CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(2001) 1 ΑΑΔ 1818

Πολιτική Έφεση αρ. 10715.

Σύνθεση Δικαστηρίου: ΠΙΚΗΣ, Π., ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, ΚΡΟΝΙΔΗΣ, ΔΔ.

Μεταξύ:

Τα όσα ακολουθούν διαγράφουν το δικό μου σκεπτικό για τις διαπιστώσεις και την κατάληξη στην οποία έχουμε αχθεί. Το απαρασάλευτο εύρημα ότι ο εφεσίβλητος τελούσε στην υπηρεσία του εφεσείοντος στοιχειοθετεί την υποχρέωση του εργοδότη για την επίδειξη της δέουσας επιμέλειας για την ασφάλεια του εργοδοτούμενου. Η διαπίστωση ότι η πτώση του εφεσίβλητου στο φρεάτιο επεσυνέβη καθ΄ ον χρόνο εκτελούσε τα καθήκοντά του στο χώρο της εργασίας, καθιστά τον εφεσείοντα υπόλογο για κάθε ζημία την οποία υπέστη ο εφεσίβλητος λόγω απουσίας της πρέπουσας φροντίδας για την ασφάλεια του εργοδοτουμένου κατά την εκτέλεση των καθηκόντων του. (Ως προς τις αρχές που διέπουν αυτό το καθήκον, βλ. Tziellas v. The Ship "Nadalena H" (1982)1 C.L.R. 807^. Cyprus Palestine Plantations v. Leandrou (1982)1 C.L.R. 880^. United Brick Works Ltd v. Ευαγγέλου (1992)1 Α.Α.Δ. 123^. Swipe Ltd, v. Αναστασία Σταυρινού Στυλλή, Πολιτική Έφεση 9985 - 22.12.1998.)

Η γη στην οποία ανορύχθηκε το φρεάτιο ανήκε στον εφεσείοντα, τελούσε στην κατοχή του και εχρησιμοποιείτο για την εργασία του. Αυτή τούτη η κατοχή του ακινήτου επέβαλλε καθήκον επιμέλειας για την προστασία κάθε προσώπου που βρισκόταν στο ακίνητο με δική του πρόσκληση ή συγκατάθεση για την προστασία του από μή διακριτούς κινδύνους. Ακόμα και έναντι προσώπων που επεμβαίνουν στο ακίνητο ο κάτοχος έχει υποχρέωση προστασίας τους από μή ορατούς κινδύνους εφόσον η είσοδός τους είναι λογικά προβλεπτή. (Βλ. Δημοκρατία ν. Παπαζησίμου (1989)1 Α.Α.Δ. (Ε) 599.)

Στην προκείμενη περίπτωση η ύπαρξη του ακάλυπτου φρεατίου εξέθετε, κάθε εργοδοτούμενο του εφεσείοντος και ακόμα κάθε πρόσωπο που ήταν λογικά προβλεπτό ότι θα χρησιμοποιούσε το οικόπεδο, όχι μόνο σε προβλεπτούς αλλά εμφανείς κινδύνους. Η αμέλεια του εφεσείοντος συνίσταται στην έκθεση προσώπων στη θέση του εφεσίβλητου, και παρεπόμενα του ιδίου του εφεσίβλητου, σε προβλεπτούς κινδύνους για τη σωματική τους ασφάλεια και ακεραιότητα. Έναντι αυτών των κινδύνων δεν λήφθηκε κανένα προστατευτικό μέτρο^. ούτε δόθηκε οποιαδήποτε προειδοποίηση για την ύπαρξή τους.

Στη Μιχαήλ ν. Ι. & Παρασκευαϊδης Λτδ, Πολιτική Έφεση αρ. 9671- 21.9.1998, στην οποία παραπέμπει το πρωτόδικο Δικαστήριο και στην οποία γίνεται μνεία στην απόφαση του Αρτεμίδη, Δ., κρίθηκε ότι η παράλειψη των εχόντων την ευθύνη για οδικά έργα, να λάβουν τα αναγκαία προστατευτικά μέτρα για την προστασία ατόμων που ήταν δυνατό να χρησιμοποιήσουν το δρόμο έναντι του κινδύνου πτώσης σε ανοιχτό φρεάτιο, τους καθιστούσε υπόλογους για αμέλεια και καθ΄ ολοκληρία υπεύθυνους για τις κακώσεις που υπέστη το θύμα. Το ακόλουθο απόσπασμα είναι αποκαλυπτικό της ευθύνης τους: (σ.9)

Το δεύτερο σκέλος της έφεσης αφορά τις γενικές αποζημιώσεις. Κατ΄ αρχή πρέπει να σημειωθεί ότι καμιά ουσιαστική επιχειρηματολογία δεν έχει προβληθεί η οποία να αποκαλύπτει στοιχείο υπερβολής στον καθορισμό των αποζημιώσεων. Στην προκείμενη περίπτωση οι κακώσεις που υπέστη ο εφεσίβλητος ήταν μεγάλες και οι μόνιμες επιπτώσεις στην κατάσταση της υγείας του ακόμα μεγαλύτερες. Τις έχουμε διαγράψει. Με αυτά τα δεδομένα υπόψη η επιδίκαση γενικών αποζημιώσεων του ύψους των £50,000 με κανένα μέτρο δεν μπορεί να κριθεί υπερβολική. Σχετικές με την ανοδική τάση των γενικών αποζημιώσεων και τα δικαιολογητικά της είναι οι Paraskevaides (Overseas) Ltd., v. Christofis (1982)1 C.L.R. 789^. Polykarpou v. Adamou (1988)1 C.L.R. 475^. Φοινικαρίδης & άλλη ν. Γεωργίου & άλλων (1991)1 Α.Α.Δ. 475^. Μαυροπετρή ν. Λουκά (1995)1 Α.Α.Δ. 66^. W. v. Essex CC. (2000)2 All E.R. 237 (H.L.).