|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Προκοπίου Δέσποινα και Άλλος ν. Ανδρέας Λάμπρου Λτδ (2004) 1 ΑΑΔ 310
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ ν. ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΑΜΠΡΟΥ ΛΤΔ, Πολιτική ΄Εφεση Αρ. 11459, 27 Ιανουαρίου, 2004
(2002) 1 ΑΑΔ 801
19 Ιουνίου, 2002
[ΝΙΚΗΤΑΣ, ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ/στές]
ΣΟΦΙΑ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ,
Εφεσείουσα,
ν.
ΜΑΡΙΟΥ ΜΑΚΡΙΔΗ,
Εφεσιβλήτου.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 11066)
Πολιτική Δικονομία ― Αποπληρωμή εξ αποφάσεως χρέους με μηνιαίες δόσεις ― Δημιουργία μη απαραίτητων υποχρεώσεων από τον χρεώστη ― Δεν μπορεί να προβάλλεται ως δικαιολογία για την αδυναμία του να πληρώσει το εξ αποφάσεως χρέος του.
Η παρούσα έφεση στρέφεται εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού με την οποία η εφεσείουσα διατάχθηκε να πληρώνει προς εξόφληση χρέους της ύψους £79.108, ποσό £300 τον μήνα από 1.5.2001. Η εφεσείουσα αμφισβητεί την ορθότητα της διαπίστωσης του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι ο μισθός της ως διευθύντριας και κύριας μετόχου εταιρείας που την εργοδοτεί ανέρχεται σε £500. Υποστηρίζει ότι ο καθαρός μηνιαίος μισθός της δεν υπερέβαινε τις £350, γιατί οι εργασίες της εταιρείας είχαν μειωθεί σε μεγάλο βαθμό.
Η εφεσείουσα παραπονείται επίσης ότι το Δικαστήριο έκρινε την εργοδότηση οικιακής βοηθού, με δαπάνη £190 μηνιαίως, για να φροντίζει τα ανήλικα παιδιά της, τις ώρες που εκείνη εργάζεται, ως μη αναγκαία.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Υπό κρίση δεν ήταν η οικονομική κατάσταση της εταιρείας, αλλά αυτή της εφεσείουσας. Τα δεδομένα στα οποία βασίστηκε το Δικαστήριο ήταν ο μισθός της και το εισόδημά της από τα ακίνητα που ενοικίαζε. Το εισόδημα από τα ακίνητα ανερχόταν σε £460 μηνιαίως.
2. Το γεγονός ότι η εφεσείουσα είναι διαζευγμένη με δύο ανήλικα παιδιά, δεν καθιστά την εργοδότηση οικιακής βοηθού αναγκαία.
3. Ένας οφειλέτης δεν μπορεί να αφεθεί να δημιουργεί υποχρεώσεις, άλλες από αυτές που έχουν σχέση με τις ουσιαστικές ανάγκες του ίδιου και της οικογένειάς του και ταυτόχρονα να τις προβάλλει για να αποφύγει την πληρωμή του χρέους.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα εναντίον της εφεσείουσας.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Kokoni v. Ioannides (1963) 1 C.L.R. 468,
ΣΠΕ Αραδίππου ν. Ιακώβου (1999) 1(Γ) Α.Α.Δ. 2032.
Έφεση.
Έφεση από την εναγόμενη κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού που δόθηκε στις 10/4/01 (Αρ. Αγωγής 3965/98) με την οποία διατάχθηκε να πληρώνει προς εξόφληση χρέους της ύψους £79.108,- ποσό £300,- το μήνα.
Ευαγ. Πουργουρίδης, για την Εφεσείουσα.
Χρ. Παύλου, για τον Εφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΝΙΚΗΤΑΣ, Δ.: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα απαγγελθεί από το Δικαστή Νικολαΐδη.
ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, Δ.: Η εφεσείουσα αμφισβητεί την απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού ημερ. 10.4.2001 με την οποία διατάχτηκε να πληρώνει προς εξόφληση χρέους της ύψους £79.108, ποσό £300 το μήνα, από 1.5.2001.
Το Δικαστήριο, πριν καταλήξει στο πιο πάνω ποσό, δέκτηκε ότι οι μηνιαίες απολαβές της ήταν £500 το μήνα. Η εφεσείουσα είναι διευθύντρια και κύρια μέτοχος της εταιρείας που την εργοδοτεί και η οποία διατηρεί ταξιδιωτικό γραφείο. Η εφεσείουσα έχει επιπρόσθετο εισόδημα £460 μηνιαίως από την ενοικίαση δύο ακινήτων ιδιοκτησίας της.
Με την παρούσα έφεση αμφισβητείται η ορθότητα της διαπίστωσης του πρωτόδικου δικαστηρίου ότι ο μισθός της ανέρχεται σε £500. Η εφεσείουσα ισχυρίζεται ότι ο καθαρός μηνιαίος της μισθός δεν υπερέβαινε τις £350, γιατί οι εργασίες της εταιρείας είχαν μειωθεί σε μεγάλο βαθμό. Ισχυρίζεται ακόμα ότι η κακή οικονομική κατάσταση της εταιρείας φαίνεται και από το γεγονός ότι η εφεσείουσα δεν έλαβε μέρισμα τα τελευταία δύο χρόνια. Περαιτέρω, το πρωτόδικο δικαστήριο, σύμφωνα πάντα με την εφεσείουσα, δεν έλαβε υπ' όψιν του το ποσό που αντιστοιχούσε στις διάφορες κρατήσεις.
Καμιά μαρτυρία, ούτε καν ισχυρισμός, δεν προβλήθηκε για την καταβολή από την εφεσείουσα οποιασδήποτε εισφοράς σε οποιοδήποτε ταμείο. Συνεπώς το Δικαστήριο ορθά κατέληξε ότι η αμοιβή της από την εταιρεία ανερχόταν στις £6.000 ετησίως. Ο ισχυρισμός ότι οι εργασίες της εταιρείας είχαν μειωθεί δεν έχει οποιαδήποτε ιδιαίτερη σημασία, γιατί εκείνο που μετρά είναι η καταβολή στην εφεσείουσα από την εταιρεία του συγκεκριμένου ποσού ετησίως. Η σχετική λογιστική πράξη καταγράφεται και στους εξελεγμένους λογαριασμούς της εταιρείας και συνεπώς δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από την εφεσείουσα. Εξ άλλου υπό κρίση δεν ήταν η οικονομική κατάσταση της εταιρείας, αλλά αυτή της εφεσείουσας. Τα δεδομένα στα οποία βασίστηκε το Δικαστήριο ήταν ο μισθός της και το εισόδημά της από τα ακίνητα που ενοικίαζε.
Εν πάση περιπτώσει, στο σημείο αυτό θα θέλαμε να επισημάνουμε ότι δεν είναι αποδεκτός ο ισχυρισμός της εφεσείουσας ότι ο μοναδικός λόγος συνέχισης της λειτουργίας του ταξιδιωτικού γραφείου, παρά το γεγονός ότι άφηνε ζημιά, ήταν γιατί η ίδια δεν γνώριζε άλλη εργασία. Αν πράγματι η απασχόλησή της δεν ήταν προσοδοφόρα, σίγουρα θα μπορούσε να βρει πολλές άλλες ευκαιρίες για εργοδότηση, ακόμα και ασχολίες που δεν χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις. Σημειώνουμε εξ' άλλου ότι η εταιρεία, παρά το ότι, σύμφωνα πάντα με τους ισχυρισμούς της εφεσείουσας, δεν πραγματοποιούσε κέρδη, εργοδοτούσε πέραν της ίδιας και υπάλληλο.
Η εφεσείουσα παραπονείται επίσης ότι το Δικαστήριο έκρινε την εργοδότηση οικιακής βοηθού, με δαπάνη £190 μηνιαίως, ως μη αναγκαία. Είναι διαζευγμένη και μητέρα δύο ανήλικων παιδιών, ηλικίας εννιά και οκτώ χρόνων. Ισχυρίστηκε ότι η οικιακή βοηθός φροντίζει τα παιδιά της τις ώρες που εκείνη εργάζεται. Υποστηρίζει ότι λόγω της πλήρους απουσίας του πατέρα και της, λόγω της εργασίας της, απουσίας της ίδιας για πολλές ώρες, η εργοδότηση βοηθού-παιδαγωγού για την ασφάλεια, φροντίδα και επιμέλεια των ανήλικων, δεν αποτελεί υπέρμετρη σπατάλη, αλλά επιβεβλημένη ανάγκη.
Και αυτός ο ισχυρισμός θα πρέπει να απορριφθεί. Η οικιακή βοηθός δεν αποτελεί, παρά σε εξαιρετικές περιπτώσεις, ανάγκη. Το γεγονός ότι η εφεσείουσα είναι διαζευγμένη με δύο ανήλικα παιδιά, δεν καθιστά την εργοδότηση οικιακής βοηθού απαραίτητη. Αν η εφεσείουσα δεν είχε την οικονομική δυνατότητα πρόσληψης οικιακής βοηθού, σίγουρα θα κατέληγε σε λιγότερο δαπανηρές λύσεις για τη φροντίδα των παιδιών, τις λίγες απογευματινές ώρες που η ίδια ήταν στη δουλειά της και τα παιδιά στο σπίτι.
Έχει νομολογηθεί ότι η εξόφληση εξ αποφάσεως χρεών θα πρέπει να εντάσσεται μέσα σε όρια που επιτρέπουν ταυτόχρονα και την αξιοπρεπή διαβίωση του οφειλέτη. Όμως, έχει επίσης τονιστεί ότι ένας οφειλέτης δεν μπορεί να αφεθεί να δημιουργεί υποχρεώσεις, άλλες από αυτές που έχουν σχέση με τις ουσιαστικές ανάγκες του ίδιου και της οικογένειάς του και ταυτόχρονα να τις προβάλλει για να αποφύγει την πληρωμή του χρέους (Kokoni v. Ioannides (1963) 1 C.L.R. 468 και ΣΠΕ Αραδίππου ν. Ιακώβου, (1999) 1(Γ) Α.Α.Δ. 2032). Η αξιοπρεπής διαβίωση του οφειλέτη λαμβάνεται υπ' όψιν από τη μια, αλλά και από την άλλη η ανάγκη για εκτέλεση των δικαστικών αποφάσεων και ικανοποίηση του εξ αποφάσεως δανειστή δεν θα πρέπει να παραγνωρίζεται.
Τίποτε από όσα έχουν λεχθεί για λογαριασμό της εφεσείουσας δεν κλονίζει την ορθότητα της τεκμηριωμένης πρωτόδικης απόφασης. Το δικαστήριο ανέλυσε όχι μόνο την κρατούσα νομολογία, αλλά και όλους τους ισχυρισμούς που προτάθηκαν, καθώς και την ενώπιόν του μαρτυρία ορθά και κατέληξε στο συμπέρασμά του, το οποίο δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να ανατρέψουμε.
Η έφεση απορρίπτεται, με έξοδα εναντίον της εφεσείουσας, όπως αυτά θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή.
Η�έφεση απορρίπτεται με έξοδα εναντίον της εφεσείουσας.