|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1999) 1 ΑΑΔ 1728
13 Οκτωβρίου, 1999
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, ΚΡΑΜΒΗΣ, ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ/στές]
BANK FOR FOREIGN TRADE OF RUSSIAN FEDERATION
«VNESHTORGBANK»,
Εφεσείουσα-Εναγόμενη 2,
ν.
ICC CHEMICALS (UK) LTD,
Εφεσίβλητης-Ενάγουσας.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 10337)
Πολιτική Δικονομία — Παράλειψη συμπερίληψης του Άρθρου 9 του περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου Κεφ.6, σε αίτηση για διεκδίκηση αποζημιώσεων δυνάμει της Διαταγής 48, για ζημιά που υπέστη η αιτήτρια συνεπεία αδικαιολόγητης έκδοσης προσωρινού διατάγματος — Δεν συνιστούσε απλή παρατυπία θεραπεύσιμη με βάση τη Διαταγή 64 των περί Πολιτικής Δικονομίας Θεσμών — Ο σκοπός και η εμβέλεια της Διαταγής 64 είναι να θεραπεύει μία παράτυπη αίτηση και όχι να τροποποιεί δικόγραφα ή αιτήσεις.
Την 1.7.1997, η εφεσείουσα, εναγομένη 2 στην αγωγή που είχε καταχωρήσει η εφεσίβλητη, καταχώρησε αίτηση με κλήση με την οποία ζητούσε Δ.Α. 192.000,00 από την εφεσίβλητη, ως αποζημιώσεις για τη ζημιά που υπέστη συνεπεία της αδικαιολόγητης, όπως ισχυριζόταν, έκδοσης προσωρινού διατάγματος εναντίον της. Το εν λόγω προσωρινό διάταγμα, το οποίο είχε εξασφαλισθεί με μονομερή αίτηση, απαγόρευε στις εναγόμενες να αποξενώσουν, εκχωρήσουν κ.λ.π. και/ή αποστείλουν εκτός δικαιοδοσίας τέτοια κεφάλαια ώστε να μην έχουν στην Κύπρο κατά τη διάρκεια της ισχύος του διατάγματος διαθέσιμα μετρητά κεφάλαια μη ολιγώτερα των Δ.Α. 800.000,00.
Η αγωγή κατά της εφεσείουσας απερρίφθη με £1.300,00 έξοδα αφού η εφεσείουσα επεφύλαξε το δικαίωμα να αξιώσει αποζημιώσεις για την έκδοση του προσωρινού διατάγματος.
Την 21.5.1998 η εφεσείουσα ζήτησε την τροποποίηση της αίτησης ημερ. 1.7.1997 ώστε αυτή να έχει ως έρεισμα και το Άρθρο 9 του περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 6.
Ο συνήγορος της εφεσείουσας υποστήριξε πως η αιτούμενη θεραπεία μπορούσε να χορηγηθεί με βάση τη Διαταγή 64.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε την αίτηση.
Αντικείμενο της έφεσης είναι η ερμηνεία και εφαρμογή της Διαταγής 64.
Αποφασίστηκε ότι:
Η Διαταγή 64 δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την τροποποίηση δικογράφων ή αιτήσεων. Η εν λόγω Διαταγή μπορεί να θεραπεύσει την μη συμμόρφωση προς τους θεσμούς όταν η μη συμμόρφωση θεωρηθεί ως απλή παρατυπία που δεν καθιστά άκυρη τη διαδικασία. Η παράλειψη αναφοράς συγκεκριμένου άρθρου σε αίτηση δυνάμει της Δ.48, δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι συνιστά μη συμμόρφωση προς τους θεσμούς. Συνιστά παράλειψη στήριξης της αίτησης, στο συγκεκριμένο άρθρο. Αυτό είναι που συνέβηκε στην παρούσα υπόθεση. Η αίτηση της 1.7.1997 συμμορφώνεται πλήρως με τους θεσμούς. Εκείνο που επιζητείται με την αίτηση της 21.5.1998 είναι η τροποποίηση της με την παρεμβολή πρόσθετης νομικής βάσης. Τέτοια όμως παρεμβολή δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι θεραπεύει οποιαδήποτε παρατυπία που προκλήθηκε λόγω μη συμμόρφωσης της αίτησης προς οποιοδήποτε θεσμό.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Θαλασσινός ν. Δημοκρατίας (1995) 3 Α.Α.Δ. 255,
Panayiotis Georghiou (Catering) Ltd v. Δημοκρατίας κ.ά. (1996) 3 A.A.Δ. 323,
Λοΐζου ν. Χαραλάμπους κ.ά.(1996) 1 A.A.Δ. 167,
Καλιά κ.ά. ν. Δημοκρατίας (1996) 3 A.A.Δ. 149.
Έφεση.
Έφεση από την εναγόμενη 2 κατά της ενδιάμεσης απόφασης του Eπαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού (Φωτίου, E.Δ.) που δόθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου, 1998 (Aγωγή Aρ. 5222/95) με την οποία απορρίφθηκε η αίτησή της για τροποποίηση της αίτησης ημερομηνίας 1 Iουλίου, 1997 ούτως ώστε αυτή να έχει ως έρεισμα και το άρθρο 9 του περί Πολιτικής Δικονομίας Nόμου, Kεφ. 6.
Kρίθηκε ότι δεν είναι αναγκαίο να στηρίζεται η αίτηση της 1 Iουλίου, 1997 και στο άρθρο 9 του Kεφ.6 για να αποφασιστεί κατά πόσο οι εναγόμενοι δικαιούνται αποζημιώσεις με βάση το άρθρο 32(3) του περί Δικαστηρίων Nόμου 14/60.
Δ. Αραούζος, για την Eφεσείουσα.
Γ. Τριανταφυλλίδης, για την Eφεσίβλητη.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ.: Την απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Γαβριηλίδης.
ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ.: Στις 11/9/1995 η ενάγουσα-εφεσίβλητη καταχώρησε αγωγή εναντίον δύο τραπεζών με την οποία απαιτούσε το ποσό των 500.000,00 Δολλαρίων Αμερικής το οποίο, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς της, της οφειλόταν από την εναγόμενη 1 δυνάμει ανέκκλητης πίστωσης σε σχέση με την πώληση και παράδοση εμπορευμάτων. Από την εναγόμενη 2-εφεσείουσα απαιτούσε το ίδιο ποσό με τον ισχυρισμό ότι το οικειοποιήθηκε παράνομα και ή το κατακρατούσε παράνομα και ή για αδικαιολόγητο πλουτισμό.
Δύο μέρες μετά την καταχώριση της αγωγής, με μονομερή αίτηση, η εφεσίβλητη εξασφάλισε προσωρινό διάταγμα με το οποίο οι εναγόμενες εμποδίζοντο από του να αποξενώσουν, εκχωρήσουν κ.λ.π. και ή αποστείλουν εκτός δικαιοδοσίας τέτοια ποσά από τα κεφάλαια τους και ή προβούν σε οποιαδήποτε εμπορική ή οικονομική πράξη κατά τρόπο που να μην έχουν στην Κύπρο κατά τη διάρκεια της ισχύος του διατάγματος διαθέσιμα μετρητά κεφάλαια μη ολιγότερα των 800.000,00 Δολλαρίων Αμερικής και διάταγμα παγοποίησης του εν λόγω ποσού. Στο εν λόγω προσωρινό διάταγμα καταχωρήθηκε ένσταση.
Κατά την έκδοση του διατάγματος το Δικαστήριο διέταξε την εφεσίβλητη να καταθέσει εγγύηση £15.000,00. Το σχετικό εγγυητήριο υπογράφηκε από την Ντορίνα Παπαδοπούλου, δικηγόρο. Στις 7/5/1996 εκδόθηκε απόφαση εναντίον της εναγόμενης 1. Όσον αφορά την εφεσείουσα, η αγωγή αποσύρθηκε και απορρίφθηκε στις 3/4/1997 με £1.300,00 έξοδα αφού η εφεσείουσα επεφύλαξε το δικαίωμα να αξιώσει αποζημιώσεις για την έκδοση του προσωρινού διατάγματος.
Την 1/7/1997 η εφεσείουσα καταχώρησε αίτηση με κλήση με την οποία ζητούσε από την εφεσίβλητη και την εν λόγω Ντορίνα Παπαδοπούλου, από μεν την πρώτη το ποσό των 192.000,00 Δολλαρίων Αμερικής και ή οποιοδήποτε άλλο ποσό, από δε τη δεύτερη £15.000,00 ή το ισάξιο του σε Δολλάρια Αμερικής ή οποιοδήποτε άλλο ποσό ως αποζημιώσεις για τη ζημιά που υπέστη συνεπεία της αδικαιολόγητης, όπως ισχυριζόταν, έδοσης του προσωρινού διατάγματος.
Μετά έντεκα περίπου μήνες, με αίτηση ημερομηνίας 21/5/1998, η εφεσείουσα ζήτησε την τροποποίηση της αίτησης ημερομηνίας 1/7/1997 ούτως ώστε αυτή να έχει ως έρεισμα και το άρθρο 9 του περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 6.
Η αίτηση στηρίχθηκε νομικά στη Διαταγή 48, θεσμοί 1 έως 4, 8 και 9, και στη Διαταγή 64 των περί Πολιτικής Δικονομίας Θεσμών, στο άρθρο 32(1)(3) του περί Δικαστηρίων Νόμου 14 του 1960, όπως τροποποιήθηκε, στο άρθρο 9 του περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 6, και στις συμφυείς εξουσίες και πρακτική του Δικαστηρίου. Συνοδευόταν από ένορκη δήλωση η ουσία της οποίας ήταν ότι πιθανότατα να ήταν νομικά αναγκαίο όπως η αίτηση της 1/7/1997 στηρίζεται και στο άρθρο 9 του περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 6. Η εφεσίβλητη καταχώρησε ένσταση στην αίτηση.
Κατά την ακρόαση της αίτησης ο συνήγορος της αιτήτριας (εφεσείουσας) βάσισε την όλη επιχειρηματολογία του στην εισήγηση ότι η αιτουμένη θεραπεία μπορούσε να χορηγηθεί με βάση τη Διαταγή 64.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την αίτηση, είπε τα ακόλουθα:-
«Εξέτασα με προσοχή το λεκτικό της Δ.64, όπως τροποποιήθηκε πρόσφατα (11.2.95) και όπως ερμηνεύτηκε σε αριθμό αποφάσεων του Ανωτάτου Δικαστηρίου (βλ. Θαλασσινός ν. Δημοκρατίας (1995) 3 Α.Α.Δ. 255, Panayiotis Georghiou (Catering) Ltd. ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (1996) 3 A.A.Δ. 323, Λοΐζου ν. Χαραλάμπους & Άλλου (1996) 1 A.A.Δ. 167, Αντώνη Καλιά & Άλλου ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (1996) 3 A.A.Δ. 149 και έχω καταλήξει στην απόφαση να συμφωνήσω με την εισήγηση του ευπαιδεύτου συνηγόρου των Καθ' ων η Αίτηση-Εναγόντων ότι η διάταξη αυτή δεν δίνει εξουσία στο Δικαστήριο για να προβεί ουσιαστικά στην τροποποίηση μιας αίτησης με την παράθεση επιπρόσθετων νομικών βάσεων. Ο σκοπός και η εμβέλεια της Δ.64 είναι να θεραπεύει μια παράτυπη αίτηση, η οποία όπως έχει είναι αντίθετη με τους θεσμούς. Στη δική μας περίπτωση η αίτηση είναι σύμφωνα με τους θεσμούς καθότι στηρίζεται, όπως έπρεπε σε συγκεκριμένη νομική βάση. Το ότι δεν στηρίχτηκε και στο άρθρο 9 του Κεφ. 6 δεν καθιστά την αίτηση παράτυπη με την έννοια να θεραπευθεί με βάση τη Δ.64. Γι' αυτό καταλήγω στην απόφαση ότι το αίτημα των Αιτητών δεν μπορεί να ικανοποιηθεί με βάση τη Δ.64.»
Η πιο πάνω ερμηνεία και εφαρμογή της Διαταγής 64 είναι το αντικείμενο της έφεσης.
Είναι η θέση του δικηγόρου της εφεσείουσας ότι εσφαλμένα το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε ότι η Διαταγή 64 δεν παρέχει τη δυνατότητα τροποποίησης μιας αίτησης βάσει της Διαταγής 48 με την περίληψη πρόσθετης ή πρόσθετων νομικών βάσεων όπως ήταν το αίτημα της εφεσείουσας στη συγκεκριμένη περίπτωση. Η θέση αυτή δεν μας βρίσκει σύμφωνους. Η ερμηνεία που δόθηκε από το πρωτόδικο Δικαστήριο στη Διαταγή 64 είναι ορθή. Η Διαταγή 64 δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με την τροποποίηση δικογράφων ή αιτήσεων. Η Διαταγή 64 εφαρμόζεται μόνο στις περιπτώσεις όπου δεν υπάρχει συμμόρφωση προς τους θεσμούς και μόνο στην έκταση που η ίδια καθορίζει. Στις περιπτώσεις αυτές η μη συμμόρφωση μπορεί να θεωρηθεί ως απλή παρατυπία που δεν καθιστά άκυρη τη διαδικασία. Η παράλειψη αναφοράς συγκεκριμένου άρθρου της νομοθεσίας σε αίτηση βάσει της Διαταγής 48 δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι συνιστά μη συμμόρφωση προς τους θεσμούς. Συνιστά παράλειψη στήριξης της αίτησης, που κατά τα λοιπά συμμορφώνεται προς τους θεσμούς, στο συγκεκριμένο άρθρο. Στην περίπτωση της εφεσείουσας είναι αυτό ακριβώς που συμβαίνει. Η αίτηση της 1/7/1997 συμμορφώνεται πλήρως προς τους θεσμούς. Εκείνο που επιζητείται με την αίτηση της 21/5/1998 είναι η τροποποίηση της με την παρεμβολή πρόσθετης νομικής βάσης. Τέτοια όμως παρεμβολή δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι θεραπεύει οποιαδήποτε παρατυπία που προκλήθηκε λόγω μη συμμόρφωσης της αίτησης προς οποιοδήποτε θεσμό. Με άλλα λόγια, τυχόν προσθήκη του άρθρου 9 δεν θα έχει ως αποτέλεσμα τη συμμόρφωση της αίτησης προς οποιοδήποτε θεσμό που παραβιάστηκε συνεπεία της μη αναφοράς του εξ υπαρχής.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
H έφεση απορρίπτεται με έξοδα.