|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Δεν έχει εντοπιστεί νομοθεσία ή απόφαση ή δικονομικός θεσμός στον οποίο να κάνει αναφορά η απόφαση αυτή
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
(2009) 1 ΑΑΔ 869
10 Ιουλίου, 2009
[ΚΡΑΜΒΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ/στές]
ΝΙΚΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ,
Εφεσείων,
v.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΣ (ΜΑΚΡΗ) ΛΤΔ,
Εφεσιβλήτων.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 120/2007)
Πτώχευση ― Διάταγμα παραλαβής ― Έφεση εναντίον σχετικού διατάγματος ― Απαραίτητη η επίδοση σχετικής ειδοποίησης στον Επίσημο Παραλήπτη ― Κανονισμός 71 των περί Πτωχεύσεως Κανονισμών, Κεφ. 6.
Απόδειξη ― Αξιοπιστία μαρτύρων ― Αξιολόγηση αξιοπιστίας μαρτύρων ― Αποτελεί κατ' εξοχήν έργο του πρωτόδικου Δικαστηρίου ― Προϋποθέσεις επέμβασης Εφετείου.
Έφεση ― Ισχυρισμοί που δεν εγείρονται ούτε και αποτελούν επίδικα θέματα κατά την ακροαματική διαδικασία ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου ― Δεν μπορούν να εγερθούν ενώπιον του Εφετείου.
Με την παρούσα έφεσή του, ο εφεσείων αμφισβητεί την ορθότητα της απόφασης του πρωτόδικου Δικαστηρίου με την οποία εκδόθηκε διάταγμα παραλαβής της περιουσίας του και δόθηκαν οδηγίες όπως ο Επίσημος Παραλήπτης καταστεί παραλήπτης της περιουσίας του.
Το πρώτο ζήτημα το οποίο απασχόλησε το Εφετείο ήταν εκείνο της μη επίδοσης της ειδοποίησης έφεσης στον Επίσημο Παραλήπτη.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Σύμφωνα με τους περί Πτωχεύσεως Κανονισμούς, Κεφ. 6, και συγκεκριμένα τον Κανονισμό 71, αιτήσεις προς το δικαστήριο με σκοπό, μεταξύ άλλων, την ακύρωση διαταγμάτων παραλαβής, δεν θα ακούονται από το δικαστήριο εκτός αν αποδεικνύεται επίδοση σχετικής ειδοποίησης στον Επίσημο Παραλήπτη. Κατ' αναλογία, και στην προκείμενη περίπτωση ήταν απαραίτητη η επίδοση ειδοποίησης των λόγων έφεσης στον Επίσημο Παραλήπτη, πράγμα που δεν έγινε, και ως εκ τούτου η έφεση δεν μπορεί να ακουστεί χωρίς προηγουμένως να επιδοθεί τέτοια ειδοποίηση.
2. Τα θέματα σχετικά με την αξιοπιστία των μαρτύρων που ήγειρε ο εφεσείων δεν ευσταθούν και γι' αυτό η έφεση θα πρέπει να απορριφθεί και επί της ουσίας.
3. Το ζήτημα της λανθασμένης επωνυμίας της εφεσίβλητης εταιρείας (mere misnomer) δεν εγέρθηκε ούτε και αποτέλεσε επίδικο θέμα κατά την ακροαματική διαδικασία. Ως εκ τούτου δεν είναι ορθό και δίκαιο να επιτραπεί στον εφεσείοντα να το εγείρει στο παρόν στάδιο και στην παρούσα διαδικασία έφεσης.
Η έφεση απορρίφθηκε.
Έφεση.
Έφεση από τον εφεσείοντα εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου (Κουνίδου, Ε.Δ.), (Αίτηση Πτωχ. Αρ. 171/06), ημερομ. 11.4.2007.
Α. Χουβαρτάς, για τον Εφεσείοντα.
Καμία εμφάνιση, για τους Εφεσίβλητους.
Cur. adv. vult.
ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Νικολάτος.
ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Δ.: Το πρωτόδικο δικαστήριο εξέδωσε διάταγμα παραλαβής της περιουσίας του καθ' ου η αίτηση-εφεσείοντα και έδωσε οδηγίες όπως ο Επίσημος Παραλήπτης καταστεί παραλήπτης της περιουσίας του. Βρήκε, συναφώς, το πρωτόδικο δικαστήριο, ότι είχαν ικανοποιηθεί όλες οι προϋποθέσεις που απαιτούνται για την έκδοση τέτοιου διατάγματος.
Συγκεκριμένα, το πρωτόδικο δικαστήριο, ικανοποιήθηκε ότι η αίτηση των πιστωτών-αιτητών (εφεσιβλήτων) επαληθεύθηκε με ένορκη δήλωση από εξουσιοδοτημένο πρόσωπο, αξιωματούχο της αιτήτριας εταιρείας, το οποίο γνώριζε τα γεγονότα. Με βάση την προαναφερόμενη επαλήθευση, το πρωτόδικο δικαστήριο ικανοποιήθηκε ότι η οφειλή του καθ' ου η αίτηση προς τους αιτητές ήταν πέραν των Λ.Κ.500.-, ότι το χρέος του καθ' ου η αίτηση προς τους αιτητές είχε αποδειχθεί, ότι αυτό προερχόταν από δικαστική απόφαση που δεν είχε ικανοποιηθεί και ήταν πληρωτέο. Ικανοποιήθηκε επίσης ότι ο καθ' ου η αίτηση ήταν οφειλέτης, σύμφωνα με τις πρόνοιες του σχετικού νόμου και ότι το Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου ήταν κατά τόπον αρμόδιο να εκδώσει το ζητούμενο διάταγμα αφού ο καθ' ου η αίτηση, για τους τελευταίους 6 μήνες, είχε τη διαμονή του και διεξήγαγε τις εργασίες του στην Πάφο. Η ευπαίδευτη πρωτόδικος Δικαστής κατέληξε επίσης στο συμπέρασμα ότι οι πιστωτές δεν ήταν εξασφαλισμένοι πιστωτές και ότι η πράξη πτώχευσης είχε αποδειχθεί, εφόσον στις 28.9.06 επιδόθηκε στον καθ' ου η αίτηση, προσωπικά, ειδοποίηση πτώχευσης η οποία είχε καταχωρηθεί μέσα στον προηγούμενο 1 μήνα και το χρέος δεν πληρώθηκε, μέσα σε 7 ημέρες από την επίδοση της ειδοποίησης πτώχευσης. Το πρωτόδικο δικαστήριο διαπίστωσε επίσης ότι η αίτηση πτώχευσης, ορθά, καταχωρήθηκε μέσα σε 3 μήνες από την πράξη πτώχευσης.
Η ορθότητα της πρωτόδικης απόφασης προσβάλλεται με τέσσερις λόγους έφεσης:
1. Το πρωτόδικο δικαστήριο άσκησε λανθασμένα τη διακριτική του ευχέρεια κρίνοντας ως αξιόπιστο τον κύριο μάρτυρα των αιτητών-εφεσιβλήτων, κ. Νικόλα Γεωργίου, και αποδεχόμενο τη μαρτυρία του.
2. Αξιολόγησε εσφαλμένα τη μαρτυρία του προαναφερόμενου μάρτυρα των εφεσιβλήτων.
3. Λανθασμένα απέρριψε την εκδοχή του εφεσείοντα, όπως αυτή φαίνεται στην ένσταση που καταχώρησε στην αίτηση πτώχευσης, και
4. Δεν αιτιολόγησε δεόντως και επαρκώς την απόφασή του.
Σε σχέση με τον πρώτο λόγο έφεσης η θέση του εφεσείοντα είναι ότι η μαρτυρία του μάρτυρα των αιτητών δεν θα έπρεπε να είχε γίνει δεκτή ως αξιόπιστη επειδή αυτή, μεταξύ άλλων, δεν συνάδει με το περιεχόμενο της ένορκης του δήλωσης, ημερ. 16.10.06, που συνοδεύει την αίτηση πτώχευσης και επειδή ο μάρτυρας αυτός δεν ήταν σε θέση να υποστηρίξει τις θέσεις των αιτητών.
Σε σχέση με το δεύτερο λόγο έφεσης η θέση του εφεσείοντα είναι πως ο μάρτυρας των αιτητών, κ. Νικόλας Γεωργίου, δεν ήταν σε θέση να βεβαιώσει θετικά ότι ο εφεσείων εργαζόταν και κατοικούσε στην Πάφο κατά τους τελευταίους 6 μήνες πριν την υποβολή της αίτησης πτώχευσης και επομένως ότι δεν αποδείχθηκε ότι το Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου ήταν το, κατά τόπον, αρμόδιο δικαστήριο.
Για τον τρίτο λόγο έφεσης ο εφεσείων ισχυρίζεται ότι θα έπρεπε να είχε γίνει δεκτή η δική του εκδοχή όπως φαίνεται στην ένστασή του, παρόλον που κατά την ακροαματική διαδικασία της αίτησης πτώχευσης ο εφεσείων δεν παρουσιάστηκε στο δικαστήριο και δεν έδωσε μαρτυρία.
Για τον τέταρτο λόγο έφεσης, είναι η θέση του εφεσείοντα ότι υπήρχε αντιφατική μαρτυρία ενώπιον του πρωτοδίκου δικαστηρίου αναφορικά με την ορθή επωνυμία των εφεσιβλήτων-πιστωτών, οι οποίοι παρουσιάζονται με διαφορετικό όνομα στην αγωγή που καταχώρησαν εναντίον του εφεσείοντα (και στην οποία εκδόθηκε απόφαση η οποία συνιστά το εξ αποφάσεως χρέος) και διαφορετικό όνομα στην αίτηση πτωχεύσεως. Διαφορετικό ήταν επίσης το όνομα των εφεσιβλήτων-πιστωτών όπως το ανέφερε ο μάρτυρας τους Νικόλας Γεωργίου, κατά την αντεξέταση του ενώπιον του δικαστηρίου.
Εξετάσαμε με προσοχή όλα τα ενώπιόν μας στοιχεία. Το πρώτο ζήτημα που μας απασχόλησε ήταν εκείνο της μη επίδοσης της ειδοποίησης έφεσης στον Επίσημο Παραλήπτη ο οποίος, όπως ήδη αναφέραμε, διορίστηκε παραλήπτης της περιουσίας του εφεσείοντα κατά την έκδοση του διατάγματος παραλαβής που εξέδωσε το πρωτόδικο δικαστήριο. Σύμφωνα με τους περί Πτωχεύσεως Κανονισμούς, Κεφ. 6, και συγκεκριμένα τον Κανονισμό 71, αιτήσεις προς το δικαστήριο με σκοπό, μεταξύ άλλων, την ακύρωση διαταγμάτων παραλαβής, δεν θα ακούονται από το δικαστήριο εκτός αν αποδεικνύεται επίδοση σχετικής ειδοποίησης στον Επίσημο Παραλήπτη. Θεωρούμε ότι, κατ' αναλογία, και στην προκείμενη περίπτωση ήταν απαραίτητη η επίδοση ειδοποίησης των λόγων έφεσης στον Επίσημο Παραλήπτη, πράγμα που δεν έγινε, και ως εκ τούτου η έφεση δεν μπορεί να ακουστεί χωρίς προηγουμένως να επιδοθεί τέτοια ειδοποίηση.
Ανεξάρτητα όμως από το προαναφερόμενο δικονομικό κώλυμα η έφεση θα πρέπει να απορριφθεί και επί της ουσίας. Οι πρώτοι δυο λόγοι έφεσης αφορούν στην αξιοπιστία του μάρτυρα των εφεσιβλήτων κ. Νικόλα Γεωργίου, ο οποίος ήταν ο κύριος μάρτυρας των εφεσιβλήτων και τον οποίον το πρωτόδικο δικαστήριο έκρινε ως αξιόπιστο. Το ζήτημα της αξιοπιστίας των μαρτύρων κρίνεται από το πρωτόδικο δικαστήριο το οποίο έχει την ευκαιρία να δει και να αξιολογήσει τους μάρτυρες και το Εφετείο μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις επεμβαίνει στα ευρήματα αξιοπιστίας των μαρτύρων, του πρωτόδικου δικαστηρίου. Στην προκείμενη περίπτωση δεν συντρέχει οποιοσδήποτε λόγος ανατροπής του ευρήματος του πρωτόδικου δικαστηρίου ότι ο κ. Νικόλας Γεωργίου ή Νικόλας Γεωργίου Μακρής ήταν αξιόπιστος μάρτυρας. Η μαρτυρία του δεν αντικρούστηκε από τον εφεσείοντα, ο οποίος δεν έδωσε μαρτυρία ενώπιον του πρωτόδικου δικαστηρίου, αλλά ούτε και έρχεται σε αντίθεση με την ένορκη του δήλωση που κατατέθηκε προς υποστήριξη της αίτησης πτώχευσης. Όσον αφορά τη διαμονή και εργασία του εφεσείοντα ο μάρτυρας είπε ότι ο εφεσείων εργαζόταν, κατά τον ουσιώδη χρόνο, στην Πάφο. Κατά την κρίση μας το πρωτόδικο δικαστήριο είχε την εξουσία να κρίνει τον προαναφερόμενο μάρτυρα ως αξιόπιστο και να δώσει βαρύτητα στη μαρτυρία του, πράγμα το οποίο έπραξε και δεν συντρέχει οποιοσδήποτε λόγος ανατροπής της απόφασής του.
Όσον αφορά την απόρριψη της εκδοχής του εφεσείοντα, όπως παρουσιάστηκε στην ένστασή του, και πάλι κρίνουμε ότι το πρωτόδικο δικαστήριο είχε κάθε δικαίωμα να απορρίψει την εκδοχή του εφεσείοντα (όπως φαινόταν στην ένσταση του), η οποία μάλιστα δεν υποστηρίχθηκε από μαρτυρία ενώπιον του δικαστηρίου και η οποία αντικρούστηκε από τον μάρτυρα των εφεσιβλήτων, ο οποίος κρίθηκε ως αξιόπιστος.
Για το ζήτημα της ορθής επωνυμίας της εφεσίβλητης εταιρείας συμφωνούμε ότι υπάρχει κάποια διαφορά στην ονομασία της εταιρείας η οποία αλλού φαίνεται ως «Νικόλας Γεωργίου Μακρής Λτδ», αλλού φαίνεται ως «Γεωργίου Νικόλας (Μακρή) Λτδ» και αλλού φαίνεται ως «Γεώργιος Νικόλας (Μακρή) Λτδ». Δεν αποδίδουμε όμως βαρύτητα ή ιδιαίτερη σημασία σ' αυτή τη διαφορά στην επωνυμία της εφεσίβλητης εταιρείας την οποία θεωρούμε ως απλό λάθος στην επωνυμία της εταιρείας (mere misnomer). Επιπρόσθετα παρατηρούμε ότι το ζήτημα της λανθασμένης επωνυμίας της εφεσίβλητης εταιρείας δεν εγέρθηκε ούτε και αποτέλεσε επίδικο θέμα κατά την ακροαματική διαδικασία. Συγκεκριμένα ο ευπαίδευτος συνήγορος του εφεσείοντα, κατά την ακροαματική διαδικασία, ήγειρε ένσταση στην παρουσίαση της ειδοποίησης πτώχευσης η οποία είχε επιδοθεί στον εφεσείοντα, επειδή δεν έφερε «την απαραίτητη σφραγίδα του Δικαστηρίου». Δεν έκανε όμως οποιοδήποτε λόγο για λανθασμένη επωνυμία της εφεσίβλητης εταιρείας, είτε στην αγωγή που καταχώρησε η εφεσίβλητη εναντίον του εφεσείοντα, είτε στην ειδοποίηση πτώχευσης είτε στην αίτηση πτώχευσης. Κατά την εκτίμηση μας δεν είναι ορθό ή δίκαιο να επιτραπεί στον εφεσείοντα να εγείρει ένα τέτοιο τυπικό ζήτημα στο παρόν στάδιο και στην παρούσα διαδικασία έφεσης.
Για τους λόγους που εξηγήσαμε η έφεση απορρίπτεται, χωρίς διαταγή για έξοδα, εφόσον ούτε οι εφεσίβλητοι, ούτε οποιοσδήποτε άλλος εμφανίστηκε στην παρούσα διαδικασία.
Η έφεση απορρίπτεται.