|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2003) 1 ΑΑΔ 1417
23 Οκτωβρίου, 2003
[ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ REFAAT BARQAWI,
Αιτητής,
ν.
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΜΕΣΩ
1. ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ,
2. ΑΡΧΗΓΟΥ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ,
3. ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΕΩΣ,
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Αίτηση Αρ. 105/2003)
Προνομιακά εντάλματα — Habeas Corpus — Αίτηση για έκδοση εντάλματος Habeas Corpus για απελευθέρωση του αιτητή ο οποίος εκρατείτο για σκοπούς απέλασης — Έλεγχος νομιμότητας διατάγματος απέλασης — Εμπίπτει στην αποκλειστική δικαιοδοσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου βάσει του Άρθρου 146 του Συντάγματος και, ως εκ τούτου, δεν μπορεί να ελεχθεί στη δικαιοδοσία έκδοσης προνομιακών ενταλμάτων βάσει του Άρθρου 155.4 του Συντάγματος — Κατά πόσο το διάταγμα κράτησης θα μπορούσε να διακριθεί από το διάταγμα απέλασης έτσι ώστε να μπορούσε ενδεχομένως να ελεγχθεί με την έκδοση εντάλματος Habeas Corpus.
Ο αιτητής υπέβαλε αίτηση για έκδοση προνομιακού εντάλματος Habeas Corpus με στόχο την απελευθέρωσή του από νόμιμη κράτηση στην οποία διατάχθηκε να παραμείνει μέχρι την απέλασή του. Εναντίον του αιτητή είχαν εκδοθεί δύο διατάγματα βάσει του Άρθρου 14 του περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεως Νόμου, Κεφ. 105 (όπως τροποποιήθηκε) ένα απέλασης και άλλο κράτησης.
Το θέμα που απασχόλησε το Ανώτατο Δικαστήριο ήταν το κατά πόσο το διάταγμα κράτησης θα μπορούσε να διακριθεί από το διάταγμα απέλασης έτσι ώστε να μπορούσε ενδεχομένως να ελεγχθεί παρόλον που το διάταγμα απέλασης δεν ελέγχεται στην παρούσα υπόθεση.
Αποφασίστηκε ότι:
Με δεδομένο το διάταγμα απέλασης, δικαιολογείται η κράτηση είτε αυτή απορρέει εγγενώς από το ίδιο το διάταγμα απέλασης, είτε στηρίζεται σε άλλο διακριτό ή ξεχωριστό διάταγμα κράτησης που και αυτό όμως προέρχεται από διοικητική αρχή και φέρει τα εξωτερικά γνωρίσματα νομιμότητας αφού το Άρθρο 11.2(στ) του Συντάγματος επιτρέπει ακριβώς μια τέτοια δυνατότητα.
Το Δικαστήριο δεν έχει εξουσία να εξετάσει το υποβληθέν αίτημα σε αυτή τη δικαιοδοσία.
Η αίτηση απορρίφθηκε.
Αναφερόμενη υπόθεση:
Essa Murad Khlaief (Αρ. 1) (2003) 1 Α.Α.Δ. 1402.
Αίτηση.
Αίτηση από τον αιτητή από την Παλαιστίνη, κρατούμενο στις κεντρικές φυλακές δυνάμει διαταγμάτων κράτησης και απέλασής του βάσει του Άρθρου 14 του Κεφ. 105 προς έκδοση διατάγματος Habeas Corpus με το οποίο να διατάζεται η άμεση απελευθέρωσή του.
Γ. Ερωτοκρίτου, για τον Αιτητή.
Α. Μαππουρίδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας Α΄, για τους Καθ' ων η αίτηση.
Ex-tempore
ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ.: Έχω εξετάσει την αίτηση υπό το φως των εμπεριστατωμένων αγορεύσεων των συνηγόρων οι οποίοι κάλυψαν ό,τι ωφέλημα θα μπορούσε να απασχολήσει και είμαι έτοιμος αμέσως να εκδώσω την απόφαση μου.
Είναι νομίζω προφανές πως το διάταγμα απέλασης ανήκει στη σφαίρα του διοικητικού δικαίου. Επομένως για τον έλεγχο του, αποκλειστική δικαιοδοσία έχει το Ανώτατο Δικαστήριο βάσει του Άρθρου 146 του Συντάγματος. Δεν μπορεί το διάταγμα απέλασης να ελεγχθεί στη δικαιοδοσία της έκδοσης προνομιακών διαταγμάτων, περιλαμβανομένου και του Habeas Corpus, βάσει του Άρθρου 155.4 του Συντάγματος, στην οποία εντάσσεται η παρούσα αίτηση.
Εκείνο που με απασχόλησε ιδιαίτερα, ενόψει και της πρόσφατης απόφασης του Χατζηχαμπή, Δ. στην Essa Murad Khlaief (Αρ. 1) (2003) 1 Α.Α.Δ. 1402, στην οποία έγινε αναφορά, ήταν το κατά πόσο το διάταγμα κράτησης θα μπορούσε να διακριθεί από το διάταγμα απέλασης έτσι ώστε να μπορούσε ενδεχομένως να ελεγχθεί παρόλον που δεν ελέγχεται εδώ το διάταγμα απέλασης.
Βλέπω από τα έγγραφα τα οποία κατέθεσε ο ευπαίδευτος συνήγορος του αιτητή ότι εκδόθηκαν πράγματι στη συγκεκριμένη περίπτωση δύο διατάγματα, ένα απέλασης και άλλο κράτησης. Εκδόθηκαν και τα δύο βάσει του άρθρου 14 του περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεως Νόμου, Κεφ. 105 (όπως τροποποιήθηκε). Δεν χρειάζεται να ερμηνεύσω το εν λόγω άρθρο για να καταλήξω ως προς το κατά πόσο η κράτηση θα πρέπει να θεωρείται ως το αναπόφευκτο επακόλουθο του διατάγματος απέλασης. Κι αυτό διότι εν προκειμένω η διοίκηση δεν ήταν έτσι που το αντιμετώπισε. Δεν διαφεύγει της προσοχής μου ότι στο άρθρο 13 η εκδίωξη κάποιου από την επικράτεια στηρίζεται σε ρύθμιση που διακρίνει μεταξύ της διαταγής να φύγει ο αλλοδαπός και της διαταγής για τον περιορισμό ή την κράτηση του. Ούτε και παραγνωρίζω το άρθρο 29(3) του περί Προσφύγων Νόμου του 2000 (Ν. 6(Ι)/00 όπως τροποποιήθηκε) όπου διακρίνεται το διάταγμα απέλασης από το ενδεχόμενο κράτησης ή μη του αλλοδαπού.
Εκείνο όμως που τελικά έχει σημασία είναι το ότι ούτως ή άλλως, από τη στιγμή που θα πρέπει να θεωρήσω ως δεδομένο το διάταγμα απέλασης και θα παραμείνει έτσι μέχρις ότου ακυρωθεί, αν ακυρωθεί, από αρμόδιο Δικαστήριο στην Αναθεωρητική Δικαιοδοσία, τότε δικαιολογείται η κράτηση είτε αυτή απορρέει εγγενώς από το ίδιο το διάταγμα απέλασης, είτε στηρίζεται σε άλλο διακριτό ή ξεχωριστό διάταγμα κράτησης που και αυτό όμως προέρχεται από διοικητική αρχή και φέρει τα εξωτερικά γνωρίσματα νομιμότητας αφού το Άρθρο 11.2(στ) του Συντάγματος, στο οποίο αναφέρθηκε ο ευπαίδευτος συνήγορος της Δημοκρατίας, επιτρέπει ακριβώς μια τέτοια δυνατότητα.
Καταλήγω ότι το υποβληθέν αίτημα εκφεύγει της εξουσίας μου σε αυτή τη δικαιοδοσία.
Η αίτηση απορρίπτεται.
Η αίτηση απορρίπτεται.