|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2002) 1 ΑΑΔ 850
20 Ιουνίου, 2002
[ΝΙΚΗΤΑΣ, ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ/στές]
ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΘΕΟΔΟΥΛΟΥ,
Εφεσείων,
ν.
ΙΩΑΝΝΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ,
Εφεσιβλήτου.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 10735)
Αμέλεια ― Ιδιοκτήτες γειτνιαζόντων κτημάτων ― Ισχυρισμός ότι η ζημιά στη φυτεία του ενάγοντος προκλήθηκε από τον ψεκασμό των σιτηρών του εναγομένου με φάρμακο, ως εκ του πνέοντος ανέμου ― Βάρος αποδείξεως ― Κατά πόσο είχε μετατοπιστεί στον εναγόμενο να αποδείξει ότι δεν ήταν αμελής.
Απόδειξη ― Μαρτυρία ― Αξιολόγηση μαρτυρίας ― Έφεση κατά των διαπιστώσεων του πρωτόδικου Δικαστηρίου στις οποίες κατέληξε κατόπιν ανάλυσης και αξιολόγησης της μαρτυρίας ― Απορρίφθηκε, δεν στοιχειοθετήθηκε λόγος επέμβασης στην κρίση του Δικαστηρίου.
Επίδικο θέμα της παρούσας υπόθεσης ήταν το κατά πόσο υπήρχε αιτιώδης συνάφεια μεταξύ του ψεκασμού των σιτηρών του εφεσίβλητου με φάρμακο και της ζημιάς που προκλήθηκε στη φυτεία των λαχανικών του εφεσείοντος, ως εκ του πνέοντος ανέμου. Το πρωτόδικο Δικαστήριο αποδέκτηκε την μαρτυρία του εφεσίβλητου ως αξιόπιστη και υπέδειξε ότι σύμφωνα με αυτή, η φυτεία του εφεσείοντα απείχε 2½ σκάλες από τα σύνορα του κτήματος του εφεσίβλητου και ότι ο εφεσίβλητος έλαβε όλα τα δέοντα μέτρα αποφυγής ζημιάς σε παρακείμενες φυτείες κατά το ψεκασμό που διενήργησε με έμπειρο ψεκαστή ως προς τις καιρικές συνθήκες και το είδος του φαρμάκου. Και τόνισε ότι η όλη υπόθεση του εφεσείοντα επλήττετο στην αξιοπιστία της ως εκ της πολύμηνης καθυστέρησης του να συνδέσει τη ζημιά την οποία ισχυρίζετο ότι υπέστη με την εν λόγω ενέργεια του εφεσίβλητου. Το πρωτόδικο δικαστήριο απέρριψε και την εισήγηση ότι, εφ' όσον ο εφεσίβλητος αποδέχετο ότι διενήργησε ψεκασμό, το βάρος μετατίθετο σε αυτόν να αποδείξει ότι η ζημιά του εφεσείοντα δεν προήλθε από αυτόν.
Με τους λόγους έφεσης επαναφέρεται το θέμα του βάρους της απόδειξης και αμφισβητείται η αξιολόγηση της μαρτυρίας του πρωτόδικου Δικαστηρίου.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Δεν έχει αποδειχθεί ότι η ζημιά στη φυτεία του εφεσείοντος προήλθε από το ψεκασμό του εφεσίβλητου ώστε το βάρος να είναι σε εκείνον να δείξει ότι δεν ήταν αμελής.
2. Ουδείς λόγος έφεσης αφορά την απόρριψη της μαρτυρίας του ίδιου του εφεσείοντος ως αναξιόπιστη, πράγμα που αφήνει τελικά μετέωρη την έφεση.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα εις βάρος του εφεσείοντος.
Αναφερόμενη υπόθεση:
Malloupa v. Antoni (1966) 1 C.L.R. 14.
Έφεση.
Έφεση από τον ενάγοντα κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας που δόθηκε στις 7/1/00 (Αρ. Αγωγής 374/96) με την οποία απέρριψε την αγωγή του με την οποία αξίωνε εναντίον του εναγομένου αποζημιώσεις για ζημιές που ο ενάγων ισχυρίζετο ότι προκλήθησαν σε φυτεία λαχανικών του ως αποτέλεσμα αμέλειας του εφεσίβλητου κατά το ψεκασμό των σιτηρών του με φάρμακο το οποίο επηρέασε την εν λόγω φυτεία λαχανικών ως εκ του πνέοντος ανέμου.
Μ. Κληρίδης, για τον Εφεσείοντα.
Γ. Μηχανικός, για τον Εφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΝΙΚΗΤΑΣ, Δ.: Την απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Δ. Χατζηχαμπής.
ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ.: Ο ευπαίδευτος πρωτόδικος δικαστής απέρριψε την αγωγή του Εφεσείοντα με την οποία αξίωνε εναντίον του Εφεσίβλητου αποζημιώσεις για ζημιές που ο Εφεσείων ισχυρίζετο ότι προκλήθησαν σε φυτεία λαχανικών του ως αποτέλεσμα αμέλειας του Εφεσίβλητου κατά το ψεκασμό των σιτηρών του με φάρμακο το οποίο επηρέασε την εν λόγω φυτεία λαχανικών ως εκ του πνέοντος ανέμου. Η υπεράσπιση έγκειτο στη θέση ότι ο ψεκασμός που διενήργησε ο Εφεσίβλητος στα σιτηρά του ήταν με φάρμακο που δεν προκαλεί ζημιά στα λαχανικά και ότι εν πάση περιπτώσει η οποιαδήποτε ζημιά στα λαχανικά του Εφεσείοντα, την οποία ο Εφεσίβλητος αρνείτο, δεν προήλθε από το ψεκασμό που διενήργησε ο Εφεσίβλητος. Ουσιαστικό επίδικο θέμα ήταν έτσι η απόδειξη της αιτιατής σχέσης που ο Εφεσείων ισχυρίζετο μεταξύ των προαναφερθεισών ενεργειών του Εφεσίβλητου και της ζημιάς στα λαχανικά του ως η βάση της αγωγής του.
Ο ευπαίδευτος δικαστής, με αφετηρία το ότι ο Εφεσείων έφερε και το βάρος απόδειξης, δεν απεδέχθη τη μαρτυρία του Εφεσείοντα και των μαρτύρων του. Ιδιαίτερα, θεώρησε ότι δεν απεδείχθη ούτε καν ότι τα λαχανικά του Εφεσείοντα είχαν υποστεί τη ζημιά που ισχυρίζετο σαν αποτέλεσμα χρήσης φαρμάκου από τον Εφεσίβλητο. Παρατήρησε ότι ο Εφεσείων δεν παρουσίασε μαρτυρία ως προς την ακαταλληλότητα των λαχανικών του που ισχυρίζετο ότι προέκυψε, ότι η μαρτυρία του μάρτυρα που εκτίμησε τη ζημιά ήταν αόριστη, ελλιπής και αναποτελεσματική, και ότι η μαρτυρία του Εφεσείοντα ήταν αναξιόπιστη, αντικρουόμενη και από τη μαρτυρία των μαρτύρων του Εφεσίβλητου την οποία απεδέχθη ως αξιόπιστη. Υπέδειξε ότι, σύμφωνα με τη μαρτυρία του Εφεσίβλητου, την οποία απεδέχθη ως αξιόπιστη, η φυτεία του Εφεσείοντα απείχε 2½ σκάλες από τα σύνορα του κτήματος του Εφεσίβλητου και ότι ο Εφεσίβλητος έλαβε όλα τα δέοντα μέτρα αποφυγής ζημιάς σε παρακείμενες φυτείες κατά το ψεκασμό που διενήργησε με έμπειρο ψεκαστή ως προς τις καιρικές συνθήκες και το είδος του φαρμάκου. Και τόνισε ότι η όλη υπόθεση του Εφεσείοντα επλήττετο στην αξιοπιστία της ως εκ της πολύμηνης καθυστέρησης του να συνδέσει τη ζημιά την οποία ισχυρίζετο ότι υπέστη με την εν λόγω ενέργεια του Εφεσίβλητου. Ο ευπαίδευτος δικαστής απέρριψε και την εισήγηση ότι, εφ΄όσον ο Εφεσίβλητος αποδέχετο ότι διενήργησε ψεκασμό, το βάρος μετατίθετο σε αυτόν να αποδείξει ότι η ζημιά του Εφεσείοντα δεν προήλθε από αυτόν.
Οι λόγοι έφεσης είναι μακροσκελείς και ευάριθμοι. Δεν έχουν όμως βάση επιτυχίας. Ο πρώτος επαναφέρει το θέμα του βάρους της απόδειξης με παραπομπή, στο περίγραμμα, στην υπόθεση Malloupa v. Antοni (1966) 1 C.L.R. 14. Προφανώς η υπόθεση εκείνη και το απόσπασμα το οποίο παρατίθεται δεν έχει εφαρμογή εδώ αφού δεν έχει αποδειχθεί ότι η ζημιά στη φυτεία του Εφεσείοντα προήλθε από το ψεκασμό του Εφεσίβλητου ώστε το βάρος να είναι σε εκείνον να δείξει ότι δεν ήταν αμελής.
Ο δεύτερος λόγος έφεσης βασίζεται επίσης σε παρεξήγηση αναφοράς του δικαστηρίου κατά την παράθεση της μαρτυρίας που κατά την εισήγηση ήταν εξ ακοής μαρτυρία. Στο στάδιο εκείνο το δικαστήριο απλώς αναφέρετο σε μαρτυρία που εδόθη. Όταν σε μετέπειτα στάδιο, αποδεχόμενο τη μαρτυρία του Εφεσίβλητου, αναφέρει ότι ο Εφεσίβλητος "ψεκάζει με φάρμακο το οποίο σύμφωνα με τις υποδείξεις των αρμοδίων δεν βλάπτει" δεν κάνει εύρημα ως προς το αν το εν λόγω φάρμακο βλάπτει ή όχι, οπότε ενδεχομένως να υπήρχε θέμα αναφοράς σε εξ ακοής μαρτυρία, αλλά απλώς αναφέρει τις ενέργειες που ο Εφεσίβλητος έκανε, στα πλαίσια της εξέτασης κατά πόσο θα μπορούσε να κριθεί αμελής, για να αποφύγει να προκαλέσει ζημιά στον Εφεσείοντα. Εν πάση περιπτώσει, το θέμα δεν ήταν ουσιαστικά επίδικο αφού είχε ήδη διαπιστωθεί ότι η ζημιά του Εφεσείοντα δεν προκλήθηκε από το ψεκασμό του Εφεσίβλητου.
Ο τρίτος και ο τέταρτος λόγος έφεσης αφορούν την αξιολόγηση της μαρτυρίας του Μ.Ε.2. Περιοριζόμεθα να πούμε ότι ουδέν των όσων αποσπασματικά αναφέρονται στην αιτιολογία δίδει λόγο παρέμβασης μας. Η προσέγγιση του ευπαίδευτου δικαστή και πλήρης και αιτιολογημένη είναι σε συνάρτηση και με την ίδια τη μαρτυρία του Μ.Ε.2 αλλά και με το συσχετισμό της προς την άλλη μαρτυρία και την όλη υπόθεση του Εφεσείοντα.
Το ίδιο ισχύει για τον πέμπτο και τον έκτο λόγο έφεσης που αφορούν την αξιολόγηση της μαρτυρίας των Μ.Υ.2 και Μ.Υ.3. Αυτό που ουσιαστικά εισηγείται ο Εφεσείων, με λεπτομερή αλλά και πάλι αποσπασματική αναφορά στη μαρτυρία, είναι η επαναξιολόγηση της μαρτυρίας από αυτό το δικαστήριο και μάλιστα με τον τρόπο που ο ίδιος εισηγείται.
Επισημαίνουμε όμως, τελειώνοντας, και το ότι ουδείς λόγος έφεσης αφορά την απόρριψη της μαρτυρίας του ίδιου του Εφεσείοντα ως αναξιόπιστη, πράγμα που αφήνει τελικά μετέωρη την έφεση.
Η έφεση αποτυγχάνει και απορρίπτεται με έξοδα προς όφελος του Εφεσίβλητου και εις βάρος του Εφεσείοντα.
H έφεση απορρίπτεται με έξοδα εις βάρος του εφεσείοντος.