|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2010) 1 ΑΑΔ 1413
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΑΙΤΗΣΗ ΑΡ. 90/2010
25 Αυγούστου, 2010.
[Μ. ΦΩΤΙΟΥ, Δ/ΣΤΗΣ]
ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΑΦΟΡΩΣΙ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ
ΤΗΣ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗ¦ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 33 ΤΟΥ 1964, ΟΠΩΣ ΑΥΤΟΣ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΑ
- ΚΑΙ -
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΦΥΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ ΓΙΑ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΑΔΕΙΑΣ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΓΙΑ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΗ
ΑΙΤΗΣΗΣ ΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΟΣ CERTIORARI
- ΚΑΙ -
ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΑΦΟΡΩΣΙ ΤΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 29/7/10 ΤΟΥ
ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΑΡΝΑΚΑΣ ΣΤΗΝ ΜΟΝΟΜΕΡΗ ΑΙΤΗΣΗ ΤΩΝ (1) FRANTISEK STEPANEK, (2) JAROSLAV ROKOS, MBA ΚΑΙ (3) SOKOLOVSKA UHELNA, PRAVNI NASTUPCE A.S. ΕΝΑΓΟΝΤΩΝ ΣΤΗΝ ΑΓΩΓΗ 2103/10 ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΑΡΝΑΚΑΣ
.................................
Ν. Θρασυβούλου για Α. Γιωρκάτζιη, για τον αιτητή
..................................
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Μ. ΦΩΤΙΟΥ, Δ: Με την παρούσα αίτηση ο αιτητής Νεόφυτος Γεωργιάδης ζητά άδεια για καταχώρηση αίτησης για την έκδοση εντάλματος certiorari με το οποίο να ακυρώνονται διατάγματα τύπου ANTON PILLER και NORWICH PHARMACAL που εκδόθηκαν στις 29/7/2010 στην αγωγή του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας αρ. 2103/10 λόγω παράβασης των ρητών προνοιών των άρθρων 9(2) και 9(3) του περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου Κεφ. 6 και στέρησης του δικαιώματος του αιτητή να ακουστεί.
Ζητά επίσης ο αιτητής άδεια καταχώρησης αίτησης για έκδοση εντάλματος prohibition με το οποίο να απαγορεύεται στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας από του να επιληφθεί οιουδήποτε θέματος της προαναφερθείσας αγωγής μέχρι εκδίκασης της αίτησης για έκδοση του εντάλματος certiorari.
Η αίτηση υποστηρίζεται από ένορκη δήλωση δικηγόρου, του Γιάννη Πότση, δικηγόρου στο δικηγορικό γραφείο των δικηγόρων του αιτητή, όπου εξηγεί τους λόγους για τους οποίους ζητά άδεια για σκοπούς εξασφάλισης των πιο πάνω προνομιακών ενταλμάτων. Μεταξύ άλλων αναφέρει ότι παρόμοιο αίτημα των εναγομένων 3 και 4 έγινε δεκτό (δόθηκε δηλαδη η άδεια) από άλλο Δικαστή του Ανωτάτου Δικαστηρίου και η αίτηση που θα καταχωρηθεί είναι ορισμένη στις 7/9/10.
Μελέτησα την αίτηση και τα όσα ανάφερε κατά την αγόρευση ο ευπαίδευτος συνήγορος του αιτητή και για τους λόγους που εξηγώ στη συνέχεια έχω καταλήξει όπως η διακριτική μου ευχέρεια ασκηθεί ενάντια του αιτήματος:
(α) Η αίτηση δεν είναι σύμφωνα με τους κανονισμούς που ισχύουν σε υποθέσεις αυτής της φύσης όπως αποφασίστηκε από τη νομολογία (βλ. μεταξύ άλλων Γιάγκου (αρ. 1) (1998) 1 Α.Α.Δ. 1265 και Umber Industrial Co. Ltd. (1990) 1 Α.Α.Δ. 731). Στη σελ. 736 της τελευταίας υπόθεσης διαβάζουμε τα εξής:
«Όπως φαίνεται από τις σχετικές αυθεντίες τις οποίες θα αναφέρω πιο κάτω, δεν μπορεί να καταχωρηθεί αίτηση για certiorari ή prohibition εκτός αν έχει δοθεί άδεια. Η αίτηση για άδεια πρέπει να υποστηρίζεται από «έκθεση» στην οποία να αναφέρεται το όνομα και η περιγραφή του αιτητή, η θεραπεία που ζητείται και οι λόγοι για τους οποίους ζητείται. Η «έκθεση» πρέπει να καταχωρηθεί πριν γίνει η ένορκος δήλωση η οποία επιβεβαιώνει τα γεγονότα που εκτίθενται σ' αυτή. Αφού δοθεί η άδεια και καταχωρηθεί η αίτηση δια κλήσεως, αυτή πρέπει να επιδοθεί μαζί με αντίγραφο ή αντίγραφα της έκθεσης καθώς και με όλα τα έγγραφα πάνω στα οποία θα στηρίζει την υπόθεσή του ο αιτητής (ίδε Halsbury's Laws of England, 4th Ed. Vol. 11, paragraphs 1546, 1552/1554, Annual Practice, 1958, O.59 r. 3, Chitty and Jacob's, Queens Bench Forms, 20th Ed. Pp. 1005 to 1006).
Όπως φαίνεται από τις πιο πάνω αυθεντίες είναι επιτακτικό όπως η «έκθεση» επιδοθεί στην άλλη πλευρά μαζί με την αίτηση δια κλήσεως. Ο τύπος της «έκθεσης» ο οποίος πρέπει να ακολoυθηθεί φαίνεται στον Atkin's Court Forms 2nd ed. Vol. 14, p. 75, Form 22, και Chitty and Jacob's (πιο πάνω) pp. 1007-1008."
Στην παρούσα υπόθεση η ΕΚΘΕΣΗ έχει καταχωρηθεί στο τέλος της αίτησης, μετά δηλαδή την ένορκη δήλωση και η ένορκη δήλωση δεν κάνει οποιαδήποτε αναφορά στην έκθεση.
(β) Η ένορκη δήλωση που υποστηρίζει την αίτηση δε γίνεται από τον ίδιο τον αιτητή αλλά ουσιαστικά από το δικηγόρο του χωρίς να δίδεται οποιαδήποτε εξήγηση γιατί να μην ορκιστεί ο ίδιος ο αιτητής. Υπάρχει αρκετή νομολογία (βλ. μεταξύ άλλων Ahapittas ν. Rock-Chick Ltd (1968) 1 C.L.R. 1, Lazarou (No. 1) ν. Police (1969) 2 C.L.R. 53, In re Efthymiou (1987) 1 C.L.R. 329, In re an Advocate (1987) 1 C.L.R. 319 και Thanos Hotels Ltd. V. Ιωάννου (1991) 1 Α.Α.Δ. 1036), ότι είναι ανεπιθύμητο να ορκίζονται οι δικηγόροι των διαδίκων για την υπόθεση των πελατών τους, εκτός αν τούτο είναι αναγκαίο.
Στην τελευταία πιο πάνω υπόθεση, στη σελ. 1041, αναφέρθηκαν σχετικά τα ακόλουθα:
«Τελειώνοντας θα θέλαμε να σχολιάσουμε το γεγονός ότι η Ένορκη Δήλωση που υποστηρίζει την αίτηση έγινε από το συνήγορο των Αιτητών. Το Ανώτατο Δικαστήριο έχει επανειλημμένα σχολιάσει το ανεπιθύμητο της πρακτικής αυτής και θα αναμέναμε ότι το φαινόμενο αυτό θα έπρεπε να είχε ήδη εκλείψει.»
Όπως ήδη ανάφερα δεν υπάρχει εξήγηση γιατί να μην ορκιστεί ο ίδιος ο αιτητής.
(γ) Και αν ακόμα δεχόμουν την ένορκη δήλωση, σ' αυτή γίνεται αναφορά ότι ο αιτητής είναι ο εναγόμενος 5 στην αγωγή αρ. 2103/10. Όμως εναγόμενος 5 στην εν λόγω αγωγή (βλ. Τεκμήριο 1 στην ένορκη δήλωση) είναι κάποιος Νεόφυτος Γρηγοριάδης και όχι ο Νεόφυτος Γεωργιάδης που παρουσιάζεται ως αιτητής στην παρούσα. (βλ. Τίτλο της αίτησης και ΕΚΘΕΣΗ).
Θεωρώ τους πιο πάνω λόγους αρκετούς για απόρριψη της αίτησης χωρίς να εξετάσω την ουσία της.
Η αίτηση απορρίπτεται. Καμιά διαταγή για τα έξοδα.
Μ. Φωτίου, Δ.
/ΚΑΣ