|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1998) 1 ΑΑΔ 1283
25 Iουνίου, 1998
[ΝΙΚΗΤΑΣ, ΚΑΛΛΗΣ, ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ/στές]
1. ΚΩΣΤΑΣ ΠΟΥΓΕΡΑΣΗΣ,
2. ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΠΟΥΓΕΡΑΣΗ,
Εφεσείοντες,
v.
ΛΟΥΚΗ ΠΑΠΑΦΙΛΙΠΠΟΥ ΥΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΩΣ
ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΗΣ ΑΠΟΘΑΝΟΥΣΗΣ
ΜΑΡΙΑΣ ΠΛΟΥΤΗ ΚΟΥΜΕΝΗ,
Εφεσιβλήτου.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 9753)
Τραπεζικό Δίκαιο — Χρήματα τα οποία κατατίθενται σε κοινούς λογαριασμούς και τα δικαιώματα του επιζήσαντος δικαιούχου — Εφαρμοστέες αρχές.
Συμβάσεις — Ειδικές συμβάσεις — Κοινοί τραπεζικοί λογαριασμοί (γραμμάτια) — Αρχή του επιζήσαντος δικαιούχου — Στην απουσία συμφωνίας περί του αντιθέτου, υπάρχει τεκμήριο ότι με το θάνατο ενός από τους δικαιούχους, όλα τα δικαιώματα που σχετίζονται με το λογαριασμό περιέρχονται στον επιζήσαντα — Πότε ανατρέπεται το τεκμήριο — Αποφασιστικό ρόλο διαδραματίζει η πρόθεση, ειδικά η πρόθεση του κυρίως καταθέτη — Πρέπει να λαμβάνονται υπ' όψιν όλες οι περιστάσεις οι οποίες περιβάλλουν την υπόθεση.
Η αποβιώσασα είχε δύο γραμμάτια στη Συνεργατική Πιστωτική Εταιρεία Αθηαίνου των οποίων ήταν και η αποκλειστική δικαιούχος. Το 1986 με οδηγίες της προστέθηκαν σαν δικαιούχοι και οι δύο εφεσείοντες που ήταν αδελφότεκνά της. Μετά το θάνατο της θείας τους οι εφεσείοντες επισκέφτηκαν την προαναφερόμενη Σ.Π.Ε. και απέσυραν τα ποσά των δύο γραμματίων. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την έγερση αγωγής εναντίον τους από τον εφεσίβλητο, της περιουσίας της αποβιώσασας, ο οποίος αξίωνε το σύνολο των ως άνω ποσών. Το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε ότι ο εφεσίβλητος δικαιούται σε απόφαση για το 1/3 του αθροίσματος των ποσών των δύο επιδίκων γραμματίων, δυνάμει της αρχής του αδικαιολόγητου πλουτισμού.
Οι εφεσείοντες προσέβαλαν το πιο πάνω συμπέρασμα του πρωτόδικου Δικαστηρίου. Υποστήριξαν ότι είναι αντίθετο με το νομικό συμπέρασμα και/ή τη νομική θέση για χρήματα σε κοινό λογαριασμό.
Το Ανώτατο Δικαστήριο αφού αναφέρθηκε εκτενώς στις αρχές που διέπουν τους κοινούς λογαριασμούς και τα δικαιώματα του επιζήσαντος διαδίκου και στη σχετική αγγλική νομολογία, απέρριψε την έφεση και αποφάνθηκε ότι:
Σύμφωνα με ρητή συμφωνία, η Τράπεζα υποχρεούτο να αποδώσει τα ποσά και στους τρεις δικαιούχους. Οι περιστάσεις της υπόθεσης δεν συνηγορούν υπέρ του τεκμηρίου της δωρεάς προς τους εφεσείοντες. Το τυχόν τεκμήριο δωρεάς που δημιουργείται με την προσθήκη των εφεσειόντων ως δικαιούχων των ποσών των γραμματίων, ανατρέπεται από την πρόνοια για την απόδοση του ποσού των γραμματίων και στους τρεις δικαιούχους. Δε συντρέχουν, επομένως οι προϋποθέσεις για την απόδοση των ποσών των γραμματίων στους δύο επιζήσαντες.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
Aναφερόμενες υποθέσεις:
Marshal v. Crutwell [1875] L.R. 20 Eq. 328,
Day v. Harrison [1921] L.J. Ch. Vol. 90, p. 186,
Young a.ο. v. Sealey [1949] 1 Ch. 275,
Pattinson (Deceased) Graham v. Pattinson [1884-85] T.L.R. Vol. I, p. 216.
Έφεση.
Έφεση από τους εναγομένους κατά της απόφασης του Eπαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακος (Nικολάτος, A.E.Δ) που δόθηκε στις 23 Iουλίου, 1996 (Aρ. Aγωγής 2938/90) με την οποία κρίθηκε ότι ο ενάγων δικαιούται σε απόφαση για το 1/3 του αθροίσματος των ποσών δύο επίδικων γραμματίων με δικαιούχους τους εναγομένους και την αποβιώσασα θεία τους, δυνάμει της αρχής του αδικαιολόγητου πλουτισμού.
Αχ. Φράγκος, για τους Εφεσείοντες.
Ντ. Παπαδόπουλος, για τον Εφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΝΙΚΗΤΑΣ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Π. Καλλής.
ΚΑΛΛΗΣ, Δ.: Το μόνο επίδικο ζήτημα στην παρούσα έφεση είναι κατά πόσο τα χρήματα δύο γραμματίων ανήκουν εξ ολοκλήρου στους δύο επιζήσαντες δικαιούχους των γραμματίων.
Μεταφέρουμε τα αδιαμφισβήτητα πραγματικά περιστατικά, όπως έχουν παρατεθεί στην πρωτόδικη απόφαση:
"Η Μαρία Πλουτή Κουμενή είχε δύο γραμμάτια στη Συνεργατική Πιστωτική Εταιρεία Αθηαίνου των οποίων αποκλειστικός δικαιούχος ήταν η ίδια. Το 1986 με οδηγίες της προαναφερόμενης, προστέθηκαν σαν δικαιούχοι και τα δύο της αδελφότεκνα Κώστας Πουγεράσης και Αθανασία Πουγεράση ('οι εφεσείοντες'). Στη συνέχεια τα προαναφερόμενα γραμμάτια ανανεώθηκαν το 1987 και 1988 (ήταν τακτής προθεσμίας ενός έτους). Την 26.9.1989 η Μαρία Πλουτή Κουμενή απεβίωσε σε ηλικία 82 ετών αφού παρέμεινε στο Κλεάνθειο Γηροκομείο από το 1986 μέχρι το 1989. Την 14.10.1989, είκοσι σχεδόν μέρες μετά το θάνατο της θείας τους, οι δύο επιζήσαντες δικαιούχοι επισκέφθηκαν την προαναφερόμενη Σ.Π.Ε. Αθηαίνου και απέσυραν τα ποσά των δυο γραμματίων, τα οποία και μοίρασαν, προφανώς μεταξύ τους. Τα ποσά των δύο γραμματίων ήταν £2,347 και £2,526 κι έφεραν τόκο 6% ετησίως από 6.10.88 και 31.12.88 αντίστοιχα."
Η φρασεολογία των δύο γραμματίων ήταν ταυτόσημη. Παραθέτουμε το περιεχόμενο του ενός από τα δύο γραμμάτια:
"Η υποφαινόμενη ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΙΣΤΩΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΑΘΗΑΙΝΟΥ δηλούμεν διά του παρόντος ότι ελάβομεν παρά της Μαρίας Πλ. Κουμενή ή και Κώστα Πουγεράση ή και Αθανασίας Α. Καζαμία εξ Αθηαίνου το άνω ποσό Λιρών Κυπριακών Δύο Χιλιάδων Τριακοσίων Σαράντα Επτά το οποίον υποχρεούμεθα ν' αποδώσωμεν εις την διαταγήν αυτών κατά την 6ην Οκτωβρίου 1989 ομού μετά τόκου επ αυτού, προς έξι τοις εκατόν (6%) ετησίως.
2. Ουδείς τόκος πληρώνεται μετά την λήξιν.
Αθηαίνου τη 6η Οκτωβρίου 1988."
Η απόσυρση των ποσών των δύο γραμματίων από τους εφεσείοντες είχε σαν αποτέλεσμα την έγερση αγωγής εναντίον τους από το διαχειριστή της περιουσίας της πιο πάνω αποβιώσασας. Η αξίωση του διαχειριστή είχε ως πιο κάτω:
"Απόφαση εναντίον των εναγομένων για το σύνολο των ως άνω ποσών που αποτελούν χρήματα της ως άνω αποβιωσάσης τα οποία οι εναγόμενοι εισέπραξαν ή οικειοποιήθηκαν και/ή εκαρπώθησαν αχρεωστήτως και/ή απέσπασαν από την αποβιώσασα με δόλον ή απάτην ή σε συνθήκες δόλου ή απάτης ή και με άσκηση ηθικής βίας ή άλλως πως."
Το πρωτόδικο δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι σκοπός της αποβιώσασας ήταν όπως καταστήσει τον εαυτό της και τα δύο ανήψια της (τους εφεσείοντες) δικαιούχους των δύο επιδίκων γραμματίων. Σύμφωνα με το πρωτόδικο δικαστήριο αυτό το συμπέρασμα εξάγεται από την αναντίλεκτη μαρτυρία του Μ.Υ.1 - Γραμματέα της Σ.Π.Ε. Αθηαίνου - ότι αυτή έδωσε οδηγίες στη Σ.Π.Ε. Αθηαίνου να αντικαταστήσουν την ίδια από αποκλειστική δικαιούχο και να θέσουν σαν δικαιούχους την ίδια (την αποβιώσασα) και τους δύο εφεσείοντες. Εξάγεται, επίσης, και από το λεκτικό των δύο γραμματίων. Πρόσθετα, με βάση το λεκτικό των δύο γραμματίων το πρωτόδικο δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η υποχρέωση της Σ.Π.Ε. Αθηαίνου ήταν να αποδοθούν τα χρήματα και εις τους τρεις δικαιούχους και όχι σε οποιοδήποτε ή οποιουσδήποτε από αυτούς. Καταλήγοντας στο τελευταίο αυτό συμπέρασμα το πρωτόδικο δικαστήριο επεσήμανε:
"Δεν μου διαφεύγει ότι ο ΜΥ1 είπε ότι στην περίπτωση λογαριασμών 'ή/και' ή 'και/ή' οποιοσδήποτε από τους δικαιούχους μπορεί να αποσύρει τα χρήματα. Όμως οι λογαριασμοί των δύο επίδικων γραμματίων δεν είναι λογαριασμοί 'ή/και' διότι η υποχρέωση της ΣΠΕ, δεν ήταν να αποδώσει τα χρήματα στον ένα ή και στον άλλο δικαιούχο αλλά να τα αποδώσει σε διαταγή 'αυτών', δηλαδή όλων, ανεξάρτητα από το αν τα χρήματα προήλθαν από τον ένα ή και τον άλλο ή και τον τρίτο δικαιούχο. Εν πάση περιπτώσει ο ΜΥ1 είπε ότι ενόσω ζούσε η αποβιώσασα η ΣΠΕ Αθηαίνου δεν έδινε τα χρήματα στους δύο Εναγομένους αν δεν ήταν παρούσα και η θεία. Επομένως ο θάνατος της θείας δεν μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τα δικαιώματά της, τα οποία διεκδικούνται νόμιμα από τον Διαχειριστή της περιουσίας της."
Η ύπαρξη τριών δικαιούχων στα επίδικα γραμμάτια και η υποχρέωση απόδοσης των χρημάτων εις "την διαταγήν αυτών", καθώς και η επιθυμία της αποβιώσασας - να προστεθούν και οι εφεσείοντες ως δικαιούχοι - οδήγησε το πρωτόδικο στο συμπέρασμα ότι η αποβιώσασα και οι εφεσείοντες ήταν δικαιούχοι εξ ίσου των χρημάτων των δύο επίδικων γραμματίων. Θεώρησε ότι στην απουσία οποιασδήποτε άλλης μαρτυρίας θα πρέπει να εφαρμοστεί η αρχή: "EQUALITY IS EQUITY" ("η ισότης είναι επιείκια") και να θεωρηθεί ότι οι τρεις δικαιούχοι τα δικαιούνται εξ ίσου (εξ ενός τρίτου) (Βλ. Halsbury's Laws of England, 16ος τόμος, παρ. 747, σελίδα 680).
Ένας άλλος λόγος που οδήγησε στο πιο πάνω συμπέρασμα, σύμφωνα με το πρωτόδικο δικαστήριο, ήταν και η παραδοχή ότι τα χρήματα των δύο γραμματίων ανήκαν στο παρελθόν στην αποβιώσασα αποκλειστικά, ενώ στη συνέχεια έγιναν τα επίδικα γραμμάτια. Από τη φρασεολογία τους - κατέληξε το πρωτόδικο δικαστήριο - δεν μπορεί να εξαχθεί άλλο συμπέρασμα από το ότι και οι τρεις αναφερόμενοι σ' αυτά ήταν δικαιούχοι εξ ίσου.
Σαν αποτέλεσμα των πιο πάνω συμπερασμάτων του το πρωτόδικο δικαστήριο έκρινε ότι ο εφεσίβλητος δικαιούται σε απόφαση για το 1/3 του αθροίσματος των ποσών των δύο επιδίκων γραμματίων, δυνάμει της αρχής του αδικαιολόγητου πλουτισμού.
Με την παρούσα έφεση προσβάλλεται το πιο πάνω συμπέρασμα του πρωτόδικου δικαστηρίου σύμφωνα με το οποίο η αποβιώσασα και οι εφεσείοντες ήταν δικαιούχοι εξ ίσου των χρημάτων των δύο γραμματίων. Το συμπέρασμα αυτό, υποστήριξε ο ευπαίδευτος συνήγορος των εφεσειόντων, είναι "αντίθετο με το νομικό συμπέρασμα και/ή τη νομική θέση για χρήματα σε κοινό λογαριασμό".
Το πρωτόδικο δικαστήριο, σύμφωνα με τον ευπαίδευτο συνήγορο, κακώς ερμήνευσε το περιεχόμενο των δύο γραμματίων όταν "αποφαίνετο ότι οι λογαριασμοί των 2 γραμματίων δεν ήταν λογαριασμοί ή/και".
Οι λόγοι έφεσης φέρνουν στο προσκήνιο τις αρχές που διέπουν τους κοινούς λογαριασμούς και τα δικαιώματα του επιζήσαντος δικαιούχου.
Στο Paget's Law of Banking, Έκδ. 1995, το ζήτημα του κοινού λογαριασμού τίθεται ως πιο κάτω στις σελ. 169-171:
"A joint account is in law simply a debt owed to the account holders jointly.
................................................................................................
The principle of survivorship
Where an account is a joint account and one party dies, the survivor or survivors is or are in ordinary cases entitled to the whole amount, either under the law of devolution between joint owners or by custom of bankers or by express or implied agreement. The banker obtains a good discharge by paying the survivor.
In case of joint account of husband and wife, where there is authority to the wife to draw, on the death of her husband the question arises whether the wife was joined for the sake of convenience or for the purpose of providing for her in case she was the survivor."
Σε ελληνική μετάφραση:
"Ένας κοινός λογαριασμός είναι κατά το Νόμο απλώς ένα χρέος το οποίο οφείλεται στους δικαιούχους του λογαριασμού από κοινού.
.......................................................................................................
Η αρχή του επιζήσαντος δικαιούχου
Όταν ο λογαριασμός είναι κοινός και ένας από τους δικαιούχους αποθνήσκει, ο επιζήσας ή οι επιζήσαντες δικαιούται ή δικαιούνται, στις συνηθισμένες περιπτώσεις, σε ολόκληρο το ποσό, είτε δυνάμει του δικαίου της μεταβίβασης μεταξύ κοινών ιδιοκτητών ή δυνάμει της πρακτικής των τραπεζιτών ή δυνάμει ρητής ή εξυπακουόμενης συμφωνίας. Ο τραπεζίτης απαλλάσσεται έγκυρα με το να πληρώσει τον επιζήσαντα. Στην περίπτωση κοινού λογαριασμού μεταξύ συζύγων, όπου υπάρχει εξουσιοδότηση στη σύζυγο να αποσύρει χρήματα, μετά το θάνατο του συζύγου της εγείρεται το ζήτημα κατά πόσο ή σύζυγος έγινε δικαιούχος για σκοπούς διευκόλυνσης ή για σκοπούς εξασφάλισης της σε περίπτωση που θα είναι η επιζήσασα."
Στον Chitty on Contracts, Specific Contracts, 27η έκδοση, παραγ. 33-281, το ζήτημα τίθεται ως πιο κάτω:
"Survivorship. In the absence of agreement to the contrary, there is a presumption that upon the death of one of the owners of a joint account, all rights concerning the account vest in the survivor. This presumption is, however, frequently displaced, although not readily where both owners have paid money into the account. The test is one of intention, particularly the intention of the principal depositor, and regard must be had to all the surrounding circumstances."
Σε ελληνική μετάφραση:
"Η αρχή του επιζήσαντος δικαιούχου. Στην απουσία συμφωνίας περί του αντιθέτου, υπάρχει τεκμήριο ότι με το θάνατο ενός από τους δικαιούχους κοινού λογαριασμού, όλα τα δικαιώματα που σχετίζονται με το λογαριασμό περιέρχονται στον επιζήσαντα. Ωστόσο αυτό το τεκμήριο συχνά ανατρέπεται, ανκαι όχι με ετοιμότητα, όταν και οι δύο δικαιούχοι πλήρωσαν χρήματα στο λογαριασμό. Το κριτήριο είναι κριτήριο πρόθεσης, ειδικά πρόθεσης του κυρίως καταθέτη, και πρέπει να λαμβάνονται υπόψη όλες οι περιστάσεις οι οποίες περιβάλλουν την υπόθεση."
Ο συγγραφέας παραθέτει σαν παράδειγμα την υπόθεση Marshal v. Crutwell [1875] L.R. 20 Eq. 328. Στην υπόθεση εκείνη όταν ο σύζυγος βρισκόταν σε κακή υγεία μετέτρεψε το λογαριασμό του σε κοινό λογαριασμό με τη σύζυγο του και έδωσε οδηγίες στην Τράπεζα του να τιμά επιταγές που υπέγραφε οποιοσδήποτε από τους συζύγους. Όλες οι αποσύρσεις της συζύγου γίνονταν με την έγκριση του συζύγου για κάλυψη εξόδων του νοικοκυριού. Μετά το θάνατο του συζύγου το Αγγλικό Εφετείο αποφάσισε ότι δεν υπήρχε πρόθεση για δώρο (προς τη σύζυγο) εφόσον η συναλλαγή έγινε για την καλύτερη διεκπεραίωση των οικονομικών ζητημάτων του συζύγου.
Η υπόθεση Marshal (πιο πάνω) δεν ακολουθήθηκε στην μεταγενέστερη υπόθεση Harrison, In re: Day v. Harrison [1921] L.J. Ch. Vol. 90, σελ. 186. Κρίθηκε ότι η υπόθεση Marshal διακρίνεται λόγω των γεγονότων της.
Στην Harrison ο σύζυγος μεταβίβασε τα χρήματα τρεχούμενου λογαριασμού του που είχε στην Τράπεζα του και στο όνομα του στα κοινά ονόματα του ιδίου και της συζύγου του, με εξουσία στον καθένα από τους δύο να εκδίδουν επιταγές επί του λογαριασμού. Κρίθηκε ότι τα ποσά του λογαριασμού πρέπει να αποδοθούν στην επιζήσασα σύζυγο. Το κυρίαρχο γεγονός το οποίο οδήγησε στη διάκριση ήταν ότι στη Harrison (πιο πάνω) δεν επρόκειτο για διευθέτηση για σκοπούς διεκπεραίωσης των εργασιών του συζύγου, όπως ήταν η περίπτωση στην Marshal, αλλά για διευθέτηση η οποία στόχευε στην εξασφάλιση της συζύγου.
Στην Young and Another v. Sealey [1949] 1 Ch. 275 επεξηγείται ότι η απόφαση στην Marshal (πιο πάνω) θα ήταν διαφορετική αν η μαρτυρία αποδείκνυε πρόθεση εκ μέρους του συζύγου ότι η σύζυγος του θα έπαιρνε τα χρήματα για δικό της όφελος μετά το θάνατο του οτιδήποτε και να συνέβαινε. Στη Young (πιο πάνω) χρήματα που ανήκαν στην αποβιώσασα πληρώθηκαν από την τελευταία σε κοινούς λογαριασμούς στο όνομα της και στο όνομα της ανεψιάς της. Στη διάρκεια της ζωής της αποβιώσασας μόνο η αποβιώσασα έκαμνε πληρωμές και αποσύρσεις από το λογαριασμό. Κρίθηκε ότι τα ποσά του κοινού λογαριασμού έπρεπε να αποδοθούν στην επιζήσασα ανεψιά.
Στην In re Pattinson (Deceased) Graham v. Pattinson [1884-85] T.L.R. Vol. I, σελ. 216 ο σύζυγος πλήρωσε ποσό £700 στην Τράπεζα του σε κοινό λογαριασμό με τη σύζυγό του. Στη διάρκεια της ζωής του χρησιμοποιούσε αυτό το λογαριασμό για τους σκοπούς της επιχείρησης του κάμνοντας πληρωμές και αποσύρσεις αλλά χωρίς να μειωθεί το υπόλοιπο κάτω από τις £700. Υπήρχε μαρτυρία συνομιλιών μεταξύ των συζύγων σύμφωνα με τις οποίες ο σύζυγος είχε ανοίξει τον κοινό λογαριασμό με σκοπό να καταστήσει τη σύζυγο απόλυτη δικαιούχο του υπολοίπου μετά το θάνατό του. Κρίθηκε ότι η σύζυγος εδικαιούτο σε ολόκληρο το υπολοίπο των £920.
Στη Marshal (πιο πάνω) τονίσθηκε ότι πρέπει να λαμβάνονται υπόψη όλες οι περιστάσεις που περιβάλλουν την υπόθεση όταν εξετάζεται κατά πόσο πρόκειται για καταπίστευμα προς όφελος του καταθέτη ή για δωρεά.
Στις υποθέσεις Harrison, Young και Pattinson (πιο πάνω) κρίθηκε ότι εκπρόκειτο για δωρεά. Τί είναι τώρα αυτό που διακρίνει την παρούσα υπόθεση από τις πιο πάνω υποθέσεις;
Στην Harrison ο λογαριασμός μεταβιβάσθηκε στα κοινά ονόματα των συζύγων με δικαίωμα και στους δύο να εκδίδουν επιταγές επί του λογαριασμού. Στη Young δόθηκε εξουσιοδότηση στην Τράπεζα να πληρώσει το εις πίστη του λογαριασμού ποσόν και στους δύο ή σε οποιοδήποτε από αυτούς ή στον επιζήσαντα*. Στην Pattinson υπήρχε μαρτυρία ότι ο σύζυγος είχε πρόθεση να καταστήσει τη σύζυγο του απόλυτη δικαιούχο του υπόλοιπου του λογαριασμού. Στην παρούσα περίπτωση δεν συντρέχουν οι πιο πάνω περιστάσεις. Αντίθετα, σύμφωνα με ρητή συμφωνία, η Τράπεζα υποχρεούτο να αποδώσει τα ποσά και στους τρεις δικαιούχους και αυτό είναι που διακρίνει την κρινόμενη περίπτωση από τις τρεις πιο πάνω αυθεντίες. Οι περιστάσεις της υπόθεσης δεν συνηγορούν υπέρ του τεκμηρίου της δωρεάς προς τους εφεσείοντες. Το τυχόν τεκμήριο δωρεάς που δημιουργείται με την προσθήκη των εφεσειόντων ως δικαιούχων των ποσών των γραμματίων ανατρέπεται από την πρόνοια για την απόδοση του ποσού των γραμματίων και στους τρεις δικαιούχους. Δεν συντρέχουν, επομένως, οι προϋποθέσεις για την απόδοση των ποσών των γραμματίων στους δύο επιζήσαντες. Η σχετική κατάληξη του πρωτόδικου δικαστηρίου δεν πάσχει με οποιοδήποτε τρόπο. Η απόφαση υπέρ του εφεσιβλήτου, όπως έχει τροποποιηθεί στη διάρκεια της ακρόασης της έφεσης, επικυρώνεται.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
H έφεση απορρίπτεται με έξοδα.