Η συμφωνία διαλάμβανε όρο ότι σε περίπτωση που το αυτοκίνητο θα είχε "σοβαρό πρόβλημα στην κυκλοφορία" οι εφεσίβλητοι θα δέχονταν "την επιστροφή του (μέσα) με το ίδιο ποσό για ανταλλαγή".

Η εκδοχή της εφεσείουσας όπως διατυπώθηκε στην αγωγή συνοψίζεται στα πιο κάτω:

(α) Το αυτοκίνητο δεν ανταποκρινόταν στον τύπο του αυτοκινήτου που περιγράφεται στη γραπτή συμφωνία ημερομηνίας 8.3.91 ήτοι "αυτοκίνητο τύπου Peugeot 205 GTI 1900 cc." Αυτό, αποτελείτο από εξαρτήματα και μέρη άλλων αυτοκινήτων συναρμολογημένων μεταξύ τους ώστε να μην ανταποκρίνεται στο αντικείμενο της συμφωνίας.

(β) Λόγω αυτής της κατάστασης το αυτοκίνητο ήταν ακατάλληλο και επικίνδυνο για χρησιμοποίηση στο δρόμο έστω και αν θα εγίνοντο πολλές μηχανικές επιδιορθώσεις.

(γ) Οι εφεσίβλητοι ενώ γνώριζαν την πραγματική κατάσταση του αυτοκινήτου την απέκρυψαν. Ψευδώς και αναληθώς διαβεβαίωσαν την εφεσείουσα ότι το συγκεκριμένο αυτοκίνητο ήταν τύπου Peugeot 205 GTI 1900 cc.

Οι εφεσίβλητοι αντέταξαν ότι το αυτοκίνητο είναι του ιδίου τύπου με αυτό που περιγράφεται στη συμφωνία. Παραδέχτηκαν ότι στο αυτοκινητο έγιναν μόνο επουσιώδεις αντικαταστάσεις εξαρτημάτων που δεν αλλοίωσαν τον τύπο του αυτοκινήτου και ότι αυτό, ήταν καθόλα κατάλληλο για χρήση στους δρόμους. Προς επίρρωση του τελευταίου ισχυρισμού τους, επικαλέσθηκαν το γεγονός ότι η εφεσείουσα εξακολούθησε να κατέχει το αυτοκίνητο και να το χρησιμοποιεί μέχρι τον χρόνο που εκδικαζόταν η αγωγή χωρίς να τερματίσει τη συμφωνία.

Η εφεσείουσα με την αγωγή της που κατεχώρησε εναντίον των εφεσιβλήτων απαιτούσε:

(α) £6750 ποσό που πλήρωσε στους εφεσίβλητους για αντάλλαγμα το οποίο απέτυχε πλέον τόκους 9% επί του ποσού αυτού από 27.3.91 μέχρι εξοφλήσεως για παράνομη κατακράτηση και χρήση του ποσού αυτού από τους εναγόμενους.

(β) £750 για έξοδα και ζημιές που υπέστη λόγω παράβασης της συμφωνίας πώλησης του αυτοκινήτου από τους εφεσίβλητους.

Η εφεσείουσα, με την παρούσα έφεση αμφισβητεί την ορθότητα της πρωτόδικης απόφασης με την οποία το δικαστήριο απέρριψε την αγωγή της.

Η μαρτυρία της εφεσείουσας και του μάρτυρά της εμπειρογνώμονα αυτοκινήτων κ. Λογγίνου κρίθηκε αναξιόπιστη. Ο πρωτόδικος δικαστής αιτιολογώντας την απόρριψη της μαρτυρίας του κ. Λογγίνου επισημαίνει πως δεν ευσταθούν τα όσα ο κ. Λογγίνος ανέφερε περί ξένου αμαξώματος του αυτοκινήτου με κολλημένα σ΄ αυτό διάφορα εξαρτήματα που δεν ήταν εξαρτήματα τύπου Peugeot GTI και ότι το εμπρόσθιο μέρος του αυτοκινήτου ήταν του τύπου Peugeot 205 11 αλόγων ενώ το οπίσθιο ήταν τύπου Peugeot GTI, γιατί δεν προέκυψαν τέτοιες διαπιστώσεις κατά τον έλεγχο που έγινε στο αυτοκίνητο από τον Διευθυντή του γκαράζ Peugeot στην παρουσία του Ανώτερου Επιθεωρητή Παναγιώτου και του Αστυνομικού Παναγή. Από τον εκείνο τον έλεγχο, προέκυψε πως το μόνο εξάρτημα που δεν ήταν τύπου Peugeot GTI, ήταν οι εμπρόσθιες γέφυρες ανάρτησης του αυτοκινήτου.

Διαπιστώθηκε τέλος, ότι η εφεσείουσα ουδέποτε τερμάτισε τη γραπτή συμφωνία με τους εφεσίβλητους και ότι αυτή συνέχισε να κατέχει και χρησιμοποιεί το αυτοκίνητο μέχρι τη δίκη, γεγονός το οποίο υποδηλώνει ότι η συμφωνία διατηρήθηκε σε ισχύ χωρίς να προκύπτει θέμα καταβολής αποζημιώσεων.

Το πρωτόδικο δικαστήριο αιτιολογεί με σαφήνεια τους λόγους για τους οποίους έκρινε τη μαρτυρία της ενάγουσας και του εμπειρογνώμονα Λογγίνου ως αναξιόπιστη. Η διαπίστωση του δικαστηρίου ότι το αυτοκίνητο ανταποκρινόταν στον τύπο που περιγράφεται στη συμφωνία και ότι τούτο ήταν κατάλληλο για χρήση υποστηρίζεται πλήρως από τη μαρτυρία που κρίθηκε ως αξιόπιστη. Εχουμε τη γνώμη πως τίποτε δεν δικαιολογεί επέμβασή μας στα ευρήματα του πρωτόδικου δικαστηρίου αναφορικά με την αξιοπιστία των μαρτύρων και συνεπώς ο ισχυρισμός της εφεσείουσας ότι το πρωτόδικο δικαστήριο δεν αξιολόγησε ορθά τη μαρτυρία κρίνεται αβάσιμος. Βλ. Φράγκος ν. Χουβαρτά (1992) 1 ΑΑΔ 39.

Η συμφωνία των διαδίκων προσδιόριζε το αυτοκίνητο που θα επωλείτο. Επρόκειτο για συμφωνία πώλησης καθορισμένου εμπορεύματος, η οποία διέπεται από το άρθρο 19 του περί Πωλήσεως Αγαθών Νόμου Κεφ. 267. Το αυτοκίνητο εξετάστηκε από μηχανικούς της εφεσείουσας χωρίς να διαπιστωθεί οποιοδήποτε ουσιαστικό ελάττωμα. Η εφεσείουσα, κατόπιν συμβουλής των μηχανικών της ότι το αυτοκίνητο ήταν κατάλληλο για χρήση το αγόρασε και έκτοτε συνέχισε να το χρησιμοποιεί μέχρι την ημέρα της δίκης χωρίς μέχρι τότε να επικαλεσθεί συμβατικά ή άλλα δικαιώματα.

Η εφεσείουσα δεν άσκησε αυτό το δικαίωμα. Η συμφωνία διατηρήθηκε σε ισχύ και η εφεσείουσα συνέχισε να κατέχει και χρησιμοποιεί το αυτοκίνητο μέχρι τη δίκη. Το γεγονός ότι η εφεσείουσα ζήτησε την αντικατάσταση του αυτοκινήτου με άλλο δεν βελτιώνει τη νομική της θέση. Το συγκεκριμένο διάβημα της εφεσείουσας απέρρεε από την ίδια τη συμφωνία και όχι από οποιαδήποτε παράβαση της συμφωνίας η οποία εξακολούθησε να διατηρείται σε ισχύ.

Η ακύρωση (rescission) μιας συμφωνίας επιφέρει τον παραμερισμό της. Η συμφωνία παύει να αποτελεί πηγή συμβατικών δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Το άρθρο 75 του περί Συμβάσεων Νόμου Κεφ. 149 διαφυλάσσει το δικαίωμα του συμβαλλόμενου που ακυρώνει τη σύμβαση για βάσιμο λόγο να διεκδικήσει αποζημιώσεις για ζημιά που έχει υποστεί λόγω ανακοπής ή μη εκπλήρωσης του συμβολαίου. Βλ. Κώστας Καλησπέρας ν. Δάφνου Δρυάδη κα, ΠΕ. 8922, ημερ. 15.5.98.

Στην προκείμενη περίπτωση η εφεσείουσα δεν προέβη σε κανένα διάβημα για τον τερματισμό της συμφωνίας ούτε και επικαλέσθηκε δικαιώματα απορρέονται από τη συμφωνία γι΄ αυτό ορθά κρίθηκε από το πρωτόδικο δικαστήριο ότι η αγωγή της εφεσείουσας ήταν νομικά αβάσιμη.

Κανένας από τους προβληθέντες λόγους έφεσης δεν ευσταθεί.