ΓΙΑ ΑΔΕΙΑ ΟΠΩΣ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΟΥΝ ΑΙΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ CERTIORARI ΚΑΙ PROHIBITION ΔΥΝΑΜΕΙ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

Λ. Παπαφιλίππου, για τους Αιτητές.

«(α) Το Δικαστήριο που εξέδωσε το δεύτερο διατακτικό του διατάγματος ημ. 26.9.2003 στην αγωγή αρ. 13787/02 εστερείτο δικαιοδοσίας και/ή αρμοδιότητας και/ή ενήργησε καθ΄ υπέρβαση ή κατάχρηση της δικαιοδοσίας και εξουσίας του διότι εξέδωσε σε ενδιάμεση αίτηση διάταγμα που ισχύει στο διηνεκές και/ή χωρίς να περιορίσει τον χρόνο ισχύος του χωρίς μάλιστα να προηγηθεί η ακρόαση της αγωγής σε κανονική ακροαματική διαδικασία.

(β) Το δεύτερο διατακτικό του διατάγματος του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας ημ. 26.9.2003 στην αγωγή 13787/02 αποτελεί προφανές νομικό σφάλμα αναγνωρίσιμο στην όψη της διαδικασίας διότι:

(ι) το άρθρο 4(1) του περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 6 περιορίζει την εξουσία του Δικαστηρίου να εκδίδει ενδιάμεσο διάταγμα που να ισχύει μέχρι την έκδοση τελεσίδικης απόφασης στην αγωγή ή στην διάρκεια που εκκρεμεί η εκτέλεση δικαστικής απόφασης.

(ιι) το άρθρο 4(2) του περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 6 παρέχει εξουσία στο Δικαστήριο να εκδώσει το εκεί προβλεπόμενο διάταγμα για την περίοδο που προσδιορίζει το ίδιο το διάταγμα ή μέχρι νεωτέρας διαταγής του Δικαστηρίου.

(ιιι) τα άρθρα 5 και 7 του περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 6 δεν παρέχουν στο Δικαστήριο εξουσία να εκδώσει διάταγμα ως το δεύτερο διατακτικό του διατάγματος ημ. 26.9.2003 στην αγωγή αρ. 13787/02.

Η απόφαση του Δικαστηρίου δεν είναι το συντεταγμένο διάταγμα - ("drawn up order"), αλλά η πλήρης απόφαση, περιλαμβανομένου και του σκεπτικού της. Η συντεταγμένη, ή/και καταχωρημένη - ("drawn up" ή "entered") - απόφαση δεν αποτελεί το πλήρες πρακτικό - ("record"). Δεν υπάρχει ορισμός του όρου 'απόφαση', αλλά, εν πάση περιπτώσει, δεν μπορεί να περιορίζεται στην καταχωρημένη και/ή συντεταγμένη - ("drawn up") - διαταγή του Δικαστηρίου.»

«Η αίτηση βασίζεται στον περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμο, Κεφ. 6 άρθρα 4, 5, 7 και 9 στον περί Δικαστηρίων Νόμο 14/60, άρθρο 32, στο Κεφ. 113, άρθρο 141, στους Θεσμούς Πολιτικής Δικονομίας Δ.48 θθ.1-9, στο άρθρο 31 του Συντάγματος, τη Νομολογία και στις Γενικές και Συμφυείς Εξουσίες του Δικαστηρίου.

Όσο αφορά το άρθρο 32 του Νόμου 14/60 και αυτό έτυχε κατ΄ επανάληψη εξέτασης από το Ανώτατο Δικαστήριο.

(α) Ο αιτητής πρέπει να ικανοποιήσει το Δικαστήριο ότι εγείρεται κάποιο σοβαρό θέμα προς εκδίκαση κατά τη δίκη.

(β) Υπάρχει πιθανότητα ο ενάγων να δικαιούται σε θεραπεία.

(γ) Θα είναι δύσκολο ή αδύνατο να αποδοθεί πλήρης δικαιοσύνη σε μεταγενέστερο στάδιο αν δεν εκδοθεί το αιτούμενο διάταγμα.

Τελικά αν ικανοποιούνται οι πιο πάνω προϋποθέσεις το Δικαστήριο θα πρέπει να αποφασίσει κατά πόσο είναι δίκαιο ή πρόσφορο να εκδώσει το αιτούμενο διάταγμα.

Σε σχέση με τις προϋποθέσεις που τίθενται από το άρθρο 32 του Νόμου 14/60 πρέπει να λεχθεί ότι αναφορικά με την (α) προϋπόθεση έχει ερμηνευθεί ότι δεν περιλαμβάνει οτιδήποτε πέραν της κατάδειξης μιας συζητήσιμης υπόθεσης με βάση τα δικόγραφα και με τη (β) προϋπόθεση ότι η ύπαρξη πιθανότητας να δικαιούται ο ενάγων σε θεραπεία αναφέρεται σε κάτι περισσότερο από απλή δυνατότητα, αλλά ταυτόχρονα, κάτι πολύ λιγότερο από το ισοζύγιο των πιθανοτήτων, που είναι το επίπεδο απόδειξης αστικής υπόθεσης. Αναμένεται από τον αιτητή να καταδείξει ότι έχει μια ορατή δυνατότητα επιτυχίας.

Το τρίτο κριτήριο - προϋπόθεση - όπως φαίνεται κι από την επιφύλαξη του άρθρου 32(1) του Νόμου 14/60 και όπως εξηγήθηκε στις πιο πάνω αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου, είναι το κατά πόσο 'θα είναι δύσκολο ή αδύνατο ν΄ απονεμηθεί πλήρης δικαιοσύνη σε μεταγενέστερο στάδιο' αν δεν δοθεί το αιτούμενο διάταγμα και ο αιτητής επιτύχει τελικά στην αγωγή του. Μια περίπτωση που μπορεί να εμπίπτει σ΄ αυτή την προϋπόθεση είναι εκείνη κατά την οποία ο ενάγων δεν θα μπορεί να αποζημιωθεί καθότι θα είναι αδύνατος ο υπολογισμός τυχόν αποζημιώσεων που θα δικαιούται. Αντίθετα, εκεί που η ζημιά μπορεί να υπολογιστεί, έστω και με κάποια δυσκολία, τότε δεν θεωρείται ανεπανόρθωτης φύσης και γι΄ αυτό δεν μπορεί να ευσταθήσει ο ισχυρισμός ότι το Δικαστήριο δεν θα είναι σε θέση να αποδώσει πλήρη δικαιοσύνη. Άλλη περίπτωση είναι όταν αν δεν εκδοθεί το προσωρινό διάταγμα θα είναι αδύνατη η ικανοποίηση, λόγω της κακής οικονομικής κατάστασης του εναγομένου, τυχόν απόφασης που θα εκδοθεί υπέρ του ενάγοντα.

.................................. ....

Έχοντας υπόψη όλα τα πιο πάνω και χωρίς ν΄ αποφασίζω οτιδήποτε επί των επιδίκων θεμάτων της αγωγής και πάντοτε έχοντας υπ΄ όψη τις αιτούμενες με την αγωγή θεραπείες υπό στοιχεία (Α) και (Β) και τα αιτούμενα διατάγματα είμαι της γνώμης ότι οι δύο πρώτες προϋποθέσεις που θέτει το άρθρο 32 του Ν 14/60 ικανοποιούνται.

Αναφορικά με την τρίτη προϋπόθεση εις την μελέτη του κ. Γ. Κωνσταντίνιδη, Ανώτερου Δικαστού, όπως ήτο τότε, 'Η εξουσία των Δικαστηρίων για την έκδοση Παρεμπίπτοντων Διαταγμάτων στην Κύπρο' που δημοσιεύτηκε στο CORPUS DE JURE CYPRII του Συμβουλίου Νομικών Σπουδών, Τεύχος 1, 1987 σελ. 212 αναφέρονται τ΄ ακόλουθα:

'Βασικός παράγοντας για την απόφαση αναφορικά με το αν η έκδοση του διατάγματος είναι απαραίτητη για να καταστεί δυνατή ή για να διευκολυνθεί η απονομή δικαιοσύνης, είναι το κατά πόσο, στην περίπτωση που θα επιτύγχανε τελικά ο ενάγοντας, θα ήταν αρκετή για την κατοχύρωση των δικαιωμάτων του η επιδίκαση αποζημιώσεων. Αν η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι καταφατική, η έκδοση παρεμπίπτοντος διατάγματος για την παρεμπόδιση της ισχυριζόμενης ζημιογόνας συμπεριφοράς του εναγομένου, κάτω από κανονικές συνθήκες, δεν θα είναι απαραίτητη. Πρέπει όμως να σημειωθεί ότι η επιδίκαση αποζημιώσεων θα μπορεί να κριθεί ότι αποτελεί επαρκή θεραπεία στις περιπτώσεις που η φύση της υπόθεσης επιτρέπει δίκαιο υπολογισμό της ζημιάς που θα ήταν ενδεχόμενο να υποστεί ο ενάγοντας αν δεν εκδιδόταν το διάταγμα. Αν αυτός ο υπολογισμός είναι δύσκολος ή αδύνατος, στον ίδιο βαθμό θα είναι δύσκολη ή αδύνατη η απονομή πλήρους δικαιοσύνης σε μεταγενέστερο στάδιο.'

Εις την παρ. 15(δ) της ένστασης γίνεται λόγος δι΄ αποδοχή των αιτητών εις την αύξηση του κεφαλαίου λόγω της συμπεριφοράς τους και συγκεκριμένα λόγω του ότι στη συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου ημερ. 10.12.02, βλ. Τεκμ. 41, εγκρίθηκε ομόφωνα η παράταση χρόνου για εκδήλωση ενδιαφέροντος συμμετοχής εις την αύξηση του κεφαλαίου μέχρι 31.1.03. Όπως όμως φαίνεται από το τεκμήριο 40 αυτό έγινε στα πλαίσια διαβουλεύσεων και προσπαθειών εξεύρεσης συμβιβασμού. Εν συνεχεία στην επιστολή ημερ. 19.12.02 του δικηγόρου των αιτητών, μέρος του τεκμ. 41, παρ. 10 αναφέρεται διατί έγινε η συμφωνία δια παράταση του χρόνου ως ανωτέρω.

Συνεπώς φαίνεται ότι η κατάσταση των πραγμάτων δεν είναι όπως την παρουσιάζουν οι καθ΄ ων η αίτηση στην παρ. 15(δ) της ένστασης.

Εις την Χριστοφή Κούνουνας ν. C & A SIMONOS LTD, Πολ. Εφ. 11077/13.9.02 ο κ. Νικολαϊδης, Δ. εις τη σελ. 9 αναφέρει:

Έχοντας υπόψη όλα τα πιο πάνω είναι η απόφαση μου ότι ικανοποιούνται και οι τρεις προϋποθέσεις του άρθρου 32 του Ν 14/60.

Αφού δε σταθμίζω κάθε σχετικό παράγοντα υπό τις περιστάσεις και προκειμένου περαιτέρω να διατηρηθεί η κατάσταση κατά την οποία προέκυψε η διαφορά κρίνω ότι είναι ορθό και δίκαιο να εκδοθούν τα διατάγματα υπό στοιχεία (Α) και (Γ) όχι όμως τα υπό στοιχεία (Β) και (Δ) λόγω της γενικότητας των, αλλά διά λόγους που καλύπτονται απο τα διατάγματα (Α) και (Γ).

Δια όλους τους πιο πάνω λόγους εκδίδονται διατάγματα ως η αίτηση ημερ. 6.2.03 παρ. (Α) και (Γ). Οι αιτούμενες θεραπείες (Β) και (Δ) απορρίπτονται.

Τα έξοδα ν΄ ακολουθήσουν το αποτέλεσμα και να είναι εις βάρος των καθ΄ ων η αίτηση ως θα υπολογισθούν από τον Πρωτοκολλητή και πληρωθούν εις το τέλος της αγωγής.»