|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2005) 1 ΑΑΔ 1411
25 Νοεμβρίου, 2005
[ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, ΚΡΑΜΒΗΣ, ΦΩΤΙΟΥ, Δ/στές]
KANSAI PAINT (SINGAPORE) PTE LTD,
Εφεσείοντες-Eνάγοντες,
v.
CASCO MARINE PAINTS & COATINGS LTD.,
Εφεσιβλήτων-Eναγομένων.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 11827)
Έφεση ― Δύναται να ασκηθεί μόνο εναντίον ενδιάμεσης ή τελικής απόφασης καθοριστικής των δικαιωμάτων των διαδίκων ― Ενδιάμεση απόφαση με την οποία απορρίφθηκε αίτηση για συνοπτική απόφαση ― Δεν είναι εφέσιμη ― Αρχές που υιοθετήθηκαν από την πλειοψηφία της Ολομέλειας του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην υπόθεση Χαρούς ν. Χαρούς ― Εφαρμόστηκαν και στην παρούσα υπόθεση.
Το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας απέρριψε αίτηση των εφεσειόντων - εναγόντων για συνοπτική απόφαση εναντίον των εφεσιβλήτων - εναγομένων, στην αγωγή των εφεσειόντων εναντίον των εφεσιβλήτων για ποσό Η.Π.Α. 1, 048,077 με τόκο προς 9% το χρόνο από 13.12.00, ως ποσό οφειλόμενο δυνάμει επιταγής που δεν είχε τιμηθεί και/ή διαζευκτικά δυνάμει της αρχής του αδικαιολόγητου πλουτισμού.
Οι εφεσείοντες εφεσίβαλαν την απόφαση. Κατά την ακρόαση οι εφεσίβλητοι υποστήριξαν ότι η πιο πάνω ενδιάμεση απόφαση δεν είναι εφέσιμη ενόψει της απόφασης της πλειοψηφίας στη Χαρούς ν. Χαρούς (2003) 1 (Γ) Α.Α.Δ 1530.
Το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι το κριτήριο της Χαρούς είναι κατά πόσο η απόφαση είναι αφ' εαυτής καθοριστική των δικαιωμάτων των διαδίκων, κάτι που δεν συμβαίνει εδώ, με αποτέλεσμα η επίδικη απόφαση να μην υπόκειται σε έφεση.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα υπέρ των εφεσιβλήτων.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Χαρούς ν. Χαρούς (2003) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1530,
Price v. Gray (2002) 1 Α.Α.Δ. 424,
Χάσικος κ.ά. ν. Χαραλαμπίδη (1990) 1 Α.Α.Δ. 389.
Έφεση.
Έφεση από τους ενάγοντες κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας που δόθηκε στις 16/9/03 (Αρ. Αγωγής 3373/01) με την οποία απορρίφθηκε η αίτησή τους για συνοπτική απόφαση εναντίον των εναγομένων με την οποία αξίωναν το ποσό των $ΗΠΑ 1,048,077 ως οφειλόμενο προς αυτούς δυνάμει επιταγής η οποία δεν είχε τιμηθεί.
Γ. Γιωργαλλά για Ε. Χρυσοστομίδου, για τους Εφεσείοντες-Ενάγοντες.
Χρ. Λουκά, για τους Εφεσίβλητους-Εναγομένους.
Cur. adv. vult.
ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του δικαστηρίου θα δώσει ο δικαστής Μ. Φωτίου.
ΦΩΤΙΟΥ, Δ.: Στις 9/4/01 οι εφεσείοντες/ενάγοντες καταχώρησαν στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας την αγωγή με αρ. 3373/01 εναντίον των εφεσιβλήτων με την οποία αξιώνουν το ποσό των $Η.Π.Α. 1, 048,077 με τόκο 9% το χρόνο από 13/12/00, ως ποσό οφειλόμενο δυνάμει επιταγής που δεν είχε τιμηθεί και/ή διαζευκτικά δυνάμει της αρχής του αδικαιολογήτου πλουτισμού.
Σε κάποιο στάδιο (21/12/01) οι εφεσείοντες καταχώρησαν αίτηση για συνοπτική απόφαση η οποία αφού εκδικάστηκε, απορρίφθηκε από το πρωτόδικο δικαστήριο με την αιτιολογία ότι η περίπτωση ήταν τέτοια που θα έπρεπε να δοθεί το δικαίωμα στους εφεσίβλητους να υπερασπίσουν την υπόθεση.
Αποτέλεσμα της πιο πάνω πρωτόδικης απόφασης ήταν η καταχώρηση της παρούσας έφεσης η οποία περιλαμβάνει 8 λόγους. Κατά την ακρόαση συζητήθηκε η θέση που προβλήθηκε από τους εφεσίβλητους κατά πόσον δηλαδή η πρωτόδικη απόφαση είναι εφέσιμη ενόψει της απόφασης της πλειοψηφίας στην Χαρούς ν. Χαρούς (2003) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1530. Ήταν η θέση της ευπαιδεύτου συνηγόρου ότι στην πρωτόδικη απόφαση, το δικαστήριο προέβη σε διαπιστώσεις που επηρεάζουν τα δικαιώματα των εφεσειόντων, γεγονός το οποίο καθιστά εφέσιμη την απόφαση. Αναφέρθηκε στο μέρος της απόφασης όπου το πρωτόδικο δικαστήριο αποφάσισε ότι εφόσον η επιταγή δεν τιμήθηκε, οι εφεσείοντες θα έπρεπε να ακολουθήσουν τον τρόπο που είχε συμφωνηθεί ότι θα ακολουθούσαν σε τέτοια περίπτωση, δηλαδή να προχωρήσουν στην εκποίηση του ακινήτου.
Η απόφαση της πλειοψηφίας στην Χαρούς είναι ότι η ενδιάμεση απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας με την οποία απορρίφθηκε αίτημα της εφεσείουσας-εναγομένης 6 για παροχή περαιτέρω και καλυτέρων λεπτομερειών σχετικά με γεγονότα και ισχυρισμούς της έκθεσης απαίτησης, δεν ήταν εφέσιμη εφόσον «δεν ήταν καθοριστική των δικαιωμάτων των διαδίκων». Έγινε αναφορά σε προηγούμενη νομολογία μεταξύ της οποίας και στις υποθέσεις Price v. Gray (2002) 1 Α.Α.Δ. 424 και Χάσικος κ.ά. ν. Χαραλαμπίδη (1990) 1 Α.Α.Δ. 389.
Εξετάσαμε με προσοχή τους λόγους για τους οποίους η πλευρά των εφεσειόντων εισηγήθηκε ότι είναι επιτρεπτή η έφεση, ότι δηλαδή η εκκαλούμενη απόφαση επηρεάζει το δικαίωμα προώθησης της αγωγής τους ενόψει της διαπίστωσης που έχει προβεί ο πρωτόδικος δικαστής. Όμως το κριτήριο της Χαρούς είναι κατά πόσο η απόφαση είναι αφ' εαυτής καθοριστική των δικαιωμάτων των διαδίκων, κάτι που δε συμβαίνει στην παρούσα.
Επομένως, κριτήριο δεν είναι τα όσα λέχθηκαν από το δικαστήριο για να καταλήξει στην απόφαση του. Όμως και αν ακόμα τούτο ήταν σχετικό, εδώ οι οποιεσδήποτε διαπιστώσεις του πρωτόδικου δικαστηρίου έγιναν μέσα στην εκ πρώτης όψης θεώρηση των πραγμάτων, στο πλαίσιο εξέτασης αν η απαίτηση των εφεσειόντων ήταν τόσο καθαρή που να μην ενδείκνυτο να δοθεί άδεια υπεράσπισης. Τα όσα έχουν λεχθεί, ήταν αποκλειστικά για σκοπούς εξέτασης της αίτησης για συνοπτική απόφαση και δεν άπτονται της ουσίας της υπόθεσης η οποία θα εξεταστεί πλήρως από το δικαστήριο στο στάδιο της ακρόασης της υπόθεσης.
Με βάση όλα τα πιο πάνω θεωρούμε ότι η πρωτόδικη απόφαση δεν είναι εφέσιμη. Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα υπέρ των εφεσιβλήτων.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα υπέρ των εφεσιβλήτων.