|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Χάσικος κ.α. ν. Χαραλαμπίδη (1990) 1 ΑΑΔ 389
Χαρούς Λουκία Χρίστου ν. Βασιλικής Χρίστου Χαρούς (συζύγου Ηλία Καγιά) (2003) 1 ΑΑΔ 1530
Κυπριακή νομοθεσία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
(2006) 1 ΑΑΔ 1368
21 Δεκεμβρίου, 2006
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π., ΚΡΟΝΙΔΗΣ, ΗΛΙΑΔΗΣ, Δ/στές]
CYPRUS INVESTMENT & SECURITIES CORPORATION LTD,
Εφεσείoντες-Ενάγοντες,
v.
1. ΓΙΑΝΝΑΚΗ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ,
2. ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ,
Εφεσιβλήτων-Εναγομένων.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 27/2005)
Έφεση ― Δύναται να ασκηθεί μόνο εναντίον ενδιάμεσης ή τελικής απόφασης καθοριστικής αφ' εαυτής για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των διαδίκων ― Άρθρο 25 του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 (Ν.14/60) ―Έννοια του όρου «απόφαση» ― Ενδιάμεση απόφαση με την οποία παραμερίσθηκε απόφαση που λήφθηκε ερήμην των εναγομένων ― Δεν ήταν καθοριστική των δικαιωμάτων των εναγόντων-εφεσειόντων και άρα μη εφέσιμη ― Υιοθέτηση των αρχών στις Χαρούς ν. Χαρούς και Χάσικος ν. Χαραλαμπίδη.
Οι εφεσείοντες-ενάγοντες εξασφάλισαν απόφαση ερήμην στην αγωγή που καταχώρησαν εναντίον των εφεσιβλήτων-εναγομένων. Οι εφεσίβλητοι δεν καταχώρησαν εμφάνιση για να αμφισβητήσουν την αγωγή των εφεσειόντων. Όταν οι εφεσείοντες προχώρησαν με εκτέλεση της απόφασης, οι εφεσίβλητοι καταχώρησαν αίτηση για παραμερισμό της. Πρόβαλαν τον ισχυρισμό ότι δεν τηρήθηκαν οι θεσμοί σε σχέση με την επίδοση σε αυτούς του κλητηρίου εντάλματος. Το πρωτόδικο Δικαστήριο αποδέχθηκε την αίτηση παραμερίζοντας την απόφαση που εξέδωσε δίδοντας έτσι την ευκαιρία στους εφεσίβλητους να προβάλουν την υπεράσπισή τους στην αγωγή.
Οι εφεσείοντες εφεσίβαλαν την απόφαση.
Κατά την έναρξη της διαδικασίας το Εφετείο ήγειρε αυτεπάγγελτα θέμα εφέσιμου ή μη της εκκαλούμενης απόφασης, παραπέμποντας τους δικηγόρους στην απόφαση της Ολομέλειας του Ανωτάτου Δικαστηρίου στη Χαρούς ν. Χαρούς (2003) 1 Α.Α.Δ. 1530. Στην υπόθεση εκείνη έγινε και αναφορά στη Χάσικος ν. Χαραλαμπίδη (1990) 1 Α.Α.Δ. 389 όπου κρίθηκε πως ο όρος «απόφαση» του Άρθρου 25(1) του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960, όταν αφορά σε ενδιάμεσες αποφάσεις αυτές, για να μπορέσουν να αποτελέσουν αντικείμενο έφεσης, πρέπει να έχουν άμεσες επιπτώσεις στα δικαιώματα των διαδίκων.
Αποφασίστηκε ότι:
Η εφεσιβαλλόμενη απόφαση δεν είναι, στη βάση των αρχών που διατυπώθηκαν στις Χάσικος και Χαρούς, ανωτέρω, εφέσιμη, αφού δεν επηρεάζει καθοριστικά τα δικαιώματα των εφεσειόντων. Στη δίκη που θα ακολουθήσει, η αξίωσή τους στην αγωγή παραμένει αλώβητη.
Η έφεση απορρίφθηκε. Δεν εκδόθηκε διαταγή για έξοδα.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Χαρούς ν. Χαρούς (2003) 1 Α.Α.Δ. 1530,
Χάσικος ν. Χαραλαμπίδη (1990) 1 Α.Α.Δ. 389.
Έφεση.
Έφεση από τους εφεσείοντες εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού (Υπ.�Αρ. 5809/03), ημερ. 30/12/04.
Στ. Πολυβίου, για τους Εφεσείοντες.
Χρ. Τιμοθέου για Χρ.Πουργουρίδη, για τους Εφεσίβλητους.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π.: Το Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού εξέδωσε στις 3.11.2003 απόφαση υπέρ των εφεσειόντων-εναγόντων, σε αγωγή που καταχώρισαν εναντίον των εφεσιβλήτων-εναγομένων. Η απόφαση εκδόθηκε ερήμην. Οι εφεσίβλητοι δεν καταχώρισαν εμφάνιση για να αμφισβητήσουν την αγωγή. Όταν οι εφεσείοντες προχώρησαν με εκτέλεση της απόφασης οι εφεσίβλητοι καταχώρισαν στο Δικαστήριο αίτηση για παραμερισμό της. Πρόβαλαν τον ισχυρισμό πως δεν επιδόθηκε σ' αυτούς το κλητήριο ένταλμα, με τον τρόπο που προβλέπουν οι θεσμοί, κάτι που υποστήριξαν με ένορκη δήλωση στην οποία προέβη η 2η εφεσίβλητη. Το Δικαστήριο, ενώπιον του οποίου συζητήθηκε η αίτηση, την αποδέκτηκε, παραμερίζοντας την απόφαση που εξέδωσε, δίδοντας έτσι την ευκαιρία στους εφεσίβλητους να προβάλουν την υπεράσπιση τους στην αγωγή.
Με την υπό συζήτηση έφεση οι εφεσείοντες εισηγούνται πως η απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου είναι εσφαλμένη. Κατά την άποψη της συνηγόρου τους δεν έπρεπε να παραμερισθεί η εκδοθείσα απόφαση, αλλά να παραμείνει σε ισχύ.
Κατά την έναρξη της διαδικασίας υποβάλαμε αυτεπάγγελτα το ερώτημα κατά πόσο το αντικείμενο της έφεσης είναι εφέσιμο. Παραπέμψαμε δε τους δικηγόρους στην απόφαση της Ολομέλειας του Ανωτάτου Δικαστηρίου Χαρούς ν. Χαρούς (2003) 1 Α.Α.Δ. 1530. Στην υπόθεση αυτή έγινε και αναφορά στη Χάσικος κ.ά. ν. Χαραλαμπίδη (1990) 1 Α.Α.Δ. 389, όπου ο όρος «απόφαση», που απαντά στο άρθρο 25(1) του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960, κρίθηκε πως, όταν αφορά σε ενδιάμεσες αποφάσεις αυτές πρέπει να έχουν άμεσες επιπτώσεις στα δικαιώματα των διαδίκων, και επομένως μόνο αυτές μπορεί να αποτελέσουν αντικείμενο έφεσης. Στην Χάσικος κρίθηκε πως η απόφαση, με την οποία είχε απορριφθεί αίτημα για έκδοση συνοπτικής απόφασης, δεν ήταν εφέσιμη, εφόσον δεν ήταν καθοριστική για τα δικαιώματα του διαδίκου γιατί αυτός τα διατηρούσε στη δίκη.
Η δικηγόρος των εφεσειόντων εισηγήθηκε πως διαφοροποιείται η ενώπιον μας υπόθεση γιατί εδώ οι εφεσείοντες είχαν υπέρ τους τελεσίδικη απόφαση, με τον παραμερισμό της οποίας επηρεάστηκαν τα δικαιώματα τους, που προκύπτουν εξ αυτής.
Κρίνουμε πως ο πιο πάνω συλλογισμός είναι εσφαλμένος. Η απόφαση που εκδόθηκε υπέρ των εφεσειόντων ήταν ερήμην των εφεσιβλήτων. Το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε πως η απόφαση έπρεπε να παραμεριστεί, ώστε να δοθεί η ευκαιρία στους εφεσίβλητους να προβάλουν την υπεράσπιση τους. Στη δίκη που θα ακολουθήσει, η αξίωση των εφεσειόντων στην αγωγή παραμένει αλώβητη. Η δικαστική σκέψη που οδήγησε στις αποφάσεις Χάσικος και Χαρούς, πιο πάνω, ισχύει και στην ενώπιον μας υπόθεση.
Η έφεση απορρίπτεται. Δεν κρίνουμε ορθό να προβούμε σε οποιαδήποτε διαταγή για έξοδα, επειδή το θέμα ηγέρθη από το Δικαστήριο αυτεπάγγελτα. Δεν είχε προβληθεί από τους εφεσίβλητους.
Η έφεση απορρίπτεται. Δεν εκδίδεται διαταγή για έξοδα.