ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

                                                       

                                                            (Πολιτική Εφεση Αρ. 11988)

 

16  Δεκεμβρίου, 2005

 

[ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ, ΚΡΑΜΒΗΣ, ΦΩΤΙΟΥ Δ/στές]

 

                                                           

 

1.      WORWATH ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΤΑΙΡΟΙ,

2.      ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ,

3.      ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΖΑΓΚΟΥΛΟΣ,

4.      ΡΟΗΣ ΠΟΤΑΜΙΤΗΣ,

5.      ΧΡΙΣΤΟΣ ΦΩΤΙΑΔΗΣ,

 

                                                                        Εφεσείοντες,

v.

 

ΣΤΕΛΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΙΤΗ,

 

                                                                        Εφεσιβλήτου.

― ― ― ― ―

 

Σ. Φλουρέντζος,  για τους Εφεσείοντες.

 

Δ. Αραούζος, για τον Εφεσίβλητο.

 

― ― ― ― ―

 

ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Α. Κραμβής.

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

 

ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ.:  Αξιώσεις απορρέουσες από επαγγελματική διαφορά των διαδίκων αποτελούν το αντικείμενο αγωγής που καταχώρησε ο εφεσίβλητος εναντίον των εφεσειόντων στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού (αρ. αγωγής 5577/2002).

 

Στα πλαίσια της πιο πάνω αγωγής, οι εφεσείοντες ζήτησαν την αναστολή της δικαστικής διαδικασίας και παραπομπή της επίδικης διαφοράς για εκδίκαση ενώπιον του Δρα Χρίστου Κληρίδη, δικηγόρου από τη Λευκωσία, ο οποίος διορίστηκε από τους διαδίκους ως Διαιτητής δυνάμει του όρου 34 της μεταξύ τους συμφωνίας συνεταιρισμού ημερομηνίας 11.11.97.

 

Οι εφεσείοντες υπέβαλαν ένσταση στην αίτηση του εφεσίβλητου. Το Δικαστήριο, κατόπιν ακρόασης, δεν αποδέχθηκε το αίτημα και απέρριψε την αίτηση για τους λόγους που εκτίθενται στην πρωτόδικη ενδιάμεση απόφαση, η ορθότητα της οποίας αμφισβητείται με την παρούσα έφεση.

 

Κρίθηκε πρωτοδίκως ότι υπήρχαν επαρκείς λόγοι για τους οποίους θεωρήθηκε ορθό και δίκαιο ότι έπρεπε να επιτραπεί στον ενάγοντα (εφεσίβλητο) να συνεχίσει την αγωγή του εναντίον των εναγομένων (εφεσειόντων) στο Επαρχιακό Δικαστήριο. Οι λόγοι αυτοί ανάγονται στη φύση των ισχυρισμών οι οποίοι, εύλογα, καθώς κρίθηκε, αναμένεται να προβληθούν από τους εναγόμενους εναντίον του ενάγοντα. Αλλος λόγος για τον οποίο απορρίφθηκε η αίτηση αναφέρεται στο πρόσωπο του κατονομαζόμενου διαιτητή ο οποίος, υπό το φως των γεγονότων που περιβάλλουν την υπόθεση, δεν έχει τα φαινομενικά εχέγγυα της αμεροληψίας και τον οποίο το δικαστήριο δεν θα μπορούσε να αντικαταστήσει χωρίς να υποχρεωθεί να προβεί σε έρευνα και ενέργειες για εξεύρεση άλλου κατάλληλου διαιτητή, πράγμα που θεωρήθηκε ότι το δικαστήριο δεν είχε καθήκον να πράξει στα πλαίσια της αίτησης.

 

Οταν άρχισε η ακρόαση της έφεσης, ζητήσαμε από τους ευπαίδευτους δικηγόρους των διαδίκων να τοποθετηθούν στο κατά πόσο η εκκαλούμενη ενδιάμεση απόφαση είναι εφέσιμη ενόψει του δεσμευτικού προηγούμενου της  Χαρούς ν. Χαρούς (2003) 1(Γ) ΑΑΔ 1530.

 

Στη Χαρούς, αποφασίστηκε ότι έφεση μπορεί να ασκηθεί εναντίον ενδιάμεσης απόφασης όταν αυτή είναι αφ΄ εαυτής καθοριστική ή δηλωτική των δικαιωμάτων των διαδίκων. Στην προκείμενη περίπτωση, οι εφεσείοντες απέτυχαν να καταδείξουν ο,τιδήποτε βάσιμο που θα δικαιολογούσε το παραδεκτό της έφεσης εναντίον της πρωτόδικης ενδιάμεσης απόφασης. Δεν έχει καταδειχθεί ότι με την ενδιάμεση απόφαση επηρεάζονται άμεσα και καθοριστικά τα συμφέροντα των διαδίκων. Το αποτέλεσμα της εκκαλούμενης απόφασης, άπτεται αμιγώς δικονομικού θέματος που δεν επηρεάζει άμεσα και καθοριστικά τα συμφέροντα των διαδίκων.

 

Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα σε βάρος των εφεσειόντων.

 

 

                                                                               ΦΡ. ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ, Δ.

                                                                               Α. ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ.

                                                                               Μ. ΦΩΤΙΟΥ, Δ.

 

ΣΦ.

                              

 

 

 

 

 

---

cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο