|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2002) 1 ΑΑΔ 783
12 Ιουνίου, 2002
[ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ/στής]
ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΑΦΟΡΩΣΙ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ)
ΝΟΜΟΥ 1964 ΟΠΩΣ ΑΥΤΗ ΕΧΕΙ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ
ΝΟΜΟΥΣ 33/64, 35/75, 72/77, 59/81, 3/87, 158/88 ΚΑΙ 109/91
ΚΑΙ
ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΑΦΟΡΩΣΙ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ, ΕΝΑΓΟΜΕΝΟΥ ΣΤΗΝ ΑΓΩΓΗ 1606/97 ΚΑΙ
ΕΦΕΣΕΙΟΝΤΑ ΣΤΗΝ Π.Ε. 10848
ΚΑΙ
ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΑΦΟΡΩΣΙ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΗΜΕΡ. 4/2/2002
ΤΟΥ ΣΑΒΒΑ ΣΑΒΒΑ ΕΝΑΓΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΑΓΩΓΗ 1606/97 ΚΑΙ
ΕΦΕΣΙΒΛΗΤΟΥ ΣΤΗΝ Π.Ε. 10848
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΗΜΕΡ. 27/2/02 ΤΟΥ
ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ ΣΤΗΝ
ΑΓΩΓΗ 1606/97 ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΑΙΤΗΣΗ ΗΜΕΡ. 4/2/2002.
(Αίτηση Αρ. 43/2002)
Προνομιακά Εντάλματα ― Certiorari ― Αίτηση για άδεια καταχώρησης αίτησης Certiorari προς ακύρωση διατάγματος του Επαρχιακού Δικαστηρίου Αμμοχώστου για παράταση του χρόνου εντός του οποίου διετάσσετο ο εναγόμενος εξ αποφάσεως χρεώστης να δώσει λογαριασμό στον ενάγοντα εξ αποφάσεως πιστωτή ― Άρνηση άδειας λόγω ύπαρξης εναλλακτικού ένδικου μέσου.
Πολιτική Δικονομία ― Αίτηση ex parte για έκδοση διατάγματος παράτασης χρόνου ― Δυνατότητα αντιδίκου για παραμερισμό εκδοθέντος διατάγματος δυνάμει της Δ.48, θ.8(4) των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας.
Στις 4.2.2002 ο εξ αποφάσεως πιστωτής καταχώρησε μονομερή αίτηση ζητώντας διάταγμα «με το οποίο να παρατείνεται ο χρόνος μέσα στον οποίο να διατάττεται ο Εναγόμενος να δώσει λογαριασμό στον Ενάγοντα για την περίοδο 1.01.95 έως 8.8.96 από ένα μήνα από την ημέρα έκδοσης του διατάγματος σε ένα μήνα από την επίδοση του οπισθογραφημένου διατάγματος στον Εναγόμενο». Το αίτημα εγκρίθηκε στις 27.2.2002.
Με την παρούσα μονομερή αίτηση ο εναγόμενος, αιτητής στην παρούσα διαδικασία ζητά άδεια να αποταθεί για ένταλμα Certiorari με το οποίο να ακυρώνεται το διάταγμα ημερ. 27.2.2002. Ο αιτητής υποστήριξε ότι το Επαρχιακό Δικαστήριο δεν είχε δικαιοδοσία να εκδώσει τέτοιο διάταγμα και ότι ούτως ή άλλως ζήτημα τροποποίησης της τελικής απόφασης στην αγωγή δεν μπορούσε νόμιμα να εξεταστεί με μονομερή αίτηση, η οποία μάλιστα στηριζόταν σε λανθασμένους θεσμούς.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Η αίτηση για παράταση του χρόνου βασίστηκε μεταξύ άλλων στη Δ.57, θ.2 που αφορά στο χρόνο, όπως και στη Δ.48, θ.8 που προβλέπει ότι τέτοιες αιτήσεις μπορεί να γίνουν μονομερώς (Δ.48, θ.8(1)). Με αυτό ως δεδομένο, η Δ.48, θ.8(4) παρέχει τη δυνατότητα στην άλλη πλευρά να προχωρήσει με αίτηση διά κλήσεως για παραμερισμό ή μεταβολή του εκδοθέντος διατάγματος. Με το εν λόγω ένδικο μέσο μπορεί δε να τεθεί οποιοδήποτε σχετικό ζήτημα, περιλαμβανομένου και ζητήματος δικαιοδοσίας.
2. Ενόψει της ύπαρξης εναλλακτικού ένδικου μέσου δεν δικαιολογείται η επίκληση της εξουσίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου για έκδοση προνομιακού εντάλματος.
Η αίτηση απορρίφθηκε.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Τάσου (Κακουρή) (2000) 1 Α.Α.Δ. 1372,
Μεστάνας (2000) 1 Α.Α.Δ. 1469,
Παπαχριστοφόρου (2001) 1 Α.Α.Δ. 276,
Hellenger Trading Ltd (2000) 1 A.A.Δ. 1965.
Αίτηση.
Αίτηση από τον αιτητή-εναγόμενο στην αγωγή 1606/97 για άδεια καταχώρισης αίτησης για έκδοση διατάγματος Certiorari προς ακύρωση του Διατάγματος του Επαρχιακού Δικαστηρίου Αμμοχώστου ημερ. 27/2/02.
Α. Μάγος, για τον Αιτητή.
Cur. adv. vult.
ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ.: Ο αιτητής ήταν ο εναγόμενος στην Αγωγή αρ. 1606/97 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Αμμοχώστου, στην οποία στις 26 Μαΐου 2000 εκδόθηκε εναντίον του απόφαση για ορισμένο χρηματικό ποσό και διατάχθηκε «να δώσει λογαριασμό στον ενάγοντα για την περίοδο 1/1/95 έως 8/8/96 σε ένα μήνα από σήμερα». Ο αιτητής άσκησε έφεση, η ακρόαση της οποίας διεξήχθη και η απόφαση επιφυλάχθηκε στις 19 Απριλίου 2002.
Η συνταγμένη απόφαση επιδόθηκε στις 5 Ιουλίου 2000 και επειδή ο λογαριασμός δεν δόθηκε, καταχωρήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2000 αίτηση για παρακοή. Η αίτηση απορρίφθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2000 διότι, καθώς αντιλαμβάνομαι, η συνταγμένη απόφαση δεν έφερε την προβλεπόμενη οπισθογράφηση που να ενημέρωνε τον εξ αποφάσεως οφειλέτη ως προς τις συνέπειες της παρακοής.
Στις 4 Φεβρουαρίου 2002 ο εξ αποφάσεως πιστωτής καταχώρησε μονομερή αίτηση ζητώντας διάταγμα «με το οποίο να παρατείνεται ο χρόνος μέσα στον οποίο διατάττεται ο Εναγόμενος να δώσει λογαριασμό στον Ενάγοντα για την περίοδο 1/01/95 έως 8/8/96 από ένα μήνα από την ημέρα έκδοσης του διατάγματος σε ένα μήνα από την επίδοση του οπισθογραφημένου διατάγματος στον Εναγόμενο» και στις 27 Φεβρουαρίου 2002 το αίτημα εγκρίθηκε.
Με την παρούσα μονομερή αίτηση, ημερ. 27 Μαΐου 2002, ο αιτητής ζητεί άδεια να αποταθεί για ένταλμα certiorari με το οποίο να ακυρώνεται το διάταγμα ημερ. 27 Φεβρουαρίου 2002. Το χαρακτηρίζει ως διάταγμα τροποποίησης της τελικής απόφασης στην αγωγή. Προβάλλει ότι το Επαρχιακό Δικαστήριο δεν είχε δικαιοδοσία να εκδώσει τέτοιο διάταγμα και ότι ούτως ή άλλως ζήτημα τροποποίησης δεν μπορούσε νόμιμα να εξεταστεί με μονομερή αίτηση, σε σχέση με την οποία προσθέτει επίσης την άποψη ότι στηριζόταν σε «λανθασμένους» Θεσμούς. Με βάση τη θέση του αιτητή ότι επρόκειτο για τροποποίηση της τελικής απόφασης και μάλιστα κατά παράβαση των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας, συζητήθηκε το κατά πόσο δεν παρεχόταν η δυνατότητα έφεσης κατά του εν λόγω διατάγματος. Αυτό όμως δεν χρειάζεται εν τέλει να απασχολήσει αφού, καθώς διαπιστώνω, επρόκειτο όχι για τροποποίηση της τελικής απόφασης αλλά για παράταση του χρόνου που οριζόταν για συμμόρφωση του εξ αποφάσεως οφειλέτη, εξέλιξη για την οποία δεν εκφέρω γενικότερη άποψη. Ως προς δε την αναφορά στην οπισθογράφηση, αυτή ήταν χωρίς σημασία αφού δεν αποτελεί ζήτημα που άπτεται του περιεχομένου της όποιας τελικής απόφασης αλλά ζήτημα που απασχολεί μόνο σε σχέση με την ετοιμασία της συνταγμένης απόφασης.
Η αίτηση για παράταση του χρόνου βασίστηκε μεταξύ άλλων στη Δ.57, θ. 2 που αφορά στον χρόνο, όπως και στη Δ.48, θ. 8 που προβλέπει ότι τέτοιες αιτήσεις μπορεί να γίνουν μονομερώς (Δ.48, θ. 8(1)). Με αυτό ως δεδομένο, η Δ.48, θ. 8(4) παρέχει τη δυνατότητα στην άλλη πλευρά να προχωρήσει με αίτηση διά κλήσεως για παραμερισμό ή μεταβολή του εκδοθέντος διατάγματος: βλ. την Αίτηση Βασούλας Τάσου (Κακουρή) (2000) 1 Α.Α.Δ. 1372 (Κωνσταντινίδη, Δ.). Με το εν λόγω ένδικο μέσο μπορεί δε να τεθεί οποιοδήποτε σχετικό ζήτημα, περιλαμβανομένου και ζητήματος δικαιοδοσίας αν ο αιτητής επιθυμεί να το προωθήσει.
Ενόψει λοιπόν της ύπαρξης άλλου αποτελεσματικού ένδικου μέσου, δεν δικαιολογείται η επίκληση της εξουσίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου για έκδοση προνομιακού εντάλματος: βλ. την απόφαση της Ολομέλειας στην Αίτηση Σταύρου Μεστάνα (2000) 1 Α.Α.Δ. 1469, και την απόφασή μου στην Αίτηση Λουκή Παπαχριστοφόρου (2001) 1 Α.Α.Δ. 276 όπου εξήγησα τη Μεστάνα (ανωτέρω) με ιδιαίτερη αναφορά στην Αίτηση Hellenger Trading Ltd (2000) 1 Α.Α.Δ. 1965 (Κωνσταντινίδη, Δ.).
Η αίτηση απορρίπτεται.
Η�αίτηση απορρίπτεται.