|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2003) 1 ΑΑΔ 70
27 Ιανουαρίου, 2003
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΚΑΛΛΗΣ, ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ/στές]
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ,
Εφεσείων,
v.
ΝΕΟΚΛΗΣ Ν. ΘΩΜΑ ΛΤΔ,
Εφεσιβλήτων.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 11165)
Έφεση ― Εκτίμηση αξιοπιστίας μάρτυρα ― Ανάγεται στην αρμοδιότητα του πρωτόδικου Δικαστηρίου ― Εισήγηση κατ' έφεση ότι είναι εσφαλμένη ή αδικαιολόγητη πρέπει να υποστηρίζεται με πολυ πειστικά επιχειρήματα ― Αν ήταν εύλογα επιτρεπτό στο πρωτόδικο Δικαστήριο να κάμει τα ευρήματα τα οποία έκαμε σε σχέση με την αξιοπιστία το Εφετείο δεν επεμβαίνει.
Ευρήματα Δικαστηρίου ― Σε υπόθεση τροχαίου ατυχήματος το Δικαστήριο βρήκε ότι το αυτοκίνητο είχε καταστραφεί ολοσχερώς ― Το εύρημα αυτό δεν υποστηριζόταν από την προσαχθείσα μαρτυρία ― Διατάχθηκε επανεκδίκαση.
Εφετείο ― Παρατηρήσεις Εφετείου ― Το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν στηρίχθηκε σε ασφαλές βάθρο όταν δέχθηκε ως αξία αυτοκινήτου που καταστράφηκε, για σκοπούς αποζημιώσεων, την τιμή αγοράς του, δυνάμει συμφωνίας ενοικιαγοράς.
Το αυτοκίνητο των εφεσιβλήτων-εναγόντων υπέστη ζημιές όταν, ενώ οδηγείτο από τον εφεσείοντα-εναγόμενο, ενεπλάκη σε δυστύχημα. Το εν λόγω αυτοκίνητο το είχε δώσει στον εφεσείοντα ο αντιπρόσωπος των εφεσιβλήτων. Οι εφεσίβλητοι πώλησαν το αυτοκίνητο και εισέπραξαν ποσό £1.000. Οι εφεσίβλητοι κίνησαν αγωγή για αποζημιώσεις. Το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν αποδέχθηκε τη μαρτυρία του εφεσείοντος ότι αιτία του ατυχήματος ήταν το αναπόφευκτο δυστύχημα. Το Δικαστήριο έκρινε ότι ο εφεσείων απέτυχε να αποσείσει την αμέλεια με την οποία ήταν εκ πρώτης όψεως επιφορτισμένος και εξέδωσε απόφαση προς όφελος των εφεσιβλήτων και εναντίον του εφεσείοντος για ποσό £4.882 πλέον νόμιμο τόκο και έξοδα. Το εν λόγω ποσό αντιπροσώπευε την διαφορά της αξίας του αυτοκινήτου κατά τον αμέσως προ του δυστυχήματος χρόνο και της πώλησής του.
Ο εφεσείων εφεσίβαλε την απόφαση προσβάλλοντας το συμπέρασμα του πρωτόδικου Δικαστηρίου αναφορικά με την αξιοπιστία του, το συμπέρασμα με το οποίο κρίθηκε ότι το επίδικο αυτοκίνητο καταστράφηκε ολοσχερώς και τέλος το συμπέρασμα με το οποίο κρίθηκε ότι η αξία του επίδικου αυτοκινήτου κατά τον αμέσως προ του δυστυχήματος χρόνο ανέρχετο στο ποσό των £5.882.
Αποφασίστηκε ότι:
Η διαπίστωση του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι το αυτοκίνητο καταστράφηκε ολοσχερώς έρχεται σε αντίθεση με την προσαχθείσα μαρτυρία. Η μαρτυρία αυτή ήταν η μαρτυρία των Μ.Υ. 2 και Μ.Υ. 3, οι οποίοι είχαν αγοράσει το αυτοκίνητο μετά που αυτό είχε επιδιορθωθεί από τους πρώτους αγοραστές οι οποίοι είχαν πληρώσει για την αγορά του το ποσό των £1.000 που αναφέρεται ανωτέρω. Έπεται ότι αναφορικά με το θέμα των αποζημιώσεων επιβάλλεται η επανεκδίκαση της υπόθεσης.
Η έφεση επιτράπηκε μερικώς με ½ των εξόδων υπέρ του εφεσείοντος. Διατάχθηκε επανεκδίκαση. Τα έξοδα ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου και τα έξοδα της επανεκδίκασης θα είναι έξοδα δίκης.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Morris v. C.W. Martin & Sons Ltd [1965] 2 All E.R. 725,
Sakellarides v. PapaSavva a.o. (1966) 1 C.L.R. 259,
Imam v. PapaCostas (1968) 1 C.L.R. 207,
Charalambides v. Yiangos Hjisoteriou & Son a.o. (1975) 1 C.L.R. 269,
Ιωακείμ ν. Ιωαννίδη (1991) 1 Α.Α.Δ. 996,
Fereos Ltd v. Martin Brothers Tobacco Company Inc. (1997) 1 A.A.Δ. 378,
Λαζούρας ν. Σεργίου (1999) 1 A.A.Δ. 500,
Ματθαίου ν. Βέης (1993) 1 Α.Α.Δ. 391,
Αντωνίου ν. Μάρκου (1992) 1 Α.Α.Δ. 591.
Έφεση.
Έφεση από τον εναγόμενο κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού που δόθηκε στις 27/7/01 (Αρ. Αγωγής 4947/98), με την οποία επιδικάσθηκε προς όφελος των εναγόντων και εναντίον του ποσό £4.882 για αμελή οδήγηση του αυτοκινήτου ιδιοκτησίας των εναγόντων με αποτέλεσμα την εμπλοκή του σε δυστύχημα από το οποίο υπέστη ζημιές.
Μ. Ιωάννου, για τον Εφεσείοντα.
Τ. Χριστοφόρου προσωπικά και εκ μέρους Α. Νεοκλέους.
Cur. adv. vult.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Π. Καλλής.
ΚΑΛΛΗΣ, Δ.: Οι ενάγοντες-εφεσίβλητοι (οι εφεσίβλητοι) ήταν ιδιοκτήτες του αυτοκινήτου με αρ. εγγραφής ΕΝΤ 879 (το επίδικο αυτοκίνητο). Ο Αλέξης Θωμά (Μ.Ε.1) είναι μέτοχος και αντιπρόσωπος των εφεσιβλήτων. Στις 22.2.1998 υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία σε στρατόπεδο της περιοχής Κόρνου. Είχε μαζί του το επίδικο αυτοκίνητο. Το έδωσε στον εφεσείοντα-εναγόμενο (ο εφεσείων) για να πάει στη Λευκωσία. Ενώ οδηγείτο από τον τελευταίο ενεπλάκει σε δυστύχημα και υπέστη ζημιές. Στην αγωγή των εφεσιβλήτων για αποζημιώσεις επίδικα θέματα ήταν η ευθύνη για τις ζημιές και η έκταση τους. Το Πρωτόδικο Δικαστήριο δεν δέχθηκε την εκδοχή του εφεσείοντα που σχετιζόταν με τις συνθήκες παράδοσης του επίδικου αυτοκινήτου και τις συνθήκες του δυστυχήματος. Ο εφεσείων ισχυρίσθηκε ότι το δυστύχημα ήταν αναπόφευκτο γιατί είχε χάσει τις αισθήσεις του λόγω επίθεσης από έντομο. Με βάση την αξιολόγηση της μαρτυρίας το Πρωτόδικο Δικαστήριο κατέληξε στις ακόλουθες διαπιστώσεις:
Οι εφεσίβλητοι κατά την 21 με 22.2.98 ήταν οι ιδιοκτήτες του αυτοκινήτου με αριθμό εγγραφής ΕΝΤ 879 το οποίο αγόρασαν έναντι του ποσού των £6.800. Στις 21.2.98 το αυτοκίνητο βρισκόταν νομίμως στην κατοχή του Αλέξη Θωμά (Μ.Ε.1) ο οποίος κατά το χρόνο εκείνο υπηρετούσε τη θητεία του στην Εθνική Φρουρά. Ο Μ.Ε.1 τελούσε σε εργασιακή σχέση με τους εφεσίβλητους. Στις 21.2.98 ο εφεσείων, ο οποίος επίσης υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία στο ίδιο στρατόπεδο με τον Μ.Ε.1, ζήτησε από τον Μ.Ε.1 να του δανείσει το αυτοκίνητο. Αρχικά ο Μ.Ε.1 αρνήθηκε όμως αργότερα μετά από επίμονες παρακλήσεις του εφεσείοντα και αφού ο εφεσείων ανέλαβε την ευθύνη να αποκαταστήσει τις οποιεσδήποτε ζημιές τυχόν προκληθούν στο αυτοκίνητο του παρέδωσε τα κλειδιά του αυτοκινήτου. Το πιο πάνω αυτοκίνητο κατά το πρωινό της 22/2/98 και ενώ βρισκόταν στην κατοχή του εφεσείοντα καταστράφηκε ολοσχερώς μετά από δυστύχημα στο οποίο ενεπλάκη ο εφεσείων. Το δυστύχημα οφείλετο στο γεγονός ότι ο εφεσείων έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου αφού κτύπησε προηγουμένως στη διαχωριστική νησίδα και κατέληξε σε αυλάκι του δρόμου που οδηγούσε. Ο εφεσείων δεν διευθέτησε τις ζημιές του αυτοκινήτου κατά παράβαση της συμφωνίας του με τον Μ.Ε.1. Η αξία του αυτοκινήτου κατά τον αμέσως προ του δυστυχήματος χρόνο ανέρχετο στο ποσό των £5.882. Οι εφεσίβλητοι μετά το δυστύχημα, προς μετριασμό της ζημιάς τους, πώλησαν το αυτοκίνητο στην εταιρεία Six Stars Motor Agency Ltd και εισέπραξαν ποσό £1000. Έτσι η πραγματική ζημιά των εφεσιβλήτων μειώθηκε στο ποσό των £4.882. Ο εφεσείων δεν πλήρωσε κανένα ποσό στους εφεσίβλητους. Όταν ο Μ.Ε.1 παρέδινε το αυτοκίνητο στον εφεσείοντα ενεργούσε ως αντιπρόσωπος των εφεσιβλήτων.
Σε σχέση με την νομική πτυχή το Πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε ότι αιτία αγωγής είναι «αφενός παράβαση της συμφωνίας σύστασης παρακαταθήκης εν ευρεία εννοία εκ μέρους του εναγομένου αφετέρου δε το αστικό αδίκημα της αμέλειας του εναγομένου». Ακολούθως το Πρωτόδικο Δικαστήριο αναφέρθηκε στα άρθρα 109 και 110 του περί Συμβάσεων Νόμου, Κεφ. 149 και στην υπόθεση Morris v. C.W. Martin & Sons Ltd [1965] 2 All E.R. 725, 731. Έκρινε ότι «μετατίθεται στους ώμους του εναγομένου το βάρος να αποδείξει ότι δεν βαρύνεται με οιονδήποτε βαθμό αμέλειας για την καταστροφή του αυτοκινήτου». Αφού υπέδειξε ότι ο εφεσείων «δεν έγινε πιστευτός από το δικαστήριο κατ' αυτό τον τρόπο κατέρρευσε και η υπεράσπιση του αναπόφευκτου δυστυχήματος». Τέλος έκρινε ότι ο εφεσείων απέτυχε «να αποσείσει την αμέλεια με την οποία ήταν εκ πρώτης όψεως επιφορτισμένος».
Ως αποτέλεσμα των πιο πάνω διαπιστώσεων και συμπερασμάτων του το Πρωτόδικο Δικαστήριο εξέδωσε απόφαση προς όφελος των εφεσιβλήτων και εναντίον του εφεσείοντος για ποσό της τάξεως των £4.882 πλέον νόμιμο τόκο πλέον έξοδα.
Η έφεση.
Έχουν διατυπωθεί 14 λόγοι έφεσης. Κατά την ακρόαση της έφεσης ο κ. Ιωάννου, εκ μέρους του εφεσείοντα, δήλωσε ότι οι βασικοί λόγοι έφεσης είναι οι υπ' αρ. 1, 3 και 11. Θεωρούμε επομένως ότι οι υπόλοιποι λόγοι της έφεσης έχουν εγκαταλειφθεί.
Αρχίζουμε με το λόγο 11 της έφεσης. Στρέφεται κατά της απόρριψης της μαρτυρίας του εφεσείοντα. Ο κ. Ιωάννου υποστήριξε ότι «οι λόγοι τους οποίους το Πρωτόδικο Δικαστήριο επικαλέσθηκε προκειμένου να απορρίψει τη μαρτυρία του εφεσείοντα ως αναξιόπιστη δεν δικαιολογούν το επίδικο συμπέρασμα».
Παραθέτουμε την επίδικη προσέγγιση:
«Αντίθετα ο εναγόμενος άφησε αρνητικές εντυπώσεις στο Δικαστήριο. Η μαρτυρία του ήταν διάτρητη από αντιφάσεις, ασάφειες και ανακρίβειες. Μου δημιούργησε την εντύπωση μάρτυρα που προσπαθούσε με κάθε τρόπο να παραποιήσει την αλήθεια. Επίσης μέρος της μαρτυρίας του έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη μαρτυρία του Μ.Υ.4.
Αναφέρω μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα των αντιφάσεων και ασαφειών στις οποίες περιέπεσε:
(α) Ενώ αρχικά ανέφερε ότι όταν παραλάμβανε το αυτοκίνητο ο Μ.Ε.1 του ανέφερε ότι το αυτοκίνητο ήταν δικό του κατά την αντεξέταση του είπε ότι δεν του έκαμε ακριβώς τέτοια δήλωση αλλά κατάλαβε ότι ήταν δικό του μέσα από συζητήσεις που είχαν στη διάρκεια που ήταν μαζί στο στρατόπεδο αφήνοντας αδιευκρίνιστο ποιές ήταν αυτές οι συζητήσεις και τί είχε λεχθεί σ' αυτές για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το αυτοκίνητο ήταν του Μ.Ε.1.
(β) Ενώ αρχικά η θέση του ήταν ότι δεν έχασε τις αισθήσεις του από την επίθεση του εντόμου όταν του υπεδείχθη ότι στην παράγραφο 19(β) της υπεράσπισης του αναφέρεται ότι έχασε τις αισθήσεις του είπε ότι δεν ήταν ολική απώλεια αλλά μερική προφανώς για να δικαιολογήσει το γεγονός ότι δεν κρατήθηκε στο νοσοκομείο για νοσηλεία.
(γ) Ενώ αρχικά ανέφερε ότι το δυστύχημα ήταν αναπόφευκτο και γι' αυτό δεν του προσάφθηκε κατηγορία, κατά την αντεξέταση του δέχθηκε ότι κατηγορήθηκε για το δυστύχημα αλλά η εισαγγελία απέσυρε την υπόθεση και δεν πήγε σε δίκη. Σε κατοπινό στάδιο δέχθηκε ότι παρουσιάστηκε ενώπιον του Δικαστηρίου και η υπόθεση απεσύρθη στην παρουσία του.
(δ) Παρά το ότι ήταν η θέση του ότι δεν έκαμε οποιαδήποτε εκτίμηση των ζημιών του αυτοκινήτου γιατί γνώριζε ότι αυτές θα πληρωθούν από την ασφαλιστική εταιρεία, σε κατοπινό στάδιο είπε ότι προσπάθησε να μάθει ποιές ήταν οι ζημιές του αυτοκινήτου αλλά αυτό στάθηκε αδύνατο.
(ε) Ο ισχυρισμός του ότι είχε οδηγήσει προηγουμένως το αυτοκίνητο 5-6 φορές, τον αριθμό των οποίων αύξησε σε 7-8 κατά την αντεξέταση του έμεινε μετέωρος αφού τέτοιος ισχυρισμός δεν υπεβλήθη στον Μ.Ε.1 ή στον Μ.Ε.2 κατά την αντεξέταση τους και έτσι ελλείψει οποιασδήποτε δικαιολογίας γι' αυτή την παράλειψη δεν μπορώ να τον λάβω υπόψη.
Περαιτέρω ο ισχυρισμός του εναγομένου ότι επρόκειτο για αναπόφευκτο δυστύχημα καταρρίπτεται από τη μαρτυρία του Μ.Υ.4 ο οποίος άφησε πολύ θετικές εντυπώσεις στο Δικαστήριο και τον κρίνω ως αξιόπιστο και ειλικρινή. Ο ισχυρισμός του περί δήθεν 'τσιμπήματος' εντόμου προφανώς μέλισσας κρίνεται ως εκ των υστέρων σκέψη του για αποφυγή των συνεπειών του δυστυχήματος αφού για πρώτη φορά τον προέβαλε όταν έδινε κατάθεση στον Μ.Υ.4 μόλις στις 8.5.98 δηλαδή πέραν των δύο μηνών από το δυστύχημα και όχι 3-4 μέρες μετά από αυτό που ήταν η εκδοχή του ότι έδωσε κατάθεση. Επίσης η θέση του ότι δεν θυμόταν να υπήρχε αστυνομικός στο νοσοκομείο που είχε μεταφερθεί αντικρούεται από την εκδοχή του Μ.Υ.4 ότι είδε τον εναγόμενο στο νοσοκομείο και του ανέφερε ως αιτία του δυστυχήματος ότι κτύπησε στη διαχωριστική νησίδα και ανατράπηκε χωρίς να του αναφέρει τη μέρα εκείνη οτιδήποτε για έντομο.
Για όλους τους πιο πάνω λόγους που έχω αναφέρει πιο πάνω απορρίπτω την μαρτυρία του εναγομένου ως αναξιόπιστη. Δέχομαι μόνο τη θέση του ότι παρέλαβε το επίδικο αυτοκίνητο στις 21.2.98 ενώ το δυστύχημα έγινε στις 22.2.98. Οι ημερομηνίες αυτές δεν αμφισβητήθηκαν από το συνήγορο των εναγόντων.»
Η αξιολόγηση της μαρτυρίας, καθώς έχει νομολογηθεί, ανήκει στο Πρωτόδικο Δικαστήριο το οποίο είχε την ευκαιρία να ακούσει και παρακολουθήσει τους μάρτυρες ενώ κατέθεταν ενώπιον του. Έχει, επίσης, νομολογηθεί ότι εναπόκειται στο διάδικο ο οποίος αμφισβητεί ευρήματα του Πρωτόδικου Δικαστηρίου, που σχετίζονται με την αξιοπιστία των μαρτύρων, να ικανοποιήσει το Εφετείο ότι το εύρημα είναι εσφαλμένο (Sakellarides v. PapaSavva and Another (1966) 1 C.L.R. 259, 261, 262, Imam v. PapaCostas (1968) 1 C.L.R. 207, 208 και Charalambides v. Yiangos Hjisoteriou & Son and Others (1975) 1 C.L.R. 269, 277). Η εισήγηση κατ' έφεση πως η γενομένη εκτίμηση της αξιοπιστίας είναι εσφαλμένη ή αδικαιολόγητη πρέπει να υποστηρίζεται με πολύ πειστικά επιχειρήματα (Ιωακείμ ν. Ιωαννίδη (1991) 1 Α.Α.Δ. 996, 998 και Fereos Ltd v. Martin Brothers Tobacco Company Inc. (1997) 1 A.A.Δ. 378, 383). Αν ήταν εύλογα επιτρεπτό στο Πρωτόδικο Δικαστήριο να κάμει τα ευρήματα τα οποία έκαμε σε σχέση με την αξιοπιστία το Εφετείο δεν επεμβαίνει (Charalambides, πιο πάνω, σελ. 277 και Λαζούρας ν. Σεργίου (1999) 1 A.A.Δ. 500).
Έχουμε εξετάσει προσεκτικά το σχετικό μέρος της εκκαλούμενης απόφασης. Δεν έχουμε πεισθεί ότι παρέχεται περιθώριο επέμβασης μας. Οι λόγοι τους οποίους έχει επικαλεσθεί το Πρωτόδικο Δικαστήριο για την απόρριψη της μαρτυρίας του εφεσείοντα, εξεταζόμενοι στο σύνολό τους, δικαιολογούν το επίδικο συμπέρασμα του. Ο σχετικός λόγος της έφεσης δεν ευσταθεί και απορρίπτεται.
Ο κ. Ιωάννου, στη διάρκεια της αγόρευσης του, δέχθηκε ότι αν επικυρωθεί το εύρημα του Πρωτόδικου Δικαστηρίου, που σχετίζεται με την αξιοπιστία του εφεσείοντα, επικυρώνεται και η κατάληξη του που σχετίζεται με το θέμα της ευθύνης του εφεσείοντα. Εν όψει της επικύρωσης του σχετικού ευρήματος απομένει να εξεταστούν οι λόγοι έφεσης 1 και 3 που σχετίζονται με το θέμα των αποζημιώσεων.
Ο λόγος 1 της έφεσης στρέφεται κατά του συμπεράσματος του Πρωτόδικου Δικαστηρίου με το οποίο κρίθηκε ότι το επίδικο αυτοκίνητο καταστράφηκε ολοσχερώς. Ο κ. Ιωάννου υπέβαλε ότι η πιο πάνω διαπίστωση βρίσκεται σε αντίθεση με την προσαχθείσα μαρτυρία. Ο κ. Ιωάννου αναφέρθηκε στη μαρτυρία της υπεράσπισης σύμφωνα με την οποία το επίδικο αυτοκίνητο πωλήθηκε από τους εφεσίβλητους στην εταιρεία Six Stars Ltd έναντι του ποσού των £1000, η οποία αφού το επιδιόρθωσε το πώλησε εις την Ορεοζήλη Ηρακλέους (Μ.Υ.2) έναντι του ποσού των Λ.Κ.4.000. Η τελευταία πώλησε το αυτοκίνητο στην εταιρεία Fairways Ltd για το ποσό των Λ.Κ.3.100 η οποία στη συνέχεια το πώλησε στην τιμή των Λ.Κ.3.400 (βλ. μαρτυρία Μ.Υ.3).
Η μαρτυρία για την τιμή πώλησης του αυτοκινήτου μετά την επιδιόρθωση του δόθηκε από τους Μ.Υ.2 και 3 οι οποίοι κρίθηκαν αξιόπιστοι. Εφόσον το Πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε ως αξιόπιστη τη μαρτυρία των Μ.Υ.2 και 3 ο κ. Ιωάννου διερωτήθηκε «με ποιό τρόπο το Δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το αυτοκίνητο καταστράφηκε ολοσχερώς».
Έχουμε εξετάσει τη μαρτυρία η οποία σχετίζεται με την αξία πώλησης του επίδικου αυτοκινήτου μετά το δυστύχημα. Έχουμε την άποψη πως το συμπέρασμα του Πρωτόδικου Δικαστηρίου περί ολοσχερούς καταστροφής του αυτοκινήτου δεν ήταν το αποτέλεσμα της αξιολόγησης και εκτίμησης του συνόλου της μαρτυρίας που είχε προσαχθεί. Το Πρωτόδικο Δικαστήριο παρέλειψε να αναφερθεί στη μαρτυρία των Μ.Υ.2 και 3 και να την συμπεριλάβει στους προβληματισμούς του. Επομένως, όπως ήταν και η θέση του κ. Ιωάννου, επιβάλλεται η επανεκδίκαση της υπόθεσης επί του θέματος των αποζημιώσεων (βλ. Ματθαίου ν. Βέης (1993) 1 Α.Α.Δ. 391 και Αντωνίου ν. Μάρκου (1992) 1 Α.Α.Δ. 591).
Για τους πιο πάνω λόγους θεωρούμε ότι το ζήτημα των αποζημιώσεων πρέπει να επανεκδικαστεί.
Ο τρίτος λόγος της έφεσης στρέφεται κατά του συμπεράσματος του Πρωτόδικου Δικαστηρίου με το οποίο κρίθηκε ότι η αξία του επίδικου αυτοκινήτου «κατά τον αμέσως προ του δυστυχήματος χρόνο ανέρχετο στο ποσό των £5.882». Ο κ. Ιωάννου υποστήριξε ότι αυτό το συμπέρασμα δεν συνάδει με την προσαχθείσα μαρτυρία.
Αυτό το θέμα χάνει τη σημασία του πλέον δεδομένου ότι η αξία του αυτοκινήτου πριν το δυστύχημα συναρτάται προς εύρημα ολοσχερούς καταστροφής του αυτοκινήτου. Υπάρχει εν πάση περιπτώσει ένα ζήτημα που θέλουμε να επισημάνουμε. Το Πρωτόδικο Δικαστήριο δέχθηκε ως αξία του αυτοκινήτου την τιμή αγοράς του δυνάμει συμφωνίας ενοικιαγοράς. Θεωρούμε ότι αυτό το βάθρο θα ήταν ανασφαλές και θα στοιχειοθετούσε λόγο παρέμβασης μας.
Η έφεση επιτυγχάνει μερικώς. Επιδικάζεται υπέρ του εφεσείοντα το ½ των εξόδων της έφεσης. Διατάσσεται επανεκδίκαση ως ανωτέρω από άλλο Δικαστή του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού. Τα έξοδα ενώπιον του Πρωτόδικου Δικαστηρίου και τα έξοδα της επανεκδίκασης θα είναι έξοδα δίκης.
Η έφεση επιτρέπεται μερικώς με ½ των εξόδων υπέρ του εφεσείοντος. Διατάσσεται επανεκδίκαση. Τα έξοδα ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου και τα έξοδα της επανεκδίκασης θα είναι έξοδα δίκης.