CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(2000) 1 ΑΑΔ 1288

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 10347

Εφεσείοντας/Εναγόμενος

Εφεσίβλητη/Ενάγουσα

Τριτοδιάδικος

ΗΛΙΑΔΗΣ, Δ.:

Η εφεσίβλητη κατά τον ουσιώδη χρόνο ήταν 35 ετών και εργαζόταν στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας ως νοσοκόμα. Ο καθορισμός και η έκταση των τραυμάτων της, όπως αυτά περιέχονται στα ιατρικά πιστοποιητικά και την προφορική μαρτυρία του Δρος Διέτη, αποτέλεσαν τη βάση των συμπερασμάτων του πρωτόδικου Δικαστηρίου. Σύμφωνα με τον Δρα Διέτη οι πρώτες ενδείξεις ευθύς μετά το ατύχημα ήταν ότι η εφεσίβλητη είχε υποστεί αυχενικό τραυματισμό λόγω της απότομης επιτάχυνσης - επιβράδυνσης της κεφαλής. Ο ακτινολογικός έλεγχος έδειξε πιθανό εξάρθρημα μεταξύ του άτλαντος και ινιακού ιστού που είχε ως αποτέλεσμα την εμφάνιση σπαστικού ρεβοκράνου (δηλ. ελαφρή πλάγια στροφή της κεφαλής) με ελαφρό μούδιασμα των χεριών και ελαφρή μυϊκή αδυναμία. Ως αποτέλεσμα της στροφής ο σπόνδυλος μετακινήθηκε ελαφρά και παρουσιαζόταν σπασμός των μυών του αυχένος που εμπόδιζαν την κινητικότητα του σπονδύλου με αποτέλεσμα την εμφάνιση πόνου. Τα πιο πάνω τραύματα επέβαλλαν την τοποθέτηση κολλάρου στο λαιμό. Σταδιακά η κατάσταση της εφεσίβλητης παρουσίασε βελτίωση αλλά παρέμεινε μια δυσκαμψία του αυχένα με ελαφρά στροφή της αυχενικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης. Κατόπιν ιατρικής συμβουλής η εφεσίβλητη άρχισε μετά από μια μεγάλη χρονική περίοδο να αφαιρεί κατά διαστήματα τον κολλάρο για να μην αδυνατίσουν οι μυς του λαιμού. Η εφεσίβλητη είχε παρουσιάσει μερικά επεισόδια σπαστικού ρεβόκρανου που αντιμετωπίστηκαν με συντηρητική αγωγή. Υπήρχε πάντα η πιθανότητα επιδείνωσης της κατάστασης της που θα χρειαζόταν αυχενική σπονδυλοδεσία. Η εφεσίβλητη παρουσίαζε εύκολα κόπωση με αυχεναλγία σε χειρονακτική εργασία. Προς τούτο της ανατέθηκαν καθήκοντα στα εξωτερικά ιατρεία όπου η εργασία ήταν πιο ελαφράς μορφής.

Με την παρούσα έφεση ο εφεσείων προσβάλλει την ορθότητα της πιο πάνω απόφασης ισχυριζόμενος ότι

Ο εφεσείων υποστήριξε ότι το επιδικασθέν ποσό των £10.000 για γενικές αποζημιώσεις είναι υπερβολικό αν ληφθούν υπόψη μεταξύ άλλων ότι η κατάσταση της εφεσίβλητης βελτιώθηκε σημαντικά αφού δεν είχε ενοχλήσεις μετά την αλλαγή της φύσης της εργασίας της και την αποφυγή χειρονακτικής εργασίας και ότι δόθηκε υπερβολικό βάρος στην πιθανότητα νέας χειρουργικής επέμβασης. Ο εφεσείων επικαλέστηκε την απόφαση Μερακλή ν. Ταλιώτη (Π.Ε. 9242 της 19/9/97), όπου το Ανώτατο Δικαστήριο μείωσε ποσό £3.500 που επιδικάστηκε για τραυματισμό του αυχένα σε £1.500 τονίζοντας ότι η αυξητική τάση στον καθορισμό αποζημιώσεων θα πρέπει να περιορίζεται μέσα στα πλαίσια της λογικής και δίκαιης αποζημίωσης.

Οι αποζημιώσεις είναι το μέσο με το οποίο εκτιμάται ο πόνος και η ταλαιπωρία του θύματος, χωρίς να αποσκοπεί στην τιμωρία του προσώπου που φέρεται ως νομικά υπεύθυνος για τα τραύματα του θύματος. Το ύψος των αποζημιώσεων πρέπει να αντανακλά στη φύση και έκταση των τραυμάτων και του πόνου του θύματος. Τα Δικαστήρια ακολουθούν μια ανοδική πορεία στο θέμα της επιδίκασης αποζημιώσεων για σωματικά τραύματα. Η τάση όμως αυτή δεν είναι ανεξέλεγκτη και πρέπει να περιορίζεται μέσα σε λογικά πλαίσια. Οπως έχει τονιστεί από τον Πική, Π. στην υπόθεση Μαυροπετρή ν. Λουκά ([1995] 1 Α.Α.Δ. 66),

Εχει νομολογιακά καθιερωθεί ότι το Εφετείο δεν επεμβαίνει στα ευρήματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου αναφορικά με το ύψος των αποζημιώσεων, εκτός αν πεισθεί ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο ενήργησε κάτω από λανθασμένη αντίληψη του Νόμου ή αν το ποσό που έχει επιδικασθεί είναι τόσο υπερβολικό ή ανεπαρκές, σε βαθμό που ο υπολογισμός των αποζημιώσεων να είναι παντελώς λανθασμένος. (Christodoulides v. Kyprianou [1968] 1 C.L.R. 130 και Constantinou v. Salachouris [1969] 1 C.L.R. 416.)

Το θέμα του καθορισμού του τόκου εμπίπτει μέσα στα πλαίσια της διακριτικής ευχέρειας του πρωτόδικου Δικαστηρίου. Μια εκτενής ανάλυση του θέματος με ειδική αναφορά στην Αγγλική νομολογία έγινε από τον Κωνσταντινίδη, Δ. στην υπόθεση Φοινικαρίδη (πιο πάνω), όπου τονίστηκε ότι στην απουσία άλλων παραγόντων που θα δικαιολογούσαν διαφορετική αντιμετώπιση, ως ενδεδειγμένο σημείο έναρξης καταβολής τόκου για γενικές αποζημιώσεις προσφέρεται η ημερομηνία επίδοσης της αγωγής. Για ειδικές αποζημιώσεις τόκος μπορεί να επιδικασθεί από την έγερση του αγώγιμου δικαιώματος μέχρι την απόφαση μειωμένος στο μισό, για να υποδεικνύει ότι η ζημιά δεν προέκυψε από την αρχή ενώ για την απώλεια μελλοντικών απολαβών δεν επιδικάζεται τόκος. Στην πιο πάνω υπόθεση τονίστηκε επίσης ότι ένας παράγων που δεν μπορεί να παραγνωριστεί είναι ο τρόπος με τον οποίο προωθείται η αγωγή προς εκδίκαση, αφού μια αδικαιολόγητη καθυστέρηση στην προώθηση της μπορεί να έχει ως επακόλουθο τον περιορισμό της χρονικής έκτασης καθορισμού του τόκου. Οπως έχει λεχθεί από τον Κωνσταντινίδη, Δ.,

Σε περιπτώσεις αστικών αδικημάτων σύμφωνα με τις πρόνοιες του άρθρου 58Α του Κεφ. 148 (όπως έχει τροποποιηθεί με το άρθρο 5 του Νόμου 156/85), σε αποζημιώσεις για σωματικές βλάβες ή θάνατο το Δικαστήριο έχει τη διακριτική ευχέρεια να επιδικάζει, εκτός αν συντρέχουν ικανοποιητικοί λόγοι περί του αντιθέτου, τόκο προς 6% επί ολοκλήρου ή μέρους του ποσού των επιδικαζόμενων αποζημιώσεων για ολόκληρη ή μέρος της περιόδου μεταξύ της ημερομηνίας που γεννήθηκε το αγώγιμο δικαίωμα και της ημερομηνίας έκδοσης της απόφασης. Σύμφωνα με τις πρόνοιες του Νόμου 101(1)/96 ο τόκος του 6% αυξήθηκε σε 8% από τις 22/11/96. Η διαφοροποίηση αυτή επιτρέπει στο Δικαστήριο σε περιπτώσεις αστικών αδικημάτων να επιδικάζει τόκο όχι μόνο από την ημερομηνία της απόφασης αλλά από την ημερομηνία της δημιουργίας του αγώγιμου δικαιώματος μέχρι την ημερομηνία έκδοσης της απόφασης. Μετά την έκδοση της απόφασης εφαρμόζονται οι διατάξεις του άρθρου 33 του Νόμου 14/60. Με το άρθρο 4 του Νόμου 102(1)/96 τροποποιήθηκε το άρθρο 33 του Νόμου 14/60 και δόθηκε η ευχέρεια επιδίκασης τόκου 8% από την ημερομηνία καταχώρισης της αγωγής πάνω σε ολόκληρο ή μέρος του επιδικαζόμενου ποσού.

Δ.