Μεταξύ -

περιουσίας της αποβιωσάσης Φιλίτσας Νικολάου, τέως

από τη Λευκωσία

- και -

1. Α.Τ. Κωνσταντινίδη

2. Ανδρέα Κωνσταντινίδη ως διευθυντή

Πολυκλινικής Ευαγγελίστριας

3. Helen Σωτηρίου

------------------------

Για την αιτήτρια/εφεσείουσα: Γ. Μηχανικός

Για τους καθών η αίτηση/εφεσίβλητους

1 και 2: Αρ. Λοϊζου

Για την καθής η αίτηση/εφεσίβλητη 3: Γ. Αμπίζας

-----------------------------

Είναι απαραίτητη η σύντομη αναδρομή στο ιστορικό. Η αιτήτρια είναι διαχειρίστρια της περιουσίας της Φιλίτσας Νικολάου, που καταγόταν από τη Λευκωσία. Και πέθανε στις 11/8/89 στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας. Φαίνεται από το διαθέσιμο υλικό ότι πριν από το θάνατο της νοσηλεύθηκε σε ιδιωτική κλινική στην οποία παρείχαν τις υπηρεσίες τους ως γιατροί οι τρεις εφεσίβλητοι/καθών η αίτηση. Η αιτήτρια, με την παραπάνω ιδιότητα της, κίνησε αγωγή στους εφεσίβλητους (αρ. 8709/97, που κατάθεσε στις 7/7/97) και αξίωσε αποζημιώσεις για:

Τέθηκε θέμα εκπροθέσμου της αγωγής ευθύς εξαρχής (με το δικόγραφο της υπεράσπισης) από όλους τους εφεσίβλητους. Και τούτο διότι η αγωγή δεν καταχωρήθηκε μέσα σε δύο χρόνια από του θανάτου, όπως προβλέπει το άρθρ. 58(20) του περί Αστικών Αδικημάτων Νόμου, Κεφ. 148 (βλ. τροποποιητικό νόμο αρ. 156/85). Η διάταξη έχει εισάξει περίοδο παραγραφής 2 ετών για καταχώρηση αγωγής προς διεκδίκηση αποζημιώσεων λόγω αμελείας που προκάλεσε θάνατο.

Κατόπιν αιτήματος της εφεσίβλητης 3, στο οποίο συναίνεσαν και οι άλλοι δύο εφεσίβλητοι, και με τη συγκατάθεση του δικηγόρου της αιτήτριας κ. Γ. Μηχανικού, το ζήτημα, λόγω προφανώς των επιπτώσεων που θα είχε στην τύχη της αγωγής εκδικάστηκε, όπως παρέχεται δικονομικά η ευχέρεια, ως προδικαστικό. Το πρωτόδικο δικαστήριο, στηριζόμενο στην απόφαση Φεσσάς κ.α. ν. Κασάπη (1994) 1 Α.Α.Δ. 337 και Π.Ε. 9600 Κασάπη ν. Φεσσά ημερ. 20/2/98, που ερμήνευσε την παραπάνω πρόνοια, αποφάνθηκε ότι παρήλθε η τασσόμενη από το νόμο διετής προθεσμία. Και για το λόγο αυτό ανέστειλε κάθε περαιτέρω διαδικασία στην αγωγή, καταδικάζοντας συνάμα την αιτήτρια στα έξοδα. Η θέση του συνηγόρου ότι η βάση αγωγής δεν έχει καμιά σχέση με αστικό αδίκημα ή το άρθρ. 58 του Κεφ. 148, απορρίφθηκε.

Η υπόθεση P. Georghiou (Catering) Ltd. v. Δημοκρατίας κ.α. (1996) 3 Α.Α.Δ. 323, εξέτασε τις επιπτώσεις της τροποποίησης (το 1995) της Δ.64, η οποία εξοβέλισε τη διάκριση, που υπήρχε μέχρι τότε, μεταξύ άκυρου και αντικανονικού δικονομικού μέτρου. Παράλληλα, η Ολομέλεια αποφάνθηκε ότι είναι δυνατή, υπό προϋποθέσεις, η παροχή θεραπείας σε περίπτωση που μια έφεση είναι αντικανονική. Αποφασίστηκε δε ότι, λόγω της καθολικότητας της, η Δ.64 καλύπτει και τις αντικανονικότητες της Δ.35 θ. 4. Περαιτέρω σύμφωνα με την απόφαση (σελ. 324):

Θα προσθέταμε ότι το Εφετείο εξετάζει όλους τους προταθέντες παραδεκτώς λόγους μέσα στα όρια που καθορίζονται από την έφεση.

Έχουμε ενώπιον μας αίτηση για τροποποίηση τριών από τους έξι λόγους της έφεσης. Ο κ. Αμπίζας, του οποίου τα επιχειρήματα υιοθετεί ο κ. Λοΐζου, παρατήρησε πως, αντίθετα με ό,τι προβλέπει η Δ.35, θ.4, η αιτιολογία ή καλύτερα ό,τι εμφανίζεται ως αιτιολογία για κάθε λόγο έφεσης, δεν διατυπώνεται χωριστά από αυτόν. Εκείνο όμως, που εισηγείται στην ουσία είναι ότι όσα η αιτήτρια προτείνει να προστεθούν στους αρχικούς λόγους δεν συνιστούν αιτιολογία. Τούτο ισχύει και για τους τρεις λόγους (με αρ. 1, 3 και 6). Στη δε περίπτωση του λόγου 6 γίνεται προσπάθεια να εισαχθεί νέος λόγος, εκτροχιάζοντας την έφεση από το αρχικό της πλαίσιο.

Πρέπει όμως να έχουμε υπόψη τις προτεινόμενες τροποποιήσεις. Τις παραθέτουμε από την αίτηση:

Είναι πιστεύουμε προφανής η έλλειψη αιτιολογίας και στις τρεις περιπτώσεις. Ειδικά για τους λόγους 1 και 2 αναφέρεται πού έσφαλε το πρωτόδικο δικαστήριο όχι όμως και γιατί. Αυτό όμως είναι το ζητούμενο. Όσο για το λόγο 6 δεν υπάρχει αντιστοιχία μεταξύ αιτιάσεων εναντίον της εκκαλούμενης απόφασης και σε ότι παρουσιάζεται ως η αιτιολόγηση τους. Είναι καθαρή προσπάθεια αναδημιουργίας του λόγου αυτού, η οποία εκτρέπεται των πλαισίων της έφεσης και δεν είναι δυνατό να γίνει δεκτή. Να πώς έχει ο αρχικός λόγος: