|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1999) 1 ΑΑΔ 1772
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 9724
ΕΝΩΠΙΟΝ
: ΠΙΚΗ, Π., ΝΙΚΗΤΑ, ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗ, Δ/στώνΜεταξύ
:Βερεγγάριας Π. Παπακόκκινου,
Αλέκας Π. Παπακόκκινου,
ως διαχειρίστριαι της περιουσίας του
Παναγιώτη Γ. Παπακόκκινου,
Εφεσειουσών-Εναγουσών
- και -
Δήμου Πάφου,
Εφεσιβλήτου-Εναγομένου
------------------------
ΑΙΤΗΣΗ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 5 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ, 1999
,ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠOΦΑΣΗ ΤΟΥ ΕΦΕΤΕΙΟΥ
,ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 10 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ, 1999
------------------------
21 Οκτωβρίου, 1999
Για τις Εφεσείουσες: Μ. Τριανταφυλλίδης, με Α. Παπακόκκινου (κα),
η οποία εμφανίζεται και αυτοπροσώπως.
Για τον Εφεσίβλητο: Χρ. Γεωργιάδης.
------------------------
Την απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Γ.Μ. Πικής, Π.
------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΠΙΚΗΣ, Π.: Στην ενδιάμεση απόφασή μας της 10ης Σεπτεμβρίου, 1999, επισημάναμε ότι το αντικείμενο της αίτησης, δηλαδή το θέμα το οποίο τίθεται προς εξέταση, είναι η ακύρωση ή ο παραμερισμός της απόφασης του Εφετείου, λόγω παρατυπιών ή νομικών σφαλμάτων, στα οποία υπέπεσε το Ανώτατο Δικαστήριο, στην άσκηση της δευτεροβάθμιας δικαιοδοσίας του στην Πολιτική ΄Εφεση 9724, κάτω από τον τίτλο της οποίας υποβάλλεται. Ζητείται, ακόμα, η ανατροπή της απόφασης, αίτημα το οποίο, διακρινόμενο από την ακύρωση και παραμερισμό της απόφασης του Εφετείου, μπορεί να ερμηνευθεί μόνο ως αξίωση για την αποδοχή της απορριφθείσας έφεσης. Καλείται, στην ουσία, το Ανώτατο Δικαστήριο να προβεί σε αναθεώρηση απόφασής του, που εκδόθηκε στο πλαίσιο της δευτεροβάθμιας δικαιαιοδοσίας του, ασκώντας τριτοβάθμια δικαιοδοσία, βαθμίδα δικαιοδοσίας άγνωστη στο Σύνταγμα και το νόμο, (Ν. 14/60).
Τα σφάλματα, τα οποία, κατ' ισχυρισμό, διέπραξε το Εφετείο, εξειδικεύονται στην ένορκη ομολογία των εφεσειουσών, η οποία συνοδεύει την αίτηση. Αυτά περιστρέφονται γύρω από την ερμηνεία και εφαρμογή των διατάξεων του περί Ακινήτου Ιδιοκτησίας (Διακατοχή, Εγγραφή και Εκτίμηση) Νόμου, ΚΕΦ. 224, και την πλημμελή εφαρμογή τους στα κρίσιμα γεγονότα της υπόθεσης.
Κατά την ακρόαση της αίτησης, ο κ. Τριανταφυλλίδης υποστήριξε ότι παραβιάστηκαν τα θέσμια της δίκαιης δίκης, λόγω της έκτασης των νομικών σφαλμάτων, περιλαμβανομένου του σφάλματος, που εντόπισε, στην ακύρωση μέρους της πρωτόδικης απόφασης, ευνοϊκής για τις εφεσείουσες, στην απουσία αντέφεσης. Επικαλέστηκε, προς υποστήριξη των θέσεών του, το ΄Αρθρο 35 του Συντάγματος και, συναφώς, την υποχρέωση της Δικαστικής Εξουσίας να διασφαλίσει, στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων της, την αποτελεσματική εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ειδικά του δικαιώματος του διαδίκου να τύχει δίκαιης δίκης.
Ο κ. Γεωργιάδης, για τον καθ' ου η αίτηση, απάντησε ότι η αξίωση απολήγει σε συγκεκαλυμμένη επανάληψη του αιτήματος, το οποίο προβλήθηκε κατά την πρώτη εμφάνιση ενώπιον του Δικαστηρίου και απορρίφθηκε με την απόφαση της 10ης Σεπτεμβρίου, 1999. Σ' εκείνο το στάδιο, ο κ. Τριανταφυλλίδης, επικαλούμενος την απόφαση στην υπόθεση
Ex p Pinochet Ugarte (No. 2) (1999) 1 All E.R. 577, και με έρεισμα την, κατ' ισχυρισμό, παραβίαση των αρχών της δίκαιης διαδικασίας, ζήτησε τη διεύρυνση του δικαστηρίου το οποίο θα επιληφθεί της αίτησης, προς το σκοπό αποκένωσης της επίμαχης απόφασης του Εφετείου. Απορρίψαμε το αίτημα. Υποδείξαμε ότι δεν τίθεται, με την αίτηση θέμα, ούτε προβάλλεται ισχυρισμός για την παραβίαση των θέσμιων της δίκαιης δίκης, γεγονός που αποτέλεσε και τη γενεσιουργό αιτία του αιτήματος για διεύρυνση της σύνθεσης του Εφετείου. Η διαπίστωση, στην οποία έχουμε προβεί ως προς το αντικείμενο της αίτησης, είναι τόσο δεσμευτική όσο και σωστή. Σκοπός της αίτησης, επισημάναμε, είναι η ακύρωση ή ο παραμερισμός της απόφασης, λόγω λαθών του Δικαστηρίου στη θεώρηση του νόμου, λαθών, μάλιστα, τα οποία προσδιορίζονται σε έκταση στην ένορκη ομολογία, η οποία την στοιχειοθετεί. Τέτοια εξουσία δεν παρέχεται.Ουσιαστικό έρεισμα, προς θεμελίωση της αίτησης, αποτελεί η Δ.25,
θ.6, των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας, διάταξη η οποία αποτέλεσε θέμα ερμηνείας σε πολλές δικαστικές αποφάσεις. Αντικείμενό της είναι, όπως διαπιστώνεται στη Σιβιτανίδης ν. Χαραλάμπους (1993) 1 Α.Α.Δ. 179, η «... προσαρμογή ατελούς κειμένου στην έκδηλη κατά τα άλλα πρόθεση του δικαστηρίου.» -(σελ. 184).΄Ομοια υπήρξε η προσέγγιση του Ανωτάτου Δικαστηρίου σε σειρά άλλων αποφάσεων - (βλ. Koumi v. Republic (1987) 3 C.L.R. 1519. Ε. Φιλίππου Λτδ. ν. Compass Insurance (1989) 1 Α.Δ.Δ. 664. Αγαθοκλέους ν. Εδαξύλ Ξυλουργικές Επιχειρήσεις Λτδ. κ.ά. Πολιτική ΄Εφεση Αρ. 9138, 26/3/97).
Οι ίδιες αρχές επαναλαμβάνονται και στην πολύ πρόσφατη απόφασή μας στη Γεωργίου ν. Κυπριακές Αερογραμμές, Λτδ., Πολιτική ΄Εφεση Αρ. 8957, 9/7/99, η ακόλουθη καταληκτική περικοπή, από την οποία, είναι εξίσου καθοριστική για την έκβαση και της παρούσας αίτησης:-
«Με την αίτηση δεν επιδιώκεται η διόρθωση γραμματικού λάθους, παράλειψης ή τυχαίας διολίσθησης στη διατύπωση της απόφασης του Εφετείου, αλλά η διόρθωση του κατ' ισχυρισμό νομικού λάθους το οποίο διαφαίνεται στην απόφαση. Ζητείται ουσιαστικά από το Εφετείο να προβεί σε αναθεώρηση προηγούμενης τελεσίδικης απόφασης του, πράγμα ανέφικτο. Το αίτημα είναι ανεδαφικό.»
Τέλος, ο κ. Γεωργιάδης εισηγήθηκε όπως οι αιτητές καταδικαστούν σε έξοδα σε υψηλότερη κλίμακα, ενόψει του ανυπόστατου του αιτήματός τους. Επικαλέστηκε προς τούτο τη Δ.59, θ.6, η οποία προβλέπει:-
"The Court or Judge may allow, or order to be taxed, fees on a higher scale than those specified in Appendix B on special grounds arising out of the nature and importance or the difficulty or urgency of the case, and may in addition allow, generally or in regard to particular items, fees for a second advocate on such scale as may seem fit, but not exceeding two-thirds of the fees allowed to the first advocate."
Το αίτημα δύσκολα μπορεί να συμβιβαστεί με τη θέση του - ότι η αίτηση είναι προδήλως αβάσιμη. Η Δ.59, θ.6, παρέχει εξουσία για την απόδοση εξόδων σε υψηλότερη κλίμακα, για ειδικούς λόγους, οι οποίοι συσχετίζονται με τη φύση, τη σπουδαιότητα, τη δυσκολία ή το επείγον της υπόθεσης, δηλαδή λόγους οι οποίοι επάγονται την καταβολή αυξημένης προσπάθειας για την ετοιμασία της υπόθεσης του διαδίκου. Η Δ.59, θ.6, δε σκοπεί, ούτε έχει ως αντικείμενο την παροχή εξουσίας για την επιδίκαση αυξημένων εξόδων εναντίον του αποτυχόντος διαδίκου, ως τιμωρητικού μέτρου. Η τελευταία διαπίστωση κλείει το κεφάλαιο αυτό της απόφασής μας.
Η αίτηση απορρίπτεται με έξοδα.
Π.
Δ.
Δ.
/ΜΠ