|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2005) 1 ΑΑΔ 627
12 Μαΐου, 2005
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π., ΚΡΑΜΒΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Δ/στές]
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΖΙΑΡΖΑΖΗ,
Εφεσείων-Ενάγων,
v.
ΔΗΜΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ,
Εφεσιβλήτου-Εναγομένου.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 11555)
Τόκος ― Ο τόκος δεν θεωρείται προβλεπτή ζημιά, η οποία προκύπτει από τη διάρρηξη συμφωνίας, εκτός εάν αυτό προβλέπεται ειδικά στη σύμβαση ή εξυπακούεται κατά πάγια πρακτική των συναλλαγών.
Ο εφεσείων καταχώρησε αγωγή εναντίον του εφεσίβλητου αξιώνοντας γενικές και τιμωρητικές αποζημιώσεις για κατ' ισχυρισμό αντισυμβατική ενέργεια του εφεσίβλητου, τόκο 8,5% επί του ποσού των £18.000, που ο εφεσίβλητος αποφάσισε να του καταβάλει κατά χάρη ως αποζημίωση για πρόωρη αφυπηρέτηση και επί του υπολοίπου του φιλοδωρήματος του £12.717,64, από 1.10.1995, ημερομηνία που ο εφεσείων αφυπηρέτησε.
Τα πιο πάνω δύο ποσά ο εφεσίβλητος τα κατέβαλε στον εφεσείοντα τον Οκτώβριο του 1996, δηλαδή ένα χρόνο μετά την αφυπηρέτησή του.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε ότι ο εφεσείων δεν δικαιούτο, σύμφωνα με το νόμο, στις θεραπείες που ζητούσε. Συγκεκριμένα το Δικαστήριο αποφάνθηκε πως εκτός όπου υπάρχει ρητή πρόνοια σε συγκεκριμένο νόμο ή στη μεταξύ των μερών συμφωνία για πληρωμή τόκου, τέτοια υποχρέωση δεν προκύπτει. Ο τόκος δεν θεωρείται προβλεπτή ζημιά η οποία ανακύπτει από τη διάρρηξη συμφωνίας, εκτός αν προβλέπεται ειδικά στη σύμβαση ή κατά πάγια πρακτική των συναλλαγών εξυπακούεται, και σ' αυτή την τελευταία περίπτωση εφόσον ο ενάγοντας υποχρεώθηκε να πληρώσει τόκους στην προσπάθεια του να εξασφαλίσει χρηματοδότηση από άλλη πηγή.
Το Ανώτατο Δικαστήριο επικυρώνοντας την πρωτόδικη απόφαση, αποφάνθηκε ότι ο εφεσείων δεν είχε ουσιαστικά αιτία αγωγής και γι' αυτό η αγωγή του ορθά απορρίφθηκε από το πρωτόδικο Δικαστήριο.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα.
Αναφερόμενη υπόθεση:
Δρυάδης κ.ά. ν. Καλησπέρα (1998) 1 (Β) Α.Α.Δ. 881.
Έφεση.
Έφεση από τον ενάγοντα-πρώην υπάλληλο του εφεσίβλητου Δήμου κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας που δόθηκε στις 26/11/02 (Αρ.�Αγωγής 14727/98) με την οποία απέρριψε την αγωγή του για γενικές και τιμωρητικές αποζημιώσεις για αντισυμβατική ενέργεια του εναγόμενου καθώς και για καταβολή σ' αυτόν τόκου 8,5% επί του ποσού το οποίο του δόθηκε κατά χάρη και του υπόλοιπου ποσού του φιλοδωρήματος τα οποία καταβλήθηκαν σ' αυτόν καθυστερημένα και όχι αμέσως κατά την ημερομηνία της κατάργησης της θέσης του και της υποχρεωτικής αφυπηρέτησής του.
Χρ. Χριστάκη για Α. Σ. Αγγελίδη, για τον Εφεσείοντα.
Γ. Γεωργίου για Κ. Μιχαηλίδη, για τον Εφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Την ομόφωνη απόφαση του δικαστηρίου θα δώσει ο Αρτεμίδης, Π..
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π.: Ο εφεσείων υπηρετούσε στη θέση Ανώτερου Ελεγκτή στον εφεσίβλητο Δήμο Λευκωσίας. Στις 8 Ιουνίου 1995, το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε την κατάργηση της θέσης του εφεσείοντα και την αναγκαστική αφυπηρέτησή του από 1.10.95. Ταυτόχρονα αποφάσισε να τοποθετήσει τον εφεσείοντα, από 1.9.95, στην ανώτερη βαθμίδα μισθολογικής κλίμακας, προφανώς για να πάρει μεγαλύτερα ωφελήματα κατά την αφυπηρέτησή του, και επιπλέον να του καταβάλει £18,000 κατά χάρη, ως αποζημίωση για την πρόωρη αφυπηρέτησή του.
Τα πιο πάνω είχαν συμφωνηθεί μεταξύ των διαδίκων, και ο εφεσείων αποχώρησε από την υπηρεσία του την 1.10.1995. Το φιλοδώρημα του εφεσείοντα ανερχόταν στο ποσό των £42.717,64. Ο εφεσίβλητος κατέβαλε στον εφεσείοντα τον Οκτώβριο του 1995, £30,000, έναντι του συμφωνηθέντος ποσού, όταν ο τελευταίος αποχώρησε από την υπηρεσία. Καθυστέρησε όμως να πληρώσει το υπόλοιπο ποσό του φιλοδωρήματος, £12.717,64, και το ποσό της αποζημίωσης των £18,000. Ο εφεσίβλητος εξήγησε την πιο πάνω καθυστέρηση. Συναφώς ο λογιστής του δεν ενέκρινε την πληρωμή του ποσού των £18,000, γιατί είχε τη γνώμη πως παραβίαζε τους κανονισμούς του Δήμου Λευκωσίας. Ανεξάρτητα όμως από αυτή την εσωτερική διαφορά ο εφεσίβλητος πλήρωσε στον εφεσείοντα, τον Οκτώβριο του 1996, ένα χρόνο δηλαδή μετά την αφυπηρέτησή του, και τα δύο πιο πάνω ποσά.
Με την αγωγή του ο εφεσείων αξίωνε αποζημιώσεις γενικές, μάλιστα και τιμωρητικές, για αντισυμβατική ενέργεια του εφεσίβλητου, όπως την αποκαλούσε, τόκο 8.5% επί του ποσού των £18,000 και του υπολοίπου του φιλοδωρήματος £12.717,64, από 1 Οκτωβρίου 1995, ημερομηνία που ο εφεσείων ισχυριζόταν ότι έπρεπε να του καταβληθούν πάραυτα με την αφυπηρέτηση.
Στο πρωτόδικο Δικαστήριο δηλώθηκαν παραδεκτά γεγονότα, αυτά που συνοψίσαμε στην απόφαση μας, αλλά προωθήθηκε υπό μορφή επιχειρηματολογίας πολύ υλικό, παντελώς άσχετο με το μοναδικό επίδικο ζήτημα. Υλικό όμως το οποίο η δικαστής θεώρησε ορθό να παραθέσει και σχολιάσει στην απόφασή της.
Το επίμαχο ζήτημα ήταν αν ο εφεσείων δικαιούται, σύμφωνα με το νόμο, στις θεραπείες που ζητούσε. Το πρωτόδικο Δικαστήριο ορθά απάντησε αρνητικά στο πιο πάνω ερώτημα. Ο νόμος και οι νομολογιακές αρχές, τις οποίες παραθέτει στην απόφασή της η πρωτόδικος δικαστής, οδηγούσαν αναπόφευκτα στην ορθή κρίση της για απόρριψη της αγωγής. Συγκεκριμένα, η δικαστής αποφάνθηκε, στη βάση ευθυγραμμισμένης νομολογίας, πως, εκτός όπου υπάρχει ρητή πρόνοια σε συγκεκριμένο νόμο ή στη μεταξύ των μερών συμφωνία για πληρωμή τόκου, τέτοια υποχρέωση δεν προκύπτει. Ο τόκος δεν θεωρείται προβλεπτή ζημιά η οποία ανακύπτει από τη διάρρηξη συμφωνίας, εκτός αν προβλέπεται ειδικά στη σύμβαση ή κατά πάγια πρακτική των συναλλαγών εξυπακούεται, και σ' αυτή την τελευταία περίπτωση εφόσον ο ενάγοντας υποχρεώθηκε να πληρώσει τόκους στην προσπάθεια του να εξασφαλίσει χρηματοδότηση από άλλη πηγή. (Δες, την καταληκτική παράγραφο στη Δρυάδης κ.ά. ν. Καλησπέρα (1998)1(Β) Α.Α.Δ. 881.)
Στην υπόθεση που εξετάζουμε τίποτε από τα πιο πάνω δεν ισχύει. Ο εφεσείων δεν είχε ουσιαστικά αιτία αγωγής, και γι' αυτό ορθά απορρίφθηκε από το πρωτόδικο Δικαστήριο.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.