|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2010) 1 ΑΑΔ 1383
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Αíτηση Αρ. 82/2010)
30 Ιουλίου, 2010
[ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ
ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ
(ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1964
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΩΝ:
1. JESSE L. THE,
2. SERGUEI SOLDATENKO,
3. ACM CORP. 1,
ΓΙΑ ΑΔΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΗ ΑΙΤΗΣΗΣ ΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΟΥ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ CERTIORARI ΚΑΙ PROHIBITION
KAI
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ/ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 07/07/2010 ΠΟΥ ΕΚΔΟΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ ΣΤΗ ΜΟΝΟΜΕΡΗ ΑΙΤΗΣΗ ΜΕ ΑΡΙΘΜΟ 28/2010
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΝΟΜΟ ΚΕΦ. 113
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΤΑΙΡΕΙΑ NAFTRAC LIMITED
(ΑΡ. ΕΓΓΡΑΦΗΣ 237984),
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ OLEKSIY TATARENKO
Αιτητής,
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΘ'ΩΝ Η ΑΙΤΗΣΗ:
1. NAFTRAC LIMITED, ΚΑΘ'ΗΣ Η ΑΙΤΗΣΗ 1,
2. JESSE L. THE, ΚΑΘ'ΟΥ Η ΑΙΤΗΣΗ 2,
3. SERGUEI SOLDANTENKO, ΚΑΘ'ΟΥ Η ΑΙΤΗΣΗ 3,
4. ACM CORP. 1, ΚΑΘ'ΗΣ Η ΑΙΤΗΣΗ 4,
--------------------------
Γρ. Λεοντίου και Α. Πλαστήρας, για τους Αιτητές.
-----------------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ, Δ.: Στο βαθμό και την έκταση που τα γεγονότα είναι σχετικά και αφορούν στην παρούσα διαδικασία, αυτά προκύπτουν από την έκθεση γεγονότων και την ένορκη δήλωση του Γεώργιου Βρίκη, που συνοδεύει την παρούσα αίτηση. Τα συνοψίζω.
Στις 19/1/2010 το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας στα πλαίσια μονομερούς αίτησης έκδωσε παρεμπίπτον διάταγμα εναντίον όλων των αιτητών στην παρούσα διαδικασία, όπως και εναντίον εταιρείας, η οποία να σημειωθεί δεν είναι διάδικος στην ενώπιον μου διαδικασία. Το εν λόγω διάταγμα ορίστηκε επιστρεπτέο στις 28/1/2010.
Η μονομερής αίτηση στα πλαίσια της οποίας εκδόθηκε το πιο πάνω παρεμπίπτον διάταγμα καταχωρήθηκε στα πλαίσια πρωτογενούς αίτησης και συγκεκριμένα της αίτησης 28/10 με την οποία επιδιώκετο η διάλυση της κυπριακής εταιρείας Naftrac Ltd και/ή η αγορά των μετοχών τριών άλλων μετόχων της - των αιτητών στην παρούσα διαδικασία - όλων μόνιμων κάτοικων εξωτερικού.
Στις 23/6/2010 οι αιτητές, μετά που καταχώρισαν εμφάνιση υπό διαμαρτυρία στην πρωτογενή αίτηση, καταχώρισαν αίτηση για παραμερισμό, μεταξύ άλλων του διατάγματος επίδοσης εκτός δικαιοδοσίας που ο αιτητής στην πρωτόδικη διαδικασία είχε στο μεταξύ εξασφαλίσει, και αριθμού άλλων εγγράφων μεταξύ των οποίων της πρωτογενούς αίτησης και του παρεμπίπτοντος διατάγματος ημερομηνίας 19/1/2010, αντίγραφο του οποίου είχε, σύμφωνα με τη θέση του αιτητή στην πρωτόδικη διαδικασία επιδοθεί στους αιτητές. Η αίτηση για παραμερισμό των αιτητών εκκρεμεί ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου και είναι ορισμένη για ακρόαση στις 23/9/2010.
Το παρεμπίπτον διάταγμα, μετά από επανειλημμένες αναβολές για επίδοση, κατέστη απόλυτο στις 20/5/2010 λόγω μη εμφάνισης των καθ'ων η αίτηση.
Την 1/7/2010 με απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου που εκδόθηκε στα πλαίσια της αίτησης Certiorari με αριθμό 64/2010, Δικαστής του Ανωτάτου Δικαστηρίου, κατόπιν ακρόασης, ακύρωσε το διάταγμα του Επαρχιακού Δικαστηρίου ημερομηνίας 20/5/2010 με βάση το οποίο το παρεμπίπτον διάταγμα είχε καταστεί απόλυτο. Περαιτέρω, το Ανώτατο Δικαστήριο όρισε το παρεμπίπτον διάταγμα επιστρεπτέο ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου στις 7/7/2010, «για να δυνηθούν οι αιτητές να εμφανιστούν και να δείξουν λόγο γιατί το παρεμπίπτον διάταγμα να μην συνεχίσει να ισχύει».
Στις 7/7/2010 το Επαρχιακό Δικαστήριο με διάταγμα του κατέστησε το παρεμπίπτον διάταγμα απόλυτο. Το σχετικό απόσπασμα από το πρακτικό του Επαρχιακού Δικαστηρίου έχει ως εξής:
"Σήμερα ενώπιον μου δεν υπάρχει εμφάνιση από τους καθ'ων η Αίτηση 2, 3, 4 (αιτητές στην αίτηση αριθμ. 64.10). Ενόψει του γεγονότος ότι οι καθ'ων η αίτηση 2, 3, 4 παρέλειψαν να εμφανιστούν στην προθεσμία μέσα στην οποία έχει ορίσει ο έντιμος κ. Ερωτοκρίτου και κατά συνέπεια να δείξουν λόγο γιατί το Παρεμπίπτον Διάταγμα να μην συνεχίσει να ισχύει, το Παρεμπίπτον Διάταγμα ημερ. 19.1.10 καθίσταται απόλυτο."
Είναι με στόχο την εξασφάλιση άδειας για καταχώριση αίτησης Certiorari με απώτερο σκοπό την ακύρωση και/ή παραμερισμό του εν λόγω διατάγματος που καταχωρήθηκε η παρούσα αίτηση. Σημειώνεται ότι στις 7/7/2010 ο συνήγορος των αιτητών, ο οποίος ήταν παρών στο Δικαστήριο κατά τη διαδικασία που το διάταγμα έγινε απόλυτο, ζήτησε, σύμφωνα με την ένορκη δήλωση που συνοδεύει την παρούσα αίτηση, όπως του επιτραπεί να προβεί σε δήλωση «ότι είχε μόνο εξουσιοδότηση για εμφάνιση υπό διαμαρτυρία στην κυρίως αίτηση και ότι οποιαδήποτε εμφάνιση στο παρεμπίπτον διάταγμα θα μπορούσε να θεωρηθεί ως νέο βήμα στη διαδικασία, με αποτέλεσμα να ακυρώσει την εμφάνιση υπό όρους που είχε καταχωρίσει εκ μέρους των αιτητών στην κυρίως αίτηση», πλην όμως δεν του επετράπη.
Η θέση των αιτητών στην παρούσα διαδικασία περιστρέφεται γύρω από τον πιο κάτω άξονα.
Το διάταγμα ημερομηνίας 7/7/2010 με το οποίο κατέστη απόλυτο το παρεμπίπτον διάταγμα ημερομηνίας 19/1/2010, «είναι προϊόν νομικού σφάλματος, υπέρβασης ή/και έλλειψης δικαιοδοσίας και πλάνης που είναι έκδηλη από το πρακτικό» διότι το παρεμπίπτον διάταγμα ημερομηνίας 19/1/2010 δεν τους έχει επιδοθεί, ως προνοείται από το άρθρο 9(3) του Κεφ. 6, και συνεπώς οι αιτητές στερήθηκαν του συνταγματικού δικαιώματος τους να ακουστούν. Το διάταγμα επίδοσης εκτός δικαιοδοσίας που οι αιτητές στη διαδικασία ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου είχαν εξασφαλίσει στα πλαίσια της κυρίως αίτησης, τους παρείχε, σύμφωνα με τον κ. Λεοντίου, δικαίωμα επίδοσης της κυρίως αίτησης και όχι και του παρεμπίπτοντος διατάγματος.
Ο κ. Λεοντίου κάμνοντας εκτεταμένη αναφορά σε νομολογία (Re Julia Xadjisoteriou and another (1986) 1 C.L.R. 429, Re Philippou (1986) 1 C.L.R. 573, Re Χάρη Φεσσά (1990) 1 Α.Α.Δ. 704, Re Τράπεζα Κύπρου Λτδ (1999) 1(Β) Α.Α.Δ. 1010 και Ανδρέας Εργατίδης ν. G. Giorgalletos Enterprises Ltd κ.ά. (1999) 1(Γ) Α.Α.Δ. 2015), υποστήριξε ότι «μη συμμόρφωση με τις πρόνοιες του άρθρου 9 του Κεφ. 6 αποτελεί λόγο ακύρωσης στη βάση έκδοσης διατάγματος Certiorari». Στην υπό κρίση περίπτωση, υποστήριξε ο κ. Λεοντίου, το γεγονός ότι το Ανώτατο Δικαστήριο όρισε το παρεμπίπτον διάταγμα στις 7/7/2010 ως επιστρεπτέο «δεν αφαιρεί από την επιταγή τήρησης των προνοιών του 9(3) δηλαδή την ανάγκη ικανοποίησης του Επαρχιακού Δικαστηρίου ότι υπήρχε επίδοση πριν να καταστήσει το παρεμπίπτον διάταγμα απόλυτο. Με άλλα λόγια, η δικαστική εξουσία ασκείται στα πλαίσια του Νόμου (should be exercised judicially)». Ο κ. Λεοντίου υποστήριξε επίσης ότι εκεί όπου το Δικαστήριο ενεργεί κατά παράβαση του Νόμου χωρίς εξουσία ή δικαιοδοσία, δεν υπεισέρχεται θέμα ύπαρξης εναλλακτικών ένδικων μέσων. Το μόνο ένδικο μέσο είναι η καταχώριση αίτησης Certiorari. Σε περιπτώσεις όπου καταστρατηγούνται οι πρόνοιες του άρθρου 9 του Κεφ. 6, οι πρόνοιες του Θεσμού 48, Καν. 8(4), που παρέχουν δυνατότητα στο διάδικο που επηρεάζεται από μονομερές ενδιάμεσο διάταγμα να επιδιώξει την ακύρωση του ή την τροποποίηση του με αίτηση, δεν τυγχάνουν, σύμφωνα με τον κ. Λεοντίου, εφαρμογής. Εν πάση περιπτώσει, οποιαδήποτε αίτηση ενώπιον του κατώτερου Δικαστηρίου για ακύρωση του διατάγματος, ουσιαστικά θα το καλούσε «να ενεργήσει ως Εφετείο του εαυτού του». Τέλος, ήταν η θέση του κ. Λεοντίου, ότι, έστω και αν ακόμα θεωρηθεί ότι υπάρχει άλλο ένδικο μέσο, αυτό, ενόψει των ειδικών περιστάσεων, δεν θα ήταν πρόσφορο.
Πιστεύω ότι κοινοτυπώ και επαναλαμβάνω τα τετριμμένα επιχειρώντας να αναφερθώ με λεπτομέρεια στις αρχές που διέπουν τη χορήγηση άδειας για καταχώριση προνομιακού εντάλματος Certiorari. Είναι πιστεύω αρκετό να επισημάνω ότι το θέμα ανάγεται στη διακριτική εξουσία του Δικαστηρίου, η οποία ασκείται με πολλή φειδώ, για να χορηγηθεί άδεια για καταχώριση αίτησης αυτής της φύσης, πρέπει ο αιτητής να ικανοποιήσει το Δικαστήριο για την ύπαρξη «εκ πρώτης όψεως υπόθεσης» και/ή την ύπαρξη «συζητήσιμου ζητήματος» και όπου προβλέπεται άλλο ένδικο μέσο και ειδικά διαδικασία έφεσης ότι, υπάρχουν εξαιρετικές περιστάσεις (βλ. Ανθίμου (1991) 1 Α.Α.Δ. 41 και στη νομολογία που η απόφαση παραπέμπει, Hellenger Trading Ltd (2000) 1 Α.Α.Δ. 1965 και Σ. Μαρκίδης (2004) 1 Α.Α.Δ. 552).
Επανερχόμενος στην παρούσα αίτηση παρατηρώ τα εξής. Η απόφαση του αδελφού Δικαστή Ερωτοκρίτου ημερομηνίας 1/7/2010 που εκδόθηκε στα πλαίσια της αίτησης Certiorari με αριθμό 64/2010, επισυνάπτεται από τους αιτητές ως τεκμήριο στην παρούσα αίτηση. Διεξήλθα την εν λόγω απόφαση με προσοχή. Παρατηρώ τα εξής. Οι λόγοι τους οποίους επικαλούνται οι αιτητές στην ενώπιον μου διαδικασία προς τεκμηρίωση του αιτήματος τους, είναι ουσιαστικά οι ίδιοι και οι αυτοί που είχαν εγερθεί και στη διαδικασία ενώπιον του αδελφού μου Δικαστή, ο οποίος αφού τους εξέτασε έκδωσε το αιτούμενο Certiorari. Περαιτέρω, όρισε το παρεμπίπτον διάταγμα επιστρεπτέο ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου στις 7/7/2010 για συγκεκριμένο λόγο∙ «Για να δυνηθούν οι αιτητές να εμφανιστούν και να δείξουν λόγο γιατί το παρεμπίπτον διάταγμα να μην συνεχίσει να ισχύει». Ο συνήγορος όμως των αιτητών, ο οποίος ήταν παρών στο Δικαστήριο στις 7/7/2010 επέλεξε να μην ασκήσει το δικαίωμα ακρόασης που με την εν λόγω απόφαση, δόθηκε στους αιτητές - πελάτες του. Η επιλογή ήταν αποκλειστικά επιλογή των αιτητών και το αποτέλεσμα το ενδιάμεσο διάταγμα να καταστεί απόλυτο, απόρροια της εν λόγω επιλογής. Όλα όσα οι αιτητές εγείρουν στην ενώπιον μου διαδικασία θα μπορούσαν να τεθούν ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου ή να κριθούν στα πλαίσια οποιασδήποτε έφεσης εναντίον της απόφασης.
Όπως υποδεικνύεται στην υπόθεση Ανθίμου (πιο πάνω) «διάδικος ο οποίος δεν ικανοποιείται από την απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου, ύστερα από τη διαδικασία με βάση το εδάφιο 3 του άρθρου 9, έχει το δικαίωμα έφεσης δυνάμει του άρθρου 25(3) των περί Δικαστηρίων Νόμων». Δεν έχω ικανοποιηθεί ότι υπάρχει εκ πρώτης όψεως ή/και συζητήσιμο ζήτημα. Έστω όμως και αν υπήρχε, δεν έχω ικανοποιηθεί για την ύπαρξη εξαιρετικών περιστάσεων για να δικαιούνται οι αιτητές την αιτούμενη άδεια.
Για όλους τους πιο πάνω λόγους η αίτηση αποτυγχάνει και απορρίπτεται.
Α. ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ,
Δ.
/ΔΓ