|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2005) 1 ΑΑΔ 740
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Έφεση Αρ. 11702)
[Π. ΑΡΤΕΜΗΣ, Τ. ΗΛΙΑΔΗΣ, Μ. ΦΩΤΙΟΥ, Δ/στές]
ΝΙΚΟΣ ΑΝΔΡΕΟΥ, ΩΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ
ΤΟΥ ΑΠΟΒΙΩΣΑΝΤΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Χ" ΙΩΑΝΝΟΥ,
Εφεσείων-Εναγόμενος,
ν.
ΤΡΑΠΕΖΗΣ ΚΥΠΡΟΥ, ΛΤΔ,
Εφεσιβλήτων-Εναγόντων.
----------
Ν. Ανδρέου, Εφεσείων εμφανίζεται προσωπικά
Σ. Πολυβίου (κα), γ ια τους Εφεσίβλητους.
Π. Αρτέμη, Δ.
Π. ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Οι εφεσίβλητοι-ενάγοντες με αίτησή τους στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας ζήτησαν την έκδοση συνοπτικής απόφασης στο ειδικώς οπισθογραφημένο κλητήριό τους εναντίον του εφεσείοντα-εναγόμενου ως διαχειριστή της περιουσίας του αποβιώσαντος Γεώργιου Χ" Ιωάννου. Η αξίωση αφορούσε ποσό £7.191,23 πλέον τόκους από 10.9.2001 επί ποσού £5.159,29 μέχρις εξοφλήσεως. Τα πιο πάνω ποσά ήταν οφειλόμενα με βάση τον τρεχούμενο λογαριασμό του αποβιώσαντος, 0136-11-002771 (110-22-084242).
Σύμφωνα με την εκδοχή του εφεσείοντα, ο λογαριασμός αυτός ήταν εξασφαλισμένος με γραμμάτιο της Τράπεζας Κύπρου υπ΄αρ. 0136-07-001286, στο όνομα Χ" Ιωάννου Γεώργιος και Στέλλα, για ποσό £5.314 λήξεως 12.9.98. Ο αποβιώσας στις 6.9.95 δέσμευσε τον πιο πάνω λογαριασμό με δεσμευτική κατάθεση προθεσμίας λήξεως 5.9.96, με τον οποίο δεσμεύτηκε ο τρεχούμενος λογαριασμός του υπ΄αρ. 0136-11-002771 της Τράπεζας Κύπρου Λτδ. Αυτοί είναι και οι λόγοι της ένστασης, όπως φαίνονται στην ειδοποίηση ένστασης.
Σύμφωνα με τα ευρήματα του Δικαστηρίου και αυτό δεν αμφισβητείται, όπως προκύπτει από τη μαρτυρία ενώπιόν του που δόθηκε με ένορκους δηλώσεις, χωρίς αντεξέταση των ενόρκως δηλούντων, το αιτούμενο ποσό ήταν πράγματι οφειλόμενο κατά τον ουσιώδη χρόνο. Είναι η θέση όμως του εφεσείοντα-εναγόμενου ότι ο ρηθείς τρεχούμενος λογαριασμός του αποβιώσαντος, όπως προαναφέραμε, ήταν εξασφαλισμένος με το γραμμάτιο προς όφελος της τράπεζας και του ως άνω τρεχούμενου λογαριασμού με τη δεσμευτική κατάθεση ημερομηνίας 6.9.1995. Ήταν περαιτέρω η θέση του ότι, το ποσό του δεσμευθέντος λογαριασμού κάλυπτε πλήρως την οφειλή του αποβιώσαντα Χ" Ιωάννου και οι εφεσίβλητοι-ενάγοντες ήταν πλήρως εξασφαλισμένοι και μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να πιστώσουν τον τρεχούμενο λογαριασμό του αποβιώσαντα, ώστε να εξισωθεί το χρεωστικό με το πιστωτικό ποσό. (Δέστε ένορκη δήλωση που συνοδεύει την Ένσταση).
Ήταν όμως η θέση των εφεσίβλητων-εναγόντων ότι η δέσμευση κατάθεσης προθεσμίας έφερε την υπογραφή μόνο ενός εκ των δικαιούχων της εμπρόθεσμης καταθέσεως με αρ. 0136-07-001286, ήτοι του αποβιώσαντος και δεν θεωρείτο ως εκ τούτου δεσμευτικός. Ως εκ τούτου δεν μπορούσε να γίνει συμψηφισμός και εν πάση περιπτώσει η συνδικαιούχος της εμπρόθεσμης κατάθεσης είχε αποσύρει το ποσό στις 30.4.99, κάτι που εδικαιούτο να πράξει αφού αυτή ουδέποτε υπέγραψε τη δέσμευση.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο επεσήμανε τα πιο πάνω γεγονότα και παρατήρησε ότι δεν προσκομίστηκε οποιαδήποτε μαρτυρία ή στοιχείο που να δείχνει ότι το οφειλόμενο και απαιτούμενο στην αγωγή ποσό είχε εξοφληθεί. Κατέληξε, τέλος, πως ο εναγόμενος δεν απέσεισε το βάρος που είχε για να δείξει την ύπαρξη καλόπιστης υπεράσπισης ή να αποκαλύψει γεγονότα αρκετά για να δώσουν δικαίωμα να προβληθεί υπεράσπιση, και δεχόμενο τη θέση των εφεσιβλήτων ενέκρινε την αίτηση και εξέδωσε συνοπτική απόφαση.
Με την έφεσή του ο εφεσείων-εναγόμενος αμφισβητεί τη θέση πως η δέσμευση ήταν άκυρη, γιατί δεν είχε υπογραφεί και από τους δύο συνδικαιούχους, αφού, όπως υποδεικνύει, το σχετικό έγγραφο ήταν στο όνομα Γεώργιος X" Ιωάννου ή Στέλλα και όχι και Στέλλα.
Παρατηρούμε πως η επιχειρηματολογία του εφεσείοντα-εναγόμενου αναφορικά με το ότι δεν απαιτείτο υπογραφή της συνδικαιούχου γιατί η δέσμευση ήταν διαζευκτική στο όνομα του αποβιώσαντα ή της συνδικαιούχου και όχι και της συνδικαιούχου, είναι κάτι που εγέρθηκε κατ΄έφεση και δεν προβλήθηκε ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου.
Εν πάση όμως περιπτώσει και ασχέτως του ότι το θέμα δεν τέθηκε πρωτόδικα, κρίνουμε πως η θέση των εφεσιβλήτων επί του προκειμένου, ήταν ορθή. Εφόσον ο Γεώργιος Χ" Ιωάννου και η Στέλλα ήσαν συνδικαιούχοι στο λογαριασμό γραμματίου, όπως προκύπτει και από την ένορκη δήλωση στην Ένσταση, απαιτείτο, κατά την κρίση μας, η υπογραφή και των δύο στη δέσμευση αυτή για να καταστεί αυτή έγκυρη. Η αντίθετη θέση επί του προκειμένου που εκφράστηκε ενώπιόν μας από τον εφεσείοντα, δεν μας βρίσκει σύμφωνους.
Πέραν των όσων αναφέραμε, οι εφεσίβλητοι υπέβαλαν το επιχείρημα ότι, εν πάση περιπτώσει, δεν είχαν υποχρέωση να προχωρήσουν σε συμψηφισμό με βάση τη δέσμευση του λογαριασμού, αφού αυτό ήταν απλώς ένα δικαίωμα που ήταν στην κρίση τους αν θα το ασκούσαν ή όχι. Προς υποστήριξη της θέσης τους, η συνήγορος των εφεσιβλήτων μας παρέπεμψε και στην υπόθεση China & South Sea Bank Ltd v. Tan Soon Gin (1989) 3 All E.R. 839 (PC).
Στην υπόθεση αυτή, όταν ο οφειλέτης απέτυχε να εξοφλήσει το χρέος του, οι πιστωτές δεν προχώρησαν στην εκποίηση μετοχών, που είχαν υποθηκευτεί προς όφελός τους από εταιρεία, αλλά αργότερα και σε κάποιο στάδιο που οι μετοχές αυτές δεν είχαν πια αξία, απαίτησε το οφειλόμενο ποσό από τον εγγυητή. Η Δικαστική Επιτροπή του Ανακτοσυμβουλίου, επιτρέποντας την έφεση, αποφάσισε ότι οι πιστωτές δεν είχαν καθήκον να ασκήσουν το δικαίωμα εκποίησης των υποθηκευμένων μετοχών, αλλά μπορούσαν να αποφασίσουν αν θα πωλούσαν ή όχι και πότε.
Η απόφαση αυτή υποστηρίζει τη θέση ότι οι εφεσίβλητοι δεν είχαν υποχρέωση να ασκήσουν το δικαίωμα συμψηφισμού, έστω και αν ήταν έγκυρη η δέσμευση. Παρατηρούμε επίσης πως βασικό θέμα που αποφασίστηκε ήταν ότι οι πιστωτές δεν είχαν υποχρέωση επιμέλειας προς τον εγγυητή να ασκήσουν το δικαίωμα εκποίησης των υποθηκευμένων από τρίτους μετοχών, ούτως ώστε να μην προκληθεί στον εγγυητή ζημιά.
Αποδεχόμαστε τη θέση πως οι εφεσίβλητοι δεν είχαν υποχρέωση να ασκήσουν δικαίωμα συμψηφισμού, όπως πιο πάνω αναφέραμε.
Εν όψει των πιο πάνω, καταλήγουμε πως, αφού δεν είχε εξοφληθεί το παραδεκτά οφειλόμενο ποσό του τρεχούμενου λογαριασμού, ο εφεσείων-εναγόμενος απέτυχε να καταδείξει ότι είχε καλόπιστη υπεράσπιση, ή να εγείρει θέμα που θα έπρεπε να τεθεί υπό κρίση αποκαλύπτοντας τέτοια γεγονότα που θα μπορούσε να κριθούν ως αρκετά για να του δώσουν δικαίωμα να προβάλει υπεράσπιση (δέστε και Trans Middle East Trading v. Tlais (1991) 1 A.A.Δ. 239). H εκκαλούμενη πρωτόδικη απόφαση ήταν ορθή.
Εν όψει των πιο πάνω και όλων των όσων έχουμε αναφέρει σχετικά με το θέμα, η έφεση απορρίπτεται με έξοδα εις βάρος του εφεσείοντα-εναγόμενου.
Δ. Δ. Δ.
/Χ.Π.