|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1998) 1 ΑΑΔ 894
15 Mαΐου, 1998
[ΑΡΤΕΜΗΣ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, Δ/στές]
ΠΡΑΞΙΤΕΛΗΣ ΒΟΓΑΖΙΑΝΟΥ,
Εφεσείων,
v.
ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ,
Εφεσιβλήτου.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 9715)
Πολιτική Δικονομία — Αίτηση για αναβολή της ακρόασης — Κατά πόσο ορθά απορρίφθηκε η αίτηση.
Η παρούσα έφεση στρέφεται κατά της απόφασης του πλήρους Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού, με την οποία τερματίστηκε η κατοχή κρατικής εξοχικής κατοικίας από τον εφεσείοντα ως παράνομης.
Προβλήθηκαν έξι λόγοι έφεσης από τους οποίους προωθήθηκαν μόνο οι τρεις, οι οποίοι αναφέρθηκαν στην άρνηση του πρωτόδικου Δικαστηρίου να αναβάλει την ακρόαση της υπόθεσης, με αποτέλεσμα την αδικαιολόγητη, όπως ισχυρίσθηκε ο εφεσείων, αφαίρεση νομικού και συνταγματικού δικαιώματός του.
Οι λόγοι οι οποίοι δεν προωθήθηκαν, παρέμειναν ατεκμηρίωτοι και απορρίφθηκαν.
Τα γεγονότα της υπόθεσης είναι εν συντομία τα εξής:
Ο εφεσείων απουσίαζε από το Δικαστήριο κατά την ώρα που είχε ορισθεί η υπόθεση για ακρόαση (10.15π.μ.). Το αίτημα για αναβολή, για να μπορέσει να προσέλθει στο Δικαστήριο Λεμεσού από την Λευκωσία, υπεβλήθη μέσω του δικηγόρου του μετά τις 12.00. Το αίτημα δεν ικανοποιήθηκε. Δεν κλήθηκαν μάρτυρες από το δικηγόρο του εφεσείοντα και η διαδικασία συμπληρώθηκε με τελικές αγορεύσεις.
Αποφασίστηκε ότι:
Το Δικαστήριο είναι ευαίσθητο σε ό,τι αφορά το συνταγματικό δικαίωμα των διαδίκων για ακρόαση. Όμως ο εφεσείων δε στερήθηκε τέτοιου δικαιώματος με την απόρριψη του αιτήματός του για αναβολή, εν όψει των πολλών αναβολών που προηγήθηκαν λόγω δικής του υπαιτιότητας και επίσης λόγω της μη προσέλευσής του την ημέρα και ώρα που καθόρισε το Δικαστήριο και που ήταν, σε τελική ανάλυση, δική του επιλογή. Η απόρριψη του τελευταίου αιτήματος του εφεσείοντα για αναβολή, ήταν απόλυτα ορθή εν όψει του ιστορικού της υπόθεσης και όσων διαδραματίστηκαν την ημέρα της ακρόασης.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
Aναφερόμενες υποθέσεις:
Βογαζιανός v. Γενικού Εισαγγελέα (1997) 1(Β) Α.Α.Δ. 591,
Kakoullou a.ο. v. Kakoulli (1985) 1 C.L.R. 355,
Fatsita v. Fatsita a.ο. (1988) 1 C.L.R. 210,
Τσουλόφτας v. Μιχαήλ (Αρ. 2) (1992) 1 Α.Α.Δ. 228,
Γρηγορίου v. Τραπέζης Κύπρου Λτδ (1992) 1 Α.Α.Δ. 1222,
Κρέντου v. General Constructions Company Ltd κ.ά. (1997) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1270,
Χριστοφίδης v. Λουκά (1998) 1(Α) Α.Α.Δ. 389.
Έφεση.
Έφεση από τον εναγόμενο κατά της απόφασης του Eπαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού (Aναστασίου, Π.E.Δ. και Mιχαηλίδου, E.Δ.) που δόθηκε στις 17 Μαΐου, 1996 (Aρ. Aγωγής 6267/92) με την οποία διατάχθηκε να τερματίσει ως παράνομη, την κατοχή κρατικής εξοχικής κατοικίας στο δάσος Tροόδους, να την εκκενώσει και να την παραδώσει ελεύθερη.
Χ. Λοΐζου, για τον Εφεσείοντα.
Μ. Μαλαχτού, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τον Εφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Γ. Κωνσταντινίδης.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Το πλήρες Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού διέταξε τον εφεσείοντα να τερματίσει ως παράνομη τη κατοχή κρατικής εξοχικής κατοικίας στο δάσος Τρόοδους. Να την εκκενώσει και να την παραδώσει ελεύθερη. Και επιδίκασε εναντίον του αποζημιώσεις για παράνομη κατοχή της από το 1987. Ταυτόχρονα, απέρριψε ανταπαίτησή του σε σχέση με ισχυρισμό για προσθήκες και βελτιώσεις στην κατοικία.
Την άσκηση έφεσης ακολούθησε αίτημα για αναστολή εκτέλεσης που απερρίφθη πρώτα από το Επαρχιακό Δικαστήριο και, τελικά, από το Ανώτατο Δικαστήριο. (Πραξιτέλης Βογαζιανός ν. Γενικού Εισαγγελέα (1997) 1(Β) Α.Α.Δ. 591. Στην ειδοποίηση έφεσης απαρριθμούνται 6 λόγοι. Οι λόγοι 1, 2 και 6 αναφέρονται στην άρνηση του πρωτόδικου δικαστηρίου να αναβάλει την ακρόαση της υπόθεσης, όπως ήταν το αίτημά του. Με συνέπεια την αδικαιολόγητη, κατά τη θέση του, αφαίρεση νομικού και συνταγματικού δικαιώματός του.
Κατά το λόγο 3, το πρωτόδικο δικαστήριο "λανθασμένα αποφάσισε ότι είχε δικαιοδοσία να εκδικάσει την εν λόγω υπόθεση διότι τούτο έρχεται σε αντίθεση με τις πρόνοιες του Ν.23/83". Κατά το λόγο 4, λανθασμένα επιδικάστηκαν αποζημιώσεις αφού δεν υπήρχε ικανοποιητική μαρτυρία για ζημιά ή απώλεια εισοδήματος. Κατά το λογο 5 το πρωτόδικο δικαστήριο "παρέλειψε να καθορίση τρόπο εκδίκασης της Απαίτησης και Ανταπαίτησης, πράγμα που αντιβαίνει τας ρητάς πρόνοιας των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας".
Οι λόγοι 3, 4 και 5 δεν προωθήθηκαν με οποιοδήποτε επιχείρημα στο περίγραμμα αγόρευσης για τον εφεσείοντα. Ούτε, βέβαια, ενώπιόν μας κατά την ακρόαση. Παρέμειναν ατεκμηρίωτοι και θα απορριφθούν. Ο λόγος 3 θέτει θέμα δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου Ενοικιάσεων ενώ το επίδικο ζήτημα αφορούσε στο κατά πόσο ο εφεσείων επενέβαινε παράνομα στην κατοικία. Ο λόγος 4 παραγνωρίζει πως δηλώθηκε ως παραδεκτό γεγονός η ενοικιαστική αξία της κατοικίας κατά τον ουσιώδη χρόνο. Στην οποία και στηρίχτηκε ο υπολογισμός της αποζημίωσης, με αναφορά στην υπόθεση Κakoullou and Another v. Kakoulli (1985) 1 C.L.R. 355. Και ο λόγος 5 δεν επεξηγεί γιατί, η όποια παρατυπία, που μάλιστα ουδέποτε προβλήθηκε πρωτοδίκως με οποιοδήποτε τρόπο θα πρέπει να οδηγήσει στον παραμερισμό της απόφασης. Ας σημειωθεί πως ο ίδιος ο δικηγόρος του εφεσείοντα, μετά το κλείσιμο της υπόθεσης του εφεσίβλητου, ζήτησε αναβολή για να καταθέσει ο εφεσείων ως μάρτυρας.
Αντί των πιο πάνω, ο εφεσείων ανέπτυξε στο περίγραμμα αγόρευσής του λόγους έφεσης που δεν καλύπτονταν από την ειδοποίηση έφεσης. Το επισήμανε η άλλη πλευρά και αναγνώρισε και ο εφεσείων πως αυτοί δεν μπορούν να συζητηθούν. Παρεμβάλλουμε πως μεσολάβησαν επανειλημμένες αιτήσεις για τροποποίηση της ειδοποίησης έφεσης που απορρίφθηκαν γιατί δεν είχε εμφανιστεί, σε καμιά από αυτές, ο δικηγόρος του εφεσείοντα για να τις προωθήσει. Η τελευταία αίτηση, που υποβλήθηκε τις παραμονές της ακρόασης και ορίστηκε κατά την ημέρα της ακρόασης, απορρίφθηκε.
Ό,τι απομένει για να μας απασχολήσει είναι το ζήτημα της άρνησης του πρωτόδικου δικαστήριου να εγκρίνει το αίτημα για αναβολή. Ήταν, λέγει ο ευπαίδευτος συνήγορος του εφεσείοντα, ένα καλόπιστο αίτημα που το επέβαλαν οι ανάγκες της υπόθεσης και τα προσωπικά του προβλήματα. Τουλάχιστον, όπως τονίστηκε, θα έπρεπε να εγκριθεί η διακοπή που ζητήθηκε για να ειδοποιηθεί ο εφεσείων και να μεταβεί από τη Λευκωσία όπου βρισκόταν, στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού. Από την άλλη πλευρά, είναι η εισήγηση της ευπαίδευτης συνηγόρου του εφεσιβλήτου πως το ιστορικό της διαδικασίας και όσα έγιναν την ημέρα της ακρόασης, δεν άφηναν στο πρωτόδικο Δικαστήριο άλλη επιλογή. Για προστασία των συνταγματικών δικαιωμάτων του εφεσίβλητου αλλά και της ίδιας της δικαστικής λειτουργίας. Και επικαλέστηκε τις υποθέσεις Fatsita v. Fatsita and Another (1988) 1 C.L.R. 210 και Τσουλόφτας ν. Μιχαήλ (Αρ. 2) (1992) 1 Α.Α.Δ. 228.
Θα δούμε πως δεν είναι καθόλου υπερβολικά όσα υποστήριξε η κα Μαλαχτού. Η αγωγή καταχωρίστηκε στις 11.11.92 και αρχισε η ακρόαση της στις 7.4.94. Θα συνεχιζόταν στις 23.6.94 όταν ο δικηγόρος του εφεσείοντα ζήτησε αναβολή. Το αίτημα απερρίφθη, ο δικηγόρος ζήτησε να αποσυρθεί και, τελικά, ανεβλήθη η υπόθεση για να δοθεί στον εφεσείοντα η ευκαιρία να διορίσει άλλο δικηγόρο. Στις 24.11.94, ενώ η υπόθεση ήταν ορισμένη για ακρόαση στις 8.12.94, υποβλήθηκε από το νέο δικηγόρο του εφεσείοντα αίτηση για τροποποίηση της υπεράσπισης. Ανετράπη ο προγραμματισμός και αφέθη να επανοριστεί ημερομηνία ακρόασης για την υλοποίηση της τροποποίησης. Για να ακολουθήσει όμως νέα αίτηση του εφεσείοντα ημερομηνίας 6.2.95. Αυτή τη φορά για εκδίκαση προκαταρκτικού νομικού σημείου. Όμως, στις 19.6.95, όταν η αίτηση εκείνη ορίστηκε για ακρόαση, ο εφεσείων ζήτησε αναβολή. Και κατά τη νέα ημερομηνία, στις 22.9.95, απέσυρε την αίτηση.
Στις 9.4.96 κατετέθη αριθμός εγγράφων, έγινε δήλωση για παραδεκτά γεγονότα και έκλεισε η υπόθεση του εφεσίβλητου με τη μαρτυρία του μόνου μάρτυρα που κάλεσε. Δεν ήταν παρών ο εφεσείων και γι' αυτό το λόγο ζητήθηκε αναβολή από το δικηγόρο του. Εγκρίθηκε το αίτημα και η υπόθεση ορίστηκε για την επομένη 10.4.96.
Υπέβαλε τότε, στις 10.4.96, ο δικηγόρος του εφεσείοντα νέο αίτημα για αναβολή. Πρώτα, για να εκδικαστεί προκαταρκτικό νομικό σημείο το οποίο, όπως τόνισε, σύμφωνα με τη Δ.27 κ.1 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας, είχε δικαίωμα να υποβάλει σε οποιοδήποτε στάδιο της διαδικασίας. Όπως φάνηκε, είχε υπόψη του το ίδιο σημείο για το οποίο είχε υποβάλει την παλαιότερη αίτηση, την οποία απέσυρε. Και εννοούσε ως νομικό σημείο το κατά πόσο ο εφεσείων ήταν ή όχι ενοικιαστής και συναφώς αν καλυπτόταν από το Ν. 23/83. Οπότε θα ετίθετο θέμα δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου. Το πρωτόδικο δικαστήριο απέρριψε το αίτημα. Το κατά πόσο ήταν ενοικιαστής ή όχι δεν ήταν αμιγώς νομικό και, πάντως, όχι μόνο δεν θα εξυπηρετείτο χρήσιμος σκοπός αλλά, αντίθετα, θα δημιουργούσε πρόβλημα η οπισθοδρόμηση. Αφού είχε ήδη κλείσει η υπόθεση του εφεσίβλητου.
Ακολούθησε, πλέον, κατ' ευθείαν αίτημα για αναβολή. Όπως λέχθηκε, μόλις πριν 3 ή 4 μέρες ο εφεσείων έθεσε στη διάθεση του δικηγόρου του κάποια αλληλογραφία και άλλα έγγραφα. Για τα οποία δεν είπε τίποτε την προηγουμένη. Εκτίμησε ο κ. Λοΐζου πως είχαν σημασία αλλά δεν είχε το χρόνο να τα μελετήσει διεξοδικά. Πώς περιήλθαν αυτά τα έγγραφα στην κατοχή του εφεσείοντα, που δεν ήταν παρών, δεν μπορούσε, όπως είπε, να αποκαλύψει. Και πότε τα εξασφάλισε ο εφεσείων, δεν ήξερε. Το πρωτόδικο δικαστήριο απέρριψε και αυτό το αίτημα. Οι λόγοι που προβλήθηκαν δεν ήταν επαρκείς. Αν μή τι άλλο όφειλε ο εφεσείων διά του δικηγόρου του, να τα είχε ήδη μελετήσει και να είχε αποκρυσταλλώσει σαφή θέση. Και, πάντως, θα μπορούσε να είχε κληθεί ο εφεσείων για να καταθέσει ως μάρτυρας, όπως είχε προγραμματιστεί.
Ζητήθηκε τότε αναβολή για τρίτο λόγο. Επειδή δεν ήταν παρών ο εφεσείων. Πρώτα λέχθηκε πως δεν προσήλθε για κάποιο απρόοπτο και πολύ επείγουσας επαγγελματικής φύσης λόγο. Μετά, πως αυτός ο λόγος ήταν δευτερεύων. Το βασικό ήταν πως πίστευε ότι το Δικαστήριο θα ενέκρινε την αναβολή για τους άλλους λόγους. Το πρωτόδικο δικαστήριο απέρριψε το αίτημα ως στερούμενο σοβαρότητας. Και σημείωσε την εντύπωση που αποκόμισε πως διαμορφώνονταν θέσεις και αιτήματα ανάλογα με την έκβαση των προηγούμενων. Ήταν τότε που ο δικηγόρος του εφεσείοντα ζήτησε διακοπή για να ειδοποιήσει τον εφεσείοντα να έλθει από τη Λευκωσία. Ήταν όμως ήδη περασμένες 12.00 και η ακρόαση είχε οριστεί να αρχίσει στις 10.15 π.μ. Το πρωτόδικο δικαστήριο δεν ήταν διατεθειμένο να ακολουθήσει τέτοια πορεία. Σημείωσε πως ο εφεσείων όφειλε να ήταν παρών από τις 10.15 π.μ. και απέρριψε και εκείνο το αίτημα. Δεν κλήθηκαν μάρτυρες από το δικηγόρο του εφεσείοντα και η διαδικασία συμπληρώθηκε με τελικές αγορεύσεις.
Το δικαστήριο είναι βέβαια ευαίσθητο σε ό,τι αφορά στο συνταγματικό δικαίωμα των διαδίκων για ακρόαση. (βλ. Γρηγορίου ν. Τραπέζης Κύπρου Λτδ (1992) 1 Α.Α.Δ. 1222, Δημήτρη Κρέντου ν. General Constructions Company Ltd και άλλοι (1997) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1270, Πάρης Χριστοφίδη ν. Κώστα Λουκά (1998) 1(Α) Α.Α.Δ. 389. Εδώ όμως δεν στερήθηκε κανενός δικαιώματός του ο εφεσείων. Η μή προσέλευσή του στο Δικαστήριο ήταν, σε τελική ανάλυση, δική του επιλογή. Και η αντιμετώπιση του άπρεπου τελευταίου αιτήματος του να παραμείνει σε αναμονή το Δικαστήριο μετά από όσα προηγήθηκαν, μέχρις ότου δεήσει να προσέλθει από τη Λευκωσία για να καταθέσει ως μάρτυρας στη δική του υπόθεση, ήταν ορθή. Η δε αποδοκιμασία των άλλων δυο αιτημάτων ήταν απόλυτα δικαιολογημένη. Καμιά γνήσια ανάγκη της υπόθεσης δε δικαιολογούσε την έγκριση τους και την αναβολή. Η έφεση απορρίπτεται, με έξοδα.
H έφεση απορρίπτεται με έξοδα.