ.α. ν. Rutman (Αρ. 2) (1998) 1(Δ) ΑΑΔ 2123 σημειώνονται τα εξής:
«Το συμφέρον της δικαιοσύνης αποτιμούμενο στο πλαίσιο της συγκεκριμένης υπόθεσης, αποτελεί τη συνισταμένη για την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου να παρατείνει την προθεσμία για την υποβολή έφεσης. Η τήρηση των πρακτικών μέτρων, αποτελεί παράγοντα, ο οποίος άπτεται σε κάθε περίπτωση των συμφερόντων της δικαιοσύνης, όπως εξηγήσαμε στη Χόππη (ανωτέρω) και πιο πρόσφατα στην Βερεγγάρια Παπακόκκινου κ.ά. ν. Δήμου Πάφου (1998) 1 Α.Α.Δ. 634. δεν είναι όμως αφ΄ εαυτού καθοριστικός, όπως αναγνωρίζει η νομολογία, εκτός όπου επιδεικνύεται αδιαφορία για τα θέσμια, σε βαθμό και έκταση που υπονομεύει το θεσμικό πλαίσιο επίκλησης των δικαιοδοσιών του Δικαστηρίου. Καθυστέρηση οφειλόμενη σε σφάλμα του δικηγόρου του αιτητή μπορεί να συγχωρηθεί εφόσο δεν προκαλείται σοβαρή δυσμένεια στην άλλη πλευρά. όλως ιδιαίτερα όταν το σφάλμα οφείλεται όχι σε αμέλεια, αλλά σε εσφαλμένη ερμηνεία ή θεώρηση θεσμικών κανόνων. Ο κυριαρχικός ρόλος που διαδραμάτιζαν τα γεγονότα της υπόθεσης στην άσκηση της διακριτικής ευχέρειας η οποία παρέχεται στο Δικαστήριο, υπογραμμίζεται και στην πρόσφατη απόφαση του Αγγλικού Εφετείου Stabilad v. Stephens & Carter [1998] 4 All E.R. 129.»
Kαταλήγοντας αποφαινόμαστε ότι το συμφέρον της δικαιοσύνης επιβάλλει όπως ο χρόνος καταχώρησης της έφεσης παραταθεί. Η αίτηση εγκρίνεται με έξοδα υπέρ της αιτήτριας τα οποία περιορίζουμε μόνο για την ημέρα της ακρόασης.
Α. ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ.
Μ. ΦΩΤΙΟΥ, Δ.
Α. ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ, Δ.
ΣΦ.