|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2006) 1 ΑΑΔ 760
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ
ΕΦΕΣΗ ΑΡ.11/2005
7 Σεπτεμβρίου, 2006
[ΑΡΤΕΜΗΣ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΙ ΦΩΤΙΟΥ ΔΔ]
ROSE ΔΑΜΤΣΑ
Εφεσείουσα/αιτήτρια
- και -
ΠΕΤΡΟΥ ΔΑΜΤΣΑ
Εφεσιβλήτου/καθού η αίτηση
--------------------------------
Χρ. Χριστοφή, για την εφεσείουσα
Γ. Παπαθεοδώρου, για τον εφεσίβλητο
------------------------
Π. ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ: Την ομόφωνη απόφαση του δικαστηρίου
θα δώσει ο δικαστής Μ. Φωτίου
----------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Μ. ΦΩΤΙΟΥ, Δ: Η παρούσα έφεση στρέφεται κατά της απόφασης δικαστή του Οικογενειακού Δικαστηρίου Λευκωσίας με την οποία απέρριψε την αίτηση της εφεσείουσας/αιτήτριας με αρ. 149/2003 με την οποία ζητούσε την απόδοση της δικής της συνεισφοράς στην αύξηση της περιουσίας του εφεσίβλητου συζύγου της, με την αιτιολογία ότι δεν είχε δικαιοδοσία να εκδικάσει αυτή.
Ο ευπαίδευτος συνήγορος του εφεσίβλητου με το περίγραμμα αγόρευσης του προβάλλει ότι η έφεση θα πρέπει να απορριφθεί για το λόγο ότι είναι εκπρόθεσμη. Έτσι προτιμήσαμε να ακούσουμε και επιλύσουμε πρώτα το θέμα αυτό, κατά πόσο δηλαδή η έφεση είναι εκπρόθεσμη ή όχι. Σύμφωνα με το συνήγορο του εφεσιβλήτου η έφεση θα έπρεπε να είχε καταχωρηθεί μέσα σε 14 ημέρες από την ημερομηνία έκδοσης της, δηλαδή από της 15/7/05, αφού αφορά έφεση εναντίον διατάγματος που εκδόθηκε σε διαδικασία που δεν χαρακτηρίζεται ως «αγωγή» με την έννοια του άρθρου 2 του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 (Ν. 14/60 ως έχει τροποποιηθεί).
Σε αντίθεση με τα πιο πάνω, η θέση του ευπαιδεύτου συνηγόρου της εφεσείουσας ήταν ότι η αίτηση στην οποία εκδόθηκε η υπό έφεση απόφαση της 15/7/05 ισοδυναμεί με τελική απόφαση σε «αγωγή» με συνέπεια να μπορεί να εφεσιβληθεί σε 6 εβδομάδες από της έκδοσης της, όπως προβλέπεται από τον Κ. 2 της Δ.35 των περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Κανονισμών.
Μελετήσαμε τις αντίστοιχες θέσεις και έχουμε καταλήξει, για τους λόγους που εξηγούμε πιο κάτω, ότι ο ισχυρισμός ότι η έφεση είναι εκπρόθεσμη, δεν ευσταθεί.
Σημειώνουμε ότι η αίτηση την οποία απέρριψε η πρωτόδικος δικαστής λόγω έλλειψης δικαιοδοσίας, αφορούσε απαίτηση της εφεσείουσας για απόδοση του μεριδίου της στην αύξηση της περιουσίας του εφεσιβλήτου που σύμφωνα με τον ισχυρισμό της δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια του γάμου τους, ο οποίος γάμος στη συνέχεια ναυάγησε. Τέτοια απαίτηση στηρίζεται στον περί Ρυθμίσεως των Περιουσιακών Σχέσεων των Συζύγων Νόμο του 1991 (Ν. 232/91 ως έχει τροποποιηθεί) και ιδιαίτερα στο άρθρο 14 το οποίο, στην έκταση που μας αφορά, διαλαμβάνει τα ακόλουθα:
«14(1) Σε περίπτωση που ο γάμος λυθεί ή ακυρωθεί, ή σε περίπτωση διάστασης των συζύγων, και η περιουσία του ενός συζύγου έχει αυξηθεί, ο άλλος σύζυγος, εφόσο συνέβαλε με οποιονδήποτε τρόπο στην αύξηση αυτή, δικαιούται να εγείρει αγωγή στο δικαστήριο και να απαιτήσει την απόδοση του μέρους της αύξησης το οποίο προέρχεται από τη δική του συμβολή».
Είναι κοινό έδαφος ότι η εφεσείουσα δεν ήγειρε αγωγή σε κλητήριο ένταλμα αλλά αίτηση σε έντυπο όπως προβλέπεται από τον περί Οικογενειακών Δικαστηρίων Διαδικαστικό Κανονισμό του 1990. Σύμφωνα όμως με το άρθρο 2 του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 «αγωγή» σημαίνει «πολιτικήν διαδικασίαν αρξαμένην δια κλητηρίου εντάλματος ή κατά τοιούτον άλλον τρόπον ως καθορίζηται υπό διαδικαστικού κανονισμού και περιλαμβάνει ναυτικήν υπόθεσιν .........».
(Η υπογράμμιση είναι δική μας.)
Παρόμοιο ορισμό της λέξης «αγωγή» έχουμε και στη Δ.1 Κ.2 των περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Κανονισμών.
Στην παρούσα περίπτωση αυτός ο «άλλος τρόπος» έναρξης της διαδικασίας στο Οικογενειακό Δικαστήριο, δηλαδή με αίτηση όπως διαλαμβάνει ο προαναφερθείς διαδικαστικός κανονισμός, ισοδυναμεί με «αγωγή» όπως διαλαμβάνει και το άρθρο 14 του Ν. 232/91 στο οποίο έδωσε έμφαση ο συνήγορος του εφεσίβλητου.
Είναι φανερό από τα πιο πάνω ότι η υπό έφεση απόφαση εκδόθηκε σε «αγωγή» και υπό περιστάσεις που μπορούσε να εφεσιβληθεί μέσα σε 42 ημέρες από της έκδοσης της, όπως προβλέπεται από τον Κ. 2 της Δ.35. Εδώ η απόφαση εκδόθηκε στις 15/7/05 και η έφεση καταχωρήθηκε στις 23/8/05 μέσα, δηλαδή, στα προβλεπόμενα από τους θεσμούς πλαίσια. Οι υποθέσεις Παπαχρυσοστόμου ν. Σιδερά (1992) 1 Α.Α.Δ. 379 και Αθανασιάδη ν. Αλεξάνδρου (1991) 1 Α.Α.Δ. 945, που επικαλέστηκε ο συνήγορος του εφεσιβλήτου, δε βοηθούν την υπόθεσή του αφού οι υποθέσεις αυτές αφορούσαν σαφώς διατάγματα σε ενδιάμεσες αιτήσεις, κάτι που δεν είναι η περίπτωση μας.
Με βάση τα πιο πάνω κρίνουμε ότι ο ισχυρισμός περί εκπροθέσμου της έφεσης δεν ευσταθεί και απορρίπτεται. Η έφεση θα ακουστεί στην ουσία της. Τα έξοδα της παρούσας διαδικασίας να είναι έξοδα στην έφεση αλλά σε καμιά περίπτωση εναντίον της εφεσείουσας.
Δ.
Δ.
Δ.
/ΚΑς