|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2002) 1 ΑΑΔ 1191
1 Αυγούστου, 2002
[ΚΡΟΝΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ
(ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1964
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΥΡΩΤΙΚΟ ΝΟΜΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΣΥΜΒΑΣΕΩΣ ΕΚΔΟΣΗΣ ΦΥΓΟΔΙΚΩΝ (Ν. 95/70) ΑΡΘΡΟ 16, ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΕΚΔΟΣΕΩΣ ΦΥΓΟΔΙΚΩΝ ΝΟΜΟ 97/70 ΑΡΘΡΟ 9, ΤΟ ΑΡΘΡΟ 11 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 24 ΚΑΙ 48 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΠΟΙΝΙΚΗΣ ΔΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΝΟΜΟΥ, ΚΕΦ. 155
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ IGOR MARTINENKO, ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ HABEAS CORPUS
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΩΝ ΚΕΝΤΡΙΚΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΑΡΝΑΚΑΣ ΗΜΕΡ. 14/7/2002 ΣΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ
ΕΚΔΟΣΗΣ ΥΠ' ΑΡ. 4/2002.
(Αίτηση Αρ. 61/2002)
Προνομιακά εντάλματα ― Habeas Corpus ― Αίτηση για έκδοση εντάλματος Habeas Corpus προς απελευθέρωση φυγοδίκου από νόμιμη κράτηση για σκοπούς έκδοσής του ― Ισχυρισμός ότι το Δικαστήριο υπερέβη την εξουσία του εκδίδοντας το διάταγμα κράτησης κατά παράβαση του Άρθρου 11.6 του Συντάγματος, των Άρθρων 24 και 48 του περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 155 και του Άρθρου 16 του περί της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Εκδόσεως Φυγοδίκων (Κυρωτικού) Νόμου 95/70 ― Ύπαρξη του εναλλακτικού ένδικου μέσου της έφεσης στην απουσία εξαιρετικών περιστάσεων για παράκαμψη του κανόνα ότι όπου προβλέπεται άλλο ένδικο μέσο δεν χωρεί αίτηση για έκδοση προνομιακού εντάλματος.
Φυγόδικοι ― Σύλληψη φυγοδίκου για σκοπούς έκδοσης ― Δικαστική προστασία ― Παρέχεται από το Άρθρο 7.11 του Συντάγματος ― Προσωρινή σύλληψη ― Άρθρο 16 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Εκδόσεως Φυγοδίκων (Κυρωτικού) Νόμου 95/70 ― Εφαρμοστέες αρχές.
Κατάχρηση δικαστικής διαδικασίας ― Έγερση έφεσης εναντίον απόφασης κράτησης και καταχώρηση προνομιακού εντάλματος Habeas Corpus.
Ο αιτητής, Ουκρανικής καταγωγής και κάτοχος Ελληνικού διαβατηρίου, ζητά την έκδοση εντάλματος Habeas Corpus με στόχο την απελευθέρωσή του από νόμιμη κράτηση στην οποία διετάχθη να παραμείνει μέχρι την 8.8.2002 που είναι η ημερομηνία που δόθηκε από το Επαρχιακό Δικαστήριο για καταχώρηση εξουσιοδότησης για έκδοσή του στην Ουκρανία όπου θα εδικάζετο για αδικήματα που κατ' ισχυρισμό διέπραξε στη χώρα αυτή. Ο αιτητής υποστήριξε ότι κρατείται παράνομα γιατί σημειώθηκε υπέρβαση εξουσίας εκ μέρους του Δικαστηρίου να διατάξει την κράτησή του για χρονικό διάστημα πέραν των 8 ημερών κατά παράβαση του Άρθρου 11.6 του Συντάγματος, των Άρθρων 24 και 48 του περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 155 και του Άρθρου 16(4) του περί της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Εκδόσεως Φυγοδίκων (Κυρωτικού) Νόμου 95/70.
Οι καθ' ων η αίτηση, στην ένστασή τους, ήγειραν θέμα κατάχρησης διαδικασίας καθότι ο αιτητής καταχώρησε ταυτόχρονα με την παρούσα αίτηση και έφεση εναντίον της απόφασης κράτησής του. Ήγειραν επίσης θέμα ύπαρξης εναλλακτικού ένδικου μέσου και ο αιτητής δεν προέβαλε εξαιρετικές περιστάσεις για να εξεταστεί το αίτημα για Habeas Corpus εκκρεμούσης της έφεσης.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Η επιδίωξη όμοιων σκοπών με την υιοθέτηση παράλληλων ένδικων μέσων συνιστά κατάχρηση της δικαστικής διαδικασίας.
2. Η αίτηση για έκδοση Habeas Corpus δεν μπορεί γενικά να απορριφθεί απλώς και μόνο γιατί υπάρχει άλλη εναλλακτική διαδικασία με την οποία μπορεί να αμφισβητηθεί η εγκυρότητα της κράτησης. Παρά ταύτα το Δικαστήριο δεν θα επιτρέψει όπως η διαδικασία του Habeas Corpus χρησιμοποιηθεί για αμφισβήτηση της ορθότητας απόφασης αρμόδιου δικαστηρίου όπου είναι διαθέσιμη η εναλλακτική λύση της έφεσης.
3. Στην παρούσα υπόθεση δεν αποδείχθηκαν εξαιρετικές περιστάσεις που θα δικαιολογούσαν την εξέταση της αίτησης στην ουσία της παρά τον νομολογιακό κανόνα περί της κατάχρησης της διαδικασίας. Και τούτο γιατί τόσο η εκκρεμής έφεση όσο και η παρούσα διαδικασία επιδιώκουν τον ίδιο σκοπό, την ανατροπή της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου η οποία θα οδηγήσει στην απελευθέρωση του αιτητή.
4. Τόσο το Άρθρο 11.6 του Συντάγματος όσο και τα Άρθρα 24 και 48 του Κεφ. 155 έχουν ως αντικείμενο τη νόμιμη κράτηση προσώπου για τη διευκόλυνση των ανακριτικών αρχών να περατώσουν τις ανακρίσεις για πιθανή διάπραξη αδικήματος.
5. Το Άρθρο 11.6 του Συντάγματος αντιστοιχεί προς το Άρθρο 5(3) της ΕΣΔΑ. Αμφότερα προστατεύουν και διασφαλίζουν την προσωπική ελευθερία του ατόμου. Οι διατάξεις των παραγράφων 11.6 και 5(3) και κατά συνέπεια του Άρθρου 24 του Κεφ. 155 δεν έχουν εφαρμογή στην περίπτωση κράτησης προσώπου με σκοπό την έκδοσή του.
6. Δικαστική προστασία σε συλλαμβανόμενο ή κρατούμενο πρόσωπο για σκοπό έκδοσης παρέχει η παράγραφος 7 του Άρθρου 11 του Συντάγματος.
7. Η απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου να διατάξει την κράτηση του αιτητή στην παρούσα υπόθεση ήταν αποτέλεσμα ορθής άσκησης της διακριτικής του εξουσίας.
Η αίτηση απορρίφθηκε χωρίς έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Διευθυντής Φυλακών ν. Περέλλα (1995) 1 Α.Α.Δ. 217,
Φενερίδης (1998) 1(Δ) Α.Α.Δ. 2101,
Γενικός Εισαγγελέας (Αρ. 1) (1992) 1 Α.Α.Δ. 136.
Αίτηση.
Αίτηση από τον αιτητή Ουκρανικής καταγωγής για έκδοση διατάγματος Habeas Corpus προς ακύρωση της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας ημερ. 14/7/02 με την οποία εκδόθηκε διάταγμα κράτησής του μέχρι τις 8/8/02, ημερομηνία την οποία ορίστηκε για ακρόαση της αίτησης για την έκδοση του αιτητή στην Ουκρανία, αιτούσα χώρα για την έκδοσή του, για κατ' ισχυρισμό αδικήματα τα οποία διέπραξε στη χώρα αυτή.
Τ. Κατσικίδης με Γ. Ερωτοκρίτου, για τον Αιτητή.
Α. Μαππουρίδης με Μ. Χριστοφή, για τους Καθ΄ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΚΡΟΝΙΔΗΣ, Δ.: Ο αιτητής είναι Ουκρανικής καταγωγής και κάτοχος Ελληνικού διαβατηρίου.
Στις 13.7.2002 συνελήφθη δυνάμει δικαστικού εντάλματος σύλληψης με σκοπό την έκδοση του στην Ουκρανία για αδικήματα τα οποία κατ' ισχυρισμό διέπραξε στη χώρα αυτή. Σχετικό αίτημα της Ουκρανίας επισυνάφθηκε στη γραπτή ένσταση της Δημοκρατίας. Το αίτημα των Ουκρανικών Αρχών υποβλήθηκε με βάση την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για έκδοση φυγοδίκων που κυρώθηκε τόσο από την Ουκρανία όσο και από την Κύπρο με το Νόμο 95/70.
Την επόμενη μέρα, 14.7.2002, κατατέθηκε αίτηση στο Δικαστήριο με αίτημα την προφυλάκιση του αιτητή μέχρι την ημερομηνία που θα τάξει το Δικαστήριο ως προθεσμία στον Υπουργό Δικαιοσύνης για καταχώρηση εξουσιοδότησης για έκδοση του στην Ουκρανία. Το Δικαστήριο, αφού άκουσε και σχετική μαρτυρία, αποφάσισε να τάξει προθεσμία μέχρι την 8.8.2002 για καταχώρηση της εξουσιοδότησης και της κράτησης του αιτητή μέχρι την ημερομηνία αυτή.
Ο αιτητής καταχώρησε την παρούσα αίτηση για προνομιακό ένταλμα HABEAS CORPUS. Η αίτηση στηρίζεται στα ακόλουθα νομικά σημεία, όπως αναφέρονται στην αίτηση:-
"1. Ο Πρωτόδικος Δικαστής του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας με την απόφαση του ημερομηνίας 14.7.2002 παράνομα και καθ' υπέρβαση εξουσίας και αρμοδιότητας και με πλάνη περί τον Νόμο, εξέδωσε διάταγμα κράτησης του αιτητή μέχρι την 8.8.2002 ημερομηνία που όρισε για την ακρόαση της αίτησης για την έκδοση του αιτητή στην Ουκρανία. Το Δικαστήριο δεν έπρεπε να εκδώσει το ρηθέν διάταγμα γιατί:-
(Ι) Το Πρωτόδικο Δικαστήριο εσφαλμένα και/ή αυθαίρετα και/ή καθ' υπέρβαση εξουσίας και/ή αρμοδιότητας διέταξε την κράτηση του αιτητή για χρονικό διάστημα πέραν των 8 ημερών κατά παράβαση του Άρθρου 11.6 του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας ως επίσης και κατά παράβαση την άρθρων 24 και 48 του περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 155.
(ΙΙ) Το Πρωτόδικο Δικαστήριο δεν ερμήνευσε σωστά και/ή ερμήνευσε λανθασμένα τις πρόνοιες του άρθρου 16 του περί της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Εκδόσεως Φυγοδίκων (Κυρωτικού) Νόμου του 1970 και ειδικότερα αγνόησε τις πρόνοιες της παραγράφου 1 του εν λόγω άρθρου θεωρώντας ότι δυνάμει της παραγράφου 4 του εδίδετο δικαίωμα και/ή εξουσία να διατάξει την κράτηση του αιτητή για χρονικό διάστημα πέραν των 8 ημερών ήτοι από 18 μέχρι 40 ημέρες.
(ΙΙΙ) Το Πρωτόδικο Δικαστήριο δεν ερμήνευσε σωστά και/ή ερμήνευσε λανθασμένα τις πρόνοιες του περί Εκδόσεως Φυγοδίκων Νόμου αρ. 95/70 και ειδικότερα του άρθρου 9 του νόμου αυτού. Ειδικότερα ενώ το άρθρο 9 καθορίζει τις αρμοδιότητες του Δικαστηρίου όπως αυτές που προνοεί η Νομοθεσία μας στην διαδικασία της προανάκρισης και της συνοπτικής δίκης το Πρωτόδικο Δικαστήριο ενήργησε αυθαίρετα και έξω από τα πλαίσια της Νομοθεσίας αυτής."
Η Δημοκρατία καταχώρησε γραπτή ένσταση στην αίτηση του αιτητή. Οι λόγοι της ένστασης, όπως αναφέρονται σ΄ αυτήν έχουν ως ακολούθως:-
"(1) Η παρούσα διαδικασία αποτελεί κατάχρηση διαδικασίας καθότι ο αιτητής καταχώρησε ταυτόχρονα έφεση εναντίον της απόφασης ημερομηνίας 14.7.02, η εκδίκαση της οποίας θα καταστεί χωρίς αντικείμενο αν η υπόθεση ακουστεί στα πλαίσια της παρούσας αίτησης. Ο αιτητής δεν δικαιούται να ζητήσει την έκδοση του αιτούμενου διατάγματος εφόσον έχει καταχωρήσει έφεση. Το Δικαστήριο δεν επιτρέπει να χρησιμοποιηθεί η διαδικασία της παρούσας αίτησης για αμφισβήτηση της ορθότητας απόφασης αρμόδιου δικαστηρίου, όπου είναι διαθέσιμη η εναλλακτική λύση της έφεσης.
(2) Η κράτηση του αιτητή από την έκδοση της απόφασης μέχρι την ημέρα αναβολής της, δηλαδή 8.8.02, δεν αποτελεί κατάχρηση εξουσίας καθότι στηρίζεται στο άρθρο 9(3) του Νόμου 95/70.
(3) Στο παρόν στάδιο το Δικαστήριο εξετάζει κατά πόσο θα χορηγήσει την αιτούμενη άδεια και δεν υπεισέρχεται στην ουσία της αίτησης και γι' αυτό δεν τυγχάνει εφαρμογής το άρθρο 10 του Ν. 95/70 και είναι πρόωρη η αίτησή του για έκδοση του αιτούμενου διατάγματος. Σε περίπτωση που ήθελε αποφασιστεί η έκδοση του αιτητή ο τελευταίος έχει δικαίωμα, δυνάμει του άρθρου 10 του Ν. 95/70, να υποβάλει αίτηση για την έκδοση του αιτούμενου διατάγματος. Υπάρχει επομένως άλλο ένδικο μέσο που προβλέπεται από το Νόμο στο στάδιο αυτό, το οποίο ο αιτητής άσκησε καταχωρώντας έφεση.
(4) Η δικαιοδοσία του Δικαστηρίου κατά τις 14.7.02 ήταν να διατάξει την προσωποκράτηση του φυγόδικου ή να τον αφήσει με εγγύηση και περαιτέρω να καθορίσει εύλογη προθεσμία για την έκδοση της εξουσιοδότησης. Οι δύο εξουσίες του Δικαστηρίου είναι συναρτημένες και δεν μπορεί να διαταχθεί αναβολή της υπόθεσης σε καθορισμένη ημερομηνία χωρίς να επιλυθεί το θέμα της κράτησης ή όχι του αιτητή μέχρι την ημερομηνία εκείνη."
Κατά την ακρόαση της αίτησης οι ευπαίδευτοι δικηγόροι των δύο πλευρών δήλωσαν στο Δικαστήριο ότι δεν προτίθενται να παρουσιάσουν προφορική μαρτυρία ούτε να αντεξετάσουν τους ενόρκως δηλούντες στην αίτηση και την ένσταση γιατί το εγειρόμενο θέμα είναι καθαρά νομικό και αφορά την κράτηση του αιτητή για χρόνο πέραν των 8 ημερών. Ο δικηγόρος του αιτητή απλώς επεφυλάχθη ως προς την ορθότητα του περιεχομένου της παραγράφου 5 της ένορκης δήλωσης που συνοδεύει την ένσταση.
Οι δύο δικηγόροι των διαδίκων έθεσαν προς εξέταση δύο θέματα για τα οποία είχαν αντίθετες απόψεις. Πρώτο το θέμα της πολλαπλότητας και κατάχρησης της διαδικασίας, αφού ήταν παραδεκτό ότι ο αιτητής έχει ήδη ασκήσει έφεση στην απόφαση του Επαρχιακού Δικαστή η οποία και εκκρεμεί. Και δεύτερο ο ισχυρισμός του αιτητή ότι κρατείται παράνομα γιατί σημειώθηκε υπέρβαση εξουσίας εκ μέρους του Επαρχιακού Δικαστή να διατάξει την κράτηση του πέραν των 8 ημερών κατά παράβαση του Άρθρου 11.6 του Συντάγματος, των άρθρων 24 και 48 του περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 155 και του άρθρου 16(4) του Κυρωτικού Νόμου 95/70.
Ο ευπαίδευτος δικηγόρος της Δημοκρατίας υπέβαλε ότι στην παρούσα υπόθεση δεν χωρεί επίκληση του προνομιακού εντάλματος Habeas Corpus αλλά έφεση την οποία και άσκησε ο αιτητής. Κατά συνέπεια, εισηγείται, ότι υπάρχει κατάχρηση της δικαιοδοσίας που έχει ως συνέπεια την απόρριψη της αίτησης σύμφωνα με τη νομολογία στην οποία με παρέπεμψε. Αντίθετα ο δικηγόρος του αιτητή, παραπέμποντας με σε νομολογία, εισηγείται ότι το Ανώτατο Δικαστήριο έχει την ευχέρεια να εξετάσει την αίτηση παρά την ύπαρξη και άλλου ένδικου μέσου.
Έχει επανηλειμμένα τεθεί από τη νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου η αρχή ότι δεν χωρεί η έκδοση προνομιακού εντάλματος όπου προβλέπεται από τη νομοθεσία άλλο ένδικο μέσο και ιδιαίτερα αυτό της έφεσης. Η επιδίωξη όμοιων σκοπών με την υιοθέτηση παράλληλων ένδικων μέσων συνιστά, καθώς έχει νομολογηθεί, κατάχρηση της δικαστικής διαδικασίας - Βλέπε: Διευθυντής Φυλακών ν. Περέλλα (1995) 1 Α.Α.Δ. 217, όπου ο Πικής, Δ. (όπως ήταν τότε) ανέφερε ότι "Συνιστά κατάχρηση της δικαστικής διαδικασίας η έγερση ή η προώθηση περισσοτέρων της μιας δικαστικών διαδικασιών για επίτευξη στόχων που μπορούν να επιδιωχθούν με μιά."
Στην υπόθεση Re Φενερίδης (1998) 1(Δ) Α.Α.Δ. 2101, ο Νικολαΐδης, Δ. αναφέρει τα εξής που συνοψίζουν τη νομολογία επί του θέματος:-
"Το προνομιακό ένταλμα habeas corpus είναι ένταλμα που εκδίδεται δικαιωματικά και παρέχεται ex debito justitiae, αλλά όχι σαν θέμα ρουτίνας (Ex parte Corke [1954] 2 All E. R. 440, Annander v. Annander (1982) 1 C.L.R. 479). Σχετική αίτηση μπορεί να απορριφθεί όπου υπάρχει άλλη θεραπεία με την οποία η εγκυρότητα της κράτησης μπορεί να αμφισβητηθεί αποτελεσματικά.
Έχει λεχθεί επανειλημμένα ότι η διαδικασία των προνομιακών ενταλμάτων δεν υποκαθιστά το ένδικο μέσο της έφεσης. Τα Δικαστήρια επανειλημμένα στο παρελθόν απέρριψαν αιτήσεις για έκδοση προνομιακών ενταλμάτων γι' αυτό ακριβώς το λόγο. Η αίτηση για έκδοση habeas corpus δεν μπορεί γενικά να απορριφθεί απλώς και μόνο γιατί υπάρχει άλλη εναλλακτική διαδικασία με την οποία μπορεί να αμφισβητηθεί η εγκυρότητα της κράτησης (R. v. Secretary of State fοr the Home Department, ex parte Munghal [1973] 3 All E.R. 796, C.A.). Παρά ταύτα το δικαστήριο δεν θα επιτρέψει όπως η διαδικασία του habeas corpus χρησιμοποιηθεί για αμφισβήτηση της ορθότητας απόφασης αρμόδιου δικαστηρίου, όπου είναι διαθέσιμη η εναλλακτική λύση της έφεσης (R. v. Commanding Officer of Morn Hill Camp, ex parte Ferguson [1917] 1 K.B. 176, 179 D.C. Βλέπε επίσης ex parte Corke, ανωτέρω)."
Ο δικηγόρος της Δημοκρατίας εισηγήθηκε ότι εν πάση περιπτώσει δεν έχουν προβληθεί εξαιρετικές περιστάσεις στην παρούσα αίτηση για να εξετασθεί το αίτημα εκκρεμούσης της έφεσης.
Συμφωνώ με την πιο πάνω θέση της Δημοκρατίας. Δεν έχουν δοθεί οποιαδήποτε στοιχεία εξαιρετικών περιστάσεων που θα δικαιολογούσαν την εξέταση της αίτησης στην ουσία της παρά τον νομολογιακό κανόνα περί της κατάχρησης της διαδικασίας. Και τούτο γιατί τόσο η εκκρεμής έφεση όσο και η παρούσα διαδικασία επιδιώκουν τον ίδιο σκοπό, την ανατροπή της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου η οποία θα οδηγήσει στην απελευθέρωση του αιτητή.
Ενόψει των πιο πάνω θεωρώ ότι υπάρχει κατάχρηση δικαιοδοσίας, σύμφωνα με τη νομολογία, και η αίτηση οδηγείται σε απόρριψη.
Παρά την πιο πάνω κατάληξη μου θα σχολιάσω και το δεύτερο θέμα ουσίας που τέθηκε στην παρούσα διαδικασία.
Είναι η θέση του δικηγόρου του αιτητή ότι σε διαδικασία έκδοσης φυγοδίκου το Επαρχιακό Δικαστήριο δεν έχει δικαιοδοσία να κρατήσει τον φυγόδικο πέραν της περιόδου των 8 ημερών, εκκρεμούσης της διαδικασίας έκδοσης, γιατί, σε ενάντια περίπτωση, θα υπάρχει παράβαση του Άρθρου 11.6 του Συντάγματος, των άρθρων 24 και 48 του περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 155 και του άρθρου 16(4) του κυρωτικού Νόμου 95/70.
Δεν συμφωνώ με τη θέση αυτή του αιτητή. Η διαδικασία της έκδοσης φυγοδίκου δεν ταυτίζεται με τη διαδικασία προανάκρισης για παραπομπή κατηγορουμένου σε δίκη ενώπιον του Κακουργιοδικείου ούτε με τη διαδικασία συνοπτικής δίκης. Αλλά ούτε και με τη διαδικασία της προσωποκράτησης για πιθανή διάπραξη ποινικού αδικήματος. Η διαδικασία έκδοσης φυγοδίκου έχει τη δική της ιδιαιτερότητα και τους δικούς της κανόνες όπως προνοούνται στους οικείους νόμους.
Τόσο το Άρθρο 11.6 του Συντάγματος όσο και τα άρθρα 24 και 48 του Κεφ. 155 έχουν ως αντικείμενο τη νόμιμη κράτηση προσώπου για τη διευκόλυνση των ανακριτικών αρχών να περατώσουν τις ανακρίσεις για πιθανή διάπραξη αδικήματος.
Η παράγραφος 6 του Άρθρου 11 του Συντάγματος αντιστοιχεί προς το άρθρο 5(3) της ΕΣΔΑ. Αμφότερα προστατεύουν και διασφαλίζουν την προσωπική ελευθερία του ατόμου. Οι διατάξεις των παραγράφων 11.6 και 5(3) και κατά συνέπεια του άρθρου 24 του Κεφ. 155 δεν έχουν εφαρμογή στην περίπτωση κράτησης προσώπου με σκοπό την έκδοση του.
Στην υπόθεση Γενικός Εισαγγελέας (Αρ. 1) (1992) 1 Α.Α.Δ. 136 ο Στυλιανίδης, Δ. (όπως ήταν τότε) ασχολούμενος με το ίδιο θέμα και παραπέμποντας σε αποφάσεις της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αναφέρει, στο εκτενές απόσπασμα που ακολουθεί, τα εξής:-
"Οι διατάξεις των παραγράφων 11.6 και 5(3) και κατά συνέπεια και το Άρθρο 24 δεν έχουν εφαρμογή στην περίπτωση συλλήψεως ή κρατήσεως προσώπου για το σκοπό έκδοσης του.
Στην Αίτηση Αρ. 7317/75 William Posnett Lynas v. Switzerland D & R 6 141, στη σελ. 167 η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είπε:-
"It is obvious from the wording of this provision that it does not refer to detention pending extradition. In fact Article (1) (c) deals with deprivation of liberty with a view to bringing arrested persons before the competent court. This provision combined with Article 5(3) thus refers to detention on remand and not detention pending extradition, the purpose of which is to facilitate an extradition after receiving a request from a foreign state. Moreover, detention pending extradition is dealt with in a specific provision namely Article 5(1)(f).
The Commission thus draws the conclusion that Article 5(3) does not apply to detention pending extradition.
It remains to consider whether any other provision of the Convention authorises the Commission to consider the length of detention pending extradition.
In this connection it may be noticed that Article 5(1)(f) clearly permits the Commission to decide on the lawfulness ("lawful detention/detention reguliere") of a person against whom action is being taken with a view to extradition (une procedure d' extradition est en cours). The wording of both the French and English texts makes it clear that only the existence of extradition proceedings justifies deprivation of liberty in such a case. It follows that if for example the proceedings are not conducted with the requisite diligence or if the detention results from some misuse of authority it ceases to be justifiable under Article 5(1)(f). Within these limits the Commission might therefore have cause to consider the length of time spent in detention pending extradition from the point of view of the above cited provision. The Commission therefore considers that the complaint raised in the instant case cannot be rejected as incompatible with the provisions of the Convention within the meaning of Article 27(2)."
(Bλ., επίσης Eur. Court H.R. De Wilde, Ooms and Versyp Cases ("Vagrancy" Cases) Series A [1971] σελ. 39).
Η παράγραφος 6 του Άρθρου 11 του Συντάγματος και η παράγραφος 3 του Άρθρου 5 της ΕΣΔΑ έχουν εφαρμογή στις περιπτώσεις προσώπων που συλλαμβάνονται για τους λόγους που προβλέπονται στο Άρθρο 5(1)(c) της ΕΣΔΑ και στο Άρθρο 11.2(γ) του Συντάγματος, το οποίο έχει:-
"(γ) συλλήψεως ή κρατήσεως ατόμου ενεργουμένης προς τον σκοπόν προσαγωγής αυτού ενώπιον της αρμοδίας κατά νόμον αρχής επί τη ευλόγω υπονοία ότι διέπραξεν αδίκημα ή οσάκις η σύλληψις ή κράτησις θεωρηθή ευλόγως αναγκαία προς παρεμπόδισιν διαπράξεως αδικήματος ή αποδράσεως μετά την διάπραξιν αυτού,"
Δικαστική προστασία σε συλλαμβανόμενο ή κρατούμενο πρόσωπο για σκοπό έκδοσης παρέχει η παράγραφος 7 του Άρθρου 11 του Συντάγματος.
Δεν είναι χωρίς ουσιαστική σημασία το γεγονός ότι το Άρθρο 16 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Έκδοσης Φυγοδίκων που έγινε στο Παρίσι στις 13 Δεκεμβρίου, 1957, και κυρώθηκε στην Κυπριακή Δημοκρατία με βάση το Άρθρο 169, (βλ. Νόμο Αρ. 95/70), προνοεί για την προσωρινή σύλληψη.
Η παράγραφος 4 του Άρθρου 16 αναφέρεται στην απελευθέρωση από την προσωρινή σύλληψη.
Δύο χρονικές προθεσμίες προνοούνται. Μια δυνητική 18 ημερών με την εκπνοή της οποίας ο κρατούμενος είναι δυνατό να απελευθερωθεί, εάν δεν ληφθούν τα δικαιολογητικά στοιχεία από την αιτούσα χώρα που προβλέπονται στο Άρθρο 12, και μια υποχρεωτική προθεσμία 40 ημερών με την εκπνοή της οποίας αφήνεται ελεύθερος. Η παράγραφος αυτή προβλέπει ότι ο καταζητούμενος μπορεί να αφεθεί προσωρινά ελεύθερος και πριν την εκπνοή των πιο πάνω προθεσμιών. Όμως, πρέπει να λαμβάνονται μέτρα για παρεμπόδιση της διαφυγής του."
Καταλήγω κατά συνέπεια ότι ορθά το Επαρχιακό Δικαστήριο, ασκώντας τη διακριτική του εξουσία, διέταξε την κράτηση του αιτητή μέχρι την τακτή προθεσμία που έταξε για να εξασφαλισθεί η εξουσιοδότηση του Υπουργού από τις Ουκρανικές αρχές, αιτούσα χώρα για την έκδοση του αιτητή.
Η αίτηση απορρίπτεται. Καμιά διαταγή για έξοδα.
Η αίτηση απορρίπτεται χωρίς έξοδα.