|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2002) 1 ΑΑΔ 1455
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 11355
ΕΝΩΠΙΟΝ
: ΠΙΚΗ, Π., ΑΡΤΕΜΗ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ,ΚΑΛΛΗ, ΚΡΟΝΙΔΗ, Δ/στών
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ με το άρθρο 155(4) του Συντάγματος και το άρθρο 3 και 9 του περί Απονομής της Δικαιοσύνης (Διάφορες Διατάξεις) Νόμου του 1964
- και -
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ με την αίτηση του Δώρου Γεωργιάδη από τη Λευκωσία και τώρα κρατούμενου στις Κεντρικές Φυλακές για την έκδοση εντάλματος φύσεως Habeas Corpus
- και -
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ με τα Αρ. 11, 30, 33, 34 και 35 του Συντάγματος και τα Αρ. 5 και 6 της Σύμβασης για την Προάσπιση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
- και -
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ με τις αποφάσεις του Κακουργιοδικείου που συνεδρίασε στη Λευκωσία ημερ. 7/1/2002 και 9/1/2002 οι οποίες εκδόθηκαν σε διαδικασία κεκλεισμένων των θυρών, στο πλαίσιο της εκδίκασης της ποινικής υπόθεσης 18095/01
------------------------
3 Οκτωβρίου, 2002
Για τον Εφεσείοντα - Αιτητή: Ε. Πουργουρίδης, με Χ. Ιωάννου.
Για τον Εφεσίβλητο - Καθ' ου η Αίτηση: Λ. Παντελή, Δικηγόρος
της Δημοκρατίας, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα.
------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΠΙΚΗΣ, Π.: Συμφωνώ ότι η έφεση πρέπει να απορριφθεί.
Σύμφωνα με την απόφαση του Καλλή, Δ., με την οποία ταυτίζονται και οι άλλοι Δικαστές, κρίνονται παραδεκτοί, σε γενικές γραμμές, και οι τρεις λόγοι, για τους οποίους το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε το αίτημα του εφεσείοντος για την έκδοση διατάγματος habeas corpus. Οι δύο από τους λόγους αυτούς αφορούν το
παραδεκτό της αίτησης στο πλαίσιο των περιστατικών της παρούσας υπόθεσης και ο τρίτος αφορά την ουσία.Ο πρώτος λόγος έχει ως βάση το απαράδεκτο αίτησης habeas corpus, η οποία έχει ως αντικείμενο τη θεώρηση της ορθότητας καταδικαστικής απόφασης του πρωτόδικου Δικαστηρίου (του Κακουργιοδικείου), εφόσον παρέχεται δικαίωμα έφεσης για την αμφισβήτηση της ετυμηγορίας του.
Στην παρούσα υπόθεση, όχι μόνο παρεχόταν δικαίωμα έφεσης αλλά και ασκήθηκε έφεση, στην οποία μάλιστα προβλήθηκαν επάλληλοι λόγοι προς τους προβληθέντες στην αίτηση habeas corpus, για την ακύρωση της καταδίκης και, συνακόλουθα, την απελευθέρωση του εφεσείοντος. Το ότι οι λόγοι αυτοί αποσύρθηκαν ως λόγοι έφεσης, προφανώς για να αρθούν εμπόδια στην πορεία της εκδίκασης της αίτησης για την παροχή εντάλματος habeas corpus, δε μετακινεί το κώλυμα.
Δε θα αναφερθώ στη σχετική με το θέμα αυτό νομολογία, η οποία μνημονεύεται στην απόφαση του Καλλή, Δ. Σημειώνω ότι συμφωνώ με τις διαπιστώσεις που γίνονται και την κατάληξη στην οποία οδηγούν.
Ο δεύτερος λόγος, για τον οποίο η αίτηση habeas corpus κρίθηκε απαράδεκτη από το πρωτόδικο Δικαστήριο, και, ως διαφαίνεται από την απόφαση του Καλλή, Δ., γίνεται επίσης δεκτός, περιθωριακά έστω, είναι ότι η αίτηση habeas corpus συνιστά κατάχρηση της διαδικασίας, σύμφωνα με τις καθιερωμένες επί του θέματος αρχές της νομολογίας και, όλως ιδιαίτερα, της απόφασης στη Δ/ντής των Φυλακών ν. Τζεννάρο Περρέλλα (1995) 1 Α.Α.Δ. 217. Τοσούτο μάλλον, εφόσον το φυσιολογικό πλαίσιο αναθεώρησης της ορθότητας καταδικαστικής απόφασης του πρωτόδικου Δικαστηρίου είναι η έφεση.
Εφόσον η έφεση κρίνεται απορριπτέα, δεν το θεωρώ απαραίτητο το Δικαστήριο να επιληφθεί και των λόγων ουσίας, για τους οποίους απορρίπτεται η έφεση, δηλαδή αν ο αποκλεισμός του κοινού και του τύπου από τη δίκη, βάσει των προνοιών του δεύτερου μέρους της παραγράφου 2 του ΄Αρθρου 30 του Συντάγματος, περιλαμβάνει και την απαγγελία της απόφασης - (βλ., επίσης, ΄Αρθρο 6(1) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την Προάσπιση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και των Θεμελιωδών Ελευθεριών
).Η απάντηση εξαρτάται, σε μεγάλο βαθμό, από τη σημασία που ενέχει ο όρος «δίκη» στο πλαίσιο του σχετικού ΄Αρθρου του Συντάγματος.
Θέλω, όμως, να διατυπώσω τη διαφωνία μου με τη θέση η οποία υιοθετείται στην απόφαση της πλειοψηφίας, αναφορικά με τη δυνατότητα παραίτησης από ή απεμπόλησης θεμελιώδους δικαιώματος του ατόμου, χωρίς να παραγνωρίζω την περί του αντιθέτου απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, στην οποία γίνεται παραπομπή από την πλειοψηφία, στην υπόθεση
Case of Hakansson and Sturesson Judgment of 21 February 1990, Series A; Judgments and Decisions Vol. 171, σελ. 6, 20Στην Κλεάνθους κ.α. ν. Αρχής Τηλεπικοιν. Κύπρου (1991) 4 Α.Α.Δ. 2971, διατύπωσα τη θέση ότι «Δε χωρεί συμβιβασμός με τα θεμελιώδη δικαιώματα και ελευθερίες του ανθρώπου, είτε από το ίδιο το άτομο, ή από αρχή ή όργανο της Δημοκρατίας.» (σελ. 2978). Η θέση μου επί του θέματος, η οποία διατυπώνεται στην
Police v. Georghiades (1983) 2 C.L.R. 33, αντανακλάται στο ακόλουθο απόσπασμα από την απόφαση εκείνη:- (σελ. 63)"On a consideration of the objects of Part II of the Constitution, the character of the rights entrenched therein and, the background thereto, outlined in this judgment, I am of the opinion that the basic rights safeguarded in this part of the Constitution, those referring to fundamental freedoms and liberties, are inalienable and inhere in man at all times, to be enjoyed and exercised under constitutional protection."
(
Ελληνική μετάφραση, ελεύθερη:«Αναλογιζόμενοι τους σκοπούς του Μέρους ΙΙ του Συντάγματος, το χαρακτήρα των δικαιωμάτων τα οποία κατοχυρώνονται από τις διατάξεις του και την προϊστορία τους, η οποία διαγράφεται σ' αυτή την απόφαση, είμαι της γνώμης ότι τα θεμελιώδη δικαιώματα, τα οποία διασφαλίζονται σ' αυτό το Μέρος του Συντάγματος, εκείνα που αναφέρονται στις θεμελιώδεις ελευθερίες, είναι αναπαλλοτρίωτα και ενυπάρχουν στον άνθρωπο, κατά πάντα χρόνο, για να απολαμβάνονται και να ασκούνται κάτω από συνταγματική προστασία.»)
Η άνευ όρων διασφάλιση και αποτελεσματική εφαρμογή των διατάξεων του Μέρους ΙΙ του Συντάγματος επιβάλλεται από τις διατάξεις του ΄Αρθρου 35 του Συντάγματος. Περιορισμοί στα κατοχυρωμένα από το Σύνταγμα δικαιώματα του ατόμου, όπως επαναλαμβάνεται και στην πρόσφατη απόφασή μας της Ολομέλειας (Απόφαση πλειοψηφίας) στη
Δημοκρατία ν. Κωνσταντίνου, Αναθεωρητική ΄Εφεση Αρ. 3385, 26/9/02, χωρούν μόνο για λόγους που προσδιορίζονται από το Σύνταγμα και υπό την αίρεση τήρησης των αυστηρών προϋποθέσεων που θέτει το ΄Αρθρο 33 του Συντάγματος και αναγνωρίζει ως εγγενείς η νομολογία - (βλ., επίσης, Police v. Ekdodiki Eteria (1982) 2 C.L.R. 63).
Γ.Μ. Πικής,
Π.
/ΜΠ