|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2001) 1 ΑΑΔ 1454
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΕΝΩΠΙΟΝ: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ, ΚΑΛΛΗ, ΚΡΟΝΙΔΗ ΔΔ
Μεταξύ:
Σωτήρη Ν. Ψάλτη από τη Λεμεσό
Εφεσείοντα/Ενάγοντα
και
Κώστα Χ" Λόη, από τα Κάτω Πολεμίδια
Εφεσιβλήτο υ/Εναγομένου
-------------------------
26 Σεπτεμβρίου 2001
Για τον εφεσείοντα - Στ. Στυλιανού.
Για τον εφεσίβλητο - Καμιά εμφάνιση.
---------------------
Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου
θα δοθεί από το Δικαστή Γ. Κωνσταντινίδη.
---------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.:
Ο εφεσείων, με μονομερή αίτηση, ζήτησε την έκδοση επιβαρυντικού διατάγματος προς το σκοπό εκτέλεσης δικαστικής απόφασης που εκδόθηκε υπέρ του και εναντίον του εφεσιβλήτου. Ως αντικείμενο προσδιόρισε 4.500 μετοχές που έλεγε ότι κατείχε ο εφεσίβλητος σε εταιρεία περιορισμένης ευθύνης.Το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε την αίτηση για δυο λόγους. Κατά τον πρώτο, υπήρχε ανυπέρβλητο νομικό εμπόδιο. Ο περί Επιβαρυντικών Διαταγμάτων Νόμος του 1992 (Ν. 31(Ι)/92), (στο εξής, ο Νόμος) κατ΄επίκληση του οποίου υποβλήθηκε η αίτηση, δεν εφαρμοζόταν σε σχέση με μετοχές εταιρειών. Στηρίχτηκε συναφώς στις υποθέσεις Α.Β.Ρ. Ηoldings Ltd κ.α. ν. Κιταλίδης κ.α. (Αρ. 1) (1994) 1 ΑΑΔ 287 και Στέλιος Στυλιανίδης Λτδ κ.α. v. Ανδρέα Σωτηρίου κ.α. Πολιτική ΄Εφεση 1002 ημερομηνίας 27.9.99. Είναι γεγονός ότι, στη βάση ιδίως της δεύτερης από τις πιο πάνω υποθέσεις στην οποία εξετάστηκε ειδικά το θέμα των περιουσιακών στοιχείων που καλύπτει ο Νόμος, το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν είχε άλλη εκλογή. Το ζήτημα όμως έχει διευκρινιστεί στην Ελένη Λ. Ιωάννου (Σιαρματτά) ν. Εμπορικής Τράπεζας της Ελλάδος ΑΕ Πολιτική ΄Εφεση 10488 ημερομηνίας 22.9.00. Παραθέτουμε το σχετικό απόσπασμα από την απόφαση που εξέδωσε ο Νικολάου, Δ.
"Τα περιουσιακά στοιχεία που καλύπτει ο εν λόγω νόμος εκτίθενται στο άρθρο 4(2), ιδωμένου όμως υπό το φως της ερμηνευτικής διάταξης για, μεταξύ άλλων, τα "ομόλογα (stock)"
στο άρθρο 2(1). Περιλαμβάνονται σε αυτά και οι μετοχές. Σημειώνουμε ότι στη Stelios Stylianides Ltd κ.α. v. Σωτηρίου κ.α., Πολ. Εφ. 10002, ημερ. 27 Σεπτεμβρίου 1999 όπου λέχθηκε το αντίθετο, δεν είχε γίνει αναφορά στο σχετικό μέρος του άρθρου 2(1)."
Κατά το δεύτερο λόγο, δεν είχε φανεί με μαρτυρία πως πράγματι ο εφεσίβλητος κατείχε τις επίδικες μετοχές. Στην ένορκη δήλωσή του ο εφεσείων είχε αναφερθεί σε πληροφορίες που είχε χωρίς την προσαγωγή πιστοποιητικού γι΄αυτές από τον ΄Εφορο Εταιρειών, και αυτό δεν ήταν αρκετό. Υποστηρίζεται πως
ήταν και αυτή η προσέγγιση λανθασμένη αφού, δυνάμει της Δ.39 θ2 των Θεσμών περί Πολιτικής Δικονομίας, στους οποίους ρητά αναφέρεται το άρθρο 10(3) του Νόμου, ήταν επιτρεπτή η εξ ακοής μαρτυρία εφόσον αποκαλύφθηκε η πηγή της πληροφόρησης. Ο εφεσείων, για ενίσχυση αυτής της άποψης, αναφέρθηκε στην αγγλική The Charging Orders Act 1979 που αποτέλεσε το πρότυπο για τη δική μας νομοθεσία και στη διαταγή 50 των αγγλικών θεσμών (βλ. Αnnual Practice 1982 Ο.50 r.1 στη σελίδα 821) όπου καθορίζεται πως η ex parte αίτηση που υποβάλλεται θα πρέπει να υποστηρίζεται με ένορκη δήλωση η οποία, εκτός αν το Δικαστήριο διατάξει διαφορετικά, είναι επιτρεπτό να περιέχει αναφορά σε πληροφορίες ή πεποίθηση, μαζί με την πηγή και τη βάση τους.Παρά την εμφανή επίδρασή τους δεν ισχύουν εδώ οι ίδιες οι αγγλικές νομοθετικές ή δικονομικές ρυθμίσεις. Το θέμα, λοιπόν, είναι αν η αίτηση μπορεί να ταξινομηθεί ως ενδιάμεση, στο πλαίσιο της Δ.39 θ2.
Στην απόφαση που εκδώσαμε σήμερα στην Wilfrid Wortham και άλλοι ν. Ντίνας Κώστα Τσίμον κ.α., Πολιτική ΄Εφεση αρ. 10171 εξετάσαμε παρεμφερές θέμα. Εκεί το ερώτημα αφορούσε στη διάκριση μεταξύ τελικού και ενδιάμεσου διατάγματος αλλά είναι σχετική η νομολογία στην οποία αναφερθήκαμε αναφορικά με τη θεώρηση ενός διατάγματος ως τελικού εφόσον αυτό εκδόθηκε δυνάμει αίτησης ή στο πλαίσιο διαδικασίας που κατ΄ανάγκη θα απέληγαν σε οριστική επίλυση του επίδικου θέματος. Αίτηση ή διαδικασία που μπορεί να απολήξει στην έκδοση διαταγής που θα επάγεται τη συνέχισή της, χαρακτηρίστηκε ενδιάμεση. ΄Εχουμε όμως υπόψη και
την UDRUZENA BEOGRADSKA BANKA ν. WESTACRE INVESTMENT INC Πολιτική ΄Εφεση 9423 28.1.99 στην οποία θα αναφερθούμε αφού πρώτα δούμε τη φύση της αίτησης στην παρούσα υπόθεση. Η μονομερής αίτηση υποβλήθηκε δυνάμει του άρθρου 3 του Νόμου. Προκύπτει από τις διατάξεις του πως αυτός είναι ο ορθός τρόπος. Το άρθρο 3(3) αναφέρεται στη δυνατότητα να επιβάλει το Δικαστήριο, κατά την έκδοση επιβαρυντικού διατάγματος, όρους και σχετικά με την πληροφόρηση του οφειλέτη και άλλου ενδιαφερομένου ή επηρεαζομένου προσώπου. Το δε άρθρο 3(4) προβλέπει τη δυνατότητα ακύρωσης ή διαφοροποίησης επιβαρυντικού διατάγματος που εκδίδεται δυνάμει του, "κατόπιν αίτησης του οφειλέτη ή άλλου προσώπου που δύναται να έχει συμφέρον σε περιουσιακά στοιχεία στο οποίο αναφέρεται το διάταγμα". Αυτό παραπέμπει σε διάταγμα που έχει εκδοθεί χωρίς προηγουμένως αυτοί οι ενδιαφερόμενοι να είχαν την ευκαιρία να ακουστούν. Στην υπόθεση Ελένη Λ. Ιωάννου (Σιαρματτά), ανωτέρω, υποβλήθηκε αίτηση διά κλήσεως και παρατηρήσαμε πως θα ήταν "αδιανόητο να ήταν αλλιώς" αλλά εκεί είχε ζητηθεί και διάταγμα πώλησης δυνάμει του άρθρου 6 του Νόμου και, συνακολούθως, διορισμός παραλήπτη. Το άρθρο 6(3) επιβάλλει ρητά την εξασφάλιση των απόψεων όλων των ενδιαφερομένων μερών πριν την έκδοση διατάγματος πώλησης.Η μονομερής αίτηση δεν υποβάλλεται στο πλαίσιο άλλης κύριας διαδικασίας και αποτελεί, από αυτή την άποψη, εναρκτήριο βήμα. (Βλ. την απόφαση του Νικολάου, Δ., στην υπόθεση Αναφορικά με την ex parte Αίτηση του Γενικού Εισαγγελέα, Αίτηση αρ. 27/99 ημερομηνίας 6.5.99). Προκαταρκτικό, όμως, όπως εξηγήθηκε στην ανάλογη περίπτωση της UDRUZENA BEOGRADSKA BANKA ν. WESTACRE INVESTMENT INC, ανωτέρω. Εκεί, σε σχέση με μονομερή αίτηση για αναγνώριση και εκτέλεση απόφασης που εκδόθηκε στη Γενεύη από το Διεθνές Διαιτητικό Δικαστήριο του Διεθνούς Εμπορικού Επιμελητηρίου. Συζητήθηκε και, αφού εξηγήθηκε η σχετική νομολογία, αναγνωρίστηκε δυνατότητα διεκδίκησης της θεραπείας με μονομερή αίτηση. Η οποία, όμως, θα απέληγε μόνο σε προκαταρκτικό και υπό αίρεση διάταγμα. Στην έκδοση του οποίου η άλλη πλευρά θα μπορούσε να αντιταχθεί με επί τούτου αίτηση. Η οποία και θα ήταν, αντίθετα προς τη μονομερή, η εναρκτήρια διαδικασία στην περίπτωση. Παραθέτουμε τα σχετικά αποσπάσματα από την απόφαση του Εφετείου που εξέδωσε ο Νικολάου, Δ.
"Οι προσφερόμενες διαδικασίες δεν ταυτίζονται κατ΄ανάγκη με εκείνες που προβλέπονται στους Θεσμούς Πολιτικής Δικονομίας ως εναρκτήριες. Θα μπορούσε, στην προκείμενη περίπτωση, να είχε χρησιμοποιηθεί μια από εκείνες. Σημειώνουμε ότι υπάρχει και η αίτηση η γνωστή στο σύστημα ως 'petition'. Tίποτε όμως δεν επέβαλλε τη μια ή την άλλη λύση. Τίποτε δεν απέκλειε τη μονομερή αίτηση προς έκδοση του προκαταρκτικού και υπό αίρεση διατάγματος για αναγνώριση και εκτέλεση της διαιτητικής απόφασης, κατόπιν διαπίστωσης της ύπαρξης των προαπαιτουμένων που, σύμφωνα με το ΄Αρθρο ΙΙΙ της Σύμβασης, πρέπει να παρουσιάσει ο δικαιούχος και της μη εμφανούς ύπαρξης κωλύματος. Διατηρήθηκε στην άλλη πλευρά η δυνατότητα να αντιταχθεί και να ακουστεί σε ζητήματα που αυτή θα έθετε βάσει του ΄Αρθρου V. Με εναρκτήρια τότε διαδικασία. Στην οποία εκείνοι που επικαλούνταν τη διαιτητική απόφαση θα αντιμάχονταν τα όσα προβάλλονταν. Δεν διακρίνουμε σε τέτοια διαδικασία ο,τιδήποτε το άτοπο ή οποιοδήποτε δυσμενή επηρεασμό του προσώπου κατά του οποίου εκδόθηκε διαιτητική απόφαση. Τουναντίον, μας φαίνεται αυτή η διαδικασία η πλέον πρόσφορη."
.................................. .................................................. ...............
"Η αντίρρηση ότι η μονομερής αίτηση δεν μπορεί να αποτελέσει - δυνάμει των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας ή ακόμα και ευρύτερα - εναρκτήρια διαδικασία, είναι βάσιμη μόνο εφόσον πρόκειται για διαδικασία που αποβλέπει στην επίλυση κάποιου ζητήματος νομικού ή πραγματικού είτε κατόπιν προκύψασας διαφοράς είτε μη. Δεν καλύπτει την περίπτωση όπου, με τη μονομερή αίτηση, καλείται το Δικαστήριο να προβεί σε κάποια διαπίστωση, ιδιαίτερα μάλιστα όταν πρόκειται, όπως εδώ, για προκαταρκτική. Οι αποφάσεις στις οποίες αναφερθήκαμε ενωρίτερα διακρίνονται όλες από την παρούσα εκ του ότι έκδηλα αφορούσαν εναρκτήρια διαδικασία για την επίλυση διαφοράς."
Και ακριβώς, στη βάση αυτής της ανάλυσης, κρίθηκε στο τέλος πως δεν ευσταθούσε και η εισήγηση ότι ο Επαρχιακός Δικαστής που ενέκρινε τη μονομερή αίτηση ενήργησε χωρίς δικαιοδοσία ενόψει του ύψους της αξίας του αντικειμένου. Ως εξής:
"Eφόσον με τη μονομερή αίτηση, που δεν αποτελούσε εναρκτήρια διαδικασία, ό,τι ετίθετο ήταν μόνο ζήτημα διαπίστωσης αν πληρούνταν οι όροι του ΄Αρθρου ΙΙΙ της Σύμβασης και όχι, σε εκείνο το στάδιο, η επίλυση οποιασδήποτε διαφοράς, η δικαιοδοσία δεν συναρτάτο με το ύψος της αξίας του αντικειμένου. Αυτή η προσέγγιση υποστηρίζεται από την
Πριν καταλήξουμε, σημειώνουμε και τη Μιχαλάκης Κιταλίδης ν. Τράπεζας Κύπρου Λτδ κ.α. Πολιτική Εφεση 10179 ημερομηνίας 2.11.00. Εκεί, αίτηση για κατάσχεση εις χείρας τρίτου θεωρήθηκε ως "αυτοτελής" και όχι ενδιάμεση. ΄Ομως υπό συζήτηση ήταν όχι η μονομερής που υποβλήθηκε αρχικά αλλά η διά κλήσεως που ακολούθησε.
΄Εχουμε ικανοποιηθεί πως η μονομερής αίτηση που υποβλήθηκε μπορεί να θεωρηθεί ως ενδιάμεση με την έννοια της Δ.39 θ2 και, συνεπώς, ήταν επιτρεπτή η αναφορά σ΄αυτή εξ ακοής μαρτυρίας. Είχε αποκαλυφθεί και η πηγή της πληροφόρησης - το ίδιο το μητρώο του Εφόρου Εταιρειών [βλ. Γεώργιος Χριστοδούλου ν. Αntonious M.F.M. Vraets Πολιτική ΄Εφεση 10244 ημερομηνίας 28.9.99 και C. Phasarias (Automotive Centre) Ltd v. Σκυροποιΐα "Λεωνίκ" Λίμιτεδ Πολιτική ΄Εφεση 11013 ημερομηνίας 13.6.01
] και υπήρχε υλικό στη βάση του οποίου το πρωτόδικο δικαστήριο μπορούσε να ενεργήσει.Το επιβαρυντικό διάταγμα εκδίδεται κατά ενάσκηση διακριτικής εξουσίας λαμβανομένων υπόψη και παραγόντων που ρητά προσδιορίζει το άρθρο 3(2) του Νόμου. Περαιτέρω, σύμφωνα με το άρθρο 3(3) του Νόμου, το Δικαστήριο μπορεί να επιβάλει όρους. Δεν ασκήθηκε αυτή η εξουσία πρωτοδίκως αφού εσφαλμένα κρίθηκε πως ενυπήρχαν τα θεμελιώδη προβλήματα που αναφέρθηκαν και, με τον παραμερισμό της πρωτόδικης απόφασης, η αίτηση θα πρέπει να τύχει περαιτέρω χειρισμού.
Η έφεση επιτυγχάνει. Η πρωτόδικη απόφαση παραμερίζεται. Δεν θα εκδώσουμε διαταγή για έξοδα.
Κωνσταντινίδης Δ.
Καλλής Δ.
Κρονίδης Δ.
/MΣι.