|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2003) 1 ΑΑΔ 583
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική ΄Εφεση Αρ. 11196)
21 Απριλίου, 2003
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΚΑΛΛΗΣ, ΚΡΑΜΒΗΣ Δ/στές]
ΜΑΡΙΟΣ ΚΟΥΤΣΟΚΟΥΜΝΗΣ
Εφεσείοντας/Ενάγοντας
ν.
ΜΙΧΑΛΗ ΖΗΝΩΝΟΣ
Εφεσιβλήτου/Εναγομένου
--------------
Α. Ευτυχίου για τον εφεσείοντα.
Ο εφεσίβλητος εμφανίζεται αυτοπροσώπως.
--------------
Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου
θα δοθεί από τον Δικαστή Κωνσταντινίδη
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ:
Το πρωτόδικο δικαστήριο απέρριψε την αγωγή του εφεσείοντα για το ποσό των £10.000 γιατί, όπως διαπιστώθηκε, έλειπε παντελώς το προσδιορισμένο ως υπόβαθρό της. Κατά την ειδική οπισθογράφηση του κλητηρίου εντάλματος το ποσό«αντιπροσωπεύει την αξία ενός γραμματίου ημερομηνίας 30/9/1998 συνήθους και/ή κοινού τύπου και/ή έγγραφης αναγνώρισης χρέους και/η ομόλογο οφειλής χρέους και/η διαφορετικά ονομαζόμενο έγγραφο το οποίο έκδοσεν, απεδέχθει, υπόγραψεν και παρέδωσεν ο Εναγόμενος, προς τον Ενάγοντα, για το ποσό των ΛΚ. 10.000.- πλέον τόκους προς 8% το χρόνο από την ημερομηνία εκδόσεως του η οποία είναι η 30/9/1998 έναντι καλού και νομίμου ανταλλάγματος πληρωτέον σε διαταγή του Ενάγοντος.».
Εν τούτοις το έγγραφο που προσκομίστηκε ως αφ΄ εαυτού ενσωματώνον το αγώγιμο δικαίωμα, δεν συγκέντρωνε τα νομοθετικώς τιθέμενα χαρακτηριστικά όσων θα ήταν δυνατό να αποτελέσουν αυθύπαρκτη και αυτοτελή αιτία αγωγής. Δεν ήταν, δηλαδή, για τους λόγους που εξηγήθηκαν, ούτε "γραμμάτιο συνήθους τύπου" ενόψει των προνοιών του άρθρου 78 του περί Συμβάσεων Νόμου Κεφ. 149 ούτε "κοινού τύπου" ή "ομόλογο οφειλής χρέους" ως αντιστοιχούν προς το προβλεπόμενο από το άρθρο 83 του περί Συναλλαγματικών Νόμου, Κεφ. 262. Ενώ, παράλληλα, η "γραπτή αναγνώριση χρέους", όση αποδεικτική δύναμη και αν θα μπορούσε να έχει στο πλαίσιο αξίωσης για οφειλόμενο χρέος, δεν συνιστούσε "βάση αγωγής".
Δεν αμφισβητεί ο εφεσείων τις διαπιστώσεις του πρωτόδικου δικαστηρίου αναφορικά με τις ελλείψεις που εντοπίστηκαν και τη σημασία τους. Ούτε την ορθότητα της κατάληξης στην έκταση που αυτή ήταν συναρτημένη προς τα πιο πάνω. Θα σημειώναμε συναφώς τις υποθέσεις Λαϊκή Κυπριακή Τράπεζα (Χρηματοδοτήσεις) Λτδ ν. Κώστας Σταύρου Κωνσταντίνου κ.α. Πολιτική ΄Εφεση 10783 ημερομηνίας 26.9.01 και Λαϊκή Κυπριακή Τράπεζα (Χρηματοδοτήσεις) Λτδ ν. Ανδρέα Κωνσταντίνου κ.α. Πολιτική ΄Εφεση 11220 ημερομηνίας 20.12.02 στις οποίες ακριβώς απορρίφθηκε η αγωγή επειδή ήταν δομημένη αποκλειστικά σε ενοικιαγορά ενώ ό,τι προέκυψε ήταν δάνειο, ακάλυπτο ως αιτία αγωγής από την έκθεση απαιτήσεως. (Βλ. επίσης την Κλείτος Χριστοδούλου ν. Πανίκου Μιχαηλίδη Πολ. ΄Εφεση 10099 ημερομηνίας 16.12.99).
Οι λόγοι έφεσης έχουν στη βάση τους την αντίληψη πως το πρωτόδικο δικαστήριο παρέλειψε να δει πως, εκτός των άλλων, η αξίωση ήταν στηριγμένη και σε "έγγραφο". Αυτό επαγόταν, κατά την εισήγηση, την εισαγωγή ως διαζευκτικής αιτίας αγωγής συμφωνίας μεταξύ των διαδίκων για την πληρωμή του ποσού. Οπότε διανοιγόταν η δυνατότητα εξέτασης της δοσοληψίας στην ουσία της, στη βάση της μαρτυρίας που είχε προσαχθεί. Επικαλείται συναφώς ο εφεσείων τη νομολογία σύμφωνα με την οποία, κατά τον προσδιορισμό της εμβέλειας των εγγράφων προτάσεων, πέρα από το κατ΄ισχυρισμόν νομικό αποτέλεσμα όπως αυτό εξειδικεύεται, μετρά και το όποιο νομικό αποτέλεσμα τα γεγονότα σε αυτές εξ αντικειμένου δικαιολογούν. (Βλ. Re Vandervell΄s Trusts (No. 2) (1974) 3 All ER 205, Drane v. Evangelou (1978) 2 All ER 437, Stylianou v. Papacleovoulou (1983) 1 CLR 542
).O εφεσίβλητος χειρίστηκε την υπόθεσή του αυτοπροσώπως και οι ισχυρισμοί του αφορούν στην εξ αρχής θέση του, επιπρόσθετα τότε προς την αμφισβήτηση της φύσης του εγγράφου ως αιτίας αγωγής, πως ουδέν όφειλε στον εφεσείοντα και πως υπήρξε το θύμα εξαπάτησης.
Δεν διαπιστώνουμε αιτία παρέμβασης. Δεν ήταν στηριγμένη σε "συμφωνία" η αγωγή. Η ειδική οπισθογράφηση του κλητηρίου δεν αναφέρεται σε οποιοδήποτε γεγονός ως θεμελιώνον την αξίωση. Δεν προσδιορίζει οτιδήποτε ως περιεχόμενο "συμφωνίας" και εξαντλείται σε όσα έχουμε μεταφέρει. Ο διαζευκτικός χαρακτηρισμός "έγγραφο" δεν προσθέτει οτιδήποτε στα προηγούμενα. Η πραγματικότητα ήταν πως η αγωγή ήταν αποκλειστικά στηριγμένη σε αγώγιμο δικαίωμα από το ίδιο το έγγραφο ενόψει της φύσης του και η προσθήκη της φράσης που επικαλείται ο εφεσείων "ή διαφορετικά ονομαζόμενο έγγραφο" δεν του προσδίδει φύση εγγράφου αυτοτελώς ενσωματώνοντος αιτία αγωγής. Η έφεση απορρίπτεται. Επιδικάζονται υπέρ του εφεσίβλητου τα πραγματικά του έξοδα.
Γ. Κωνσταντινίδης, Δ.
Π. Καλλής, Δ.
Α. Κραμβής, Δ.
/ΜΣι.C:\My Documents\2003\part1\11196.doc