|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2009) 1 ΑΑΔ 20
13 Ιανουαρίου, 2009
[ΚΡΑΜΒΗΣ, ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Δ/στές]
MEHMET AHMET,
Εφεσείων,
v.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ,
Εφεσίβλητης.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 277/2006)
Δικαστήριο Eυρωπαϊκών Kοινοτήτων ― Αίτηση διά κλήσεως για παραπομπή σειράς νομικών ερωτημάτων στο Δικαστήριο Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων δυνάμει του Άρθρου 234, αναφορικά με το κύρος του περί Τουρκοκυπριακών Περιουσιών (Διαχείριση και Άλλα Θέματα) (Προσωρινές Διατάξεις) Νόμου 139/1991 ― Κατά πόσο η αίτηση είχε προοπτική επιτυχίας.
Τουρκοκυπριακές περιουσίες ― Κατά πόσο ο Κηδεμόνας Τουρκοκυπριακών Περιουσιών έχει locus standi σε υπόθεση διαχείρισης περιουσίας Τουρκοκύπριου στα πλαίσια του περί Διαχειρίσεως Κληρονομιών Νόμου, Κεφ. 189.
Ο αιτητής καταχώρησε αίτηση στηριζόμενη, μεταξύ άλλων, στα Άρθρα 31, 32, 33, 51 και 53(1) (στ) του περί Διαχειρίσεως Κληρονομιών Νόμου, Κεφ. 189, ζητώντας, ως διαχειριστής, διάταγμα του Δικαστηρίου το οποίο να εγκρίνει την πώληση κτημάτων που συνιστούσαν μέρος της περιουσίας του αποβιώσαντος Ahmet Mehmet, το δε προϊόν της πώλησης διανεμηθεί εξίσου μεταξύ των κληρονόμων του.
Ο Κηδεμόνας Τουρκοκυπριακών Περιουσιών καταχώρησε ένσταση στηριζόμενη στα Άρθρα 33, 53, 55 και 58 του Κεφ.189, στους περί Διαχειρίσεως Κληρονομιών Κανονισμούς και στα Άρθρα 2, 3, 5, 6(α) και 6(γ) του περί Τουρκοκυπριακών Περιουσιών (Διαχείριση και Άλλα Θέματα) (Προσωρινές Διατάξεις) Νόμου 139/1991.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε τη θέση του δικηγόρου του αιτητή ότι ο Κηδεμόνας Τουρκοκυπριακών Περιουσιών δεν είχε locus standi στην υπόθεση. Το Δικαστήριο κατέληξε και στη διαπίστωση ότι ο αιτητής δεν έχει ικανοποιήσει το Δικαστήριο για κανένα από τα προαπαιτούμενα του Άρθρου 33 του Κεφ.189.
Με την Πολιτική Έφεση Αρ. 277/2006 ο διαχειριστής εφεσίβαλε, για σειρά λόγων, την ενδιάμεση απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου αναφορικά με το locus standi του Κηδεμόνα Τουρκοκυπριακών Περιουσιών. Δεν την εφεσίβαλε, όμως, αναφορικά με την κατάληξη του πρωτόδικου Δικαστηρίου σε σχέση με το Άρθρο 33 του Κεφ. 189.
Εκκρεμούσης της έφεσης, και στα πλαίσιά της, ο εφεσείων καταχώρησε αίτηση με κλήση στο Ανώτατο Δικαστήριο, ζητώντας την παραπομπή στο Δικαστήριο Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων σειράς ερωτημάτων αναφορικά με το κύρος του Νόμου 139/1991, αλλά και για άλλα θέματα.
Στην αίτηση του εφεσείοντος πρόβαλε ένσταση ο δικηγόρος της εφεσίβλητης, ισχυριζόμενος, μεταξύ άλλων, ότι η ερμηνεία των κανόνων του Ευρωπαϊκού Δικαίου δεν είναι αναγκαία για την επίλυση της διαφοράς ενόψει των όσων ανέφερε το πρωτόδικο Δικαστήριο σε σχέση με το Άρθρο 33 του Κεφ. 189.
Αποφασίστηκε ότι:
Η παρούσα έφεση, ως μη στρεφόμενη και κατά των όσων ανέφερε το πρωτόδικο Δικαστήριο σε σχέση με το Άρθρο 33 του Κεφ.189, δεν έχει προοπτική επιτυχίας. Στο παρόν στάδιο δεν θα απορριφθεί μόνο η ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου αίτηση, χωρίς ταυτόχρονα να απορριφθεί και η έφεση, αφήνοντάς την να προχωρήσει για να απορριφθεί, τελικά, για τον ίδιο ακριβώς λόγο για τον οποίο απορρίφθηκε η αίτηση.
Η αίτηση και η έφεση απορρίφθηκαν με έξοδα υπέρ της εφεσίβλητης.
Αναφερόμενη Υπόθεση:
Arif Mustafa v. Υπουργού Εσωτερικών, Προσφυγή Αρ. 125/2004, ημερομηνίας 24.9.2004.
Αίτηση.
Αίτηση από τον εφεσείοντα ημερ. 26.9.2008, εκκρεμούσης της παρούσας εφέσεως, για παραπομπή στο Δικαστήριο Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων σειράς νομικών ερωτημάτων αναφορικά με το κύρος του περί Τουρκοκυπριακών Περιουσιών (Διαχείρηση και Άλλα Θέματα) (Προσωρινές Διατάξεις) Νόμου 139/1991.
Μ. Βλαδιμήρου, για τον Εφεσείοντα.
Α. Μαππουρίδης, Ανώτερος Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για την Εφεσίβλητη.
Cur. adv. vult.
ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει Γαβριηλίδης, Δ..
ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ.: Με αίτησή του στη Διαχείριση Αρ. 599/2003 Ε.Δ. Λευκωσίας, ο αιτητής ζήτησε, ως διαχειριστής, διάταγμα του Δικαστηρίου το οποίο να εγκρίνει την πώληση κτημάτων που συνιστούσαν μέρος της περιουσίας του αποβιώσαντος Ahmet Mehmet, το δε προϊόν της πώλησης διανεμηθεί εξίσου μεταξύ των κληρονόμων του. Στήριξε την αίτησή του, μεταξύ άλλων, στα Άρθρα 31, 32, 33, 51 και 53(1)(στ) του περί Διαχειρίσεως Κληρονομιών Νόμου, Κεφ. 189.
Στην αίτηση καταχώρησε ένσταση ο Κηδεμόνας Τουρκοκυπριακών Περιουσιών. Στήριξε την ένστασή του στα Άρθρα 33, 53, 55 και 58 του περί Διαχειρίσεως Κληρονομιών Νόμου, Κεφ. 189, στους περί Διαχειρίσεως Κληρονομιών Κανονισμούς, όπως και στα Άρθρα 2, 3, 5, 6(α) και 6(γ) του περί Τουρκοκυπριακών Περιουσιών (Διαχείριση και Άλλα Θέματα) (Προσωρινές Διατάξεις) Νόμου 139/1991.
Αγορεύοντας ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου, ο δικηγόρος του αιτητή υποστήριξε ότι ο Κηδεμόνας Τουρκοκυπριακών Περιουσιών δεν είχε locus standi στην αίτηση, καθότι, για τους λόγους που υποστήριξε, ο Νόμος 139/1991 δεν είναι συμβατός με το Ευρωπαϊκό δίκαιο. Την αντίθετη άποψη υποστήριξε, για τους λόγους που, επίσης, εξήγησε, ο δικηγόρος του Κηδεμόνα Τουρκοκυπριακών Περιουσιών. Πρόσθετα, ο τελευταίος υποστήριξε ότι, εν πάση περιπτώσει, ο αιτητής δεν είχε ικανοποιήσει το Δικαστήριο αναφορικά με κανένα από τα προαπαιτούμενα για την εφαρμογή του Άρθρου 33 του Κεφ. 189.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο, για τους λόγους που εξήγησε, και με αναφορά στη σχετική νομολογία, ιδιαίτερα στην Arif Mustafa v. Υπουργού Εσωτερικών, Υπόθεση Αρ. 125/2004, ημερομηνίας 24.9.2004, απέρριψε την εισήγηση του δικηγόρου του αιτητή ότι ο Κηδεμόνας Τουρκοκυπριακών Περιουσιών δεν είχε locus standi. Πρόσθετα, και ανεξάρτητα από την κατάληξή του σε σχέση με το locus standi του Κηδεμόνα Τουρκοκυπριακών Περιουσιών, το πρωτόδικο Δικαστήριο προχώρησε, λέγοντας και τα εξής:
"Ανεξάρτητα από την πιο πάνω κατάληξη, θα συμφωνήσω με την ερμηνεία και ανάλυση που ο κ. Μαππουρίδης έχει κάμει σε σχέση με το Άρθρο 33 του Κεφ. 189 και, επίσης, με το συμπέρασμα ότι ο αιτητής δεν έχει ικανοποιήσει το Δικαστήριο για κανένα από τα προαπαιτούμενα του εν λόγω άρθρου. Συγκεκριμένα η διανομή της περιουσίας στους κληρονόμους είναι εφικτή και η κυριότητα της διαφυλάσσεται. Δεν διαφαίνεται με ποιο τρόπο η προτεινόμενη διάθεση του ακινήτου θα διευκολύνει τη διανομή μεταξύ των δικαιούχων. Στους κληρονόμους μπορούν να εκδοθούν επ' ονόματι τους τίτλοι ανάλογα με το μερίδιο τους.
Τέλος, δεν εμπίπτουν στην εμβέλεια του Άρθρου 33 περιπτώσεις όπου ο διαχειριστής έχει εκ του Νόμου την εξουσία να προβεί στη διάθεση της περιουσίας, αλλά αυτή δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί επειδή υπάρχει κάποιο άλλο κώλυμα."
Με την Πολιτική Έφεση Αρ. 277/2006 ο διαχειριστής εφεσίβαλε, για σειρά λόγων, την ενδιάμεση απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου αναφορικά με το locus standi του Κηδεμόνα Τουρκοκυπριακών Περιουσιών. Δεν την εφεσίβαλε, όμως, αναφορικά με την κατάληξη του πρωτόδικου Δικαστηρίου σε σχέση με το Άρθρο 33 του Κεφ. 189.
Εκκρεμούσης της έφεσης, και στα πλαίσιά της, στις 26.9.2008, ο εφεσείων καταχώρησε ενώπιόν μας αίτηση με κλήση, ζητώντας την παραπομπή στο Δικαστήριο Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων σειράς ερωτημάτων αναφορικά με το κύρος του Νόμου 139/1991, αλλά και για άλλα θέματα.
Στην αίτηση του εφεσείοντος πρόβαλε ένσταση ο δικηγόρος της εφεσίβλητης, ισχυριζόμενος, μεταξύ άλλων, ότι η ερμηνεία των κανόνων του Ευρωπαϊκού Δικαίου δεν είναι αναγκαία για την επίλυση της διαφοράς ενόψει των όσων ανέφερε το πρωτόδικο Δικαστήριο σε σχέση με το Άρθρο 33 του Κεφ. 189. Υποστήριξε, συγκεκριμένα, ότι η τυχόν παραπομπή των ερωτημάτων του εφεσείοντος στο Δικαστήριο Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων θα ήταν, σε περίπτωση θετικής απάντησης για τον εφεσείοντα, αλυσιτελής, εφόσον η έφεσή του κατά της ενδιάμεσης απόφασης του πρωτόδικου Δικαστηρίου είναι καταδικασμένη σε απόρριψη, εφόσον τα όσα ανέφερε το πρωτόδικο Δικαστήριο σε σχέση με το Άρθρο 33 του Κεφ. 189 δεν εφεσιβάλλονται.
Κατά την ενώπιόν μας διαδικασία αποφασίσαμε να ακούσουμε, προδικαστικά, το ζήτημα που ήγειρε ο δικηγόρος της εφεσίβλητης σε σχέση με το Αρθρο 33 του Κεφ. 189. Ο δικηγόρος του αιτητή επέμεινε ότι θα έπρεπε να παραπέμψουμε τα ερωτήματα στο Δικαστήριο Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, προβάλλοντας τη θέση ότι η απάντηση σ' αυτά αποτέλεσε τον κύριο κορμό της ενδιάμεσης απόφασης του πρωτόδικου Δικαστηρίου. Την αντίθετη άποψη υποστήριξε ο δικηγόρος της εφεσίβλητης ο οποίος, μάλιστα, μας κάλεσε, εφόσον κρίνουμε ότι η παραπομπή των ερωτημάτων στο Δικαστήριο Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων θα ήταν αλυσιτελής για τον εφεσείοντα, ενόψει των όσων ανέφερε το πρωτόδικο Δικαστήριο σε σχέση με το Αρθρο 33 του Κεφ. 189, να απορρίψουμε όχι μόνο την αίτηση αλλά και αυτή τούτη την έφεση. Εις απάντηση, και σε σχέση με την εισήγηση για απόρριψη της έφεσης, ο δικηγόρος του εφεσείοντος εισηγήθηκε ότι το θέμα της αίτησης ήταν ξεχωριστό από το θέμα της έφεσης και θάπρεπε να συζητηθεί στο στάδιο της έφεσης.
Οι εισηγήσεις του δικηγόρου της εφεσίβλητης μας βρίσκουν απόλυτα σύμφωνους. Εφόσον ο δικηγόρος του εφεσείοντος δεν εφεσίβαλε τα όσα ανέφερε το πρωτόδικο Δικαστήριο σε σχέση με το Αρθρο 33 του Κεφ. 189, τα οποία αποτελούν ratio decidendi (όπως, βέβαια, και τα όσα ανέφερε σε σχέση με τη συμβατότητα του Νόμου 139/1991 με το Ευρωπαϊκό Δίκαιο), η τυχόν παραπομπή των ερωτημάτων που εγείρει στο Δικαστήριο Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων θα έχει ακαδημαϊκή και μόνο σημασία εφόσον, έστω και αν η απάντηση του Δικαστηρίου Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων είναι θετική για τον εφεσείοντα, η έφεση θα είναι καταδικασμένη σε απόρριψη, εφόσον, με αυτή, δεν εφεσιβάλλεται το μέρος της πρωτόδικης απόφασης με το οποίο απορρίφθηκε η ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου αίτηση, στη βάση του Αρθρου 33 του Κεφ. 189. Τούτου δοθέντος, είναι πρόδηλο ότι, όπως ορθά εισηγήθηκε ο δικηγόρος της εφεσίβλητης, η ενώπιόν μας έφεση, ως μη στρεφόμενη και κατά των όσων ανέφερε το πρωτόδικο Δικαστήριο σε σχέση με το Αρθρο 33 του Κεφ. 189, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Δεν υπάρχει, επομένως, κανένας λόγος να απορρίψουμε στο παρόν στάδιο την ενώπιόν μας αίτηση μόνο και να μην απορρίψουμε, ταυτόχρονα, και την ενώπιόν μας έφεση, αφήνοντάς την να προχωρήσει για να την απορρίψουμε, τελικά, για τον ίδιο ακριβώς λόγο για τον οποίο απορρίψαμε την ενώπιόν μας αίτηση. Για το λόγο, δηλαδή, ότι με αυτή δεν εφεσιβάλλονται τα όσα ανέφερε το πρωτόδικο Δικαστήριο σε σχέση με το Αρθρο 33 του Κεφ. 189.
Απορρίπτεται τόσο η αίτηση όσο και η έφεση, με έξοδα υπέρ της εφεσίβλητης.
Η αίτηση και η έφεση απορρίπτονται με έξοδα υπέρ της εφεσίβλητης.