|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2001) 1 ΑΑΔ 1583
16 Οκτωβρίου, 2001
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ/στές]
1. ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΠΑΝΑΓΙΔΗΣ,
2. ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΑΓΙΔΗ,
Εφεσείοντες,
v.
ΑΝΔΡΕΑ ΚΟΥΡΟΥΣΙΗ,
Εφεσιβλήτου.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 10789)
Οι εφεσείοντες-ενάγοντες καταχώρησαν αίτηση που βασιζόταν στη Δ.33, θ.1 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας για παραμερισμό απόφασης με την οποία απερρίφθη η αγωγή τους και για επαναφορά της εν λόγω αγωγής τους. Εναντίον της απόρριψης της αίτησης επαναφοράς ασκήθηκε η παρούσα έφεση.
Το Ανώτατο Δικαστήριο απέρριψε την έφεση επειδή η αίτηση βασίστηκε στη Δ.33, θ.1 η οποία δεν ίσχυε στην παρούσα περίπτωση και αποφάνθηκε ότι η συγκεκριμένη διάταξη εφαρμόζεται στις περιπτώσεις όπου κανένας από τους διαδίκους δεν εμφανίζεται στην ακρόαση, ενώ στην παρούσα περίπτωση υπήρξε εμφάνιση και από τους δύο διαδίκους κατά την ημέρα της ακρόασης όταν το Δικαστήριο αποφάσισε να απορρίψει την αγωγή μετά από την απόρριψη αιτήματος για αναβολή της ακρόασης. Η αίτηση έπρεπε να είχε βασιστεί στη Δ.33, θ.5 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα εναντίον των εφεσειόντων.
Αναφερόμενη υπόθεση:
Ann-Clair Developments Ltd v. Κυριακίδη (1999) 1 Α.Α.Δ. 537.
Έφεση.
Έφεση από τους ενάγοντες κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας που δόθηκε στις 10/4/00 (Αρ. Αγωγής 2203/97) με την οποία απορρίφθηκε η αίτησή τους για επαναφορά της αγωγής τους που είχε απορριφθεί αφού δεν είχαν διαθέσιμο μάρτυρα και δεν προσέφεραν μαρτυρία.
Θ. Αντρέου για Ε. Ευσταθίου, για τους Εφεσείοντες.
Χρ. Ερωτοκρίτου, για τον Εφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
AΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ.: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα απαγγελθεί από το Δικαστή Νικολαΐδη.
ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, Δ.: Στις 24.2.2000 που η υπ' αρ. 2203/97 αγωγή Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας ήταν ορισμένη για ακρόαση, αίτημα του συνήγορου των εναγόντων για αναβολή απορρίφθηκε. Στη συνέχεια οι ενάγοντες, αφού δεν είχαν διαθέσιμο οποιονδήποτε μάρτυρα, δεν προσέφεραν μαρτυρία. Έτσι μια και κανένα μέρος της απαίτησης δεν ήταν παραδεκτό στην έκθεση υπεράσπισης, ούτε υπήρξε οποιαδήποτε μετάθεση του βάρους απόδειξης στους ώμους του εναγόμενου, το Δικαστήριο απέρριψε την αγωγή.
Αίτηση για επαναφορά που καταχώρησαν οι συνήγοροι των εναγομένων που βασιζόταν στη Δ.33, θ.1 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας απορρίφθηκε στις 10.4.2000. Εναντίον της απόρριψης της αίτησης επαναφοράς ασκήθηκε η παρούσα έφεση.
Η Δ.33, θ.1, προβλέπει ότι η αγωγή απορρίπτεται αν κατά την ημέρα της ακρόασης οι διάδικοι δεν εμφανιστούν. Το Δικαστήριο μπορεί να διατάξει επαναφορά της αγωγής, αν το κρίνει υπό τις περιστάσεις δίκαιο.
Αντίθετα η Δ.33, θ.5, προβλέπει την περίπτωση όπου απόφαση εξασφαλίζεται ύστερα από παράλειψη διάδικου να εμφανιστεί, απόφαση η οποία σε μια κατάλληλη περίπτωση μπορεί να ακυρωθεί από το δικαστήριο, ύστερα από αίτηση που υποβάλλεται μέσα σε δεκαπέντε μέρες από την ημέρα της ακρόασης.
Όλοι σχεδόν οι λόγοι έφεσης περιστρέφονται γύρω από το ίδιο επιχείρημα. Οι εφεσείοντες ισχυρίζονται ότι εσφαλμένα το πρωτόδικο δικαστήριο δεν άσκησε την εξουσία επαναφοράς της αγωγής που του παρέχεται από τη Δ.33, θ.1, ενώ παρέλειψε να εξετάσει την αίτηση με βάση τις αρχές που διέπουν το θέμα. Στην ειδοποίηση έφεσης επισημαίνεται ότι σε κανένα σημείο της απόφασης δεν αναφέρεται η Δ.33, θ.1, ως νομική βάση της αίτησης. Τονίζεται επίσης ότι το πρωτόδικο δικαστήριο λανθασμένα εξέλαβε ότι η αίτηση βασίζεται στη Δ.33, θ.5 και λανθασμένα την εξέτασε με βάση τη Διαταγή αυτή.
Η έφεση θα πρέπει να απορριφθεί. Αρκεί να λεχθεί ότι η αίτηση βασίστηκε στη Δ.33, θ.1, η οποία δεν μπορεί να ισχύσει στην παρούσα περίπτωση. Όπως έχουμε πει και πιο πάνω, η συγκεκριμένη διάταξη εφαρμόζεται στις περιπτώσεις όπου κανένας από τους δύο διάδικους δεν εμφανίστηκε στην ακρόαση, ενώ στην παρούσα περίπτωση υπήρξε εμφάνιση και από τους δύο. Το Δικαστήριο, υποθέτουμε παρασυρόμενο από το λάθος του εφεσείοντα, θεώρησε ότι η αίτηση βασιζόταν στη Δ.33, θ.5 και προχώρησε σε ανάλυση της νομικής θέσης με βάση τον κανονισμό αυτό.
Δεν χρειάζεται να υπεισέλθουμε στην ουσία της υπόθεσης, ιδιαιτέρως αφού το παράπονο του εφεσείοντα όπως διαγράφεται στην ειδοποίηση έφεσης είναι ότι το Δικαστήριο παρέλειψε να βασίσει την απόφασή του σε πρόνοια, τη Δ.33, θ.1, η οποία εν πάση περιπτώσει δεν μπορούσε να εφαρμοστεί.
Όπως έχει λεχθεί και στην υπόθεση Ann-Clair Developments Ltd v. Κυριακίδη (1999) 1 Α.Α.Δ. 537, στην περίπτωση δεν παρέχεται περιθώριο εμπλοκής άλλης δικονομικής διάταξης.
Η έφεση απορρίπτεται, με έξοδα εναντίον των εφεσειόντων, όπως θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα εναντίον των εφεσειόντων.