ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

20 Ιουλίου, 2004

[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΚΡΟΝΙΔΗΣ, ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ/στές]

v.

Με αγωγή τους οι εφεσίβλητοι ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας ζητούν όπως εκδοθούν διατάγματα ακύρωσης της επ' ονόματι των εφεσειόντων εγγραφής ακινήτων στα χωριά Μαθιάτης και Λυθροδόντας και εγγραφή επ' ονόματι τους των εν λόγω κτημάτων.

Οι εφεσίβλητοι ισχυρίζονται στην Έκθεση Απαίτησης τους ότι τα επίδικα ακίνητα ήταν μέρος της περιουσίας του αποθανόντα το έτος 1897 Χ"Μιχαήλ Χ"Χριστοφή. Στην Έκθεση Υπεράσπισης τους οι εφεσείοντες εγείρουν προδικαστική ένσταση ότι η διαδικασία της αγωγής δεν μπορεί να προχωρήσει γιατί η αγωγή δεν έχει εγερθεί εκ μέρους και για λογαριασμό όλων των κληρονόμων του πιο πάνω αποθανόντα.

Στις 3.12.2002 οι εφεσίβλητοι καταχώρησαν ενδιάμεση αίτηση στην αγωγή με την οποία ζητούν διατάγματα για τροποποίηση του τίτλου της αγωγής διά της προσθήκης ως ενάγουσας αρ. 9 της περιουσίας του αποθανόντα Χ"Μιχαήλ Χ"Χριστοφή διά των διαχειριστών Χαράλαμπου Χ"Θεοδοσίου, Χαράλαμπου Χριστοφόρου και Μυροφόρας Φιλίππου Χριστοδούλου, καθώς επίσης και της Έκθεσης Απαίτησης.

Το πρωτόδικο Δικαστήριο που επιλήφθηκε της αίτησης, αφού άκουσε τις αγορεύσεις των ευπαιδεύτων δικηγόρων των διαδίκων, αποδέχθηκε την αίτηση και εξέδωσε τα αιτούμενα διατάγματα.

Με τρεις λόγους έφεσης οι εφεσείοντες επιδιώκουν την ανατροπή της πρωτόδικης απόφασης.

Ο ευπαίδευτος δικηγόρος των εφεσειόντων ζήτησε λίγες μέρες αναβολή για να μελετήσει το θέμα.

Στη νέα δικάσιμο, στις 20.5.2004, ο δικηγόρος των εφεσειόντων υπέβαλε ότι η αυθεντία Χαρούς (πιο πάνω) δεν τυγχάνει εφαρμογής στην παρούσα υπόθεση γιατί επιτραπείσα τροποποίηση επηρεάζει τους εφεσείοντες-εναγομένους τους οποίους «αναγκάζει να υπερασπισθούν έναντι νέου ενάγοντος», επίσης ότι επηρεάζει τα δικαιώματα τους γιατί «αναγκαστικά θα ανατρέξουμε σε γεγονότα μακρινά, του 1883» αν και ως προς το τελευταίο αναγνώρισε ότι και χωρίς την προσθήκη θα γινόταν αυτή η αναδρομή στο παρελθόν.

Ο δικηγόρος των εφεσιβλήτων υπέβαλε ότι η αυθεντία Χαρούς τυγχάνει εφαρμογής στην παρούσα υπόθεση και η έφεση είναι απορριπτέα προδικαστικά γιατί δεν επηρεάζεται, με την επίδικη ενδιάμεση απόφαση, κανένα ουσιαστικό δικαίωμα των εφεσειόντων.

Στην υπόθεση Χαρούς ο Πικής, Π. (όπως ήταν τότε) εκδίδοντας την απόφαση της πλειοψηφίας αφού ανέλυσε τη νομολογία (Βλέπε: Χάσικος κ.ά. ν. Χαραλαμπίδη (1990) 1 Α.Α.Δ. 389, Christofidou v. Nemitsas and 3 Others (1963) 2 C.L.R. 269, Apak Agro v. Union des Cooperatives (Αρ. 1) (1992) 1 Α.Α.Δ. 1166, Evant Promotions Ltd. κ.ά. ν. Rutman (1997) 1 Α.Α.Δ. 1787 και άλλες) κατέληξε πως «μόνο ενδιάμεσες αποφάσεις που έχουν άμεσες επιπτώσεις στα δικαιώματα των διαδίκων μπορεί να αποτελέσουν το αντικείμενο έφεσης.»

Στην παρούσα υπόθεση η αποδοχή της αίτησης των εφεσιβλήτων από το πρωτόδικο Δικαστήριο για την προσθήκη διαδίκου και συνεπακόλουθα τροποποίηση της Έκθεσης Απαίτησης δεν είναι αφ΄ εαυτής καθοριστική για τα δικαιώματα των εφεσειόντων. Η επίδικη απόφαση δεν έχει οποιεσδήποτε επιπτώσεις σε κανένα δικαίωμα των εφεσειόντων οι οποίοι θα έχουν την ευκαιρία να υπερασπιστούν τις θέσεις τους έναντι όλων των διαδίκων.

Ως εκ τούτου, εφαρμόζοντας τις αρχές που έθεσε η υπόθεση Χαρούς, κρίνουμε ότι με την αποδοχή της αίτησης των εφεσιβλήτων από το πρωτόδικο Δικαστήριο ουδόλως έχουν επηρεαστεί και καθοριστεί τα δικαιώματα των εφεσειόντων, και απορρίπτουμε την έφεση, για το λόγο ότι η απόφαση στην υπό κρίση ενδιάμεση αίτηση δεν είναι εφέσιμη.

Επιδικάζονται κατ΄ έφεση έξοδα υπέρ των εφεσιβλήτων.

Δ. Δ. Δ.

/ΕΠσ