|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2006) 1 ΑΑΔ 480
30 Μαΐου, 2006
[ΑΡΤΕΜΗΣ, ΚΡΟΝΙΔΗΣ, ΗΛΙΑΔΗΣ, Δ/στές]
ΑΛΙΚΗ ΚΑΛΑΘΑ,
Εφεσείουσα-Ενάγουσα,
v.
ΜΑΡΙΟΥ ΠΟΥΛΛΙΤΑ,
Εφεσιβλήτου-Εναγομένου.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 11743)
Αμέλεια ― Τροχαίο ατύχημα ― Οδηγός αυτοκινήτου, μετέχων σε ράλλυ αυτοκινήτου, σε ειδική διαδρομή, ξέφυγε από το δρόμο και κτύπησε την ενάγουσα η οποία παρακολουθούσε μαζί με άλλους θεατές τον αγώνα στην άκρη του δρόμου ― Κρίθηκε πρωτόδικα ότι ο οδηγός του αυτοκινήτου δεν έφερε ευθύνη για το ατύχημα ― Εφετείο επιμέρισε την ευθύνη εξ ίσου μεταξύ του οδηγού και της ενάγουσας.
Αμέλεια ― Συντρέχουσα αμέλεια ― Θεατής σε ράλλυ αυτοκινήτου τραυματίστηκε, όταν το αυτοκίνητο οδηγού συμμετέχοντος στο ράλλυ παρεξέκλινε της πορείας του ― Θεατής κρίθηκε υπεύθυνος συντρέχουσας αμέλειας.
Αμέλεια ― Τι συνιστά αμέλεια με βάση το Άρθρο 51 του περί Αστικών Αδικημάτων Νόμου, Κεφ. 148.
Η εφεσείουσα τραυματίσθηκε το βράδυ της 17/9/1996 κατά τη διάρκεια του 24ου διεθνούς ράλλυ Κύπρου του έτους 1996 όταν παρακολουθούσε το ράλλυ με το σύζυγο της και άλλους φίλους. Στάθηκαν στην αριστερή πλευρά του δρόμου με πορεία προς τον Λυθροδόντα σε απόσταση 5-6 μέτρα από το σύνορό του. Ο δρόμος στο μέρος εκεί σχηματίζει ελαφρά δεξιά στροφή στην κατεύθυνση που ακολουθούσε ο εφεσίβλητος. Στη συνέχεια, αμέσως μετά, ο δρόμος γινόταν πιο πλατύς αλλά αμέσως μετά στένευε και άρχιζε αριστερή στροφή. Το αυτοκίνητο που οδηγούσε ο εφεσίβλητος ξέφυγε από το δρόμο στο σημείο της διαπλάτυνσης και αφού διέγραψε μια πορεία στο κενό κατέληξε στο σημείο που ήταν η εφεσείουσα.
Οι γενικές και οι ειδικές αποζημιώσεις καθορίστηκαν στις £33.000 επί πλήρους ευθύνης και δηλώθηκαν στο πρωτόδικο Δικαστήριο, το οποίο εξεδίκασε μόνο το θέμα της ευθύνης.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο απάλλαξε τον εφεσίβλητο από κάθε ευθύνη για το ατύχημα. Σύμφωνα με το σκεπτικό του πρωτόδικου Δικαστηρίου, η ενέργεια του εφεσίβλητου να κάμει ελιγμό προς τα αριστερά νομιζόμενος ότι στο σημείο εκείνο άρχιζε η αριστερόστροφη καμπή ήταν σφάλμα εκτίμησης περί τα πράγματα στο οποίο επέπεσε κάτω από την πίεση των συνθηκών του αγώνα. Τελικά το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε την αγωγή της εφεσείουσας καθοδηγούμενο κυρίως από την αγγλική υπόθεση Wilks v. Cheltenham Cat Club [1971] 2 All E.R. 369.
Η εφεσείουσα εφεσίβαλε την απόφαση. Ισχυρίσθηκε ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο κατέληξε σε εσφαλμένο συμπέρασμα ότι η οδική συμπεριφορά του εφεσίβλητου στο σημείο του ατυχήματος, δεν ισοδυναμούσε με αμέλεια. Και τούτο γιατί λανθασμένα ακολούθησε την αγγλική αυθεντία Wilks και δεν ακολούθησε την κυπριακή αυθεντία Κωνσταντίνου ν. Χατζηκυριάκου (1993) 1 Α.Α.Δ. 864.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Η προσέγγιση του πρωτόδικου Δικαστηρίου είναι λανθασμένη. Τα γεγονότα όπως τα δέχθηκε το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν μπορεί να υπαχθούν στην έννοια της λανθασμένης εκτίμησης (error of judgment). Ο εφεσίβλητος έστριψε αριστερά, 40 και πλέον μέτρα πριν τη στροφή, εντελώς παράτολμα και απερίσκεπτα, χωρίς πρώτα να ελέγξει αν πράγματι άρχιζε η αριστερόστροφη καμπή. Το γεγονός αυτό στοιχειοθετεί αμέλεια με βάση το Άρθρο 51 του περί Αστικών Αδικημάτων Νόμου, Κεφ. 148.
2. Οι περιστάσεις της παρούσας υπόθεσης διαφέρουν από αυτές που ίσχυαν στην αγγλική νομολογία ενώ είναι παρόμοιες με τις περιστάσεις στην Κωνσταντίνου, με τη διαφορά ότι στην Κωνσταντίνου το ράλλυ διεξήγετο σε κατοικημένη περιοχή υπό το φως της ημέρας. Η ενέργεια του εφεσίβλητου εμπίπτει στα κριτήρια του Άρθρου 51 και ο εφεσίβλητος ευθύνεται για το ατύχημα.
3. Η δικαιοδοσία του Δικαστηρίου να κατανέμει την ευθύνη προκύπτει από το γεγονός ότι τέθηκε από την αρχή με την υπεράσπιση τέτοιο θέμα και συζητήθηκε κατά τη δίκη.
4. Από τις περιστάσεις διαγράφεται με σαφήνεια η παράλειψη της εφεσείουσας να λάβει μέτρα για τη δική της ασφάλεια που μπορούν να στηρίξουν συντρέχουσα αμέλεια.
5. Η ευθύνη βαρύνει εξ ίσου τους διαδίκους.
6. Με βάση την πιο πάνω αναλογία της ευθύνης η εφεσείουσα δικαιούται σε απόφαση για το ποσό των £16.500 πλέον νόμιμο τόκο από τις 4/2/1998 μέχρι εξοφλήσεως.
Η έφεση επιτράπηκε με έξοδα τόσο πρωτόδικα όσο και κατ' έφεση υπέρ της εφεσείουσας στην κλίμακα του επιδικασθέντος ποσού.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Wilks v. Cheltenham Cat Club [1971] 2 All E.R. 369,
Κωνσταντίνου ν. Χατζηκυριάκου (1993) 1 Α.Α.Δ. 864.
Έφεση.
Έφεση από την εφεσείουσα εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας (Υπ.�Αρ. 1088/98), ημερ. 30/5/03.
Α. Λαδάς, για την Εφεσείουσα-Ενάγουσα.
Γ. Γεωργίου, για τον Εφεσίβλητο-Εναγόμενο.
Cur. adv. vult.
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Η απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από τον Δικαστή Μ. Κρονίδη.
ΚΡΟΝΙΔΗΣ, Δ.: Το οδικό ατύχημα που είναι αντικείμενο της έφεσης αυτής συνέβηκε κατά τη διάρκεια του 24ου διεθνούς ράλλυ αυτοκινήτου Κύπρου του έτους 1996.
Την νύκτα της 17.9.1996 ήταν προγραμματισμένη να διεξαχθεί η ειδική διαδρομή του ράλλυ μεταξύ Κυπροβάσας-Λυθροδόντα. Ο δρόμος είναι χωμάτινος και ξηρός κατά τον επίδικο χρόνο, περνούσε δε μέσα από δασώδη περιοχή. Σε όλη τη διαδρομή του δεν φωτιζόταν καθόλου. Ήταν δε κλειστός για την τροχαία ή για οποιαδήποτε άλλη χρήση.
Η εφεσείουσα μαζί με το σύζυγο της και ένα άλλο φιλικό ζευγάρι πήγαν σε σημείο της ειδικής αυτής διαδρομής για να παρακολουθήσουν το ράλλυ. Η διαδρομή ήταν προκαθορισμένη και γνωστή στους διαγωνιζομένους και στο κοινό. Στάθηκαν στην αριστερή πλευρά του δρόμου με πορεία προς το Λυθροδόντα σε απόσταση 5-6 μέτρα από το σύνορο του. Στο σημείο εκείνο ο αγροτικός δρόμος από αριστερά ενώνεται με τη δρομο-διαδρομή του ράλλυ. Ο δρόμος στο μέρος εκεί σχηματίζει ελαφρά δεξιά στροφή στην κατεύθυνση που ακολουθούσε ο εφεσίβλητος. Στη συνέχεια, αμέσως μετά, ο δρόμος γινόταν πιο πλατύς αλλά αμέσως μετά στένευε και άρχιζε αριστερή στροφή. Το αυτοκίνητο που οδηγούσε ο εφεσίβλητος ξέφυγε από το δρόμο στο σημείο της διαπλάτυνσης και αφού διέγραψε μια πορεία στο κενό κατέληξε στο σημείο που ήταν η εφεσείουσα και η παρέα της. Το σημείο εκείνο είναι χαμηλότερο του επιπέδου του δρόμου κατά 2,50 μέτρα, όπως φαίνεται στο σχέδιο της σκηνής που κατατέθηκε ως Τεκμήριο στο πρωτόδικο Δικαστήριο. Επίσης, όπως φαίνεται στο σχέδιο, στην απέναντι πλευρά του δρόμου το επίπεδο ήταν κατά 2,80 μέτρα πιο ψηλά.
Ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου οι διάδικοι συμφώνησαν το σύνολο των γενικών και ειδικών αποζημιώσεων επί πλήρους ευθύνης. Τις καθόρισαν στις £33.000 ποσό το οποίο δηλώθηκε στο πρωτόδικο Δικαστήριο, το οποίο εξεδίκασε μόνο το θέμα της ευθύνης.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο τελικά απάλλαξε τον εφεσίβλητο από κάθε ευθύνη για το ατύχημα με το εξής σκεπτικό:-
«Στην προκειμένη περίπτωση δεν υπάρχει οποιαδήποτε μαρτυρία από την οποία θα μπορούσε να διαπιστωθεί ότι οι περιστάσεις που γνώριζε ο εναγόμενος όσον αφορά τις συνθήκες διεξαγωγής του αγώνα ήσαν άλλες από αυτές που του επέτρεπαν να διαγωνιστεί ως εάν η διαδρομή ήταν ελεύθερη από κάθε άποψη. Συγκεκριμένα, αγωνιζόταν σε ένα χωμάτινο δρόμο ο οποίος περνούσε μέσα από δασώδη περιοχή, κατά την διάρκεια της νύχτας χωρίς οποιοδήποτε φωτισμό εκτός αυτού που εξέπεμπαν τα φώτα του αυτοκινήτου του, ενώ λόγω και της μεγάλης ταχύτητας με την οποία οδηγούσε η προσοχή του ήταν στραμμένη αποκλειστικά στην πορεία που ακολουθούσε. Επίσης, δεν έγινε γνωστό αν γνώριζε την ύπαρξη των θεατών που βρίσκονταν στις δύο πλευρές του δρόμου ή αν μπορούσε να τους αντιληφθεί μέσα στο σκοτάδι.
Έπειτα, αναμφίβολα η ενέργεια του να κάμει ελιγμό προς τα αριστερά νομιζόμενος ότι στο σημείο εκείνο άρχιζε η αριστερόστροφη καμπή ήταν σφάλμα εκτίμησης περί τα πράγματα στο οποίο επέπεσε κάτω από την πίεση των συνθηκών του αγώνα. Υπενθυμίζω την παρατήρηση του κ. Καλαθά ότι υπό τις συνθήκες που διεξάγεται ο αγώνας σε ειδική διαδρομή «μπορεί να σου γελάσει σε μια στροφή». Δηλαδή να προβεί ο οδηγός σε κάποιο σφάλμα κατά την οδήγηση του που όμως, υπό τις περιστάσεις, κρίνεται δικαιολογημένο. Επομένως, υπό το φως των πιο πάνω περιστάσεων δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι ο εναγόμενος υπήρξε αμελής.»
Και τούτο παρά το γεγονός ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο προηγουμένως είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο εφεσίβλητος ξέφυγε από το δρόμο προς τα αριστερά γιατί εσφαλμένα είχε την εντύπωση ότι εκεί άρχιζε η αριστερή στροφή. Παραθέτουμε ολόκληρο το απόσπασμα από την πρωτόδικη απόφαση που έχει ως εξής:-
«Ποιο λογική είναι η εκδοχή που, όπως έχει λεχθεί, ακούστηκε να διατυπώνει ο εναγόμενος στη σκηνή όταν εβρισκόμενος, προφανώς, κάτω από τη συναισθηματική φόρτιση που του προκάλεσε το δυστύχημα και οι τραγικές συνέπειες του απάντησε, ερωτηθείς πως συνέβηκε και έφυγε από την πορεία του, ότι νόμισε πως ακολουθούσε αριστερή στροφή. Άλλωστε το ανάφερε και ο ίδιος ότι γνώριζε την ύπαρξη στο σημείο εκείνο της αριστερής στροφής και ήταν η αναφορά του αυτή ένας από τους λόγους που επεσκίασαν τη βασική του εκδοχή. Δέχομαι ως γεγονός ότι ο εναγόμενος ανάφερε πράγματι τα πιο πάνω ενώ εύλογα συμπεραίνεται και από τη μορφολογία του δρόμου εκεί ότι αυτός ήταν και ο λόγος που κατά τη δεδομένη στιγμή οδήγησε το αυτοκίνητο του προς τα αριστερά. Είναι φανερό ότι κάτω από την πίεση της προσπάθειας που κατέβαλλε και με τη γνώση του για τα φυσικά χαρακτηριστικά σε εκείνο το στάδιο της διαδρομής είχε σχηματίσει την εντύπωση ότι στο σημείο εκείνο άρχιζε η αριστερή στροφή και άρχισε αμέσως την προσπάθεια του για να τη διαβεί. Όμως έκαμε λάθος. Η αριστερή στροφή υπήρχε αλλά άρχιζε λίγα μέτρα πιο κάτω. Ήταν ένα λάθος που έκαμε υπό τις αντίξοες περιστάσεις που αναφέρθηκαν προηγουμένως ότι διεξήγετο ο αγώνας ταχύτητας στη συγκεκριμένη ειδική διαδρομή.»
Τελικά το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε την αγωγή της εφεσείουσας, καθοδηγούμενο κυρίως από την αγγλική υπόθεση Wilks v. Cheltenham Cat Club [1971] 2 All E.R. 369. Το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν θεώρησε σχετική την υπόθεση Κωνσταντίνου ν. Χατζηκυριάκου (1993) 1 Α.Α.Δ. 864 γιατί, κατά την άποψή του, οι συνθήκες και περιστάσεις εκείνης της υπόθεσης διέφεραν ουσιαστικά από τις περιστάσεις της παρούσας υπόθεσης.
Η εφεσείουσα με πέντε λόγους έφεσης προσβάλλει ως λανθασμένη την πρωτόδικη απόφαση. Οι λόγοι έφεσης είναι συναφείς μεταξύ τους. Ισχυρίζεται ότι, ενώ καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο εφεσίβλητος ξέφυγε από το δρόμο γιατί λανθασμένα έστριψε αριστερά νομίζοντας ότι άρχιζε η αριστερή στροφή, εν τούτοις αποφάσισε ότι αυτό το γεγονός δεν ισοδυναμούσε με αμέλεια Και τούτο γιατί λανθασμένα ακολούθησε την αγγλική αυθεντία Wilks και δεν ακολούθησε την κυπριακή αυθεντία Κωνσταντίνου. Επίσης ότι, λανθασμένα το πρωτόδικο Δικαστήριο κατέληξε ότι δεν υπήρχε μαρτυρία ότι ο εφεσίβλητος γνώριζε την ύπαρξη θεατών στις δύο πλευρές του δρόμου.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο θεώρησε ως «σφάλμα εκτίμησης περί τα πράγματα» (error of judgment) την ενέργεια του εφεσίβλητου να στρίψει αριστερά νομίζοντας ότι εκεί άρχισε η αριστερόστροφη καμπή του δρόμου. Στην πραγματικότητα, όπως ανέφερε στην απόφαση του, η στροφή άρχιζε «λίγα μέτρα πιο κάτω». Το πρωτόδικο Δικαστήριο, έχοντας υπόψη τα πιο πάνω, εφάρμοσε τί ανέφερε στην Wilks ο Edmund Davies L.J., ότι δηλαδή η «λανθασμένη εκτίμηση» κάτω από τις περιστάσεις μπορεί λογικά να μην θεωρηθεί, δικαιολογημένα, ως αμέλεια. Στη σελίδα 374 της Wilks (πιο πάνω) ο Edmund Davies L.J. αναφέρει:-
«For my part, therefore, I would hold him liable only for damage caused by errors of judgment or lapse of skill going beyond such as, in the stress of circumstances, may reasonably be regarded as excusable.»
Θεωρούμε την πιο πάνω προσέγγιση του πρωτόδικου Δικαστηρίου λανθασμένη.
Η αριστερόστροφη καμπή του δρόμου δεν απείχε «λίγα μέτρα» από τον τόπο που άρχισε ο εφεσίβλητος να στρίβει. Απείχε 40 και πλέον μέτρα, πράγμα που αν ο εφεσίβλητος ήταν προσεκτικός θα το αντιλαμβάνετο. Ο εφεσίβλητος οδηγούσε παράτολμα (feel hardy). Τα γεγονότα όπως τα δέχθηκε το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν μπορεί να υπαχθούν στην έννοια της λανθασμένης εκτίμησης (error of judgment). Ο εφεσίβλητος έστριψε αριστερά, 40 και πλέον μέτρα πριν τη στροφή, εντελώς παράτολμα και απερίσκεπτα, χωρίς πρώτα να ελέγξει αν πράγματι άρχιζε η αριστερόστροφη καμπή. Το γεγονός αυτό στοιχειοθετεί αμέλεια με βάση το άρθρο 51 του περί Αστικών Αδικημάτων Νόμου, Κεφ. 148, που έχει ως εξής:-
«Αμέλεια συνίσταται -
(α) στην τέλεση πράξης την οποία υπό τις περιστάσεις δεν θα τελούσε λογικό συνετό πρόσωπο ή στην παράλειψη τέλεσης πράξης την οποία υπό τις περιστάσεις τέτοιο πρόσωπο θα τελούσε.»
Στην υπόθεση Κωνσταντίνου (πιο πάνω) το Εφετείο προέβη σε εκτενή αναφορά τόσο της αγγλικής νομολογίας όσο και της κυπριακής. Στην Κωνσταντίνου ο οδηγός-εναγόμενος μετείχε σε ράλλυ αυτοκινήτου σε ειδική διαδρομή εντός της κατοικημένης περιοχής των Πλατρών. Σε μία στροφή ξέφυγε από το δρόμο και κτύπησε βίαια σε θεατές που παρακολουθούσαν τον αγώνα στην άκρη του δρόμου. Οι περιστάσεις ήσαν παρόμοιες με τις περιστάσεις της παρούσας υπόθεσης εκτός του γεγονότος ότι διεξήγετο σε κατοικημένη περιοχή υπό το φως της ημέρας. Το Εφετείο αφού προβαίνει σε κριτική της αγγλικής νομολογίας την διαχωρίζει γιατί οι περιστάσεις ήταν διαφορετικές. Αναφέρονται τα εξής στις σελίδες 873 και 874:-
«Έχοντας υπόψη τα στοιχεία που διακρίνουν την παρούσα από τα δικαστικά προηγούμενα που χρησιμοποίησε ο πρωτόδικος δικαστής, δυσκολευόμαστε να συμφωνήσουμε πως εδώ ισχύει και εφαρμόζεται το διαφορετικό επίπεδο επιμέλειας που οριοθετούν οι παραπάνω αποφάσεις. Η ταχύτητα του αυτοκινήτου ήταν επικίνδυνα υπερβολική και υπήρχε δεξιά απότομη στροφή. Η παρουσία του κόσμου ήταν δεδομένη και έγινε αντιληπτή από τον εφεσίβλητο. Γνώριζε επίσης ότι τίποτε το ουσιαστικό, που θα παρείχε προστασία, δεν χώριζε το δρόμο από το χώρο έξω από αυτόν στον οποίο στέκονταν ο εφεσείων και οι άλλοι τραυματισθέντες. Υπό τις συνθήκες αυτές ο εφεσίβλητος δεν ήταν στον απαιτούμενο βαθμό προσεκτικός και επιμελής. Παρέβη το καθήκον επιμέλειας με την έννοια που του αποδίδει το άρθρο 51 και προκάλεσε το σοβαρό τραυματισμό του ενάγοντα, αποτέλεσμα που μπορούσε λογικά να προβλέψει σαν δυνατή συνέπεια της συμπεριφοράς του.
..................................................................................................................................................................................................................
Εφαρμόζοντας το επιβαλλόμενο από το άρθρο 51 κριτήριο, η κατάληξη μας είναι ότι ο εφεσίβλητος ευθύνεται για το ατύχημα. Διαφορετικά θα οδηγούμαστε σε άτοπα αποτελέσματα. Ο διαγωνιζόμενος σε ράλλυ οδηγός να μην ευθύνεται, για παράδειγμα, σε άτομα που κάθονται αμέριμνα στη βεράντα ή την αυλή του σπιτιού τους που γειτονεύει με το δρόμο, ο οποίος χρησιμοποιείται για τον αγώνα. Θα ήταν δε αντινομικό και παράλογο να ισχύσει διαφορετικό κριτήριο απ' εκείνο που εφαρμόζεται, λ.χ., σε αστυνομικό που προκαλεί δυστύχημα ενώ καταδιώκει ύποπτο για διάπραξη εγκλήματος. Στη Marshall v. Osmond & Another [1983] R.T.R. 475, το Αγγλικό Εφετείο ανατρέποντας το κατώτερο δικαστήριο αποφάνθηκε ότι "the duty owed by a police driver pursuing a suspected criminal was the same duty as that owed to anyone else"».
Έχουμε καταλήξει ότι οι λόγοι έφεσης ευσταθούν. Οι περιστάσεις της παρούσας υπόθεσης διαφέρουν από αυτές που ίσχυαν στην αγγλική νομολογία. Έχουμε ήδη αναφέρει προηγουμένως ότι ο εφεσίβλητος δεν διέπραξε «σφάλμα εκτίμησης» (error of judgment) αλλά οδηγούσε εντελώς παράτολμα και απερίσκεπτα, στρίβοντας προς τα αριστερά 40 και πλέον μέτρα πριν την καμπή με αποτέλεσμα το αυτοκίνητο του να εξέλθει του δρόμου και να κτυπήσει την εφεσείουσα που στεκόταν 5 ή 6 μέτρα μακριά από την αριστερή πλευρά. Η ενέργεια του εφεσίβλητου εμπίπτει στα κριτήρια του άρθρου 51 και η κατάληξη μας είναι ότι ο εφεσίβλητος ευθύνεται για το ατύχημα.
Απομένει να εξεταστεί θέμα συντρέχουσας αμέλειας. Η δικαιοδοσία του δικαστηρίου να κατανέμει την ευθύνη προκύπτει από το γεγονός ότι τέθηκε από την αρχή με την υπεράσπιση τέτοιο θέμα και συζητήθηκε κατά την δίκη (Βλέπε: Κωνσταντίνου (πιο πάνω)).
Οι συνθήκες του ατυχήματος έχουν ήδη εκτεθεί και δεν θα τις επαναλάβουμε. Από τις περιστάσεις διαγράφεται με σαφήνεια η παράλειψη της εφεσείουσας να λάβει μέτρα για τη δική της ασφάλεια που μπορούν να στηρίξουν συντρέχουσα αμέλεια. Η εφεσείουσα, εν καιρώ νυκτός, στεκόταν πολύ κοντά στο δρόμο σε σημείο που ήταν χαμηλότερο του δρόμου. Ακριβώς στην απέναντι πλευρά του δρόμου στο ίδιο σημείο η μορφολογία του εδάφους ήταν διαφορετική. Η πλευρά εκεί πέραν του δρόμου ήταν κατά 2,80 μέτρα πιο ψηλά από το επίπεδο του και κατά συνέπεια παρείχε ασφάλεια για τους θεατές.
Έχοντας υπόψη όλα όσα έχουμε αναφέρει, καθορίζουμε την ευθύνη ότι βαρύνει τα διάδικα μέρη εξίσου.
Κατά συνέπεια η έφεση γίνεται δεκτή. Η πρωτόδικη απόφαση ανατρέπεται.
Οι διάδικοι είχαν συμφωνήσει ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου τις γενικές και ειδικές αποζημιώσεις στο ποσό των £33.000, επί πλήρους ευθύνης, πλέον νόμιμους τόκους από την ημερομηνία καταχώρησης της αγωγής, δηλαδή από τις 4.2.1998. Επομένως με βάση την πιο πάνω αναλογία της ευθύνης η εφεσείουσα δικαιούται σε απόφαση για το ποσό των £16.500 πλέον νόμιμο τόκο από τις 4.2.1998 μέχρι εξοφλήσεως.
Τα έξοδα τόσο της έφεσης όσο και πρωτόδικα επιδικάζονται υπέρ της εφεσείουσας στην κλίμακα που εμπίπτει το επιδικασθέν ποσό.
Η έφεση επιτρέπεται με έξοδα τόσο πρωτόδικα όσο και κατ' έφεση υπέρ της εφεσείουσας στην κλίμακα του επιδικασθέντος ποσού.