CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(2004) 1 ΑΑΔ 1179

Αιτητή

Το Άρθρο 53.4 του Συντάγματος παρέχει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας εξουσία για αναστολή ποινής. Όπως εξηγήθηκε από την Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου στη Δημοκρατία ν. Σαμψών (1991) 1 ΑΑΔ 858, 874 "η αναστολή, όπως ο όρος υποδηλώνει, μεταθέτει, για όσο χρόνο διαρκεί, την ισχύ της δικαστικής απόφασης και μετατοπίζει σε μελλοντικό χρόνο την εκτέλεσή της". Οπότε, "μετά τον τερματισμό της αναστολής της ποινής ..... ενεργοποιείται η ισχύς της δικαστικής απόφασης με όλες τις συνέπειες που ενέχει".

Περί την πιο πάνω έννοια της αναστολής και την επίπτωση από τον τερματισμό της, δεν υπάρχει αμφισβήτηση. Ό,τι στην ουσία προωθεί ο αιτητής, είναι η αντίληψη πως διαφορετικός θα έπρεπε να ήταν ο χειρισμός όταν έθεσε το θέμα της επιδείνωσης της κατάστασης της υγείας του και της ανάγκης να μεταβεί στο εξωτερικό για να υποβληθεί σε εγχείρηση. Επικαλείται αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σε σχέση με το δικαίωμα ζωής και των φυλακισμένων και εισηγείται πως είχε "νόμιμο δικαίωμα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης από την Κυπριακή Δημοκρατία" κατά τη διάρκεια της κράτησής του. Περαιτέρω, πως, κατά άνιση μεταχείριση ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας επέλεξε την αντιμετώπιση του προβλήματος με την άσκηση της εξουσίας του για αναστολή της ποινής αφού περίοδος ιατρικής περίθαλψης σε νοσηλευτικό ίδρυμα στην Κύπρο, κατά τους Κανονισμούς, μετρά ως έκτιση της ποινής. Συζητήθηκαν συναφώς οι διατάξεις του Κεφαλαίου "Ιατρική Περίθαλψη" στους περί Φυλακών (Γενικούς) Κανονισμούς του 1997 (ΚΔΠ 121/97) και έγινε αναφορά στο γεγονός ότι στην Πολιτική ΄Εφεση 11918 (ανωτέρω), όπως σημειώθηκε, δεν χρειάστηκε να εξεταστεί "κατά πόσο το κενό που υφίσταται στη νομοθεσία μας ως προς τη ρύθμιση της ποινής φυλακισμένου ο οποίος νοσηλεύεται στο εξωτερικό, υποθάλπει την παραβίαση του βασικού δικαιώματος της ζωής". Σημειώνω συναφώς πως, κατά τον Κανονισμό 72, η δυνατότητα προσφοράς αναγκαίας θεραπευτικής αγωγής κρατουμένου σε ιδιωτική κλινική, υπό τους όρους που τίθενται, αφορά σε ιδιωτική κλινική η οποία "πρέπει να βρίσκεται μέσα στα όρια της ευρύτερης αστικής περιοχής Λευκωσίας", με τις περαιτέρω προϋποθέσεις "να μήν υπάρχουν σοβαροί λόγοι ασφάλειας για τους οποίους να μην ενδείκνυται η μεταφορά του κρατουμένου σε ιδιωτική κλινική και να υπάρχει διαθέσιμο το αναγκαίο προσωπικό για τη φύλαξη του κρατουμένου στο χώρο νοσηλείας του".

΄Ομως, όπως επισημαίνει ο καθ΄ ου η αίτηση, ήταν ο ίδιος ο αιτητής που ζήτησε αναστολή της ποινής. Συμπλήρωσε χειρογράφως "αίτηση για προεδρική χάρη" αλλά στο κείμενο ρητά αιτείται "όπως βοηθηθώ με αναστολή ποινής για να μεταβώ στον Καναδά....". Με την προσθήκη μάλιστα ότι "τα έξοδα μετάβασης και εγχείρησης θα τα αναλάβω εγώ προσωπικά". Ο αιτητής απαντά πως το δικαίωμα της ζωής, το οποίο ευλόγως εμπλεκόταν ενόψει της σοβαρότητας της κατάστασης της υγείας του, δεν ήταν δυνατό να απεμποληθεί αλλά το κρίσιμο, όπως αντιλαμβάνομαι το θέμα, αφορά στην καθόλου δυνατότητα εξέτασης της αίτησης κάτω από τέτοιες σκοπιές.

Η εξουσία του Δικαστηρίου στο πλαίσιο της αίτησης για Habeas Corpus περιορίζεται στη νομιμότητα της κράτησης [Βλ. Σαμψών (ανωτέρω)] και εδώ τελούμε υπό το δεδομένο ότι η συνέχιση της κράτησης του αιτητή, εν τέλει, ανάγεται στην ίδια την απόφαση του Κακουργιοδικείου για πενταετή φυλάκισή του. Αυτή η ποινή, αφού σαφώς δεν είναι δυνατό να προσμετρηθεί η περίοδος της αναστολής, δεν έχει εκτιθεί και, συνεπώς, [βλ. και το άρθρο 9(1) του περί Φυλακών Νόμου του 1996 Ν. 62(Ι)/96], η συνέχιση της κράτησης του αιτητή, δυνάμει της απόφασης του Κακουργιοδικείου, η οποία βεβαίως δεν είναι διαφοροποιήσιμη, είναι νόμιμη.