|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2006) 1 ΑΑΔ 760
7 Σεπτεμβρίου, 2006
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ
[ΑΡΤΕΜΗΣ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ΦΩΤΙΟΥ, Δ/στές]
ROSE ΔΑΜΤΣΑ,
Εφεσείουσα-Αιτήτρια,
v.
ΠΕΤΡΟΥ ΔΑΜΤΣΑ (ΑΡ. 1),
Εφεσιβλήτου-Καθ' ου η αίτηση.
(Έφεση Αρ. 11/2005)
Αγωγή ― Ορισμός αγωγής ― Καθορίζεται στο Άρθρο 2 του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 και στη Δ.1, Κ. 2 των περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Κανονισμών ― Κατά πόσο η καταχώρηση αίτησης στο Οικογενειακό Δικαστήριο στη βάση του περί Ρυθμίσεως των Περιουσιακών Σχέσεων των Συζύγων Νόμου του 1991 (Ν. 232/91 όπως τροποποιήθηκε), ισοδυναμούσε με καταχώρηση αγωγής.
Οικογενειακό Δικαστήριο ― Περιουσιακές σχέσεις συζύγων ― Καταχώρηση αίτησης στη βάση του Άρθρου 14 του περί Ρυθμίσεως των Περιουσιακών Σχέσεων των Συζύγων Νόμου του 1991 (Ν. 232/91) ― Κατά πόσο η απόφαση στην προαναφερθείσα αίτηση ισοδυναμούσε με τελική απόφαση σε «αγωγή» ή ήταν απόφαση εναντίον διατάγματος που εκδόθηκε σε διαδικασία που δεν χαρακτηρίζεται ως «αγωγή» με την έννοια του Άρθρου 2 του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 (Ν. 14/60 όπως τροποποιήθηκε).
Το Οικογενειακό Δικαστήριο Λευκωσίας με απόφασή του που εκδόθηκε στις 15/7/05 απέρριψε αίτηση της εφεσείουσας/αιτήτριας για την απόδοση της συνεισφοράς της στην αύξηση της περιουσίας του εφεσίβλητου συζύγου της. Η αίτηση στηρίζεται στον περί Ρυθμίσεως των Περιουσιακών Σχέσεων των Συζύγων Νόμο του 1991 (Ν. 232/91 ως έχει τροποποιηθεί), ιδιαίτερα στο Άρθρο 14 αυτού. Η εφεσείουσα καταχώρησε έφεση στις 23/8/05.
Ο συνήγορος του εφεσίβλητου με το περίγραμμα αγόρευσής του υποστηρίζει ότι η έφεση πρέπει να απορριφθεί ως εκπρόθεσμη, επειδή δεν καταχωρήθηκε μέσα σε 14 ημέρες από την ημερομηνία έκδοσης της απόφασης. Η έφεση στρέφεται εναντίον διατάγματος που εκδόθηκε σε διαδικασία που δεν χαρακτηρίζεται ως «αγωγή» με την έννοια του Άρθρου 2 του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 (Ν. 14/60 ως έχει τροποποιηθεί).
Αντίθετα, ο συνήγορος της εφεσείουσας υποστηρίζει ότι η υπό έφεση απόφαση ισοδυναμεί με τελική απόφαση σε «αγωγή» με συνέπεια να μπορεί να εφεσιβληθεί σε 6 εβδομάδες από της έκδοσης της, όπως προβλέπεται από τον Κ.2 της Δ.35 των περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Κανονισμών.
Αποφασίστηκε ότι:
Ο περί Οικογενειακών Δικαστηρίων Διαδικαστικός Κανονισμός του 1990 παρέχει τη δυνατότητα στην εφεσείουσα, αντί αγωγή σε κλητήριο ένταλμα, να καταχωρήσει αίτηση σε έντυπο. Ο τρόπος τον οποίο επέλεξε η εφεσείουσα να αρχίσει την υπόθεσή της, δηλαδή με αίτηση όπως διαλαμβάνει ο προαναφερθείς διαδικαστικός κανονισμός, ισοδυναμεί με «αγωγή» όπως διαλαμβάνει και το Άρθρο 14 του Ν.232/91. Και αυτό, επειδή σύμφωνα με το Άρθρο 2 του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 «αγωγή» σημαίνει «πολιτικήν διαδικασίαν αρξαμένην δια κλητηρίου εντάλματος ή κατά τοιούτον άλλον τρόπον ως καθορίζηται υπό διαδικαστικού κανονισμού και περιλαμβάνει ναυτικήν υπόθεσιν...». Παρόμοιος ορισμός της λέξης «αγωγή» υπάρχει και στη Δ.1, Κ.2 των περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Κανονισμών. Έπεται ότι η υπό έφεση απόφαση εκδόθηκε σε «αγωγή» και η έφεση δεν καταχωρήθηκε εκπρόθεσμα αφού καταχωρήθηκε μέσα σε 42 ημέρες από την έκδοση της απόφασης.
Απόφαση ως ανωτέρω. Τα έξοδα της παρούσας διαδικασίας να είναι έξοδα στην έφεση αλλά σε καμιά περίπτωση εναντίον της εφεσείουσας.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Παπαχρυσοστόμου ν. Σιδερά (1992) 1 Α.Α.Δ. 379,
Αθανασιάδη ν. Αλεξάνδρου (1991) 1 Α.Α.Δ. 945.
Έφεση.
Έφεση από την εφεσείουσα εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας (Υπ.�Αρ. 149/2003), ημερ. 15/7/05.
Χρ. Χριστοφή, για την Εφεσείουσα.
Γ. Παπαθεοδώρου, για τον Εφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του δικαστηρίου θα δώσει ο δικαστής Μ. Φωτίου.
ΦΩΤΙΟΥ, Δ.: Η παρούσα έφεση στρέφεται κατά της απόφασης δικαστή του Οικογενειακού Δικαστηρίου Λευκωσίας με την οποία απέρριψε την αίτηση της εφεσείουσας/αιτήτριας με αρ. 149/2003 με την οποία ζητούσε την απόδοση της δικής της συνεισφοράς στην αύξηση της περιουσίας του εφεσίβλητου συζύγου της, με την αιτιολογία ότι δεν είχε δικαιοδοσία να εκδικάσει αυτή.
Ο ευπαίδευτος συνήγορος του εφεσίβλητου με το περίγραμμα αγόρευσης του προβάλλει ότι η έφεση θα πρέπει να απορριφθεί για το λόγο ότι είναι εκπρόθεσμη. Έτσι προτιμήσαμε να ακούσουμε και επιλύσουμε πρώτα το θέμα αυτό, κατά πόσο δηλαδή η έφεση είναι εκπρόθεσμη ή όχι. Σύμφωνα με το συνήγορο του εφεσιβλήτου η έφεση θα έπρεπε να είχε καταχωρηθεί μέσα σε 14 ημέρες από την ημερομηνία έκδοσης της, δηλαδή από της 15/7/05, αφού αφορά έφεση εναντίον διατάγματος που εκδόθηκε σε διαδικασία που δεν χαρακτηρίζεται ως «αγωγή» με την έννοια του άρθρου 2 του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 (Ν. 14/60 ως έχει τροποποιηθεί).
Σε αντίθεση με τα πιο πάνω, η θέση του ευπαιδεύτου συνηγόρου της εφεσείουσας ήταν ότι η αίτηση στην οποία εκδόθηκε η υπό έφεση απόφαση της 15/7/05 ισοδυναμεί με τελική απόφαση σε «αγωγή» με συνέπεια να μπορεί να εφεσιβληθεί σε 6 εβδομάδες από της έκδοσης της, όπως προβλέπεται από τον Κ. 2 της Δ.35 των περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Κανονισμών.
Μελετήσαμε τις αντίστοιχες θέσεις και έχουμε καταλήξει, για τους λόγους που εξηγούμε πιο κάτω, ότι ο ισχυρισμός ότι η έφεση είναι εκπρόθεσμη, δεν ευσταθεί.
Σημειώνουμε ότι η αίτηση την οποία απέρριψε η πρωτόδικος δικαστής λόγω έλλειψης δικαιοδοσίας, αφορούσε απαίτηση της εφεσείουσας για απόδοση του μεριδίου της στην αύξηση της περιουσίας του εφεσιβλήτου που σύμφωνα με τον ισχυρισμό της δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια του γάμου τους, ο οποίος γάμος στη συνέχεια ναυάγησε. Τέτοια απαίτηση στηρίζεται στον περί Ρυθμίσεως των Περιουσιακών Σχέσεων των Συζύγων Νόμο του 1991 (Ν. 232/91 ως έχει τροποποιηθεί) και ιδιαίτερα στο άρθρο 14 το οποίο, στην έκταση που μας αφορά, διαλαμβάνει τα ακόλουθα:
«14(1) Σε περίπτωση που ο γάμος λυθεί ή ακυρωθεί, ή σε περίπτωση διάστασης των συζύγων, και η περιουσία του ενός συζύγου έχει αυξηθεί, ο άλλος σύζυγος, εφόσο συνέβαλε με οποιονδήποτε τρόπο στην αύξηση αυτή, δικαιούται να εγείρει αγωγή στο δικαστήριο και να απαιτήσει την απόδοση του μέρους της αύξησης το οποίο προέρχεται από τη δική του συμβολή».
Είναι κοινό έδαφος ότι η εφεσείουσα δεν ήγειρε αγωγή σε κλητήριο ένταλμα αλλά αίτηση σε έντυπο όπως προβλέπεται από τον περί Οικογενειακών Δικαστηρίων Διαδικαστικό Κανονισμό του 1990. Σύμφωνα όμως με το άρθρο 2 του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 «αγωγή» σημαίνει «πολιτικήν διαδικασίαν αρξαμένην δια κλητηρίου εντάλματος ή κατά τοιούτον άλλον τρόπον ως καθορίζηται υπό διαδικαστικού κανονισμού και περιλαμβάνει ναυτικήν υπόθεσιν .........».
(Η υπογράμμιση είναι δική μας.)
Παρόμοιο ορισμό της λέξης «αγωγή» έχουμε και στη Δ.1, Κ.2 των περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Κανονισμών.
Στην παρούσα περίπτωση αυτός ο «άλλος τρόπος» έναρξης της διαδικασίας στο Οικογενειακό Δικαστήριο, δηλαδή με αίτηση όπως διαλαμβάνει ο προαναφερθείς διαδικαστικός κανονισμός, ισοδυναμεί με «αγωγή» όπως διαλαμβάνει και το άρθρο 14 του Ν. 232/91 στο οποίο έδωσε έμφαση ο συνήγορος του εφεσίβλητου.
Είναι φανερό από τα πιο πάνω ότι η υπό έφεση απόφαση εκδόθηκε σε «αγωγή» και υπό περιστάσεις που μπορούσε να εφεσιβληθεί μέσα σε 42 ημέρες από της έκδοσης της, όπως προβλέπεται από τον Κ. 2 της Δ.35. Εδώ η απόφαση εκδόθηκε στις 15/7/05 και η έφεση καταχωρήθηκε στις 23/8/05 μέσα, δηλαδή, στα προβλεπόμενα από τους θεσμούς πλαίσια. Οι υποθέσεις Παπαχρυσοστόμου ν. Σιδερά (1992) 1 Α.Α.Δ. 379 και Αθανασιάδη ν. Αλεξάνδρου (1991) 1 Α.Α.Δ. 945, που επικαλέστηκε ο συνήγορος του εφεσιβλήτου, δε βοηθούν την υπόθεσή του αφού οι υποθέσεις αυτές αφορούσαν σαφώς διατάγματα σε ενδιάμεσες αιτήσεις, κάτι που δεν είναι η περίπτωση μας.
Με βάση τα πιο πάνω κρίνουμε ότι ο ισχυρισμός περί εκπροθέσμου της έφεσης δεν ευσταθεί και απορρίπτεται. Η έφεση θα ακουστεί στην ουσία της. Τα έξοδα της παρούσας διαδικασίας να είναι έξοδα στην έφεση αλλά σε καμιά περίπτωση εναντίον της εφεσείουσας.
Απόφαση ως ανωτέρω. Τα έξοδα της παρούσας διαδικασίας να είναι έξοδα στην έφεση αλλά σε καμιά περίπτωση εναντίον της εφεσείουσας.