ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

Μεταξύ:

F.H.K. HOTELS HOLDINGS LIMITED,

Εφεσειόντων

και

A.S. AIR CONTROL LIMITED,

Για τους εφεσείοντες: Α. Ζαχαρίου.

Για τους εφεσίβλητους: Δ. Παπαχρυστοστόμου.

________________

________________

ΚΑΛΛΗΣ, Δ.: Οι εφεσίβλητοι-ενάγοντες (οι εφεσίβλητοι) ήταν εργολάβοι μηχανολογικών εγκαταστάσεων. Οι εφεσείοντες-εναγόμενοι (οι εφεσείοντες) ήταν ιδιοκτήτες "και/ή οι διαχειριστές και/ή οι νόμιμοι κάτοχοι ενός υπό ανέγερση ξενοδοχείου (το ξενοδοχείο) στη Λάρνακα". Δυνάμει έγγραφης συμφωνίας - τεκ. 4 - η οποία συνήφθη περί τον Αύγουστο του 1988 και μεταγενέστερων συμφωνιών οι εφεσίβλητοι ανέλαβαν να εκτελέσουν τις μηχανολογικές εγκαταστάσεις του ξενοδοχείου.

Στις 25.9.91 οι αρχιτέκτονες του έργου J & P Philippou εξέδοσαν το πιστοποιητικό πληρωμής (τεκ. 7) για ποσό £17.569 το οποίο οι εφεσίβλητοι

παρουσίασαν στους εφεσείοντες για πληρωμή. Οι εφεσείοντες δεν κατέβαλαν στους εφεσίβλητους το ποσό του πιστοποιητικού. Λόγω της μη πληρωμής του ποσού των £17.569 οι ενάγοντες διέκοψαν σε κάποιο στάδιο τις εργασίες τους χωρίς όμως η συμφωνία να έχει ποτέ τερματιστεί.

Με αγωγή τους ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας οι εφεσίβλητοι ήγειραν αξίωση για το πιο πάνω ποσό των £17.569,00 "υπόλοιπο εργασίας εκτελεσθείσης και υλικά εις συμπεφωνημένας ή και λογικάς τιμάς δυνάμει γραπτής συμφωνίας ημερομηνίας κατά ή περί 15.4.88 και μετέπειτα προφορικών συμφωνιών ημερομηνίας κατά ή περί 27.8.90".

Το σχετικό δικόγραφο των εφεσιβλήτων (βλ. παραγ. 17) περιλάμβανε και τους πιο κάτω ισχυρισμούς:

Με σχετική ανταπαίτηση τους οι εφεσείοντες αξίωσαν:

"α. Απόφασιν του Δικαστηρίου ότι οι εκδοθείσες διατακτικές είναι λανθασμένες και δεν δεσμεύουν τους εναγομένους.

β. Απόφασιν για Λ.Κ.25.000 περίπου ποσόν το οποίον κατέβαλαν χωρίς

αντάλλαγμα και/ή εκ λάθους και/ή αξιούν δυνάμει των αρχών περί

αδικαιολόγητου πλουτισμού".

Εκ μέρους των εφεσιβλήτων δόθηκε μαρτυρία από το Διευθυντή τους Κώστα Λουκά (Μ.Ε.1). Οι εφεσείοντες δεν πρόσφεραν μαρτυρία. Περιορίστηκαν στην αντεξέταση του Μ.Ε.1 και στην επιχειρηματολογία του συνήγορου τους στο στάδιο των αγορεύσεων.

Το πρωτόδικο δικαστήριο σημείωσε ότι η αγωγή στηριζόταν διαζευκτικά σε δύο διαφορετικές αιτίες. Η πρώτη αιτία είχε "ως βάση αγωγής την απαίτηση συγκεκριμένου ποσού χρέους οφειλόμενου δυνάμει συμφωνηθείσας εργασίας που εκτέλεσαν οι ενάγοντες και υλικών που προμήθευσαν για λογαριασμό και όφελος των εναγομένων". Η δεύτερη αιτία αγωγής είχε ως βάση χρέος του ιδίου ποσού ως και η πρώτη αιτία της αγωγής, ήτοι £17.569 οφειλομένων δυνάμει του διατακτικού πληρωμής - τεκμ. 7.

Σύμφωνα με το πρωτόδικο δικαστήριο η μαρτυρία που είχε προσαχθεί από τους εφεσίβλητους "δεν στοιχειοθετεί την απαίτηση που έχει ως βάση την εκτέλεση εργασίας και προμήθεια υλικών".

Στη συνέχεια το πρωτόδικο δικαστήριο κατέληξε στα πιο κάτω συμπεράσματα:

(1) Η σχέση των διαδίκων ήταν από την αρχή μέχρι το τέλος που προέκυψε η επίδικη διαφορά, σχέση συμβατική αναπροσαρμοσμένη ανάλογα με τις τροποποιήσεις που εκ των πραγμάτων έπρεπε να γίνουν για το σκοπό της εκτέλεσης του έργου.

(2) Κατά τους χρόνους κατάρτισης των σχετικών συμφωνιών οι αρχιτέκτονες J & A Philippou καθώς και οι μηχανολόγοι GEMAC ενεργούσαν κατ΄ εντολή και ως αντιπρόσωποι των εφεσειόντων. Οι πράξεις τους καθ΄ όσον αφορά τις συναλλαγές και δοσοληψίες των διαδίκων αναφορικά με το ξενοδοχείο ετύγχαναν της έγκρισης και αποδοχής των εναγομένων και ήταν δεσμευτικές για τους εναγομένους.

(3) Τα διατακτικά πληρωμής που εξέδιδαν κατά καιρούς οι J & A Philippou, τα έγγραφα και οι υπολογισμοί που ετοίμασαν σε συνεργασία με τους GEMAC για την προώθηση των εργασιών μετά που διακόπηκαν και οι πληρωμές που έγιναν από τους εφεσείοντες προς τους εφεσίβλητους με βάση τα εν λόγω διατακτικά και έγγραφα εντάσσονται στο όλο φάσμα των συναλλαγών και των σχέσεων των διαδίκων.

Αφού σημείωσε ότι η μαρτυρία του Μ.Ε.1 συνάδει με την αλήθεια έκρινε ότι το διατακτικό - τεκ. 7 - σε συνάρτηση με άλλα τεκμήρια και τις εξηγήσεις του Μ.Ε.1 "καθ΄ όσον αφορά τους υπολογισμούς αποτελεί ισχυρό στοιχείο απόδειξης ότι οι εφεσείοντες οφείλουν προς τους εφεσίβλητους το ποσό της απαίτησης". Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι εφεσίβλητοι πέτυχαν να αποδείξουν την απαίτηση τους στο βαθμό που απαιτείται σε αστικές υποθέσεις οι δε εφεσείοντες απέτυχαν να αποδείξουν την ανταπαίτηση τους. Υπέδειξε ότι δεν προσκόμισαν μαρτυρία είτε για να αντικρούσουν τους ισχυρισμούς των εφεσιβλήτων είτε για να αποδείξουν τους δικούς τους ισχυρισμούς και τη δική τους απαίτηση η οποία παρέμεινε εντελώς μετέωρη και αναπόδεικτη.

Το πρωτόδικο δικαστήριο επεσήμανε ότι δυνάμει της αρχικής συμφωνίας τεκ. 4 - του Αυγούστου του 1988 - οι εφεσείοντες ανέλαβαν υποχρέωση να πληρώσουν τους εφεσίβλητους "σύμφωνα με πιστοποιήσεις της εκτελεσθείσας εργασίας τις οποίες περιοδικά θα εξέδιδαν οι GEMAC".

Η έφεση περιστρέφεται γύρω από την πιο πάνω επισήμανση του πρωτόδικου δικαστηρίου σε σχέση με την έκδοση πιστοποιητικού της εκτελεσθείσας εργασίας από τους GEMAC. Εφόσον σύμφωνα με τον ευπαίδευτο συνήγορο των εφεσειόντων:

(α) Αποτελεί εύρημα του Δικαστηρίου ότι τα πιστοποιητικά δυνάμει της

συμφωνίας τεκμήριο 4 έπρεπε να εκδίδοντο από την εταιρεία GEMAC.

(β) Αποτελεί εύρημα του Δικαστηρίου ότι το επίδικο διατακτικό εξεδόθη

από τους Φιλίππου και όχι από την GEMAC.

(γ) Η μόνη βάση αγωγής που παρέμεινε ήταν η απαίτηση δυνάμει διατακτικού

πληρωμής και αφού το επίδικο διατακτικό πληρωμής δεν είχε εκδοθή

τητα εάν θεώρησε τους Φιλίππου και την GEMAC ως αντιπροσώπους των

εφεσειόντων έπρεπε να απορρίψη την απαίτηση τους και την αγωγή με

έξοδα εις βάρος των εφεσιβλήτων.

Από την άλλη ο ευπαίδευτος συνήγορος των εφεσιβλήτων υποστήριξε ότι οι εφεσείοντες δεν έχουν προβάλει ισχυρισμό στα δικόγραφα τους ότι την επίδικη διατακτική έπρεπε να την υπογράψουν οι GEMAC αντί οι αδελφοί Φιλίππου. Πουθενά - συνεχίζει η εισήγηση - "δεν προβάλλεται ότι η επίδικη διατακτική δεν ήταν έγκυρη και κανονική και ότι δεν εδημιουργούσε υποχρέωση πληρωμής αφού δεν εξεδόθη από τους GEMAC". Περαιτέρω στην αντεξέταση του Μ.Ε.1 δεν του ετέθη ισχυρισμός ότι η διατακτική δεν ήταν έγκυρη εφ΄ όσον δεν την υπέγραψαν οι GEMAC και ορθά δεν ετέθη τέτοια θέση αφού δεν υπήρχε στην υπεράσπιση.

Αυτό που έχουν εγείρει οι εφεσείοντες ήταν ότι οι διατακτικές ήταν λανθασμένες και όχι ότι οι συγκεκριμένοι αρχιτέκτονες είχαν ενεργήσει χωρίς εξουσιοδότηση. Αυτή άλλωστε ήταν και η γραμμή τους στη διάρκεια της πρωτόδικης διαδικασίας.

Προσθέτουμε ότι πριν από την έκδοση της επίδικης διατακτικής (τεκ. 7) - στις 25.9.91 - το συγκεκριμένο αρχιτεκτονικό γραφείο είχε εκδόσει και την διατακτική τεκ. 15 για ποσό £21.464. Αυτή η διατακτική είχε εξοφληθεί από τους εφεσείοντες (βλ. απόδειξη ημερ. 26.9.90 (τεκ. 20) για ποσό £7.464, απόδειξη ημερ. 9.11.90 (τεκ. 21) για ποσό £7.000 και απόδειξη ημερ. 4.12.90 (τεκ. 22) για ποσό £7.000) χωρίς να είχε εγερθεί θέμα εγκυρότητας της. Οι εφεσείοντες έπρεπε να είχαν εγείρει το θέμα της έλλειψης εξουσίας από τους αρχιτέκτονες με το δικόγραφο τους για να καταστεί επίδικο θέμα και για να δοθεί η ευκαιρία στους εφεσίβλητους να αντικρούσουν τον σχετικό ισχυρισμό. Για το λόγο αυτό η έφεση δεν μπορεί να πετύχει και απορρίπτεται με έξοδα.

Δ.

Δ.

Δ.

/ΕΑΠ.