|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 11251
ΕΝΩΠΙΟΝ: ΑΡΤΕΜΙΔΗ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ, ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗ, ΔΔ.
Μεταξύ:
A.A. PILOTTOS LTD
Εφεσείοντες
και
ΛΑΚΗ ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗ
Εφεσίβλητου
10 Φεβρουαρίου 2003
Για τους Εφεσείοντες: κ. Α. Ποιητής.
Για τον Εφεσίβλητο: κα Λ. Γεωργιάδου.
Αρτεμίδης, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει
ο Δικαστής Δ. Χατζηχαμπής.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Η έφεση προσβάλλει απόφαση του ευπαιδεύτου Προέδρου του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας με την οποία απορρίφθηκε αγωγή της Εφεσείουσας εταιρείας εναντίον του Εφεσίβλητου. Η αγωγή βασίζετο σε συμφωνία των μερών το Σεπτέμβριο 1992 για την πώληση από τον Εφεσίβλητο στην Εφεσείουσα δύο καταστημάτων για £28.000 με άμεση παράδοση και με υποχρέωση πληρωμής του τιμήματος και άμεσης ακόλουθης μεταβίβασης το 1994. Αναφέρεται επίσης στην έκθεση απαίτησης ότι η Εφεσείουσα εξόφλησε τις £28.000 το 1994 αλλά τα καταστήματα δεν της μεταβιβάσθησαν. Στην παράγραφο 4 αναφέρονται τα εξής:
«Οι ενάγοντες επληροφορήθησαν από τον εναγόμενο ότι τα καταστήματα ήσαν ιδιοκτησία του αδελφού του εναγομένου Νίκου Πετροπουλάκη, ο οποίος ήταν κάτοικος Αφρικής και ότι ο εναγόμενος δεν είχε οποιαδήποτε δυσκολία ή νομικό κώλυμα για να του τα μεταβιβάσει.»
Η απαίτηση της Εφεσείουσας ήταν για επιστροφή των £28.000 (άλλη διαζευκτική απαίτηση για £80.000 ως αποζημιώσεις εγκατελείφθη κατά την έναρξη της ακρόασης).
Ο Εφεσίβλητος στην υπεράσπιση του, πέραν προδικαστικής ένστασης για δεδικασμένο σε προηγούμενη αγωγή, ισχυρίσθηκε ότι ο ίδιος δεν είχε οποιαδήποτε συμβατική σχέση ή υποχρέωση με την Εφεσείουσα εφ΄όσον δεν ήταν ο ίδιος αλλά ο αδελφός του, ο οποίος ήταν και ο ιδιοκτήτης των καταστημάτων, που συμφώνησε με την Εφεσείουσα, ο ίδιος ενεργούσε δε απλώς ως πληρεξούσιος αντιπρόσωπος του αδελφού του σε σχέση με τα εν λόγω καταστήματα και μάλιστα ευθύς εξ αρχής πληροφόρησε την Εφεσείουσα για τούτο. Επίσης, ότι η συμφωνία ήταν για £38.000 και όχι £28.000, επληρώθησαν δε £28.000. Περαιτέρω ισχυρισμοί ως προς την αποτελεσματικότητα της συμφωνίας δεν θα μας απασχολήσουν. Κατά τα λοιπά, ο Εφεσίβλητος αρνείτο τους ισχυρισμούς της Εφεσείουσας.
Κατά την ακρόαση της υπόθεσης ο Εφεσίβλητος δεν εμφανίσθηκε, παρά μόνο μετά που ο ουσιαστικός μάρτυρας της Εφεσείουσας, ο διευθυντής της, έδωσε τη μαρτυρία του χωρίς βέβαια να αντεξετασθεί, αναφέροντας ότι επρόκειτο για προφορική συμφωνία και ότι του είχε μεν λεχθεί από τον Εφεσίβλητο ότι τα καταστήματα ήσαν εγγεγραμμένα επ΄ονόματι του αδελφού του αλλά ότι ιδιοκτήτης τους ήταν ο ίδιος ο Εφεσίβλητος. Ανεφέρθη επίσης στο ότι τα καταστήματα δεν μπορούν να μεταβιβασθούν από τον αδελφό του Εφεσίβλητου καθ΄όσον έχει εν τω μεταξύ εκδοθεί διάταγμα παραλαβής της περιουσίας του και τα καταστήματα ευρίσκονται έτσι υπό τον έλεγχο του Επίσημου Παραλήπτη. Η ουσία της εκδοχής του λοιπόν ήταν ότι, αν και τα καταστήματα ήσαν εγγεγραμμένα επ΄ονόματι του αδελφού του Εφεσίβλητου, η συμφωνία έγινε με τον Εφεσίβλητο ως τον πραγματικό ιδιοκτήτη ο οποίος και ανέλαβε προσωπική υποχρέωση να τα μεταβιβάσει.
Με την εμφάνιση του Εφεσίβλητου επεδιώχθη εκ μέρους του να αντεξετάσει το διευθυντή της Εφεσείουσας, τούτο όμως δεν επετράπη από το δικαστήριο και η ακρόαση συνεχίσθηκε κανονικά. Την εκδοχή του Εφεσίβλητου στην υπεράσπιση του βεβαίωσε με τη μαρτυρία του τόσο ο ίδιος όσο κι ο αδελφός του. Ότι δηλαδή η συμφωνία έγινε μεν από τον Εφεσίβλητο με γνώση όμως της Εφεσείουσας ότι ενεργούσε ως πληρεξούσιος αντιπρόσωπος εκ μέρους του αδελφού του ως συμβαλλόμενου ο οποίος ήταν και ο ιδιοκτήτης των καταστημάτων. Ο αδελφός του Εφεσίβλητου μάλιστα, βεβαιώνοντας και ότι έλαβε τις £28.000 από τον αδελφό του, ανεφέρθη και σε αγωγή του ιδίου εναντίον της Εφεσείουσας για το υπόλοιπο των £10.000 (1634/98) και στο ότι έχει εκδοθεί διάταγμα παραλαβής της περιουσίας του το 1999.
Ο ευπαίδευτος Πρόεδρος επεσήμανε ασάφεια στην έκθεση απαίτησης κατά το ότι (σ. 9):
«. ενώ η αξίωση φέρεται να είναι εναντίον του εναγομένου προσωπικώς εν τούτοις στην παρ. 4 του ειδικώς οπισθογραφημένου κλητηρίου καταγράφεται το γεγονός της πληροφόρησης των εναγόντων από τον ίδιο τον εναγόμενο ότι τα καταστήματα ήσαν ιδιοκτησία του αδελφού του εναγομένου Νίκου Πετροπουλάκη, ο οποίος ήταν κάτοικος Αφρικής, καταλήγοντας «. ότι ο εναγόμενος δεν είχε οποιαδήποτε δυσκολία ή νομικό κώλυμα για να του τα μεταβιβάσει». Προηγούμενα, στην παρ. 2 αναφέρεται απλώς ότι ο εναγόμενος πώλησε στους ενάγοντες τα δύο καταστήματα. ......
Πουθενά στην αγωγή δεν εγείρεται καθαρά θέμα ότι ο εναγόμενος ενήργησε ως πραγματικός ιδιοκτήτης των καταστημάτων. Και παρόλο που τους λέχθηκε ότι τα καταστήματα ήταν εγγεγραμμένα επ΄ ονόματι του αδελφού του ως αναφέρεται στην αγωγή, οι ενάγοντες προχώρησαν να εγείρουν αξίωση προσωπικά εναντίον του χωρίς να καταγράψουν εκείνα τα γεγονότα που υπεστήριζαν αυτή τη θέση. Περαιτέρω ενώ στην Υπεράσπιση εγείρεται με ευκρίνεια ο ισχυρισμός ότι ο εναγόμενος ουδέποτε συμφώνησε προσωπικά με τους ενάγοντες αλλά ενεργούσε πάντοτε ως πληρεξούσιος αντιπρόσωπος του αδερφού του, οι ενάγοντες δεν κατεχώρησαν Απάντηση σε σχέση με τους ισχυρισμούς αυτούς ώστε να καταγράψουν με ακρίβεια τα ορθά γεγονότα κατά τον ισχυρισμό τους.»
Απορρίπτοντας την εκδοχή και τη μαρτυρία του διευθυντή της Εφεσείουσας και αποδεχόμενος την εκδοχή και τη μαρτυρία του Εφεσίβλητου και του αδελφού του, ο ευπαίδευτος Πρόεδρος κατέληξε σε απόρριψη της απαίτησης της Εφεσείουσας.
Οι λόγοι έφεσης αφορούν όλο το εύρος της απόφασης, δεν έχουν όμως δυνατότητα επιτυχίας. Παραπονείται η Εφεσείουσα ότι ήταν λανθασμένη η διαπίστωση ασάφειας στην έκθεση απαίτησης. Θα μας ήταν όμως δύσκολο να βελτιώσουμε επί της πραγμάτωσης του θέματος αυτού στην οποία προέβη ο ευπαίδευτος Πρόεδρος με πληρότητα αναφοράς στην πραγματική όσο και στη νομική πτυχή του. Περιοριζόμαστε να πούμε ότι η ασάφεια είναι περισσότερο από εμφανής, όπως προκύπτει και από αυτή ταύτη την παράθεση της παραγράφου 4 της έκθεσης απαίτησης. Και ότι, όπως θα διαφανεί στη συνέχεια, ενδεχομένως να μην είναι άσχετη με την ίδια την αναξιοπιστία της μαρτυρίας του διευθυντή της Εφεσείουσας.
Εν πάση περιπτώσει βέβαια, ο ευπαίδευτος Πρόεδρος δεν περιορίσθηκε στην επισήμανση της εγγενούς ασάφειας της έκθεσης απαίτησης, προβαίνοντας ευθέως σε αξιολόγηση και απόρριψη και της ίδιας της μαρτυρίας του διευθυντή της Εφεσείουσας, η απόρριψη της μαρτυρίας του οποίου ως αναξιόπιστης είναι επίσης αντικείμενο της έφεσης. Το παράπονο ως προς τούτο συναρτάται κυρίως προς το ότι η διαπίστωση της αδυναμίας της μαρτυρίας του διευθυντή της Εφεσείουσας συσχετίσθηκε με το περιορισμένο της μαρτυρίας του ως εκ του ότι αυτή εδόθη σε στάδιο στο οποίο δεν είχε εμφανισθεί ο Εφεσίβλητος για την ακρόαση και δεν υπήρξε αντεξέταση. Το γεγονός τούτο, λέγει η Εφεσείουσα, κακώς ελήφθη υπ΄ όψη εναντίον της ώστε να καθιστούσε τη μαρτυρία του διευθυντή της μη πιστευτή. Η εισήγηση αυτή και λανθασμένη επί των δικών της όρων είναι και αναποτελεσματική. Ο ευπαίδευτος Πρόεδρος προέβη σε σχολαστικά προσεκτική και πλήρη αξιολόγηση όλης της μαρτυρίας, απορρίπτοντας στην ολότητα της τη μαρτυρία του διευθυντή της Εφεσείουσας ως «αντίθετη με τη λογικότερη και ειλικρινέστερη θέση του εναγομένου και των μαρτύρων του ως προς το βασικό ζήτημα της ιδιοκτησίας και του τρόπου που έγινε η συμφωνία» (σ. 20). Τα ειδικά σχόλια του που αποτελούν τη βάση του λόγου έφεσης απευθύνονται μόνο στην αξιολόγηση μίας συγκεκριμένης πτυχής των γεγονότων ως προς την πραγματοποίηση μιας συνάντησης και όχι ως προς το σύνολο της μαρτυρίας του διευθυντή της Εφεσείουσας και παρατίθενται έτσι εκτός πλαισίου. Πέραν τούτου, η άποψη του ευπαιδεύτου Προέδρου ως προς το θέμα αυτό, όπως εκτίθεται και στις ίδιες τις εκτενείς αναφορές στην απόφαση που γίνονται στην ανάπτυξη του σχετικού λόγου έφεσης, ήταν απόλυτα ισορροπημένη και ορθή στη βάση της αποτελεσματικότητας της όλης μαρτυρίας που ευρίσκετο ενώπιον του και που μόνο στη βάση της οποίας μπορούσε να κριθεί η υπόθεση.
Εντελώς αβάσιμοι είναι και οι λόγοι έφεσης που απευθύνονται στην κατάληξη αξιοπιστίας και αποδοχής της μαρτυρίας του Εφεσίβλητου και του αδελφού του, περιλαμβανομένων και διαφόρων επί μέρους παραμέτρων ως προς συγκεκριμένες πτυχές της μαρτυρίας που αφορούσαν την ιδιοκτησία των καταστημάτων. Όλα τα θέματα τα οποία τίθενται σε αιτιολόγηση αυτών των λόγων έφεσης, όπως και η επιχειρηματολογία τους, εξετάσθησαν, εφ΄όσον ήσαν σχετικά, από τον ευπαίδευτο Πρόεδρο σε τι, θα ήταν δίκαιο και δεν διστάζουμε να πούμε, συνιστούσε κλασσική και υποδειγματική προσέγγιση στην αξιολόγηση της μαρτυρίας από κάθε άποψη, πληρότητας, προβληματισμού, συσχετισμού, διάκρισης, κοινής λογικής και νομικής αντίληψης, ώστε όχι μόνο να μην απομένει ούτε το ελάχιστο έδαφος για πιθανότητα λανθασμένης προσέγγισης αλλά και η κατάληξη να καθίσταται αποκαλυπτικά και επιβεβαιωμένα ορθή. Και δεν θα ήταν περιττό να επισημάνουμε την αναφορά του ευπαιδεύτου Προέδρου (σ. 15) η οποία συνοψίζει την πραγματική διάσταση της υπόθεσης. Αναφερόμενος στη σημασία της αγωγής 1634/98 του αδελφού του Εφεσίβλητου, όχι βέβαια ως απόδειξη των γεγονότων αλλά ως αποκαλυπτική της νοητικής κατάστασης του προς έλεγχο της αξιοπιστίας του, καταδεικνύοντας ότι η μαρτυρία του δεν ήταν προϊόν εκ των υστέρων σκέψης για να βοηθηθεί ο Εφεσίβλητος, ο ευπαίδευτος Πρόεδρος υπέδειξε καίρια:
«Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει όπως θα φανεί και από την ανάλυση που ακολουθεί. Προκύπτει δηλαδή ότι είναι οι ενάγοντες που ήγειραν την παρούσα αγωγή προσπαθώντας εκ των υστέρων να πάρουν πλεονέκτημα μετά που ο Μ.Υ.2 πτώχευσε και άρα ήταν αδύνατον πλέον να κινηθούν εναντίον του είτε για παράβαση συμφωνίας και αποζημιώσεις είτε για ανάκτηση των χρημάτων που έδωσαν.»
Η επιδιωχθείσα τροποποίηση της αγωγής εκείνης επιβεβαιώνει έτι περαιτέρω την επισήμανση του τι συνιστά την πραγματική επιδίωξη της αγωγής αυτής.
Η έφεση αποτυγχάνει και απορρίπτεται με έξοδα υπέρ του Εφεσίβλητου και εναντίον της Εφεσείουσας.
Δ.
Δ.
Δ.
/ΚΧ"Π