Α. ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ.: Η σύντομη παράθεση των γεγονότων που συνιστούν την εκδοχή της κάθε πλευράς θα διευκολύνει την κατανόηση της διαφοράς και των θεμάτων που εγείρονται στην έφεση.

Η εκδοχή των εφεσειόντων είναι ότι η εφεσείουσα 2 ήταν ιδιοκτήτρια επιχείρησης πώλησης ετοίμων ενδυμάτων στη Λεμεσό. Η εφεσείουσα 1 ήταν διευθύντρια της δεύτερης εφεσείουσας και υπεύθυνη της επιχείρησης που διεξαγόταν σε ενοικιαζόμενο κατάστημα.

Περί το τέλος Ιανουαρίου 1994 δυνάμει προφορικής συμφωνίας οι εφεσείουσες συμφώνησαν να πωλήσουν στον εφεσίβλητο την επιχείρηση, εξαιρουμένων του στοκ εμπορευμάτων, των επίπλων και εξοπλισμού του καταστήματος και καθώς ήταν αυτονόητο, των προσωπικών αντικειμένων της εφεσείουσας 1 που βρίσκονταν ή ήταν φυλαγμένα στο κατάστημα.

Η τιμή πώλησης της επιχείρησης συμφωνήθηκε στις £6000 και η πληρωμή θα γινόταν πριν από τη μεταβίβαση της επιχείρησης στον εφεσίβλητο. Το στοκ εμπορευμάτων της εφεσείουσας 2 θα παρέμενε στο κατάστημα για να πωληθεί από την εφεσείουσα 1 μέσα σε εύλογο χρονικό διάστημα οπότε θα γινόταν και η παράδοση της επιχείρησης στον εφεσίβλητο.

Κατά ή περί την 1.2.94 κατόπιν δόλιων και ή ψευδών και ή απατηλών παραστάσεων του εφεσίβλητου προς την εφεσείουσα 1 ότι η τιμή πώλησης της επιχείρησης θα πληρωνόταν αυθημερόν μέσω της τράπεζας του, η εφεσείουσα 1 παρέδωσε στον εφεσίβλητο την κατοχή του καταστήματος για να μεταφέρει και πωλεί σ΄ αυτό και τα δικά του είδη ένδυσης.

Την επομένη 3.2.94, ο εφεσίβλητος εμπόδισε την ελεύθερη είσοδο της εφεσείουσας 1 στο κατάστημα και ιδιοποιήθηκε το στοκ εμπορευμάτων της εφεσείουσας 2 το οποίο πώλησε και ή αποξένωσε με αποτέλεσμα η εφεσείουσα 2 να υποστεί ζημιά ίση με την αξία του στοκ, ύψους £6000.

Ο εφεσίβλητος κατακράτησε επίσης έγγραφα και τα προσωπικά αντικείμενα της εφεσείουσας 1 που περιγράφονται στην έκθεση απαιτήσεως αξίας £550 καθώς και μια ηλεκτρική γραφομηχανή ιδιοκτησία τρίτων, αξίας £550 την οποία η εφεσείουσα 1 είχε υπό την φύλαξή της στο κατάστημα. Προβλήθηκε επίσης ο ισχυρισμός ότι η εφεσείουσα 1 πλήρωσε £200, ενοίκιο του καταστήματος για το μήνα Φεβρουάριο 94.

Η εκδοχή του εφεσίβλητου είναι ότι παρέλαβε την κατοχή του καταστήματος χωρίς να προηγηθεί οποιαδήποτε συμφωνία με τις εφεσείουσες για την αγορά της επιχείρησης. Παρέλαβε το κατάστημα μετά που οι εφεσείουσες πώλησαν ολόκληρο το στοκ εμπορευμάτων που είχαν στο κατάστημα, εκτός από πέντε γυναικεία φορέματα που περιγράφονται στην έκθεση υπεράσπισης, και μετά που η εφεσείουσα 1 παρέλαβε όλα τα προσωπικά της αντικείμενα εκτός από ορισμένα που επίσης περιγράφονται στην έκθεση υπεράσπισης.

Με τις εφεσείουσες συμφώνησε να αγοράσει μόνο τα έπιπλα που είχαν απομείνει στο κατάστημα στην τιμή των £300, ποσό το οποίο πλήρωσε στις 3.2.94 στην εφεσείουσα 1 η οποία αναχώρησε επειγόντως για το εξωτερικό ενώ τα πέντε γυναικεία φορέματα καθώς και τα αντικείμενα που είχαν παραμείνει στο κατάστημα παραδόθηκαν στην εφεσείουσα 1 στις 18.4.94 όταν αυτή επέστρεψε από το εξωτερικό. Με τους ιδιοκτήτες του καταστήματος συνήψε σύμβαση ενοικιάσεως του καταστήματος για ένα χρόνο από 1.3.94.

Το πρωτόδικο δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι εφεσείουσες πώλησαν την επιχείρηση του καταστήματος στον εφεσίβλητο στην τιμή των £6000 χωρίς να συμπεριλαμβάνεται στην τιμή η αξία του στοκ εμπορευμάτων του καταστήματος. Για το εν λόγω ποσό εκδόθηκε απόφαση υπέρ των εφεσειουσών και εναντίον του εφεσίβλητου.

Οι εφεσείουσες περιόρισαν την απαίτησή τους για την αξία του στοκ του καταστήματος στις £5000. Το πρωτόδικο δικαστήριο αποφάνθηκε ότι οι εφεσείουσες απέτυχαν να προσκομίσουν ικανοποιητική μαρτυρία η οποία να προσδιορίζει επακριβώς την ποσότητα και την αξία του εν λόγω στοκ εμπορευμάτων. Το πρωτόδικο δικαστήριο, ενεργώντας με βάση τη μαρτυρία μάρτυρα υπεράσπισης, διαπίστωσε ότι παρέμειναν στο κατάστημα είκοσι έως σαράντα φορέματα αλλά για σκοπούς υπολογισμού της αξίας τους δέχθηκε ότι παρέμειναν κατά μέσο όρο τριάντα φορέματα. Με βάση γραπτή και προφορική μαρτυρία υπολογίστηκε ότι η κατά μέσο όρο η αξία των φορεμάτων ήταν £25 το καθένα και συνεπώς η αξία των τριάντα φορεμάτων υπολογίστηκε στις £750, ποσό για το οποίο το πρωτόδικο δικαστήριο εξέδωσε απόφαση υπέρ των εφεσειουσών και εναντίον του εφεσίβλητου.

Καθόσον αφορά την απαίτηση για έκδοση διαταγμάτων παράδοσης διάφορων προσωπικών αντικειμένων στην πρώτη εφεσείουσα όπως αυτά περιγράφονται στην έκθεση απαιτήσεως κρίθηκε πως δεν υπήρχε ικανοποιητική μαρτυρία που θα μπορούσε να στηρίξει την έκδοση τέτοιων διαταγμάτων.

Ο δεύτερος λόγος έφεσης αναφέρεται στο θέμα της επιδίκασης μόνο £750 ως γενικές αποζημιώσεις για παράνομη ιδιοποίηση και/ή διάθεση του στοκ εμπορευμάτων από τον εφεσίβλητο. Η θέση των εφεσειουσών επί του θέματος είναι ότι το πρωτόδικο δικαστήριο εσφαλμένα απέρριψε την απαίτηση για αποζημιώσεις ύψους £5000, ίσες προς την αξία του στοκ που είχε παραμείνει στο κατάστημα και ότι το δικαστήριο στην προκείμενη περίπτωση όφειλε να εφαρμόσει την αρχή omnia presumuntur contra spoliatorem - τα πάντα τεκμαίρονται ενάντια στον αδικοπραγήσαντα εφόσον υπήρχε σαν δεδομένο ενώπιον του Δικαστηρίου, η υπό του εφεσίβλητου παράνομη κατακράτηση των εμπορευμάτων και άλλων αποδεικτικών στοιχείων με βάση τα οποία θα μπορούσε να υπολογιστεί επακριβώς η αξία των εν λόγω εμπορευμάτων. Καθώς διατείνονται οι εφεσείουσες η συμπεριφορά του εφεσίβλητου κατέστησε δυσχερή και/ή αδύνατη την απόδειξη της αξίας των εμπορευμάτων τους που είχαν παραμείνει στο κατάστημα.

Ο τρίτος και ο έκτος λόγος έφεσης αναφέρονται στην μη επιδίκαση παραδειγματικών και/ή τιμωρητικών αποζημιώσεων για παράνομη κατακράτηση και/ή διάθεση του στοκ εμπορευμάτων της εφεσείουσας 2 και για παράνομη επέμβαση αντίστοιχα. Σχετικά με αυτό το θέμα, η θέση των εφεσειουσών είναι ότι εσφαλμένα παραγνωρίστηκε από το πρωτόδικο δικαστήριο ότι σκοπός του εφεσίβλητου ήταν να διαθέσει τα εμπορεύματα με κέρδος για δικό του όφελος γεγονός που δικαιολογούσε την επιδίκαση τιμωρητικών αποζημιώσεων. Κατά τις εφεσείουσες ήταν εσφαλμένο και το συμπέρασμα ότι δεν έχει στοιχειοθετηθεί το αστικό αδίκημα της παράνομης επέμβασης.

Η διαπίστωση του πρωτόδικου δικαστηρίου ότι δεν έχει στοιχειοθετηθεί το αδίκημα της παράνομης επέμβασης είναι ορθή. Στην έκθεση απαιτήσεως περιέχεται παραδοχή ότι η εφεσείουσα 1 στα πλαίσια της συμφωνίας πώλησης της επιχείρησης επέτρεψε στον εφεσείοντα να εγκατασταθεί στο κατάστημα από το οποίο θα διέθετε και δικά του είδη ένδυσης. Αυτή η παραδοχή αναιρεί τον ισχυρισμό της παράνομης επέμβασης και καθιστά αδικαιολόγητο το παράπονο για τη μη επιδίκαση παραδειγματικών αποζημιώσεων.

Ο πρώτος και ο τέταρτος λόγος έφεσης αναφέρονται στο συμπέρασμα του πρωτόδικου δικαστηρίου ότι δεν υπήρξε ικανοποιητική μαρτυρία που να δικαιολογεί την έκδοση διαταγμάτων παράδοσης των εγγράφων και άλλων προσωπικών αντικειμένων της εφεσείουσας 1 καθώς και της γραφομηχανής που η εφεσείουσα 1 είχε υπό την φύλαξή της ως θεματοφύλακας. Η θέση των εφεσειουσών είναι ότι υπήρχε επί του θέματος σαφής και αναντίλεκτη μαρτυρία επί της οποίας το Δικαστήριο θα μπορούσε να στηριχθεί και να εκδώσει τα ζητούμενα διατάγματα.

Ενώπιον του πρωτόδικου δικαστηρίου υπήρχε ικανοποιητική μαρτυρία που αναφερόταν σε έκταση σε έγγραφα και προσωπικά αντικείμενα της εφεσείουσας 1, στη ξένη γραφομηχανή καθώς και στην αξία όλων των πιο πάνω αντικειμένων. Το πρωτόδικο δικαστήριο δεν αξιολόγησε αυτή τη μαρτυρία και ούτε διατυπώνει ευρήματα επί των συναφών γεγονότων. Η διατύπωση ότι δεν υπάρχει μαρτυρία που να δικαιολογεί την έκδοση διαταγμάτων παράδοσης κλπ είναι εσφαλμένη εφόσον δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Η παράλειψη του δικάσαντος δικαστηρίου να διατυπώσει ευρήματα επί ουσιωδών γεγονότων καθ΄ όσον αφορά τη συγκεκριμένη πτυχή της υπόθεσης καθιστά άφευκτη την ανάγκη για επανεκδίκαση της υπόθεσης με επίδικα θέματα αυτά που εγείρονται άμεσα στις παραγράφους 11 και 12 της Εκθεσης Απαιτήσεως σε συνάρτηση προς τις παραγράφους (Δ), (Ε) και (ΣΤ) του παρακλητικού μέρους της Εκθεσης Απαιτήσεως. Βλ. Γιάλλουρου κα ν. Μιχαηλίδης, ΠΕ 9642, ημερ. 21.1.98 και Αριστείδου ν. Σωτήρης Ελληνας (Κατασκευαί) Λτδ, ΠΕ 10000, ημερ. 14.1.99.

Δ.