|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2003) 1 ΑΑΔ 986
4 Ιουλίου, 2003
[ΠΙΚΗΣ, Π., ΚΑΛΛΗΣ, ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ/στές]
1. ΑΝΤΡΗ ΙΩΑΚΕΙΜ,
2. ΕΛΣΑ ΙΩΑΚΕΙΜ,
Εφεσείουσες,
ν.
ΛΑΪΚΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΛΤΔ (ΑΡ. 2),
Εφεσιβλήτων.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 11446)
Δικαιοδοσία Δικαστηρίων — Εξουσία Επαρχιακού Δικαστή να εκδίδει απόφαση σε αγωγή στην οποία «εκάτερος των διαδίκων παραλείπει να εμφανισθή κατά την ακρόαση της αγωγής», παρά το ότι το υπό αμφισβήτηση ποσό ή η αξία της επίδικης διαφοράς υπερβαίνει την ανατιθέμενη σ' αυτόν δικαιοδοσία — Ο περί Δικαστηρίων Νόμος 1960 (Ν. 14/60), Άρθρο 22(4)(α)(ββ).
Ο περί Δολίων Μεταβιβάσεων (Ακύρωση) Νόμος, Κεφ. 62 — Η δυνάμει του Κεφ. 62 διαδικασία είναι αυτόνομη διαδικασία που κατατάσσεται στην κατηγορία των αγωγών.
Η εφεσίβλητη-αιτήτρια Τράπεζα (η Τράπεζα) η οποία είχε εξασφαλίσει απόφαση, μεταξύ άλλων και της εφεσείουσας 1 για ποσό Λ.Κ.40.463,25, καταχώρησε αίτηση, δυνάμει του περί Δολίων Μεταβιβάσεων (Ακύρωση) Νόμου, Κεφ. 62, για ακύρωση της μεταβίβασης κτήματός της επ' ονόματι της θυγατέρας της εφεσείουσας 2. Οι εφεσείουσες δεν εμφανίσθηκαν κατά τη δικάσιμο. Η αίτηση έγινε αποδεκτή, ακυρώθηκε η μεταβίβαση και διατάχθηκε η επανεγγραφή του κτήματος στο όνομα της εφεσείουσας 1.
Οι εφεσείουσες άσκησαν έφεση αμφισβητώντας τη δικαιοδοσία του πρωτόδικου Δικαστηρίου να εκδικάσει την επίδικη αίτηση επειδή η αξία του επίδικου θέματος ήταν στην κλίμακα Λ.Κ.25.000 - 50.000. Υποστήριξαν ότι σύμφωνα με το Άρθρο 22(3)(α) του περί Δικαστηρίων Νόμου 1960 (Ν. 14/60) η αίτηση έπρεπε να είχε παραπεμφθεί ενώπιον Ανώτερου Επαρχιακού Δικαστή για εκδίκαση αντί ενώπιον Επαρχιακού Δικαστή.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Η εισήγηση των εφεσειουσών παραγνωρίζει το εδάφιο 4(α)(ββ) του Άρθρου 22 του Νόμου 14/60, το οποίο παρέχει και σε Επαρχιακό Δικαστή εξουσία να εκδίδει απόφαση σε οποιαδήποτε αγωγή στην οποία «εκάτερος των διαδίκων παραλείπει να εμφανισθή κατά την ακρόαση της αγωγής» έστω και αν το ποσό ή η αξία της επίδικης διαφοράς υπερβαίνει τη δικαιοδοσία του.
2. Η δυνάμει του Κεφ. 62 διαδικασία είναι αυτόνομη διαδικασία που κατατάσσεται στην ευρύτερη κατηγορία των αγωγών.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα.
Αναφερόμενη υπόθεση:
Ιωακείμ κ.ά. ν. Λαϊκής Κυπριακής Τράπεζας Λτδ (Αρ. 1) (2003) 1 Α.Α.Δ. 198.
Έφεση.
Έφεση από τις εναγόμενες κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας που δόθηκε στις 17/6/02 (Αρ. Αγωγής 5564/00) με την οποία παρασχέθηκαν, ερήμην τους, οι θεραπείες τις οποίες ζήτησε η ενάγουσα Τράπεζα - ακύρωση της μεταβίβασης κτήματος στο χωριό Φοινί από την εναγόμενη 1 στην εναγόμενη 2 και επανεγγραφή αυτού στο όνομα της εναγόμενης 1 - καθώς και για ποσό Λ.Κ.40.463,25 πλέον τόκους, οφειλόμενο προς την Τράπεζα.
Α. Μαθηκολώνης, για τις Εφεσείουσες.
Α. Ζαχαρίου, για τους Εφεσίβλητους.
Cur. adv. vult.
ΠΙΚΗΣ, Π.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Π. Καλλής.
ΚΑΛΛΗΣ, Δ.: Την 2.2.2001 εκδόθηκε στην Αγωγή 5564/2000 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας, απόφαση υπέρ της εφεσίβλητης-ενάγουσας και εναντίον, μεταξύ άλλων, και της εφεσείουσας 1 Άντρης Ιωακείμ για ποσό Λ.Κ.40.463,25 με τόκο προς 9% από 1.10.2000 μέχρι εξοφλήσεως. Η τελευταία ήταν ιδιοκτήτρια «ισογείου δωματίου και αυλής» στο χωριό Φοινί της Επαρχίας Λεμεσού (το επίδικο κτήμα). Όπως φάνηκε από πιστοποιητικό έρευνας ακίνητης ιδιοκτησίας του Κτηματολογίου, η εφεσείουσα 1 είχε μεταβιβάσει - στις 25.7.2000 - το επίδικο κτήμα, δυνάμει δωρεάς, στην θυγατέρα της Έλσα Ιωακείμ, εφεσείουσα 2.
Στις 16.5.2002 η εφεσίβλητη καταχώρησε αίτηση, δυνάμει του περί Δολίων Μεταβιβάσεων (Ακύρωση) Νόμου, Κεφ. 62, για ακύρωση της πιο πάνω μεταβίβασης του επίδικου κτήματος και επανεγγραφή του στο όνομα της εφεσείουσας 1.
Η αίτηση επιδόθηκε στις δύο εφεσείουσες. Οι τελευταίες δεν εμφανίσθηκαν κατά τη δικάσιμο. Έτσι στις 17.6.2002 εκδόθηκε ερήμην τους απόφαση με την οποία το Πρωτόδικο Δικαστήριο παρέσχε στην Τράπεζα τις πιο πάνω δύο θεραπείες που ζήτησε - ακύρωση της μεταβίβασης και επανεγγραφή του κτήματος στο όνομα της εφεσείουσας 1.
Στις 29.7.2002 ο δύο εφεσείουσες άσκησαν έφεση. Μοναδικός λόγος της έφεσης είναι η έλλειψη δικαιοδοσίας του Πρωτόδικου Δικαστηρίου να εκδικάσει την αίτηση αφού το αντικείμενο της υπερέβαινε το ποσό των Λ.Κ.25,000.- και συνάμα το όριο της δικαιοδοσίας Επαρχιακού Δικαστή.
Ο ευπαίδευτος συνήγορος των εφεσειουσών μας παρέπεμψε στο άρθρο 22(3) (α) του Περί Δικαστηρίων Νόμου 1960 (Ν 14/60) σύμφωνα με το οποίο ο Επαρχιακός Δικαστής «έχει αρμοδιότητα να ακούει και αποφασίζει για οποιαδήποτε αγωγή στην οποία το αμφισβητούμενο ποσό ή η αξία της επίδικης διαφοράς δεν υπερβαίνει τις εικοσιπέντε χιλιάδες λίρες». Είναι προφανές - συνέχισε - όπως προκύπτει και από την αίτηση της εφεσίβλητης, αλλά και από τα υπόλοιπα Δικόγραφα τα οποία είναι κατατεθειμένα στο φάκελο της υπόθεσης ότι η αξία του επίδικου θέματος είναι στην κλίμακα των Λ.Κ.25.000 - 50.000 με αποτέλεσμα το πρωτόδικο Δικαστήριο να μην είχε δικαιοδοσία εκδίκασης της επίδικης αίτησης. Σύμφωνα με το πιο πάνω άρθρο 22(3)(α) - συμπλήρωσε - η αίτηση έπρεπε να είχε παραπεμφθεί ενώπιον Ανώτερου Επαρχιακού Δικαστή για εκδίκαση.
Η πιο πάνω εισήγηση παραγνωρίζει το εδάφιο (4)(α)(ββ) του πιο πάνω άρθρου 22 του Νόμου 14/60. Το παραθέτουμε:
«(4) Παρά τας διατάξεις οιουδήποτε άλλου νόμου και παρά το ότι το υπό αμφισβήτησιν ποσόν ή η αξία της επιδίκου διαφοράς υπερβαίνει την ανατιθεμένην εις αυτόν δικαιοδοσίαν, Ανώτερος Επαρχιακός Δικαστής ή Επαρχιακός Δικαστής θα έχη εξουσία-
(α) να εκδίδη απόφασιν εις οιανδήποτε αγωγήν εν τη οποία-
(αα) ...........................................................................................
(ββ) εκάτερος των διαδίκων παραλείπει να εμφανισθή κατά την ακρόασιν της αγωγής.»
Στην παρούσα υπόθεση, όπως προελέχθη, και οι δύο εφεσείουσες παρέλειψαν να εμφανισθούν κατά την ακρόαση της αίτησης. Με ενδιάμεση απόφαση μας, που εκδόθηκε στα πλαίσια της παρούσας έφεσης, στις 24.2.2003 (Ιωακείμ κ.ά. ν. Λαϊκής Κυπριακής Τράπεζας Λτδ (Αρ. 1) (2003) 1 Α.Α.Δ. 198 - απόφαση Νικήτα, Δ.) έχουμε αποφανθεί ότι η δυνάμει του πιο πάνω Κεφ. 62 διαδικασία είναι αυτόνομη διαδικασία που κατατάσσεται στην ευρύτερη κατηγορία των αγωγών. Εφόσον η αίτηση ισοδυναμεί με αγωγή κρίνουμε ότι τυγχάνει εφαρμογής το πιο πάνω εδάφιο (4) (α) (ββ) του άρθρου 22. Έπεται πως ο Επαρχιακός Δικαστής είχε εξουσία να επιληφθεί της αίτησης ανεξάρτητα από την αξία της επίδικης διαφοράς. Κατά συνέπεια η έφεση πρέπει ν' απορριφθεί.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
Η�έφεση απορρίπτεται με έξοδα.