|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1999) 1 ΑΑΔ 865
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Αίτηση ημερ. 68/99
ΕΝΩΠΙΟΝ: Σ. ΝΙΚΗΤΑ, Δ.
Αναφορικά με την αίτηση του Νίκου Ευαγγέλου
για την έκδοση άδειας υποβολής αίτησης για την
έκδοση εντάλματος και/ή διατάγματος prohibition
και certiorari
- και -
Αναφορικά με την αρξάμενη διαδικασία και/ή την
απόφαση και/ή διαταγή του Επαρχιακού Δικαστηρίου
Λεμεσού που έγινε στις 19/5/99 να προχωρήσει στην
ακρόαση τών Ποινικών Υποθέσεων υπ' αρ. 17716/95,
17717/95, 17718/95, 17719/95.
--------------------------
Ημερομηνία:
17 Ιουνίου, 1999Ο αιτητής εμφανίζεται αυτοπροσώπως
--------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Ο αιτητής είναι κατηγορούμενος στην ποινική υπόθεση αρ. 17716/95. Δε διευκρινίζεται με ποιά κατηγορία. Το κατηγορητήριο δεν προσκομίστηκε. Η υπόθεση εκκρεμεί στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού. Από το υπάρχον υλικό δε φαίνεται γιατί μια τόσο παλιά υπόθεση δεν έχει ακόμη εκδικαστεί. Το ζήτημα όμως δε θα με απασχολήσει γιατί αλλού τοποθετείται το κέντρο βάρους της υπόθεσης. Αυτή ήταν τελευταία ορισμένη στις 19 του περασμένου μήνα. Συνεχίζεται η ακρόαση της σήμερα το απόγευμα.
Ο αιτητής συγκατηγορείται με άλλο πρόσωπο σε τρεις άλλες ποινικές υποθέσεις ενώπιον του ιδίου δικαστηρίου, που φέρουν αριθμούς 17717/95, 17718/95 και 17719/95. Οι κατηγορίες είναι άγνωστες. Ούτε για τις υποθέσεις αυτές υπάρχει το κατηγορητήριο. Το μόνο στοιχείο είναι το πρακτικό της 19/5/99, σε καθεμιά από τις τρεις τελευταίες αυτές υποθέσεις, ότι "παραμένουν εκτός πινακίου" για να επανοριστούν μετά την περάτωση της πρώτης υπόθεσης, δηλαδή, της υπ' αρ. 17716/95.
Με χθεσινή του αίτηση, την κρινόμενη, ο αιτητής ζητά να του επιτραπεί να καταθέσει αίτηση για διάταγμα prohibition που θα απαγορεύει στο εν λόγω δικαστήριο να προχωρήσει στην ακρόαση της υπόθεσης αρ. 17716/95 και/ή να τη συνεχίσει. Επιζητεί συγχρόνως και άδεια για την έναρξη διαδικασίας προς έκδοση certiorari για ακύρωση "της αρξαμένης διαδικασίας ακρόασης και/ή απόφασης και/ή διαταγής του Επαρχ. Δικαστηρίου Λεμεσού που έγινε στις 19/5/99 να προχωρήσει και/ή συνεχίσει την ακρόαση της πιο πάνω Ποινικής υπόθεσης εναντίον του Αιτητή χωρίς να ακουστεί και να παρασχεθεί επαρκής χρόνος να προβάλει τους ισχυρισμούς του και υπεράσπιση του (Audi Alteram Partem) (Άρθρο 30 του Συντάγματος) έτσι που να μπορεί το Δικαστήριο να αποφασίσει δικαστικώς και δικαίως."
Έδωσα στον αιτητή, που εμφανίζεται χωρίς συνήγορο, την ευκαιρία, αν ήθελε, να διορίσει δικηγόρο. Επέμεινε όμως και χειρίστηκε ο ίδιος την υπόθεση του. Τα γεγονότα που υποστηρίζουν την αίτηση εκτίθενται σε ένορκη δήλωση του. Παρενθετικά, στη σύντομη αγόρευση του αναφέρθηκε και σε άλλα γεγονότα. Θα περιοριστώ όμως στα γεγονότα για τα οποία υφίσταται ένορκη βεβαίωση.
Ο αιτητής παραπονείται ότι ο εκδικάζων την υπόθεση δικαστής: (1) δεν του επέτρεψε να υποβάλει αίτημα αναστολής ή παραμερισμού της εναντίον του ποινικής διαδικασίας λόγω κατάχρησης, κατά τους ισχυρισμούς του, των διαδικασιών του δικαστηρίου από την Κατηγορούσα Αρχή. (2) αρνήθηκε να του παράσχει ικανοποιητικό χρονικό διάστημα, αναβάλλοντας την υπόθεση, για να μπορέσει να αντεξετάσει μάρτυρα της Κατηγορίας που, όπως ο ίδιος λέγει στην ένορκη δήλωση του, εξετάστηκε πριν από ένα χρόνο. έσπευσε όμως να δικαιολογηθεί αναφέροντας ότι δεν κατόρθωσε να εξασφαλίσει τα πρακτικά της δίκης παρά τα επανειλημμένα διαβήματα του στους αρμόδιους παράγοντες του δικαστηρίου. και (3) δε δέχθηκε να ακούσει οτιδήποτε για την αναθεώρηση των όρων εγγύησης που είχαν αρχικά τεθεί για την προσέλευση του στη δίκη. Παρατηρώ εδώ ότι κατά την αγόρευση του ο αιτητής ανέφερε πως πάνω στο πρώτο ζήτημα υπάρχει παλαιότερη απόφαση του Δικαστηρίου. Δε φαίνεται όμως να την έχει αμφισβητήσει με οποιονδήποτε τρόπο.
Θα πω ευθύς αμέσως ότι δεν μπορεί να πετύχει η αίτηση. Δεν προσκομίστηκε η απόφαση ή το διάταγμα του δικαστηρίου ημερ. 19/5/99 σε σχέση με το οποίο υποβάλλεται η αίτηση. Ό,τι επισυνάφθηκε στην ένορκη δήλωση του αιτητή είναι άσχετο. Σύμφωνα με την απόφαση στην υπόθεση in Re Aeroporos & Others (1988) 1 C.L.R. 302, πιστοποιημένα αντίγραφα των ενταλμάτων ερεύνης ή σύλληψης, που ήταν το αντικείμενο στην υπόθεση εκείνη, αποτελούσαν απαραίτητη προϋπόθεση για την άσκηση των εξουσιών του δικαστηρίου για την έκδοση προνομιακών διαταγμάτων με βάση τις διατάξεις του άρθρ. 155.4 του Συντάγματος. Η αρχή ωστόσο είναι ευρύτερης εφαρμογής και περιλαμβάνει, όπως επικροτήθηκε και σε άλλες περιπτώσεις, απόφαση ή διάταγμα του δικαστηρίου. Είναι απαραίτητο το αντικείμενο της αίτησης να προσδιορίζεται επακριβώς. Ο ενδεδειγμένος τρόπος είναι η προσκομιδή κεκυρωμένου αντιγράφου τέτοιου διατάγματος ή απόφασης των οποίων επιζητείται η αναθεώρηση. Διαφορετικά το δικαστήριο, σε μια τόσο αυστηρή και φειδωλή διαδικασία, θα ενεργούσε, ανεπίτρεπτα, στη βάση υποθέσεων ή πιθανολογιών.
Στην υπόθεση R. v. Newington Licensing Justices (1948) 1 K.B. 681, που υιοθετήθηκε στην υπόθεση Aeroporos, ανωτέρω, το δικαστήριο τόνισε την ανάγκη καταχώρησης των επίδικων διαταγμάτων από την αρχή: βλ. επίσης την απόφαση του Αρτέμη Δ. στην αίτηση αρ. 176/96 Ανδρέα Ροδοθέου ημερ. 27/5/97, σε όμοιο θέμα. Αυτό απαντά και στο αίτημα του κ. Ευαγγέλου για αναβολή της υπόθεσης για να κατατεθεί αντίγραφο της απόφασης το οποίο, όπως μου ανέφερε προφορικά, ζήτησε αλλά δεν έχει ακόμη ετοιμάσει το πρωτοκολλητείο. Παρατηρώ ότι ο αιτητής δε θίγει το θέμα αυτό στην ένορκη δήλωση του, όπως κανονικά όφειλε να πράξει, για να δικαιολογήσει την παράλειψη. Υπενθυμίζω ακόμη ότι για τις τρεις άλλες υποθέσεις υπάρχει το πρακτικό. Καταλήγω ότι εδώ η παράλειψη είναι ουσιώδης. Χωρίς το αντίγραφο της απόφασης ή του διατάγματος το δικαστήριο δεν είναι σε θέση να ασκήσει τη δικαιοδοσία του. Η αίτηση πρέπει, για το λόγο αυτό, να απορριφθεί.
Θεωρώ σωστό όμως να προσθέσω ότι η απόφαση μου θα ήταν η ίδια και στην περίπτωση που θα μπορούσε να ληφθούν ως δεδομένα όσα αναφέρονται στην ένορκη δήλωση ως προς το περιεχόμενο της απόφασης του δικαστηρίου. Αν φυσικά αγνοηθεί και η δήλωση του ότι το ίδιο ζήτημα είχε προγενέστερα αποφασισθεί από το δικαστήριο. Στην υπόθεση Δημοκρατία ν. Alan Carl Ford και άλλοι (1995) 2 Α.Α.Δ. 232, ο Πικής, Π, που εξέδωσε την απόφαση της Ολομέλειας, διευκρίνισε (βλ. σύνοψη της απόφασης στη σελ. 234) πως:
"1. .................................................. ........................
2. Το αντικείμενο του Άρθρου 30.2 δεν είναι η παραγραφή των αστικών δικαιωμάτων των διαδίκων στην πολιτική δίκη ή της ποινικής ευθύνης του κατηγορουμένου, αλλά ο καθορισμός του πλαισίου για την έγκυρη διαπίστωσή τους.
3. Σύμφωνα με τη νομολογία των Οργάνων της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, οι εξασφαλίσεις που παρέχονται από το Άρθρο 6.3 της Σύμβασης, που αντιστοιχεί προς το Άρθρο 30.3 του Συντάγματος, δεν αποτελούν αυτοσκοπό, αλλά εχέγγυο για τη διεξαγωγή δίκαιης δίκης."
Στην ίδια υπόθεση έγινε αναφορά στην υπόθεση Αστυνομία ν. Φάντη & Άλλων (1994) 2 Α.Α.Δ. 160, η οποία και επεξηγήθηκε. Σημασία έχουν οι παρατηρήσεις (βλ. σελ. 242) που αφορούν τα δικαιώματα κατηγορουμένου και τις επιπτώσεις για την παραβίαση τους, οι οποίες έχουν απόλυτη σχέση με το κρινόμενο αίτημα:
"Ο λόγος της Φάντη (απόφαση πλειοψηφίας) είναι ότι τα δικαιώματα που κατοχυρώνονται από το Άρθρο 30.3 του Συντάγματος είναι συνυφασμένα με τη διεξαγωγή της δίκης και όχι με την κατάργησή της...................................
Η προάσπιση των δικαιωμάτων του κατηγορουμένου, βάσει του Άρθρου 30.3, συναρτάται, όπως προκύπτει από τη Φάντη, με τη διασφάλιση των εχέγγυων που εξασφαλίζονται στον κατηγορούμενο κατά τη διεξαγωγή της δίκης και όχι τον αποκλεισμό ή διαγραφή της ποινικής ευθύνης του κατηγορουμένου."
Η αντιμετώπιση αυτή, όπως πρόσθεσε το δικαστήριο, συνάδει και με τη νομολογία της Επιτροπής (πριν την κατάργηση της) και του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων το καταστάλαγμα της οποίας συνοψίζεται ως εξής στη σελ. 244:
"......Η τήρηση των δικαιωμάτων που κατοχυρώνονται αποτιμάται στο πλαίσιο του συνόλου της δίκης, γιατί μόνο σ' εκείνο το πλαίσιο μπορεί να διαπιστωθεί αν η δίκη υπήρξε δίκαιη ..."
Είναι φανερό από τα προεκτεθέντα ότι δε χωρεί certiorari για την ακύρωση ή τον παραμερισμό της διαδικασίας, όπως ζητά με την αίτηση του ο αιτητής. Τυχόν δικαιώματα του ωστόσο, αν έτυχε δίκαιης δίκης, παραμένουν αλώβητα μέχρι τέλους. Έχει στη διάθεση του προσφορότερο ένδικο μέσο, εκείνο της έφεσης, στον κατάλληλο χρόνο.
Ως προς το θέμα της εγγύησης πρέπει να πω πως το δικαστήριο είχε δικαίωμα να επιβάλει όρους κατά την ενάσκηση της διακριτικής του εξουσίας. Η αμφισβήτηση της ορθότητας τέτοιας απόφασης δεν μπορεί να γίνει με προνομιακό ένταλμα: βλ. in re Aeroporos & Others (ανωτέρω), in re Kammouyiaros (1989) 1 C.L.R. 292 και Γενικός Εισαγγελέας (αρ. 5) (1993) 1 Α.Α.Δ. 692.
Η αίτηση για χορήγηση άδειας απορρίπτεται.
Σ. Νικήτας, Δ.
/ΚΑΣ