|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2000) 1 ΑΑΔ 1886
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 10429
ΕΝΩΠΙΟΝ
: ΠΙΚΗ, Π., ΝΙΚΗΤΑ, ΚΡΑΜΒΗ, Δ/στώνΜεταξύ
:1. NIKOMART LTD,
2. ΝΙΚΟΥ ΜΑΥΡΟΥ,
3. ΜΑΡΘΑΣ ΜΑΥΡΟΥ,
4. ΣΩΤΗΡΑΣ ΠΑΦΙΤΗ,
5. ΜΗΛΙΑΣ Γ. ΜΑΥΡΟΥ,
Εφεσειόντων-Εναγομένων
- και -
1. Μαρούλλας Χρυσοστόμου,
2. Αντωνάκη Χρυσοστόμου,
Εφεσιβλήτων-Εναγόντων
------------------------
27 Νοεμβρίου, 2000
Για τους Εφεσείοντες: Γ. Παπαθεοδώρου.
Για τους Εφεσίβλητους: Ι. Μαλέκκου (κα), μαζί με Μ. Χαραλάμπους (κα),
εκ μέρους Π. Πολυβίου.
------------------------
Την απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Γ.Μ. Πικής, Π.
------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΠΙΚΗΣ, Π.: Βάσει γραπτής σύμβασης, οι εφεσείοντες 1 συμφώνησαν να αγοράσουν από τους εφεσίβλητους επιχείρηση εστιατορίου, γνωστή με το όνομα «ΟΑΣΙΣ». Οι εφεσείοντες 2 έως 5 εγγυήθηκαν την εκπλήρωση των υποχρεώσεων των αγοραστών μέχρι £20.000,00.
Οι εφεσίβλητοι ενήγαγαν τους εφεσείοντες, τους πρώτους ως πρωτοφειλέτες και τους λοιπούς ως εγγυητές, προς ανάκτηση ποσού £15.000,00, πλέον τόκου, οφειλομένου σύμφωνα με τους όρους της σύμβασης.
Οι εφεσείοντες (εναγόμενοι) καταχώρισαν εμφάνιση, εκδηλώνοντας, τοιουτοτρόπως, την πρόθεσή τους να αμφισβητήσουν την απαίτηση. Οι εφεσίβλητοι (ενάγοντες), οι οποίοι θεωρούσαν την απαίτησή τους αδιαμφισβήτητη, υπέβαλαν αίτηση για συνοπτική απόφαση. Υποστήριξαν το αίτημά τους με ένορκη ομολογία της εφεσίβλητης 1, στην οποία επαληθεύονται τα γεγονότα της απαίτησής τους, δηλαδή ότι οι εφεσείοντες τους οφείλουν £15.000,00, πλέον τόκο 8.5%, που ήταν το τρέχον επιτόκιο κατά τον κρίσιμο χρόνο.
Παρά την παραδοχή της οφειλής των £15.000,00 και την υποχρέωση για την καταβολή τόκου, οι εφεσείοντες έφεραν ένσταση στην αίτηση. Μεταξύ άλλων, ισχυρίστηκαν ότι ο τόκος έπρεπε να αντανακλά «νόμιμο επιτόκιο» και όχι επιτόκιο 8.5%. Η αμφισβήτησή τους επεκτάθηκε και στο νόμιμο της συμφωνίας και στις αρνητικές συνέπειες για τους ιδίους από τις ενέργειες στις οποίες, κατ' ισχυρισμό, επιδόθηκαν οι εφεσίβλητοι, με τη δημιουργία σε γειτονικό χώρο όμοιας επιχείρησης. Οι αμφισβητήσεις αυτές προβλήθηκαν προς αποκάλυψη της υπεράσπισης των εφεσειόντων στην αξίωση των εφεσιβλήτων.
Το Δικαστήριο, καθοδηγούμενο από τις νομολογιακές αρχές που διέπουν την ερμηνεία και εφαρμογή των προνοιών της Δ.18 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας, έκρινε το αίτημα των εφεσιβλήτων δικαιολογημένο και εξέδωσε απόφαση υπέρ τους, ως η απαίτηση.
Η μεταξύ των μερών συμφωνία για την πώληση της επιχείρησης συνομολογήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου, 1994. Βάσει των όρων της, το τίμημα αγοράς των £50.000,00 θα καταβαλλόταν ως ακολούθως:-
(α) £10.000,00 κατά την υπογραφή της συμφωνίας
(β) Το υπόλοιπο σε δύο δόσεις, σε καθορισμένο χρόνο:-
(ι) £20.000,00 στις 31 Δεκεμβρίου, 1994
(ιι) £20.000,00 μέχρι την 31η Μαρτίου, 1996, πλέον τόκο, σύμφωνα με το εκάστοτε τρέχον επιτόκιο, μέχρι τελικής εξόφλησης.
Οι εφεσείοντες 2-5 εγγυήθηκαν αλληλέγγυα τις υποχρεώσεις της αγοράστριας εταιρείας μέχρι ποσού £20.000,00, «για την πληρωμή κάθε υπολοίπου μέχρι τελικής εξόφλησης»
.Οι εφεσίβλητοι αξίωσαν απόφαση για:-
(α) Το ποσό των £15.000,00, πλέον τόκο 8.5% από 1η Ιουλίου, 1997, μέχρι εξοφλήσεως
(β) £3.388,36 δεδουλευμένους τόκους μέχρι 30 Ιουνίου, 1997.
Οι εφεσείοντες προσβάλλουν μόνο το μέρος της απόφασης, που αφορά την απόδοση τόκου προς 8.5%. Δεν αποδείχθηκε, κατά την εισήγησή τους, ότι το τρέχον επιτόκιο, για το οποίο γινόταν πρόνοια στη σύμβαση, ανερχόταν σε 8.5%.
Στην ένορκη ομολογία, στην οποία στοιχειοθετείται το πραγματικό βάθρο της αίτησης, επαληθεύεται η οφειλή, καθώς και το ύψος του επιτοκίου στο οποίο θα καθοριζόταν ο τόκος, σε 8.5%.
Στην ένορκη ομολογία, στην οποία βασίζεται η ένσταση, δεν αμφισβητήθηκε η υποχρέωση για την καταβολή του τόκου
. μόνο το ύψος του διεκδικούμενου τόκου - κατά την εισήγησή τους, «νόμιμο επιτόκιο» και όχι το ποσοστό των 8.5%. Σε ερώτηση του Δικαστηρίου, κατά την ακρόαση της έφεσης, ως προς τη σημασία του όρου «νόμιμο επιτόκιο», η απάντηση ήταν ότι δεν μπορεί να καθοριστεί.Οι εφεσείοντες υποστήριξαν ότι έθεσαν υπό αμφισβήτηση τον ισχυρισμό των εφεσιβλήτων αναφορικά με το ύψος του τόκου και, ως εκ τούτου, έπρεπε να είχε προσαχθεί μαρτυρία από τους ιδίους (τους εφεσίβλητους), προς απόδειξη του ισχυρισμού τους, σύμφωνα με την αρχή της Vuitton v. Δέρμοσακ Λίμιτεδ και άλλης (1992) 1 Α.Α.Δ. 1453
*.Δε συμφωνούμε. Η αμφισβήτηση, η οποία προβλήθηκε στην ένορκη δήλωση που υποθεμελιώνει την ένσταση, αφορούσε τη συμβατική υποχρέωση για την καταβολή τόκου και όχι το ύψος του τρέχοντος επιτοκίου. Η μεταξύ των μερών σύμβαση δεν κάμνει καμιά πρόνοια για νόμιμο τόκο. ΄Αλλη πιθανή ερμηνεία του όρου «νόμιμο επιτόκιο» είναι: τόκος επιτρεπτός από το νόμο. Το επιτόκιο των 8.5%, είναι μέσα στα όρια του επιτρεπτού επιτοκίου - (βλ. τον περί Τόκου Νόμο του 1977, (Αρ. 2/77
** .).Κατά την ακρόαση, έγινε αναφορά και στον περιορισμό της υποχρέωσης των εγγυητών σε ποσό £20.000,00, για να προβληθεί η θέση ότι το ποσό των £15.000,00, συν το ποσό της απόφασης που αντιπροσωπεύει τον τόκο, υπερβαίνει το ύψος της υποχρέωσής τους .
Υποδείξαμε ότι το θέμα αυτό δεν εγείρεται στην έφεση, διαπίστωση η οποία θέτει εκτός συζήτησης το εγερθέν ζήτημα.
Δε διαπιστώνουμε λόγο, που να δικαιολογεί επέμβασή μας στην πρωτόδικη απόφαση.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
Π.
Δ.
Δ.
/ΜΠ