|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2003) 1 ΑΑΔ 1193
19 Σεπτεμβρίου, 2003
[ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΗΣ
PRINTEK DATAFORMS EXPRESS LTD
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 3 ΤΟΥ ΠΕΡΙ
ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ)
ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1964
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ
PRINTEK DATAFORMS EXPRESS LTD ΓΙΑ ΕΝΤΑΛΜΑΤΑ ΤΗΣ
ΦΥΣΕΩΣ CERTIORARI ΚΑΙ PROHIBITION
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΠΑΦΟΥ (ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ Α.Ε.Δ.) ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 24.7.2003 ΣΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΑΡ. 17/2003 ΤΟΥ
ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΠΑΦΟΥ.
Μεταξύ:
PRINTEΚ DATAFORMS EXPRESS LTD,
Αιτήτριας,
ν.
1. Φ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ, ΑΝΩΤΕΡΟ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ
ΔΙΚΑΣΤΗ, ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΠΑΦΟΥ,
2. ΛΟΥΛΑΣ ΜΟΥΝΤΗ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Αίτηση Αρ. 64/2003)
Προνομιακά εντάλματα — Certiorari — Διάταγμα από Ανώτερο Επαρχιακό Δικαστή με το οποίο διορίστηκε προσωρινός εκκαθαριστής (provisional liquidator) σε σχέση με την αιτήτρια εταιρεία — Ακυρώθηκε με Certiorari επειδή (α) ο Ανώτερος Επαρχιακός Δικαστής δεν είχε δικαιοδοσία για έκδοσή του και (β) η αίτηση για διορισμό του προσωρινού εκκαθαριστή είχε υποβληθεί από μέτοχο της εταιρείας.
Εταιρείες — Διάλυση εταιρείας — Αρμοδιότητα Δικαστηρίου να επιληφθεί σχετικής αιτήσεως — Άρθρο 209(1) του περί Εταιρειών Νόμου, Κεφ. 113 — Διάταγμα για διορισμό προσωρινού εκκαθαριστή το οποίο εκδίδεται δυνάμει του Άρθρου 227 του Κεφ. 113 — Δεν εκδίδεται ώστε να καταστεί επιστρεπτέο (The Companies (Winding Up) Rules 1949) — Κατά πόσο υπάρχει δυνατότητα εκδόσεως του πιο πάνω διατάγματος κατόπιν αιτήσεως μετόχου εταιρείας.
Αποφάσεις και διατάγματα — Διάταγμα για διορισμό προσωρινού εκκαθαριστή εταιρείας, δυνάμει του Άρθρου 227 του περί Εταιρειών Νόμου, Κεφ. 113 και παρεμπίπτον διάταγμα — Δικαιοδοσία εκδόσεώς τους — Εφαρμοστέες αρχές.
Με αίτηση που καταχώρησε στο Ανώτατο Δικαστήριο, κατόπιν άδειας, η αιτήτρια εταιρεία ζήτησε ακύρωση με Certiorari του διατάγματος το οποίο είχε εκδοθεί από Ανώτερο Επαρχιακό Δικαστή στο Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου, με το οποίο συγκεκριμένο πρόσωπο είχε διοριστεί σαν προσωρινός εκκαθαριστής σε σχέση με την αιτήτρια εταιρεία. Οι λόγοι που προέβαλε ήταν ότι ο δικαστής ο οποίος εξέδωσε το εν λόγω διάταγμα δεν είχε εξουσία να το εκδώσει. Το μετοχικό κεφάλαιο της εταιρείας είναι τέτοιο που δικαιοδοσία επί της αίτησης για διάλυση της εταιρείας έχει ο Πρόεδρος του Επαρχιακού Δικαστηρίου ενώπιον του οποίου είχε οριστεί και η αίτηση για διάλυση της εταιρείας.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Είναι καθαρό από το Άρθρο 209(1) του περί Εταιρειών Νόμου Κεφ. 113 ότι το μετοχικό κεφάλαιο της εταιρείας καθορίζει την αρμοδιότητα του Δικαστηρίου να επιληφθεί αιτήσεως για διάλυσή της. Το Άρθρο 209(1) προνοεί ότι παρεμπίπτον διάταγμα δύναται να εκδώσει Ανώτερος Επαρχιακός Δικαστής ή Επαρχιακός Δικαστής ανεξάρτητα του αν η διαδικασία δεν θα ήταν της αρμοδιότητάς του. Όμως το διάταγμα για διορισμό προσωρινού εκκαθαριστή το οποίο εκδίδεται δυνάμει του Άρθρου 227 του Κεφ. 113 δεν συνιστά προσωρινό διάταγμα. Έπεται ότι ο Ανώτερος Επαρχιακός Δικαστής ο οποίος εξέδωσε το επίδικο διάταγμα δεν είχε εξουσία να το εκδώσει.
2. Στην προκείμενη περίπτωση το επίδικο διάταγμα είχε ζητηθεί όχι με αίτημα οποιουδήποτε συνεισφορέα ή πιστωτή ή της ίδιας της εταιρείας, όπως προνοεί ο Κανονισμός 32 των αγγλικών θεσμών οι οποίοι έχουν εφαρμογή (The Companies (Winding Up) Rules 1949).
Η αίτηση επιτράπηκε χωρίς έξοδα.
Αίτηση.
Αίτηση από την αιτήτρια εταιρεία για έκδοση διαταγμάτων Certiorari και Prohibition προς ακύρωση του διατάγματος του Ε.Δ. Πάφου ημερομηνίας 24/7/03 (Αίτηση Αρ. 17/03) με το οποίο εγκρίθηκε αίτημα μετόχου της εταιρείας για διορισμό συγκεκριμένου προσώπου ως προσωρινού εκκαθαριστή.
Χρ. Κληρίδης, για τον Αιτητή.
Καμιά εμφάνιση, για την Καθ' ης η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ.: Στις 24.7.2003 εξεδόθη διάταγμα από Ανώτερο Επαρχιακό Δικαστή στο Δικαστήριο Πάφου με το οποίο συγκεκριμένο πρόσωπο διορίστηκε σαν προσωρινός εκκαθαριστής (provisional liquidator) σε σχέση με την εταιρεία που είναι αιτήτρια στην παρούσα αίτηση. Το διάταγμα αυτό εξεδόθη στη βάση αίτησης που είχε καταχωρηθεί ex part ημερ. 14.7.2003 χωρίς να ακουστεί οποιοσδήποτε άλλος από την αιτήτρια η οποία είναι μέτοχος της εταιρείας. Εξεδόθη δε στα πλαίσια αιτήσεως της για διάλυση της εταιρείας η οποία είχε καταχωρηθεί στις 21.5.2003.
Στις 4.8.2003 έδωσα άδεια για καταχώρηση αίτησης προς έκδοση διατάγματος Certiorari που είναι και η ενώπιον μου αίτηση. Η αίτηση αυτή επεδόθη στην καθ΄ης η αίτηση αλλά δεν υπήρξε εμφάνιση εκ μέρους της.
Τα γεγονότα και οι νομικοί λόγοι επί των οποίων βασίζεται η αίτηση αναπαράγουν ουσιαστικά τα όσα αναφέροντο στην αίτηση για παραχώρηση άδειας. Βασικός λόγος στον οποίο στηρίζεται η αίτηση είναι ότι ο δικαστής ο οποίος εξέδωσε το εν λόγω διάταγμα δεν είχε εξουσία να το εκδώσει. Σημειωτέο ότι το μετοχικό κεφάλαιο της εταιρείας είναι τέτοιο που δικαιοδοσία να έχει ο Πρόεδρος του Επαρχιακού Δικαστηρίου ενώπιον του οποίου είχε εξάλλου οριστεί και η αίτηση για διάλυση της εταιρείας και εκκρεμούσε έχοντας τροχιοδρομηθεί η πορεία της.
Ήταν, όπως αντιλαμβάνομαι, κατά τη διάρκεια των θερινών διακοπών που η αίτηση για διορισμό προσωρινού εκκαθαριστή είχε αχθεί ενώπιον Ανώτερου Επαρχιακού Δικαστή για σκοπούς εκδόσεως του εν λόγω διατάγματος.
Είναι καθαρό από το άρθρο 209(1) του περί Εταιρειών Νόμου Κεφ. 113 ότι το μετοχικό κεφάλαιο της εταιρείας καθορίζει την αρμοδιότητα του Δικαστηρίου να επιληφθεί αιτήσεως για διάλυση εταιρείας. Υπάρχει πρόνοια στο άρθρο 209(1) ότι παρεμπίπτον διάταγμα δύναται να εκδώσει Ανώτερος Επαρχιακός Δικαστής ή Επαρχιακός Δικαστής ανεξάρτητα του αν η διαδικασία δεν θα ήταν της αρμοδιότητας αυτού, είναι όμως καθαρό εις το μυαλό μου ότι το διάταγμα για διορισμό προσωρινού εκκαθαριστή το οποίο εκδίδεται δυνάμει του άρθρου 227 του Κεφ. 113 δεν συνιστά προσωρινό διάταγμα που θα μπορούσε να είχε εκδοθεί από δικαστή αλλά απ΄εκείνο που είχε δικαιοδοσία, δηλαδή τον Πρόεδρο του Επαρχιακού Δικαστηρίου. Ο διορισμός προσωρινού εκκαθαριστή συνιστά όχι προσωρινό διάταγμα αλλά διάταγμα που αφορά την όλη διαδικασία της πορείας της αιτήσεως για διάλυση της εταιρείας και αυτό είναι καθαρό τόσο από το άρθρο 227 όσο και από το ρόλο και τις εξουσίες του προσωρινού εκκαθαριστή εφόσον τροχιοδρομείται ουσιαστικά μια πορεία η οποία συνάδει με την προοπτική διάλυσης της εταιρείας.
Είναι η κατάληξη μου λοιπόν ότι ο Ανώτερος Επαρχιακός Δικαστής ο οποίος εξέδωσε το εν λόγω διάταγμα δεν είχε εξουσία να πράξει τούτο και για το λόγο αυτό η προκειμένη είναι αρμόζουσα περίπτωση για να εκδοθεί διάταγμα Certiorari ακυρώνων το διάταγμα το οποίο εξεδόθη. Να παρατηρήσω περαιτέρω σε συνάρτηση και με τα πιο πάνω ότι, όπως επιχειρηματολογεί και ο ευπαίδευτος συνήγορος για την εταιρεία, για το λόγο ακριβώς ότι το διάταγμα διορισμού προσωρινού εκκαθαριστή δεν είναι ενδιάμεσο διάταγμα εις τη συνήθη πορεία των πραγμάτων το οποίο να εκδίδεται δυνάμει άλλων εξουσιών του δικαστηρίου εδώ τίθεται θέμα επιστρεπτέου διατάγματος αυτού όπως ορίστηκε το παρόν διάταγμα, τοσούτο μάλλον αφού η διαδικασία εκδόσεως του όπως καθορίζεται στους σχετικούς κανονισμούς και στη νομολογία, και αναφέρομαι ιδιαίτερα στους αγγλικούς θεσμούς οι οποίοι έχουν εφαρμογή The Company (Winding Up) Rules 1949 και στην αγγλική νομολογία, είναι ότι το διάταγμα αυτό δεν εκδίδεται ώστε να καταστεί επιστρεπτέο παρά μόνο με εξ αρχής επιβεβαίωση στη δυνατότητα εκδόσεως του.
Ο Κανονισμός 32(1) των εν λόγω Κανονισμών ρυθμίζει το θέμα και η νομολογία εξυπακούει ουσιαστικά τη σύμφωνη γνώμη όλων των εμπλεκομένων.
Αυτό με οδηγεί στο δεύτερο λόγο για τον οποίο το εκδοθέν διάταγμα θα πρέπει να ακυρωθεί εφόσον ο Κανονισμός 32 προνοεί ότι το διάταγμα εκδίδεται, όπως αναφέρει, ". upon the application of a creditor, or of a contributory, or of the Company, .". Στην προκειμένη περίπτωση το διάταγμα εζητήθηκε όχι με αίτημα οποιουδήποτε συνεισφορέα ή πιστωτή ή της ίδιας της εταιρείας, αλλά από μέτοχο. Και για το λόγο αυτό λοιπόν δεν υπήρχε εξουσία στο δικαστήριο να εγκρίνει το αίτημα και να διορίσει προσωρινό εκκαθαριστή. Η δε νομολογία εδέχθη ότι εκτός αν η εταιρεία η ίδια ζητά τον διορισμό, θα πρέπει να υπάρχει και δική της συγκατάθεση, εκτός στις εξαιρετικές περιπτώσεις που δεν συντρέχουν οπωσδήποτε στην προκειμένη περίπτωση. Δεν χρειάζεται να αναφερθώ ιδιαίτερα σε αυτή τη νομολογία την οποία έχει παραθέσει ενώπιον μου ο κ. Κληρίδης, καταλήγω δε ότι και στα πλαίσια του άρθρου 32(1) ο διορισμός προσωρινού εκκαθαριστή με αίτημα μετόχου και όχι ενός από τα πρόσωπα τα οποία αναφέρονται στο άρθρο ήταν έξω από τη δικαιοδοσία του δικαστηρίου.
Άλλοι λόγοι που αναφέρονται στην αίτηση δεν θα με απασχολήσουν. Το διάταγμα που εξεδόθη στις 24.7.2003 ακυρώνεται. Δεν θα υπάρξει διαταγή για έξοδα.
Η�αίτηση επιτρέπεται χωρίς έξοδα.