|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2003) 1 ΑΑΔ 163
17 Φεβρουαρίου, 2003
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ, ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ/στές]
ΧΡΙΣΤΑΚΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ,
ΕΦΕΣΕΙΩΝ,
v.
ΠΑΝΑΓΗ ΠΑΝΤΕΛΗ,
Εφεσιβλήτου.
(Πoλιτική Έφεση Αρ. 10794)
Δεδικασμένο — Διακοπή της διαδικασίας (discontinuance) — Θεσμοί Πολιτικής Δικονομίας, Δ.15, θ.1 — Απόρριψη της αγωγής μετά την απόσυρσή της από τον ενάγοντα — Επιφέρει τη λύση της διαφοράς και καθιστά το αγώγιμο δικαίωμα θέμα δεδικασμένο.
Δεδικασμένο — Η ταυτότητα του συμφέροντος και η ταυτότητα διαδίκων συνιστούν προϋπόθεση για τη στοιχειοθέτηση δεδικασμένου.
Ο εφεσείων καταχώρισε αγωγή αξιώνοντας:
α) Ποσό £2.310 ως αμοιβή για ανόρυξη διάτρησης νερού στο κτήμα του εφεσίβλητου και,
β) Διαζευκτικά, το ίδιο ποσό ως αποζημιώσεις για παράβαση συμφωνίας με την οποία είχε διευθετηθεί πλήρως προηγούμενη αγωγή μεταξύ των διαδίκων και η απαίτηση και ανταπαίτηση απορρίφθηκαν με διαταγή όπως η κάθε πλευρά επωμιστεί τα δικά της έξοδα.
Ο συνήγορος του εφεσίβλητου ήγειρε ζήτημα δεδικασμένου της αξίωσης.
Αποφασίστηκε ότι:
Το συμπέρασμα του πρωτόδικου Δικαστηρίου, πως η απόσυρση της απαίτησης και ανταπαίτησης και η εν συνεχεία απόρριψή τους από το Δικαστήριο, δημιουργεί δεδικασμένο, είναι ορθό. Η καταχώριση της υπό εξέταση αγωγής δεν ήταν τίποτε άλλο παρά επανακαταχώριση ουσιαστικά της προηγούμενης αγωγής, η οποία όχι μόνο αποσύρθηκε από τον εφεσείοντα αλλά και δηλώθηκε πως είχε, μαζί με την ανταπαίτηση, διευθετηθεί.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Kypreos v. Kypreos (1984) 1 C.L.R. 565,
Γαβριήλ κ.ά. ν. Αγαπίου (1998) 1 Α.Α.Δ. 1868.
Έφεση.
Έφεση από τον ενάγοντα κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας που δόθηκε στις 27/4/00 (Αρ. Αγωγής 5532/97) με την οποία απέρριψε την απαίτηση του στην αγωγή για το λόγο ότι υπήρχε δικαστικό δεδικασμένο από την αποσυρθείσα και απορριφθείσα πρώτη αγωγή του ιδίου ενάγοντα, υπ' αρ. 3112/94.
Δ. Λαμπίδης και Α. Ευτυχίου, για τον Εφεσείοντα.
Χρ. Ταραμουντάς, για τον Εφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ.: Στις 6.4.94 ο εφεσείων - ενάγων καταχώρισε εναντίον του εφεσίβλητου-εναγόμενου την αγωγή 3112/94, στην οποία απαιτούσε ποσό £2.310, ως συμφωνηθείσα αμοιβή για την ανόρυξη διάτρησης νερού στο κτήμα του εφεσίβλητου. Στις 23.5.95, όταν η αγωγή ήταν ορισμένη για ακρόαση, οι δικηγόροι των διαδίκων δήλωσαν στο Δικαστήριο πως οι πελάτες τους είχαν καταλήξει σε νέα συμφωνία με αποτέλεσμα το διακανονισμό της αγωγής. Οι όροι της νέας συμφωνίας δηλώθηκαν στο δικαστήριο, και καταγράφηκαν στο πρακτικό. Η δήλωση του δικηγόρου του εφεσείοντα κατέληγε ως εξής:
«Με την πιο πάνω διευθέτηση διευθετείται πλήρως η παρούσα υπόθεση και αποσύρεται με διαταγή όπως η κάθε πλευρά επωμιστεί τα δικά της έξοδα.»
Ο δικηγόρος του εφεσίβλητου επιβεβαίωσε τη διευθέτηση και προχώρησε στην απόσυρση της ανταπαίτησης του πελάτη του.
Το πρακτικό του Δικαστηρίου καταλήγει:
«Ενόψει των πιο πάνω αφού έχει σημειωθεί η συμφωνία των διαδίκων ενώπιον του Δικαστηρίου, απαίτηση και ανταπαίτηση απορρίπτονται με διαταγή όπως η κάθε πλευρά επωμιστεί τα δικά της έξοδα.»
Στις 16.5.97 ο εφεσείων καταχώρισε την αγωγή Αρ.5532/97 αξιώνοντας:
α. Ποσό £2.310 ως αμοιβή για ανόρυξη διάτρησης νερού στο κτήμα του εφεσίβλητου και,
β. Διαζευκτικά, το ίδιο ποσό ως αποζημιώσεις για παράβαση συμφωνίας ημερ. 23.5.95 (δηλαδή τη συμφωνία όπως δηλώθηκε στο Δικαστήριο την πιο πάνω ημερομηνία στην αγωγή 3112/94.
Η ακρόαση στη νέα αγωγή προχώρησε και περατώθηκε με τη μαρτυρία των διαδίκων. Ο δικηγόρος του εφεσίβλητου ήγειρε ζήτημα δεδικασμένου της αξίωσης στη δεύτερη αγωγή, με την εισήγηση πως η ίδια αξίωση είχε εγερθεί στην πρώτη αγωγή, δηλαδή την 3112/94, η οποία αφού αποσύρθηκε ως διευθετηθείσα απορρίφθηκε από το Δικαστήριο.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο αποδέχθηκε την εισήγηση του δικηγόρου του εφεσίβλητου. Διαπίστωσε πως από τη μαρτυρία που είχε προσκομιστεί ενώπιον του, αλλά και από την ίδια τη διατύπωση της απαίτησης στην υπό συζήτηση αγωγή, η αξίωση στην τελευταία ήταν η ίδια με την πρώτη αγωγή, η οποία, μαζί με την ανταπαίτηση του εφεσίβλητου είχαν αποσυρθεί και ακολούθως απορριφθεί από το Δικαστήριο. Στην απόφαση του ο πρωτόδικος δικαστής κάνει αναφορά στη νομολογία, σε ότι αφορά την ερμηνεία και λειτουργία της Δ.15 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας, όπως έχει ευθυγραμμιστεί στις υποθέσεις Kypreos v. Kypreos (1984) 1 C.L.R. 565 και Γαβριήλ κ.ά. ν. Αγαπίου (1998) 1 Α.Α.Δ. 1868 για να καταλήξει στο ορθό συμπέρασμα πως η απόσυρση της απαίτησης και ανταπαίτησης, και η εν συνεχεία απόρριψη τους από το Δικαστήριο, δημιουργεί δεδικασμένο. Η καταχώριση της δεύτερης, της υπό εξέταση αγωγής, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά επανακαταχώριση ουσιαστικά της πρώτης αγωγής, η οποία όχι μόνο αποσύρθηκε από τον εφεσείοντα αλλά και δηλώθηκε πως είχε, μαζί με την ανταπαίτηση, διευθετηθεί.
Κρίνουμε πως η έφεση εναντίον της πιο πάνω απόφασης του πρωτόδικου δικαστηρίου είναι ολωσδιόλου αβάσιμη και απορρίπτεται με έξοδα.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.